«Όλοι οι Έλληνες μαζί», ε; Μπα! (+ Σχόλιο)

Διαβάστε και το σχόλιο του Ε.Πα.Μ. Νότιου Τομέα στο τέλος του άρθρου που θεωρούμε σημαντικό.

του Νίκου Μπογιόπουλου

«Να είμαστε όλοι μαζί». «Να είμαστε ενωμένοι». «Είδατε πόσα καταφέρνουμε όταν είμαστε όλοι ενωμένοι;»… Τα γνωστά κλισέ επαναλήφθηκαν με αφορμή την επέτειο του Γοργοποτάμου. Ο κ. Σταικούρας, μάλιστα, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης στις εκδηλώσεις, διαπίστωσε για τον Γοργοπόταμο ότι «γεφύρωσε τις διαχωριστικές γραμμές, τις αντιθέσεις, τα πάθη και τους φανατισμούς». Πρόσθεσε δε ότι «αποτελεί δίδαγμα για τις νεότερες γενιές και ένα καλό παράδειγμα για το τι μπορούμε να πετύχουμε με ενότητα, συνεννόηση και συνεργασία».

Σύμφωνα με την παραπάνω καταπληκτική προσέγγιση,  δεν μας μένει, λοιπόν, παρά «να ενωθούμε». Και μέχρι την επόμενη «μεγάλη μάχη του Έθνους», μέχρι τις 9 Δεκέμβρη δηλαδή που συνεδριάζει το Eurogroup, να έχουμε «συνεννοηθεί». Να έχουμε «συνεργαστεί». Και «όλοι μαζί» να έχουμε συμφωνήσει με την κυβέρνηση, η οποία στο μεταξύ θα έχει συνεννοηθεί με....

την τρόικα. Και έτσι («μονιασμένοι» και «ενωμένοι») να ενημερώσουμε  τους εταίρους μας για το πόσο πολύ μας αρέσουν οι πλειστηριασμοί. Πόσο πολύ μας αρέσουν οι απολύσεις. Πόσο πολύ μας αρέσουν οι φόροι επί των ακινήτων. Τα διαλυμένα νοσοκομεία. Τα διαλυμένα Πανεπιστήμια. Και άλλα τέτοια «ενωτικά»…

Παλιά ιστορία η «εθνική συμφιλίωση» - Του Στάθη (πριν από 25 χρόνια)…

Συγγνώμη, αλλά δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το μεθύσι της γενικής συμφιλίωσης. Συγγνώμη, επίσης, που δεν διαβάζουμε ούτε τον Γοργοπόταμο, ούτε την ΕΑΜική αντίσταση, ούτε την Επανάσταση του ’21, ούτε τίποτα απ’ όσα προχώρησαν την Ελλάδα και τον κόσμο ένα βήμα μπροστά, ως αποτέλεσμα είτε της «ενότητας» των προβάτων με τους λύκους, είτε ως αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης» των προβάτων με τους λύκους.Άλλωστε αυτού τους είδους η «ενότητα» δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά. Σε καμία περίοδο. Σε καμία κοινωνία αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Έλληνες που μήδισαν από εκείνους που πολεμούσαν τους Πέρσες. Αλλού και όχι «μαζί» με εκείνους που πήγαν στο Βισί  ήταν οι Γάλλοι που πολεμούσαν τους ναζί.  Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Καραϊσκάκηδες από τους Νενέκους. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν ο Μαρτιν Λούθεν Κινγκ από τους Μακάρθι. Αλλιώς τιμούν το Γοργοπόταμο αυτοί που δέχονταν τα βόλια του Σκόμπυ, με τους άλλους που ενώθηκαν με τον Σκόμπυ το ’44.  

Αυτό το «όλοι μαζί» υπάρχει μόνο στα «όλοι μαζί τα φάγαμε» των Πάγκαλων. Μόνο όσοι απουσίαζαν και απουσιάζουν από τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού προσπαθούσαν και προσπαθούν – πάντα – να κρύψουν την απουσία τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Ολοι οι Ελληνες μαζί»...Ομως, η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Ελληνες μαζί». «Μαζί» και «ενωμένος», για να επιστρέψουμε στον Γοργοπόταμο και κυρίως σε όσα συμβολίζει,  ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Όμως:

α) Οταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και - μαζί με το χρυσό της χώρας - τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.

β) Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το ναζισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική «εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».

3) Υπήρχαν, φυσικά, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ. Ήταν οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα...

Όχι και «όλοι ενωμένοι», λοιπόν. Διότι, πολύ απλά:

• Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ' τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
• Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο πράγμα αυτοί που όντας από καιρό έτοιμοι να υπηρετήσουν τους «συμμάχους» πάσχιζαν να «διορθωθεί η κατάσταση», δηλαδή να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο, και για το λόγο αυτό τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).
• Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο πράγμα οι μαυραγορίτες, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).

«Όλοι μαζί», είπατε; Ε, όχι φυσικά. Καθότι η αναγκαία ενότητα των πολλών εναντίον των λίγων που τους τυραννούν, όποτε πέρασε μέσα από την ενότητα των τυραννισμένων με τους τυράννους τους, έφερνε ακόμα πιο βαριές αλυσίδες για τους τυραννισμένους. Και σε κάθε περίπτωση ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, πρωθυπουργός της βικτωριανής εποχής ήταν και όχι του σοβιετικού Κρεμλίνου,  όταν σε μια κρίση λογοτεχνικής ειλικρίνειας το περιέγραφε ως εξής: «Δυο έθνη που μεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση ούτε συμπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται με τους ίδιους νόμους(…). Τα δυο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί». 

από το "enikos.gr"

Σχόλιο Ε.Πα.Μ. Νότιου Τομέα:

Πράγματι, είναι προφανές ότι δεν είναι το σύνολο της κοινωνίας που ζεί στην Πατρίδα μας ενωμένοι. Και ποτέ δεν θα είναι. Ο λόγος είναι απλός: Κάθε ιδιωτικό συμφέρον, κάθε αντιδημοκρατική δύναμη, είτε ατομική είτε συλλογική και κάθε άτομο ή συλλογικότητα με φασιστική νοοτροπία, ΔΕΝ είναι μέρους του Λαού και πολύ περισσότερο ΔΕΝ είναι μέρος του Έθνους. Όπως και να το πάρει κανείς, αυτή είναι η αλήθεια:

Δεν συγκαταλέγεται στον Λαό και το Έθνος, αυτός που θεωρεί εσφαλμένα τον εαυτό του υπέρ και άνω αυτού. 

Δεν συγκαταλέγεται στον Λαό και το Έθνος αυτός που θεωρεί τον απλό άνθρωπο μέλος του, άχρηστο ή/και αντικείμενο χειραγώγησης και ποδηγέτησης. 

Δεν συγκαταλέγεται στον Λαό και το Έθνος, αυτός που εκμεταλλεύεται το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον. 

Δεν συγκαταλέγεται  αυτός που έχει ως αυτοσκοπό του, να καταστρέψει και να διαιρέσει  ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, για χάρη του ιδιωτικού του συμφέροντος, είτε αυτό είναι το κεφάλαιο, είτε κόμμα... 

Όλοι αυτοί, θέτουν εαυτόν εκτός του Λαού. Όλοι αυτοί, δεν μπορούν μακροπρόθεσμα να αποτελέσουν λύση για τα προβλήματα της Πατρίδας. Το είδαμε στο παρελθόν με τους διάφορους "Εθνάρχες" και ηγέτες, που ποτέ τους δεν σταμάτησαν να αποκαλούν τον εαυτό τους μέρος του Λαού, και του Έθνους και ποτέ τους δεν ντράπηκαν να παρουσιάζονται ως σωτήρες της Πατρίδας. 

Οπότε ναι μεν, συμφωνούμε με τα αυτονόητα γραφόμενα του κ. Μπογιόπουλου,  αλλά δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που ορίζει έμμεσα την έννοια του Λαού και ακόμη πιο έμμεσα την έννοια του Έθνους και άρα πιθανώς ακόμα και την σημασία της Πατρίδας σήμερα. 

Είναι επίσης προφανές λοιπόν, ότι όχι μόνο δεν συγκαταλέγονται όλοι αυτοί στον Λαό και το Έθνος, αλλά με βάση τον ορισμό που δόθηκε παραπάνω, όλοι αυτοί οι εχθροί μας, δεν περιορίζονται στον υποτιθέμενο χώρο από το κέντρο μέχρι και την ακροδεξιά. Τέτοιοι εχθροί του Λαού υπάρχουν αρκετοί και στους υπόλοιπους ιδεολογικούς χώρους (ακροαριστερά μέχρι κέντρο), όπου η απαξιωτική στάση απέναντι στον Λαό, αλλά και η ιδέα και πρακτική της χειραγώγησης του Λαού, παρά και ενάντια στα θεμελιώδη της Δημοκρατίας, είναι στάσεις και πράξεις που υπερβαίνουν ακόμα και την ιδεολογία τους. Έτσι λοιπόν, παρ όλα αυτά που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε όλοι αυτοί, δεν διαφέρουν στην ουσία και αποτέλεσμα ούτε και αυτοί. Και βεβαίως, ούτε αυτοί δεν ανήκουν στον Λαό και το Έθνος. Υπενθυμίζουμε ότι δεν μιλάμε για το σύνολο της αριστεράς όπως δεν μιλάμε για το σύνολο της δεξιάς.

Εμείς ως ΕΠΑΜήτες, θα πρέπει όχι μόνο να βλέπουμε και να γνωρίζουμε ποιός είναι ο Λαός, αλλά να μην φοβόμαστε επίσης να γνωρίζουμε ποιό είναι το Έθνος, ποιοί μετέχουν σε αυτό και γιατί, και γιατί επιτέλους, θα πρέπει εμείς, ο Πραγματικός Λαός και το Αληθινό Έθνος, να πάρουμε και να αναλάβουμε το ιερό μας χρέος στα χέρια μας. Το χρέος δηλαδή που είναι εδραίωση της Δημοκρατίας, η αναγέννηση της Πατρίδας, και η ανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Γιατί εάν το καταφέρουμε αυτό, τότε ο πραγματικός Λαός και το αληθινό Έθνος δεν θα ξαναγίνει υποχείριο των ιδιωτικών συμφερόντων εκτός και εντός της Πατρίδας μας. Αυτός είναι ο υγιής Πατριωτισμός, που πηγάζει από την υγιή θεώρηση της κατάστασης.

Γιατί εάν δεν αποκτίσουμε τα παραπάνω, τότε το "κεφάλαιο" που δεν έχει Πατρίδα, θα εξαφανίσει μαζί με όλες τις άλλες Πατρίδες και την δικιά μας, ώστε να μπορεί να αλωνίζει ανενόχλητο και να καταστρέφει, χωρίς κανένα φρένο και όριο.

Σ. Κατσούλης - διαχειριστής του Blog Ε.Πα.Μ. Νότιου Τομέα και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.