Λόγω τιμής ή άλλως τιμής ένεκεν..

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

απευθύνομαι προς εσάς χωρίς να χρησιμοποιώ τον τίτλο "Εξοχώτατε" προς το πρόσωπό σας, όρος ο οποίος, άσχετα με το πρωτοτόκολλο, στη συνείδησή μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι συνυφασμένος με τη βασιλεία και όχι με τον πρώτο πολίτη μιας Δημοκρατίας και του θεσμού που σεις, σήμερα, εκπροσωπείτε.

Είμαι το μικρότερο από τα δύο άρρενα τέκνα ενός Έλληνα πολίτη, αρμενικής καταγωγής, γεννηθέντα το 1917 στην Καλλίπολη Μικράς Ασίας. Ο πατέρας μου το έτος 1937, μετά τις σπουδές του στο Γαλλικό Εμπορικό Λύκειο της Θεσσαλονίκης, κατετάγη ως όφειλε στον Ελληνικό Στρατό, στο σύνταγμα των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους, με την ειδικότητα του θερμαστού, ειδικότητα η οποία ως ένδειξη τιμής του απεδώθη από το Ελληνικό Κράτος λόγω της αρμενικής καταγωγής του. Πρόλαβα, ακόμα και το 1981, να ζήσω την άποψη του Ελληνικού Κράτους ότι οι αρμενικής καταγωγής Έλληνες πολίτες είναι κομμουνιστές εκ καταγωγής και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται να φέρουν την ελληνική σημαία ως σημαιοφόροι. Σε επίπεδο κράτους ομολογώ ότι πλέον έχει απαλειφθεί μια τέτοια άποψη, παρόλα αυτά ο γιός μου, ο οποίος φέρει το όνομα του παππού του, στο σχολείο του τη σχολική χρονιά 2008-2009, σε ηλικία 9 ετών, αντιμετωπιζόταν από μεγάλη μερίδα των συμμαθητών του ως Αλβανός, γεγονός το οποίο τον οδήγησε να φέρει ασταμάτητα μαζί του και να επιδεικνύει, επί ένα εύλογο χρονικό διάστημα περίπου 6 μηνών, τη φωτογραφία την οποία φέρει επάνω το απολυτήριό μου από το Πολεμικό Ναυτικό επί της οποίας σαφώς εμφαίνονται και οι έπαινοι με τους οποίους με τίμησε η πατρίδα μας κατά τη θητεία μου. Είμαι υπερήφανος για το γιό μου που δεν γύρισε την πλάτη στους συμμαθητές του, η πλειονότητα των οποίων σήμερα είναι φίλοι του καρδιακοί.
Το μοναδικό μου ενθύμιο από τη θητεία του πατρός μου, είναι η φωτογραφία του διακριτικού από τη στολή του -την οποία σας επισυνάπτω, το οποίο διακριτικό όταν αποπειράθηκα να δωρήσω στον "προβληματικό" ΟΣΕ, πρώην ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους), δεν έγινε δεκτό. Ευτυχώς τελικά...
Από της κατατάξεώς του το 1937 μέχρι και το Μάιο του 1947 ο πατέρας μου συνολικά απολύθηκε κι επιστρατεύτηκε επτά (7) φορές. Η 8η φορά κατά την οποία επιστρατεύτηκε ήταν το 1974, στην αεράμυνα. Πολιτικά κινήθηκε αδιάλλειπτα από τον βενιζελικό χώρο, στο χώρο του Κέντρου προδικτατορικά και τέλος στο χώρο της Ενώσεως Κέντρου και του ιστορικού ΠΑΣΟΚ μεταδικτατορικά, φέρων έως το τέλος της ζωής του το "στίγμα" του κεντροαριστερού, άλλωστε και έως της καταργήσεως των "φακέλων" ήταν καταγεγραμμένος ως "φιλήσυχος και νομιμόφρων κομμουνιστής".
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, παρόλα αυτά "έκλεβε" από τους επιταγμένους σιδηροδρόμους από την καρβουνιάρα του κάρβουνο και το πέταγε στη διαδρομή, κυρίως όταν το τρένο του έφευγε από τη Θεσσαλονίκη ή έμπαινε στην Αθήνα και πέρναγε μέσα από τις κατοικημένες περιοχές των πόλεων αυτών.
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, παρόλα αυτά όποτε του ζητήθηκε κατά τη φόρτωση της καρβουνιάρας του, κάτω από τα κάρβουνα να υπάρχουν και άλλα υλικά, γύριζε από την άλλη πλευρά κι έπιανε κουβέντα με τους υπεύθυνους φρουρούς της φόρτωσης.
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, πολύ δε περισσότερο γερμανοτσολιάς κι ως εκ τούτου συνελήφθη μόνον 2 φορές από τους μπουραντάδες.
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, παρόλα αυτά όλη την καρβουνόσκονη που έμενε στον πάτο της καρβουνιάρας του την φτυάριζε μέσα στο μπόιλερ του νερού της μηχανής με όλα τα λογικά επακόλουθα για την κίνηση και την κατάσταση της ατμομηχανής.
Ο πατέρας μου δεν αξιώθηκε να συνεχίσει τις οικονομικές σπουδές του μετά τον πόλεμο. Ασχολήθηκε με το λιανικό εμπόριο έχοντας κατάστημα με χρώματα-σιδηρικά.
Ο πατέρας μου απέθανε ως συνταξιούχος του ΤΕΒΕ, τυφλός τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής του. Το Ελληνικό Κράτος, βαθιά θρησκευόμενο, απαιτούσε κάθε χρόνο να περνά από υγειονομική επιτροπή προκειμένου να επανεπιβεβαιούται ότι παρέμενε τυφλός και δεν είχε γίνει κάποιο θαύμα.

Ο πατέρας μου μού έμαθε να κρατάω τη σημαία της πατρίδας μου ψηλά και σφιχτά, ακόμα κι όταν συμπατριώτες μου δεν με θεωρούσαν άξιο να τη σηκώνω λόγω καταγωγής, μου έμαθε να πληρώνω φόρους για να λειτουργεί το κράτος, μου έμαθε να πηγαίνω στην παρέλαση και με κάποιον τρόπο μαγικό να δακρύζω όταν βλέπω ανθρώπους που πολέμησαν με κομμένα πόδια, μου έμαθε να υπακούω στους νόμους ακόμα κι αν αυτοί δεν με "συμφέρουν" γιατί αυτό είναι ένα καθήκον μου που πηγάζει από τη λειτουργία της Δημοκρατίας, μου έμαθε να σέβομαι τους μεγαλύτερούς μου ακόμα κι αν κάνουν λάθος, μου έμαθε να δίνω τόπο στην οργή, μου έμαθε να μην προσβάλλομαι αν αυτός που με προσβάλλει έχει άλλο σκοπό ή κατά την άποψή μου είναι άνθρωπος χωρίς ηθικές αξίες, μου έμαθε να υπακούω στην πλειονότητα και να σέβομαι τη μειονότητα, μου έμαθε ότι πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που μπορεί ν' αναγνωρίζει το λάθος του και από την πλειονότητα να περνάει στη μειονότητα ή το αντίθετο, χωρίς στεγανά.

Την 28η Οκτωβρίου τρέχοντος έτους, πήγα τα παιδιά μου στην παρέλαση, ευτύχησα να δω την κόρη μου στην πρώτη παρέλαση της ζωής της που συμμετείχε παρελαύνουσα, ως παραστάτη σημαίας -λόγω ηλικίας- του αθλητικού της σωματείου και άκουγα από το ραδιόφωνο τα τεκταινόμενα στην γενέτειρα πόλη μου.
Παρακολούθησα δε τα δελτία ειδήσεων όλων των "αδέσμευτων" κι "ελεύθερων" μέσων μαζικής ενημέρωσης, της "κρατικής" τηλεόρασης συμπεριλαμβανομένης καθώς επίσης και των διαδικτυακών πυλών συμπεριλαμβανομένων.
Ομολογώ ότι αρχικά βρέθηκα σε λογικό αδιέξοδο. Ο χαρακτηρισμός "προδότης" είναι υβριστικός. Αφορά το άτομο, το θεσμό που εκπροσωπεί, αφορά την εκτέλεση των καθηκόντων του, τη χρήση ή μη των δυνατοτήτων που έχει ως θεσμός;
Η μοναδική λύση που βρήκα ήταν να μπω στη θέση σας και να απαντήσω μερικά απλά ερωτήματα στα οποία τις απαντήσεις βρήκα μέσω δηλώσεων στα παραπάνω μέσα:

Ερώτηση 1: Ποιός, εμέ ως άτομο, απεκάλεσε προδότη;
Απάντηση 1: Νέοι, φασίζουσα μειοψηφία που δεν γνωρίζει ιστορία, μέλη συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης.
Συμπέρασμα 1: Δεν με απασχολεί δεν με προσβάλλει.

Ερώτηση 2: Ποιός, εμέ ως εκπρόσωπο θεσμού, απεκάλεσε προδότη;Απάντηση 2: Συγκεκριμένοι κύκλοι που επιθυμούν την κατάλυση του κράτους
Συμπέρασμα 2: Δεδομένης της απαντήσεως 1, δεν μπορεί μια Δημοκρατία να καταλυθεί από τους ολίγους. Η Δημοκρατία μας είναι εδραιωμένη σε γερές βάσεις, όπως πολλάκις έχετε αναφέρει στους λόγους σας κατά την ημέρα εορτασμού της επαναφοράς της Δημοκρατίας.

Ερώτηση 3: Εκτελώ τα καθήκοντά μου σύμφωνα με το Σύνταγμα;
Απάντηση 3: Ναι
Συμπέρασμα 3: Δεν απευθυνόταν ο χαρακτηρισμός στο πρόσωπό μου

Ερώτηση 4: Κάνω χρήση κάποιας εκ των ελαχίστων δυνατοτήτων που μου δίνει ο θεσμός τον οποίο εκπροσωπώ;
Απάντηση 4: Όχι, ουδεμία πλην αυτής της υπογραφής των νόμων, αφού πρώτα ως νομοσχέδια έχουν ψηφιστεί, όπως κι αν έχουν ψηφιστεί, από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Συμπέρασμα 4: Δεν με απασχολεί δεδομένου ότι δεν εκλέγομαι απευθείας από το λαό, αλλά από τους εκπροσώπους του στο κοινοβούλιο.


Σύμφωνα με τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα της κοινής λογικής, η οποία δυστυχώς απέχει από την πολιτική λογική, δεν έπρεπε να αποχωρήσετε από το χώρο της παρέλασης. Έπρεπε για ακόμα μία φορά, σύμφωνα με το βιογραφικό σας, να παραμείνετε στις επάλξεις της Δημοκρατίας, να αγωνιστείτε ώστε να τιμηθεί το παγκόσμιο πρότυπο αγώνα, αυτό των Ελλήνων απέναντι στο φασισμό και νομίζω ότι αυτό ήταν και απαίτηση του θεσμού τον οποίο αδιαμφισβήτητα εκπροσωπείτε.


Κατά την ταπεινή μου άποψη, σεβόμενος απόλυτα το θεσμό που εκπροσωπείτε, την ηλικία σας και τον αγώνα σας εκείνη την εποχή -δεν είμαι σε θέση να τον αμφισβητήσω κι ούτε ζητούμενό μου είναι- η Δημοκρατία μας δεν τραυματίστηκε χτες στο πρόσωπό σας, ούτε ο αγώνας των πατεράδων και παππούδων μας και ο δικός σας αμαυρώθηκε.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν ψεκάστηκε ο Μανόλης Γλέζος στο πρόσωπο.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν υπήρξαν νεκροί σε διαδηλώσεις με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν άτομα λίγο μικρότερα από εσάς στην ηλικία δέχτηκαν χτυπήματα και κυνηγήθηκαν στους δρόμους επειδή διαδήλωναν ειρηνικά την έλλειψη αντοχής τους πια.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν γελοιοποιούνταν οι διαδικασίες του ΑΣΕΠ και όταν γίνονταν ρουσφέτια.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν συνάδελφοί σας υπουργοί -όταν είσασταν κι εσείς ενεργό στέλεχος κυβερνήσεων- χρηματίστηκαν.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν ψηφίστηκε η ασυλία των βουλευτών.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται σε κάθε ψήφιση νομοσχεδίου που δεν έχει διαβαστεί από τους βουλευτές που το ψηφίζουν.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται κάθε φορά που τίθεται έμμεσα ή άμεσα θέμα κομματικής πειθαρχίας, κομματικής, όχι συνταγματικής.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν μειώνεται κατά 40% ένας μισθός των 2.000€ κι επίσης 40% ένας μισθός των 7.000€, όταν ο πρώτος μισθός πέφτει στα 1.200€ κι ο δεύτερος στα 4.200€.
Η Δημοκρατίας μας τραυματίζεται όταν συνομίληκοί σας κι ακόμα μεγαλύτεροι προσπαθούν να επιβιώσουν με 300 και 400 €.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν σκοτώνεται ο Καλτεζάς κι ο Γρηγορόπουλος.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η γενιά του Πολυτεχνείου ξέχασε το ξύλο που έτρωγε και τώρα ως υπουργοί το ρίχνουν.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν τα δακρυγόνα και το ξύλο πέφτουν όταν ο θεσμός που εκπροσωπείτε δεν είναι παρών.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ο σεβασμός των μειοψηφιών είναι σεβασμός κατά το δοκούν.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κοροϊδευόμαστε με το "έσχες" αλλά όχι με το "πόθεν".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν οι περισσότεροι βουλευτές ή/και υπουργοί είναι φτωχοί ή έστω ανήκουν στα μεσαία οικονομικά στρώματα αλλά έχουν πλούσιες συζύγους.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν "Ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν".
Η Δημοκρατία μας ταρυματίζεται όταν το "Σεμνά και ταπεινά" γίνεται "Ξεδιάντροπα κι αχόρταγα".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ένας λειτουργός της ενημέρωσης του λαού, της μάζας, "δεν δικαιούται διά να ομιλεί 'αντικρατικά' διότι εργάζεται στην κρατική τηλεόραση".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η "σωτηρία" την Proton bank γίνεται ημέρα Κυριακή.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η κάθε ψήφος που παίρνουν τα κόμματα στις εκλογές στοιχίζει στον έλληνα φορολογούμενο 10€.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν τιμωρείται, σπάνια και για τα μάτια του κόσμου, ο δωροδοκούμενος και ποτέ ο δωροδοκών, μηδέ καν αναζητείται.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κατεβαίνουν τα πανώ στα γήπεδα επειδή το λέει η FIFA.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η λίστα με τους φοροφυγάδες είναι κλειδωμένη σε χρηματοκιβώτιο μέσα στο "ναό της Δημοκρατίας".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κάθε διαμαρτυρία ειρηνική ή όχι είναι σύμφωνα με το "κράτος" καθοδηγούμενη και κομματικά χειραγωγούμενη.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η Παιδεία που προσφέρει στα παιδιά της είναι αυτή με τα μαύρα περιβραχιόνια και τα πλατογυρίσματα και τις χειρονομίες και θεωρεί ότι αυτό είναι αποκλειστικά και μόνον δημιούργημα των γονέων των μαθητών.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται γιατί κωφεύει στις φωνές ή ακόμα χειρότερα τις αγνοεί, διότι είναι φωνές "μειοψηφίας".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν δεν μπορεί να αθροίσει τους πληθυσμούς που ταυτόχρονα αντέδρασαν την 28η Οκτωβρίου του 2011 και τους θεωρεί και φασίζοντες και μειοψηφικούς.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν θεωρεί ότι η σιωπή είναι αποδοχή.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κατηγορείται συλλήβδην η ευγενής τάξη των πολιτικών.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους πολιτικούς, σύμφωνα και με την άποψη των πολιτικών.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν μερικοί εκ των εκπροσώπων της συναντώνται με κατόχους μέσων μαζικής ενημέρωσης για να τους συνετίσουν, αν και κατά την άποψή μου ήταν για να συμφωνήσουν και πάλι "τι μου δίνεις, τι σου δίνω".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν διαχειρίζεται τα οικονομικά της όπως η κάθε κυβέρνηση κατηγορεί την άλλη ότι τα διαχειρίστηκε.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ακόμα και ο ακρογωνιαίος λίθος της, αυτός της απλής αναλογικής, δεν προβλέπεται σε κανέναν απολύτως εκλογικό νόμο, με τη φαιδρή δικαιολογία των ισχυρών κυβερνήσεων.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν δεν μπορεί να έχει ισχυρή κυβέρνηση από το λαό, αλλά από τον εκλογικό νόμο.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν βουλευτές δηλώνουν ότι έχουν πρόβλημα συνείδησης όταν ψηφίζουν ενώ το Σύνταγμα προβλέπει ψήφο κατά συνείδηση.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν δέχεται τα χρέη προς τους πιστωτές, αλλά δεν διεκδικεί τα χρέη από τους πιστωτές. Ψυχές ήταν στο Δίστομο, ψυχές ήταν και στα Καλάβρυτα.
Η Δημοκρατία τραυματίζεται όταν θέλει και πρέπει να τιμηθεί ο αγώνας του 1940, αλλά κρίνει ότι δεν είναι ακόμα η ώρα να αναζητήσει το χρυσό της εκείνης της εποχής και τις αποζημιώσεις για την καταστροφή που υπέστει η χώρα προασπιζόμενη τα εδάφη της, την ελευθερία των λαών, τσακίζοντας το ναζισμό.
Η Δημοκρατία τραυματίζεται όταν τιμωρεί για την κατάληψη άφρονων ή ποδηγετούμενων νεαρών αλλά ανέχεται την φράση "είναι κοπρίτες".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν έχω την παλληκαριά και την ανδρεία να της λέω "ναι, φταίω κι εγώ" και ζητά μόνο από μένα να πληρώσω όλο το φταίξιμο.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν με υποχρεώνει να ψηφίζω κάθε 4 χρόνια αλλά δεν δέχεται να με ακούσει όταν θέλω να ψηφίσω νωρίτερα γιατί κρίνω ότι κάτι πάει στραβά.
Η Δημοκρατία τραυματίζεται όταν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί λόγο για να διαλυθεί μια Βουλή και να προκηρυχτούν ή να εκβιαστούν εκλογές, αλλά δεν αποτελεί λόγο η δέσμευση της χώρας για τα επόμενα τριάντα χρόνια.
Η Δημοκρατία τραυματίζεται όταν σου λέει ότι κάτι είναι μονόδρομος. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλιώς θα υπήρχαν και αδιέξοδα.



Η Δημοκρατία μας είναι πολυτραυματίας και με αφάνταστη λύπη και ελεγχόμενη αγανάκτηση διαπιστώνω ότι όσοι μετείχαν και μετέχουν στον τραυματισμό της θέλουν και να την κάνουν καλά και κατά την ταπεινή μου άποψη, σεβόμενος πρωτίστως τον πολυτραυματία, στο πρόσωπό σας εκφράστηκε αυτή η λύπη, ευκαιρίας δοθείσης της παρουσίας σας στη Θεσσαλονίκη και με το δεδομένο ότι εκ του θεσμικού σας ρόλου η άμεση επαφή με τους πολίτες είναι μηδαμινή.




Με ιδιαίτερη τιμή

Ένας Έλλην Πολίτης, πιθανόν ο τελευταίος της κατάταξης

Πηγή