Κυβέρνηση Ράιχενμπαχ και αριστερά

Από το Μαρικάκι

Το πακετάκι της γερμανικής διακυβέρνησης έχει πλέον ετοιμαστεί και το μόνο που απομένει να αποφασιστεί είναι  θα σερβιριστεί και ποιος θα το διαχειριστεί. Θα είναι η καταρρέουσα κυβέρνηση Παπανδρέου, πλέον σε αμφισβήτηση από τους πάντες, ακόμη κι απ’ τον ίδιο τον πρωθυπουργό που δεν πείθει ούτε τον εαυτό του; Θα είναι μια συγκυβέρνηση προθύμων το κλίμα για την οποία επωάζεται δυο χρόνια τώρα; Μπορεί άραγε η τελευταία να αναδειχθεί μέσα από εκλογές; Θα ρισκάρουν τόσο;

Μήπως δεν χρειάζεται τίποτε απ’ όλα αυτά και απλώς μια ωραία πρωία – η οποία πλησιάζει, μπορεί και στην επέτειο του «Όχι», γιατί όχι; οι συμβολισμοί είναι το φόρτε τους – να ξυπνήσουμε και να δούμε κυβέρνηση Ράιχενμπαχ με την κυβέρνηση Παπανδρέου σε ρόλο μεταφραστή και μόνο.

Και ποια η θέση της Αριστεράς, κομμουνιστικής και μη σε όλο αυτό το γερμανοτροϊκάνικο πανηγύρι που ξετυλίγεται στις πλάτες μας;

Θα καταγγείλει τον καπιταλισμό και θα περιμένει να γίνει ελκυστικός ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η πρόταση για την υλοποίησή του με λαϊκή εξουσία δια της ατόπου επαγωγής;  Θα περιμένει να διαμορφωθούν λίγο λίγο οι συσχετισμοί σε μια κοινωνία που θα εξαθλιώνεται γρήγορα; Αν η εξαθλίωση δεν συμβαδίσει με ιδεολογική μεταστροφή της κοινωνίας κι εξακολουθήσει το όραμα για τη λαϊκή εξουσία να φαντάζει μη πειστικό σε μια σεβαστή πλειοψηφία του λαού, θα πρέπει αυτός να καταδικαστεί να ζήσει υπό την αιώνια βασιλεία της γερμανικής κυριαρχίας; Πώς θα οργανώσει αγώνες – και δη νικηφόρους -  σε εργοστάσια κι επιχειρήσεις με τον κόσμο γονατισμένο από την ανυπαρξία δικαιωμάτων και την επικράτηση συνθηκών εργοδοτικής τρομοκρατίας και τελικά τη διαμόρφωση συνθηκών δουλείας; Θα μιλάει για «ανυπόμονους μικροαστούς» όταν φανερά πλέον οι ξένοι επιτελείς μέσα από τα υπουργεία θα ελέγχουν όλη τη λειτουργία του κράτους διευθετώντας πρώτα τι δικές τους υποθέσεις, δηλαδή την ληστεία των κρατικών ταμείων και τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας;

Κι απ’ την άλλη τι θα κάνει η ανανεωτική – ριζοσπαστική αριστερά; Με ποιους ακριβώς θα διαπραγματευτεί και τι, όταν εδώ είναι έτοιμοι να αλλάξουν τους θεσμούς της ΕΕ προς το εφιαλτικότερο για να περάσει η Διεθνής Επιτροπεία και στα χαρτιά. Τι θα ζητήσει λοιπόν; Αν έχουν την ευγενική καλοσύνη να φύγουν (γιατί εξάλλου δεν τους θέλει κι ο λαός)και φεύγοντας να μας ζητήσουν και συγνώμη, να κλείσουν και την πόρτα και να μας αφήσουν εν ηρεμία και εν ευρώ να φτιάξουμε πρωτογενή ελλείμματα και να  οδηγήσουμε τη χώρα στην ανάπτυξη ;  Αυτό θα ζητάει το «νέο ΕΑΜ»; Ή μήπως θα κουρέψει μονομερώς το χρέος στο μισό και τον υπόλοιπο λογαριασμό θα τον στείλει στον ΣΕΒ; Και οι Γερμανοί θα μας κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα...ο δε Δασκαλόπουλος ο συλλέκτης θα πακετάρει τους πίνακές του για να ξεπληρώσει το 50% που του αναλογεί (σε αυτόν και το σινάφι του).

Θα βρεθεί κανείς τελικά να πετάξει τους «δανειστές» ολοσχερώς έξω από τη χώρα, μαζί με τις συμβάσεις τους και τα δάνειά τους, τι συνθήκες τους και το νόμισμά τους το οποίο μας δεσμεύει σε όλον αυτόν τον παραλογισμό;

Πηγή