Συσπείρωση του αστικού κόσμου στα “ιερά και τα όσια”

e-parembasis.blogspot.com

Ήταν ζαριά; Ήταν μπλόφα; Ήταν γκάφα; Ήταν η υλοποίηση μιας συνωμοσίας κατά του ευρώ; Όποια θεωρία κι αν υιοθετηθεί, η επιλογή του Παπανδρέου για προσφυγή σε δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση έχει ήδη ένα αποτέλεσμα: τη συσπείρωση του αστικού κόσμου στα ιερά και τα όσια με κάθε τίμημα. Στην υπεράσπιση της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη χωρίς αστερίσκους και ναι μεν αλλά. Κι αυτή η θέση φαίνεται ότι περνά από την επικύρωση της συμφωνίας που μέχρι προχθές καταγγελλόταν από τους πάντες ως κατάπτυστη, ως συμβόλαιο παράδοσης της χώρας στους πιστωτές.

Δεν είναι σαφές αν πράγματι ο Γ. Παπανδρέου, εξαγγέλλοντας την περασμένη Δευτέρα το δημοψήφισμα, αιφνιδίασε τους ευρω-ηγεμόνες, και μάλιστα στις παραμονές της συνόδου κορυφής του G20. Το προφανές πάντως είναι ότι με την πρωτοβουλία αυτή επιχείρησε, πέρα από την προσωπική πολιτική του διάσωση, έναν διπλό εκβιασμό: πρώτον, προς την κοινωνία, στην οποία επιδιώχθηκε να καλλιεργηθούν φοβικά σύνδρομα επιβίωσης, δεύτερον προς την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα προς τη Νέα Δημοκρατία, την οποία επιδίωξε να εγκλωβίσει σε μια λογική υπεράσπισης της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου και της δανειακής σύμβασης που θα την ακολουθήσει. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε, και μετά την εξαγγελία της Δευτέρας όλα τα κόμματα του αστικού χώρου και του ευρωπαϊσμού απέρριπταν ως αδιανόητο το δημοψήφισμα, προέτασσαν τα αιτήματα των εκλογών ή της κυβερνησης «έκτακτης ανάγκης» και, πάντως, επί της ουσίας υπεράσπιζαν με πάθος την κατάπτυστη συμφωνία και τη δανειακή σύμβαση με τους άγνωστους μέχρι σήμερα όρους. Ο εκβιασμός Παπανδρέου στις Κάννες αντιστράφηκε, αν και με το ίδιο αποτέλεσμα. Μέρκελ και Σαρκοζί, επισημοποιώντας τη θέση προτεκτοράτου που στο εξής θα έχει κάθε «αδύναμη» χώρα της Ευρωζώνης, υπέβαλαν στον Παπανδρέου και το ερώτημα του δημοψηφίσματος και την ημερομηνία διεξαγωγής του, παγώνοντας την 6η δόση και κάθε διαδικασία διαμόρφωσης και επικύρωσης της νέας δανειακής σύμβασης. Επί της ουσίας, πίσω από το δημοκρατικό τακτ της αναφοράς στο «δικαίωμα των Ελλήνων να αποφασίσουν αν θέλουν να είναι στη Ευρωζώνη ή όχι», υπάρχει το μήνυμα ότι ο Γαλλογερμανικός άξονας δεν αποδέχεται συμμετοχή α λα καρτ. Ευρώ σημαίνει και δανειακή σύμβαση, και ελεγχόμενη χρεοκοπία, και επιτήρηση, και λιτότητα και όλα τα παρελκόμενα. Άρα, τα περί αναδιαπραγμάτευσης όρων και τα λοιπά, οι ευρωηγεμόνες τα ακούνε βερεσέ. Κι αυτό αφορά πρωτίστως την αντιπολίτευση και τη Νέα Δημοκρατία. Φυσικά, οι ευρωηγεμόνες θέλησαν παράλληλα να εκπέμψουν κι ένα κατευναστικό μήνυμα στις αγορές και τα κεφάλαια που επενδύουν στην ύπαρξη της ευρωζώνης (αλλά, ενδεχομένως και σε όσα επενδύουν στη διάλυσή της), πως η ευρωζώνη θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και χωρίς την Ελλάδα, έστω κι αν χρειαστεί να ακρωτηριάσει κάποια μέλη της. Άλλωστε, ο πονοκέφαλος Ελλάδα δεν είναι τίποτα μπροστά σε ένα «καρκίνο» όπως η Ιταλία ή η Ισπανία. Αυτά που παρακολουθούμε από τα ξημερώματα είναι το αποτέλεσμα της αντιστροφής του εκβιασμού Παπανδρέου. Αν και από ώρα σε ώρα τα πράγματα παίρνουν την οριστική τους τροπή, το δεδομένο μέχρι στιγμής είναι πως ο γαλλογερμανικός αλλά και παπανδρεϊκός εκβιασμός, πέρα από το τέλος του Παπανδρέου, φέρνει τον Σαμαρά και τις όμορες δυνάμεις, και φυσικά το πανικόβλητο ΠΑΣΟΚ που φαίνεται πιο έτοιμο από ποτέ να θυσιάσει την αρχηγό του για να μη εξαφανιστεί εντελώς από το προσκήνιο, στο σημείο συναίνεσης που εδώ και μήνες απαιτούσε. Ο αρχηγός της Ν.Δ., όπως φάνηκε από τη δήλωσή του, εγκαταλείπει οριστικά τη ρητορική της αναδιαπραγμάτευσης, αποδέχεται άνευ όρων την επικύρωση της συμφωνίας για να μη διακυβευθεί η θεμελιώδης στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης και του αστισμού, η παρουσία της Ελλάδας στο ευρώ. Έστω και ως προτεκτοράτο. Η πρόταση για μεταβατική κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές αλλά θα επικυρώσει την ευρωσυμφωνία με την παρούσα Βουλή εκφράζει ακριβώς αυτό: τη συσπείρωση όλου του αστικού χώρου στο μείζον, την παραμονή στην ευρωζώνη με κάθε τίμημα, κι αυτό φαίνεται να επικροτεί ακόμη κι η επιχειρηματική και οικονομική ελίτ που εκτινάσσει το χρηματιστήριο και τις τραπεζικές μετοχές, παρά την εικόνα κατάρρευσης και ακυβερνησίας. Από την άποψη αυτή, η κίνηση του Παπανδρέου, ανεξάρτητα από το αν έχει και τον ίδιο θύμα του, φαίνεται να προσφέρει μείζονες υπηρεσίες στο σύστημα εξουσίας που έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με το ευρώ, εγκλωβίζει την κοινωνία στις οδυνηρές παρενέργειες που θα έχει η παραμονή στο ευρώ μιας υπό χρεοκοπία και υπό επιτήρηση χώρας και αφήνει βαριές υποθήκες για τα επόμενα κύματα λιτότητας και υποτέλειας που θα απαιτήσουν οι ευρωηγεμόνες. Φυσικά, αυτά θα διαχειριστεί μια άλλη κυβέρνηση, αυτή που θα προκύψει από τις εκλογές, δεσμευμένη όμως ήδη από την απόφαση μιας Βουλής που εδώ και πολύ καιρό βρίσκεται σε κραυγαλέα δυσαρμονία με την κοινωνία. Για την αριστερά υπάρχει σ’ αυτή τη συγκυρία μία μόνο διακύβευση: δεν είναι δυνατό να αποδεχθεί να επικυρώσει αυτή η Βουλή, μ’ αυτόν το συσχετισμό, με μια εικονική πλειοψηφία, μια συμφωνία που δεσμεύει τη χώρα για δεκαετίες.

Πηγή