Σήμερα 31/12, η χειρότερη 31η Δεκέμβρη της χαζής ζωής μου, κάνω έναν μικρό απολογισμό. Κάτι σαν το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς αλλά περισσότερο μελό.
Κιλά υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν, δουλειά δεν έχω, διάθεση μηδέν.
Θυμάμαι απ' την αρχή αυτής της ύπουλης χρονιάς τις ελπίδες μου να φεύγουν μία-μία, την αξιοπρέπειά μου να μην επανεμφανίζεται -είχε ήδη αποχωρήσει απ'το '10- και την ανάγκη μου να πηδήξω απ'το παράθυρο να παλεύει με το θηρίο της μητρότητας και του καθωσπρεπισμού.
Τότε, λίγο πριν την μεγάλη απόφαση να αφήσω τα πάτρια εδάφη- εμφανίστηκε στην ζωή μου ο Δημήτρης. Έλεγε κάτι μπαρούφες στο Κρητη tv που στην αρχή μου φάνηκαν τόσο εξωπραγματικές που σκεφτόμουν δυνατά και καθαρά "να, άλλος ένας τρελός" . Την 6η πια φορά που ξαναείδα αυτή τη συνέντευξη και μετά από απίστευτες ώρες ψαξίματος στο νετ κατάλαβα ότι καλώς δεν είχα φύγει για την αλλοδαπήν και ακόμα καλύτερα που δεν είχα σκάσει στο πεζοδρόμιο απ΄τον 4ο.
Η αναλαμπή δεν άργησε να αποτυπωθεί στο πρόσωπό μου και όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν διατυμπάνιζα τον παράξενο Δημήτρη Καζάκη που μέχρι χθες κανείς εκ των συναναστροφών μου δεν γνώριζε. Ωσάν ερωτευμένη παιδούλα, με πίστη στην οικονομική επιστήμη πια, αναζητούσα την "μεγάλη ευκαιρία" που θα μου δινόταν κάθε φορά να συζητήσω για τον καινούργιο μου "έρωτα".
Τσακώθηκα φρικτά με παλιούς και καλούς φίλους (που όσο και να προσπαθώ να τα μπαλώσω στην συνείδησή μου δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω την μπαρουφολογία που άκουσα). Όλοι μου οι γνωστοί για μεγάλο διάστημα με 'βάλαν σε καραντίνα λόγω του Δημητράκη. Ούτε σε γιορτές δεν με καλούσαν πια. Το Πάσχα έφαγα ένα αρνί μόνη μου γιατί κανείς δεν καταδέχτηκε να περάσει τις άγιες μέρες με την τρελή του Καζάκη.
Κιλά υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν, δουλειά δεν έχω, διάθεση μηδέν.
Θυμάμαι απ' την αρχή αυτής της ύπουλης χρονιάς τις ελπίδες μου να φεύγουν μία-μία, την αξιοπρέπειά μου να μην επανεμφανίζεται -είχε ήδη αποχωρήσει απ'το '10- και την ανάγκη μου να πηδήξω απ'το παράθυρο να παλεύει με το θηρίο της μητρότητας και του καθωσπρεπισμού.
Τότε, λίγο πριν την μεγάλη απόφαση να αφήσω τα πάτρια εδάφη- εμφανίστηκε στην ζωή μου ο Δημήτρης. Έλεγε κάτι μπαρούφες στο Κρητη tv που στην αρχή μου φάνηκαν τόσο εξωπραγματικές που σκεφτόμουν δυνατά και καθαρά "να, άλλος ένας τρελός" . Την 6η πια φορά που ξαναείδα αυτή τη συνέντευξη και μετά από απίστευτες ώρες ψαξίματος στο νετ κατάλαβα ότι καλώς δεν είχα φύγει για την αλλοδαπήν και ακόμα καλύτερα που δεν είχα σκάσει στο πεζοδρόμιο απ΄τον 4ο.
Η αναλαμπή δεν άργησε να αποτυπωθεί στο πρόσωπό μου και όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν διατυμπάνιζα τον παράξενο Δημήτρη Καζάκη που μέχρι χθες κανείς εκ των συναναστροφών μου δεν γνώριζε. Ωσάν ερωτευμένη παιδούλα, με πίστη στην οικονομική επιστήμη πια, αναζητούσα την "μεγάλη ευκαιρία" που θα μου δινόταν κάθε φορά να συζητήσω για τον καινούργιο μου "έρωτα".
Τσακώθηκα φρικτά με παλιούς και καλούς φίλους (που όσο και να προσπαθώ να τα μπαλώσω στην συνείδησή μου δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω την μπαρουφολογία που άκουσα). Όλοι μου οι γνωστοί για μεγάλο διάστημα με 'βάλαν σε καραντίνα λόγω του Δημητράκη. Ούτε σε γιορτές δεν με καλούσαν πια. Το Πάσχα έφαγα ένα αρνί μόνη μου γιατί κανείς δεν καταδέχτηκε να περάσει τις άγιες μέρες με την τρελή του Καζάκη.
Καλώς όμως... πήρα κι εγώ τις αποστάσεις μου, πήραν κι αυτοί τον χρόνο τους.
Ξαφνικά το ΕΠΑΜ με βρήκε και με άλλους 10 τρελούς μαζευτήκαμε να ξεκινήσουμε το "πυρηνικό" μας πείραμα. Άπειρες συναντήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις, δράσεις, φωνές, κακό... Και φτάσαμε στο σήμερα, λίγους μήνες μετά να έχουμε γίνει κοντά 400... Μεγάλη επιτυχία. Στην καρδιά μου όμως μόνο. Στην πραγματικότητα οι δράσεις, η συμμετοχή και οι σχέσεις φορτώνουν τόσο τις ώρες μου που αναγκάζομαι να προγραμματίζω την ... ζωή μου. Δεν έχω πια ουσιαστικά καμία προσωπική στιγμή χωρίς το ΕΠΑΜ. Αλλά και πάλι καλώς...
Αυτό που με κουράζει περισσότερο απ'ολα είναι η ματαιοδοξία που συναντάω, η μικροψυχία, η εσκεμμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως αυτό να είναι το δικό μου τίμημα που πρέπει να πληρώσω. Σκέφτομαι επίσης ότι τα πράγματα γίνονται τόσο μεγάλα όσο τα αφήνουμε να γίνουν, οπότε είναι και δική μου ευθύνη και την δέχομαι ευχαρίστως. Παρόλα αυτά επειδή όλα μαζί είναι βαριά για τις πλάτες μου, χρειάζομαι που και που στήριξη, που ευτυχώς την βρίσκω. Βρίσκω φίλους, νιώθω ζεστασιά, βρίσκω αναγνώριση. Αυτήν την σιωπηλή αναγνώριση. Που την παίρνεις απ'την ζέστη των ματιών. Αποδοχή και συμπαράσταση που έρχεται απ΄το βλέμμα και όχι απ΄τα λόγια. Απ΄την ψυχή κατευθείαν.
Μακάρι να'χα άλλες τόσες ώρες και ικανότητες, να κάνω άλλα τόσα πράγματα. Αλλά δεν έχω. Και στηρίζομαι στις ώρες, στην ικανότητα και την μεγαλοψυχία των συντρόφων μου. Να κάνουμε μαζί αυτό που μόνη μου δεν θα κατάφερνα ποτέ. Παραβλέπω συνειδητά τις μικρότητες και περιμένω τις στιγμές που κάτι θα καταφέρουν οι ομάδες -όσο μικρό ή μεγάλο- για να πανηγυρίσω σιωπηρά και με υπερηφάνεια για την τύχη μου να έχω τόσα "συν" σαν πρώτο συνθετικό στην ζωή μου.
Συν-αγωνιστές, Σύν-τροφοι, Συν-άδελφοι, Συν-οδοιπόροι.
Σε 'σας λοιπόν είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Στα συν της ζωής μου. Σε έναν - έναν ξεχωριστά, που ένας-ένας με στηρίζετε, με αντιπαθείτε, με αγαπάτε, με βοηθάτε, με κριτικάρετε, με δυσκολεύετε, με συμπληρώνετε. Στα συν, που το 2012 δεν θα επιβιώσουμε χωρίς αυτά. Στα συν που σήμερα, την τελευταία μέρα του χρόνου μου δώσατε δύναμη να θέλω να ξεκινήσει η χρονιά.
Να'στε καλά. Να'στε γεροί. Να'μαστε μαζί, δυνατοί και ενωμένοι.
Να κάνουμε το μηδέν της ύπαρξής μας, κύκλο -που λέει κι ο ποιητής. Και να τον αφήσουμε να μας αγκαλιάσει.
Καλημέρα Συν.
Καληνύχτα απελπισία.
Καλημέρα Λευτεριά.
Ξαφνικά το ΕΠΑΜ με βρήκε και με άλλους 10 τρελούς μαζευτήκαμε να ξεκινήσουμε το "πυρηνικό" μας πείραμα. Άπειρες συναντήσεις, ατέλειωτες συζητήσεις, δράσεις, φωνές, κακό... Και φτάσαμε στο σήμερα, λίγους μήνες μετά να έχουμε γίνει κοντά 400... Μεγάλη επιτυχία. Στην καρδιά μου όμως μόνο. Στην πραγματικότητα οι δράσεις, η συμμετοχή και οι σχέσεις φορτώνουν τόσο τις ώρες μου που αναγκάζομαι να προγραμματίζω την ... ζωή μου. Δεν έχω πια ουσιαστικά καμία προσωπική στιγμή χωρίς το ΕΠΑΜ. Αλλά και πάλι καλώς...
Αυτό που με κουράζει περισσότερο απ'ολα είναι η ματαιοδοξία που συναντάω, η μικροψυχία, η εσκεμμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως αυτό να είναι το δικό μου τίμημα που πρέπει να πληρώσω. Σκέφτομαι επίσης ότι τα πράγματα γίνονται τόσο μεγάλα όσο τα αφήνουμε να γίνουν, οπότε είναι και δική μου ευθύνη και την δέχομαι ευχαρίστως. Παρόλα αυτά επειδή όλα μαζί είναι βαριά για τις πλάτες μου, χρειάζομαι που και που στήριξη, που ευτυχώς την βρίσκω. Βρίσκω φίλους, νιώθω ζεστασιά, βρίσκω αναγνώριση. Αυτήν την σιωπηλή αναγνώριση. Που την παίρνεις απ'την ζέστη των ματιών. Αποδοχή και συμπαράσταση που έρχεται απ΄το βλέμμα και όχι απ΄τα λόγια. Απ΄την ψυχή κατευθείαν.
Μακάρι να'χα άλλες τόσες ώρες και ικανότητες, να κάνω άλλα τόσα πράγματα. Αλλά δεν έχω. Και στηρίζομαι στις ώρες, στην ικανότητα και την μεγαλοψυχία των συντρόφων μου. Να κάνουμε μαζί αυτό που μόνη μου δεν θα κατάφερνα ποτέ. Παραβλέπω συνειδητά τις μικρότητες και περιμένω τις στιγμές που κάτι θα καταφέρουν οι ομάδες -όσο μικρό ή μεγάλο- για να πανηγυρίσω σιωπηρά και με υπερηφάνεια για την τύχη μου να έχω τόσα "συν" σαν πρώτο συνθετικό στην ζωή μου.
Συν-αγωνιστές, Σύν-τροφοι, Συν-άδελφοι, Συν-οδοιπόροι.
Σε 'σας λοιπόν είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο. Στα συν της ζωής μου. Σε έναν - έναν ξεχωριστά, που ένας-ένας με στηρίζετε, με αντιπαθείτε, με αγαπάτε, με βοηθάτε, με κριτικάρετε, με δυσκολεύετε, με συμπληρώνετε. Στα συν, που το 2012 δεν θα επιβιώσουμε χωρίς αυτά. Στα συν που σήμερα, την τελευταία μέρα του χρόνου μου δώσατε δύναμη να θέλω να ξεκινήσει η χρονιά.
Να'στε καλά. Να'στε γεροί. Να'μαστε μαζί, δυνατοί και ενωμένοι.
Να κάνουμε το μηδέν της ύπαρξής μας, κύκλο -που λέει κι ο ποιητής. Και να τον αφήσουμε να μας αγκαλιάσει.
Καλημέρα Συν.
Καληνύχτα απελπισία.
Καλημέρα Λευτεριά.
Μ@VG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδή πιστεύουμε στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση, διατηρούμε το δικαίωμά του να μην αναρτούνται σχόλια που είναι υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που περιέχουν προσωπικά δεδομένα των αρθρογράφων ή έχουν σκοπό την διαφήμιση και την προβολή προϊόντων.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε Ελληνικά και όχι greeklish ακόμα κι αν "φοβάστε" για την ορθογραφία σας.