Άποψη με αφορμή το οργανωτικό του Ε.ΠΑ.Μ.

Οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε πως οι διατυπωμένοι στην ιδρυτική διακήρυξη του Ιουλίου του ’11 πολιτικοί στόχοι του ΕΠΑΜ, ήταν και παραμένουν με την απλότητα, πληρότητα και ριζοσπαστικότητά τους ένα κάλεσμα σε απόλυτη αντιστοιχία με την κρισιμότητα της κατάστασης που ζούμε τα τελευταία 2 χρόνια στη χώρα μας. Για όσους από εμάς το περιμέναμε σαν από χρόνια πριν, συντονίστηκε άμεσα με τον παλμό της καρδιάς και του πνεύματός μας.

Ωστόσο, κι ενώ έχουν περάσει επτά μήνες από τότε, η αριστοτεχνικά μεθοδευμένη επιχείρηση αρπαγής της χώρας μας συνεχίζεται σχεδόν απρόσκοπτα· παρά την διάχυση της άποψης ΕΠΑΜ στις αντιλήψεις και την προσέλευση νέων μελών, παρά τις δράσεις μας αντίστασης προς το καθεστώς κατοχής και αλληλεγγύης  προς την σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία, η πορεία της χώρας μας δεν άλλαξε τροχιά, καθώς ήδη συντελέστηκε η αναμενόμενη ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ/ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ από τη Βουλή της ΛΗΣΤΕΙΑΣ που συντελείται επί μήνες μπροστά στα μάτια μας.

Τί φταίει και δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, σαν ΕΠΑΜ ή (δε βλέπω την διαφορά) σαν ελληνική κοινωνία  την πορεία των πραγμάτων;

Ας μην απαριθμήσουμε γνωστές κι εύλογες αιτίες, τουλάχιστον εκείνες που μάλλον δεν είναι  καθοριστικές, αν η παρηγοριά κι ο εφησυχασμός δεν είναι ζητούμενά μας. Κι επειδή ούτε η πολυλογία είναι ζητούμενο, μπαίνω κατευθείαν στο θέμα:

Πιστεύω πως μόνο η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΜΗΡΙΑΣ μπορεί να ορίσει με ακρίβεια τη συνθήκη που βιώνουμε σήμερα σαν άτομα και σαν κοινωνία.

Ομηρία σημαίνει πως άκουσες το: ΡΟΥΑ-MAT! να σου απευθύνεται. Ξέρεις δηλαδή πως, λογικά τουλάχιστον, είσαι χαμένος ΟΠΟΙΑ κίνηση και να κάνεις.

Σημαίνει πως παγιδεύτηκες, πατάς σε κινούμενη άμμο όπου κάθε κίνηση αντίδρασης σε βυθίζει ακόμη περισσότερο μέσα της.

 Σημαίνει ότι είσαι στο έλεος του εχθρού σου: χαρακτηρισμένος μελλοθάνατος, αν θέλει, φυλακισμένος και θανατοποινίτης με αναστολή, ίσως, που όμως η λήξη της πάλι από ΕΚΕΙΝΟΝ εξαρτάται.

Σημαίνει πως δεν μπορείς πια να θέλεις, και άρα να αποφασίζεις, για κανέναν και για τίποτα. Η μόνη δυνατή ελευθερία που σου  απέμεινε έχει μόνο εσωτερική διάσταση: είναι η δυνατότητα αβίαστης παραδοχής της επικείμενης πραγματικότητας του θανάτου σου ΠΡΙΝ από τον θάνατό σου.

Οριακά λοιπόν, ΑΠΟΛΥΤΗ ΟΜΗΡΙΑ, δεν μπορεί να είναι παρά η στέρηση και της τελευταίας αυτής ελευθερίας -ή δυνατότητας αν ηχεί ειρωνικά ο όρος ελευθερία- να συνειδητοποιήσεις την βεβαιότητα του θανάτου σου πριν αυτός επέλθει σαν γεγονός. Άρα η απόλυτη ομηρία συμπίπτει με την πλήρη κατάλυση της ελευθερίας ακόμα και αυτής της συνειδητοποίησης της κατάστασής σου που σημαίνει απονέκρωση της συνείδησης, θάνατο πνευματικό. Αν υπάρχει καθεστώς απόλυτης ομηρίας, αυτό λογικά εντοπίζεται στο χρονικό διάστημα ΜΕΤΑ από τον πνευματικό θάνατο και ΠΡΟ του φυσικού θανάτου.

Το ερώτημα μπορείτε τώρα να το μαντέψετε: Μήπως έχουμε εισέλθει, αν όχι ο λαός στο σύνολό του, τουλάχιστον το σύνολο της ηγεσίας του, σε μία παρόμοια κατάσταση απόλυτης ομηρίας;

Η ευκολία με την οποία περικόπτονται σήμερα, πέντε-πέντε μαζί κάθε φορά, οι διαβόητες κατακτήσεις και απαραβίαστα δικαιώματα του λαού που παραχωρήθηκαν μετά από πολύχρονους ταξικούς αγώνες και κοινωνικές διεκδικήσεις, υποβάλλουν την ανησυχητική διαπίστωση ότι οι κατακτήσεις αυτές δεν ήταν στην πραγματικότητα καθόλου εξασφαλισμένες.

Έτσι, στο ένα άκρο του κοινωνικού φάσματος είναι οι άνθρωποι που ο αριθμός τους αυξάνεται γοργά στις μέρες μας, όπως οι μετανάστες και οι άστεγοι, που δεν έχουν μερτικό από οποιαδήποτε εξουσία, ακόμη και από τις ψευδαισθήσεις που αυτή παρέχει, δηλαδή χωρίς ΙΧ, ΤV, πρόσβαση στο διαδίκτυο, διπλώματα σπουδών, αξιώματα, ιδιοκτησία, αποταμιεύσεις ή δυνατότητα κατανάλωσης, που έχουν επισφαλή εργασία και στέγη, που δεν δύνανται να βελτιώσουν την θέση τους (πχ με κατάληψη ενός κτιρίου) χωρίς να μπλεχτούν στο δίχτυ του Νόμου και να υποστούν –μια και δεν έχουν τα μέσα να τον παρακάμψουν- την άμεση αστυνομική καταστολή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται με λιγότερη δυσκολία από τους υπόλοιπους το καθεστώς ομηρίας στο οποίο βρίσκονται, δεν χρειάζονται περίτεχνες ιστορικο-οικονομικές αναλύσεις για να πεισθούν γιατί το πειστήριο δεν είναι διανοητικό, το νιώθουν στο σώμα τους και σε κάθε επί μέρους όργανό του, κι αυτό σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους...

Από το άλλο άκρο, ΟΛΕΣ οι υποτελείς αν όχι κι αργυρώνητες ηγεσίες μας (όχι μόνον οι πολιτικές) είχαν συμφέρον να κρύβουν από τον λαό την πραγματικότητα της ομηρίας του με κολακείες χαϊδεύοντας τ’ αυτιά του για το δήθεν δημοκρατικό, αδούλωτο και φιλειρηνικό φρόνημά του καθ’ όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης. Τώρα, τα 2 τελευταία χρόνια, αφού δεν μπορούν πια με τίποτα να προσδώσουν υπερηφάνεια στον λαό για την δύναμή του να παραμένει αυθύπαρκτος, προτιμούν την λύση της ενοχοποίησης και κατατρομοκράτησής του, καταφεύγοντας στην επίκληση άλλων ‘αρετών’, όπως της υπευθυνότητας για την πατρίδα που κινδυνεύει (υπευθυνότητα που φθάνει ως το ανεύθυνο ξεπούλημά της) ή της νομιμοφροσύνης και της λογικότητας που τον διακρίνει ώστε ν’ αναγνωρίζει τις δήθεν νομοτελειακές και αναπότρεπτες αναγκαιότητες (του ξεπουλήματος). Την αλήθεια ποτέ δεν την λένε. Όπου αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να καταφύγουν στον ωμό εκβιασμό, τον ντύνουν βιαστικά με μισές αλήθειες ή χοντροειδή ψέματα. Ούτε λέξη για υποτέλεια, για εκτροπή, για κατοχή ή ακόμη περισσότερο για ΟΜΗΡΙΑ που αποδίδει την πραγματική συνθήκη μας.

Ο λόγος είναι απλός: η πλήρης απελπισία είναι επικίνδυνη για τις ηγεσίες· γι’ αυτές, πρέπει το συνονθύλευμα ατόμων που αποκαλούν ‘λαό’ πάντα να ελπίζει σε κάτι, να είναι πάντα ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ, εν αναμονή ότι κάτι θα διασωθεί κάθε φορά, εν αναμονή και με την ελπίδα ότι το ΚΡΑΤΟΣ κάτι θα κάνει και γι’ αυτόν, έστω ελάχιστο αλλά όχι το τίποτα, εφ’ όσον μάλιστα ο λαός σε αυτό το Κράτος στηρίζει όλες του τις ελπίδες. Η αλήθεια είναι πως το εθνικό κράτος μας το μόνο που πραγματικά θα μπορέσει να κάνει για εμάς, είναι μαζί με την πλήρη παράδοσή του σε υπερεθνικούς σχηματισμούς (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, ΕΕ, διεθνή αγορά, κτλ) τον διαμελισμό και την διάχυση μέσα τους, να παραδώσει και το σύνολο του κοπαδοποιημένου γηγενούς πληθυσμού του μαζί με τον αντίστοιχο κατά γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενο πληθυσμό αλλοδαπών, σε ανθρωπιστικές οργανώσεις που θα αναλάβουν την σίτισή του και όποια άλλη ανάγκη του ΚΡΙΝΟΥΝ, από μακριά, οι γραβατωμένες τεχνοκρατικές ηγεσίες που προΐστανται των οργανώσεων αυτών ότι είναι ΔΥΝΑΤΟ να παρασχεθεί για να αποφευχθεί, κατά το δυνατό πάντα, η ανθρωπιστική καταστροφή..

 Κάπου ενδιάμεσα από τα δύο προηγούμενα άκρα, από την πλευρά μας, στο ΕΠΑΜ κάνουμε καλά τη δουλειά μας και αποδίδουμε την κατάσταση όπως πραγματικά είναι δηλαδή ως κατοχή. Όμως η αντίδρασή μας στην σημερινή συνθήκη που περιγράφεται (ουδέτερα και τεχνοκρατικά από τους συστημικούς) ως κρίση χρέους, καθώς και οι αναλύσεις της μεταπολιτευτικής κρίσης δανεισμού για την χρηματοδότηση της επιβεβλημένα στρεβλής ανάπτυξης (διάβαζε υπανάπτυξης) που ζήσαμε στο διάστημα αυτό, δικαιώνοντας το σύνθημα πως η ‘χούντα δεν τελείωσε το ‘73’, δεν απαντούν ικανοποιητικά στο ερώτημα: τι είναι αυτό που επέβαλε και κατέστησε δυνατή αυτήν την ολοκληρωτικού τύπου υπανάπτυξη; Τι ήταν αυτό που επέβαλε σαν άμεσο ζητούμενό μας γυάλινες χάντρες και καθρεφτάκια για να ξεπουλάμε σήμερα ακόμα και τα τρισέγγονά μας γι’ αυτά;

Η απάντηση είναι πως η οικονομική ομηρία δεν έρχεται μόνη, πως συνοδεύεται και με την αντίστοιχη πολιτισμική, με την αποδοχή αξιών και προτύπων πολιτισμικών, ας πούμε της αποδοχής μιας προπαγάνδας περί προόδου ή του συνθήματος (του ΟΗΕ) περί απελευθέρωσης από τη φτώχεια, απελευθέρωση που έντεχνα μετατράπηκε κατά την εφαρμογή της σε υποχρεωτική κατανάλωση. Η εκβιαστική επιβολή αυτών των προτύπων συνδυάζεται και συμπληρώνεται με την πολιτικοοικονομική ομηρία ή, στην ανάγκη, νέτα σκέτα με την στρατιωτική, όπως έδειξε η εμπειρία της επτάχρονης χούντας και ποιος ξέρει ποιας άλλης μελλοντικής..

ΠΡΙΝ λοιπόν η πραγματικότητα, με τον συνήθως ‘άγαρμπο’ τρόπο της, μας υποχρεώσει να το αντιληφθούμε, πρέπει επειγόντως να καταλάβουμε από μόνοι μας (προκειμένου τουλάχιστον να θεωρούμαστε ‘μπροστάρηδες’, μιας και πολλούς ανάμεσά μας μας κινητοποιεί αυτή η ιδιότητα) πως ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΑΠΛΑ να έχουμε τους στόχους μας και να δρούμε με τους τρόπους  που δρούμε: με τις άψογες οικονομικοϊστορικές αναλύσεις και με όλες τις αρνήσεις μας (να μην πληρώνουμε, να μην υπακούμε, να μην φοβόμαστε, να μην απομονωνόμαστε, να αντι-στεκόμαστε, να γκρεμίσουμε, να ανατρέψουμε).  Όλα αυτά, ακόμα και το θετικό σύνθημα της αλληλεγγύης δεν συνιστούν πρωτοποριακή ΘΕΣΗ· θέση τουλάχιστον ΙΚΑΝΗ για να εμπνεύσει τους νέους, να δώσει ελπίδα στους απελπισμένους, κουράγιο στους φοβισμένους, νόημα στους αδιάφορους και τους απλά αποστασιοποιημένους.  Όλοι αυτοί που σήμερα δεν μας ακολουθούν, ενώ υπό ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ -μη ομηρίας- συνθήκες ακόμα και τα λιθάρια θα είχαν εξεγερθεί, όλοι αυτοί, δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν από τη θέση τους (όσο άβολη κι αν γίνεται μέρα με τη μέρα) αν δεν νιώσουν ότι τους προτείνουμε μια θέση ΑΛΛΗ, θέση ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ από αυτή όπου, θέλουν-δεν θέλουν, βρίσκονται τώρα. ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ, γιατί το καθεστώς κατοχής στο οποίο διολισθαίνουμε ταχύτατα, βιώνεται σαν πόλεμος κατά του ρημαγμένου, εδώ και δεκαετίες, κοινωνικού σώματος από έναν ιδιότυπο εμφύλιο που έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της ειρήνης, χωρίς να είναι στ’ αλήθεια, γιατί στην πραγματικότητα είναι πόλεμος που απλά δεν έχει περάσει στην ένοπλη φάση του. Ασφαλέστερη, γιατί η ΑΣΦΑΛΕΙΑ είναι πρωταρχικό ζητούμενο σε συνθήκη πολέμου. Είναι ΑΓΑΘΟ εν ανεπαρκείᾳ. Και αυτό το αγαθό οφείλουμε, πρώτοι εμείς, να έχουμε σε ΕΠΑΡΚΕΙΑ και πειστικά, ήδη από τώρα, για να μπορούμε να το μεταδίδουμε στο υπόλοιπο κοινωνικό σώμα.

Όταν για παράδειγμα καλούμε τον καθένα να αναλάβει το προσωπικό ρίσκο που του αντιστοιχεί, γιατί αναγνωρίζουμε πως χωρίς αυτήν την ανάληψη δε προχωράει η αντίστασή μας, εμείς, από πού αντλούμε το απαραίτητο θάρρος; Και από πού προτείνουμε να το αντλήσουν οι άλλοι; Τί παραδείγματα τους δίνουμε;

Το οικοδόμημα ΕΠΑΜ, αν θέλουμε να το δούμε από το τέλος προς την αρχή, είναι η υλοποίηση των στόχων του, η αποπεράτωση του οικοδομήματος σύμφωνα με το σχέδιο, το φτάσιμο στο τελικό σημείο Ωμέγα, στην επίτευξη των στόχων της διακήρυξης. Όμως, όπως ισχύει και στην οικοδομική τέχνη, το ‘κτίσιμο’ ενός πολιτικού κινήματος που φιλοδοξεί να είναι ανατρεπτικό φέρνοντας το εντελώς νέο, όπως δεν παύουμε να ισχυριζόμαστε (κτίσιμο από τα κάτω, χωρίς αυθαίρετη ηγεσία, χωρίς χρηματοδότες, με δημοκρατία, κτλ) ΔΕΝ είναι ποτέ ένα ΚΑΘΑΡΑ τεχνικό θέμα. Οι πρωτεργάτες ή ‘αρχιτέκτονες’ του ΕΠΑΜ φυλάνε ήδη ζωντανούς τους στόχους του, μέσα στις καρδιές και το πνεύμα τους, γι’ αυτόν τον λόγο, δεν υπάρχει για αυτούς μέλλον γιατί το μέλλον βρίσκεται ΗΔΗ στο παρόν τους. Η εσωτερική τους ζωή βρίσκεται ήδη εκεί που θέλουμε να φτάσουμε. Αυτή η βιωμένη εσωτερικά εμπειρία είναι που μας οδηγεί στην οικοδόμηση του εγχειρήματος ΕΠΑΜ και βοηθάει να επιλέγουμε την μια λύση σαν προτιμότερη από μιαν άλλη που φαντάζει καλύτερη σε ΠΡΩΤΗ άποψη, ένα υλικό πιο αρμόζον από ένα άλλο, την μια τεχνική από την άλλη, ένα σημείο από ένα άλλο, μια επιβράδυνση από μια επιτάχυνση, κτλ.

Στα δύο αυτά πεδία της καρδιάς και του πνεύματος, θα εδραστεί και η απαιτούμενη ασφάλεια. Αυτή η εσωτερική ‘εγκαθίδρυση’ θα ‘βγαίνει’ προς τα έξω και θα καθίσταται αισθητή σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας· στις σχέσεις μας, στις αξιολογήσεις μας, στη ιεράρχηση των αναγκών και προτεραιοτήτων μας, με δυο λόγια θα γίνεται ορατή από τον κοινό τρόπο που θα έχουμε συνειδητά επιλέξει να υπάρχουμε. Αυτή η ‘εγκαθίδρυση’ πρέπει να προηγείται ενόσω γύρω μας, πράγματα και  καταστάσεις, παραμένουν  ακόμη όπως τα ξέρουμε: ίδια, δηλαδή κατεχόμενα.

Διαπιστώνω όμως, ότι δεν έχουμε ακόμη σχηματίσει τις συνειδήσεις που θα φέρουν σε πέρας το έργο κατεδάφισης/ανοικοδόμησης και που (άρα) θα κατέχουν τις τεχνικές του, την οικονομία του, θα έχουν ενστερνιστεί το ενωτικό και συνεργατικό ήθος του (συν-ήθειες) και τους άγραφους κώδικές του, ώστε αυτό να είναι βιώσιμο και λειτουργικό παρά τις αντιξοότητες που θα παρεμβάλλει το ‘κατεστημένο’. Να επισημάνουμε επίσης ότι το κατεστημένο, που το παρουσιάζουμε συνήθως σαν μια καταπιεστική και καθαρά ‘εκ των έξω’ επιβεβλημένη συνθήκη, στην πραγματικότητα, μέσω της πολύχρονης ‘συμβίωσής μας’ μαζί του, καθίσταται λιγότερο διακριτό από όσο νομίζουμε, καθώς στο μεταξύ έχουμε αφομοιώσει πολλές ‘αξίες’ του (αντιλήψεις, συνήθειες κτλ). Οι συνήθειες αυτές, που το νόημά τους συχνά διαφεύγει τον έλεγχο της συνείδησης, επηρεάζουν τις εκτιμήσεις και άρα τις δράσεις μας, με αποτέλεσμα, όταν οι τελευταίες γίνονται αντιληπτές στους άλλους, να εμφανίζονται ως αντιφατικές, συγκρουσιακές, ακατανόητες ακόμη και για εμάς τους ίδιους και σε διάσταση, εν τέλει, με τους στόχους μας.

 Για παράδειγμα, εξακολουθούμε να καταφεύγουμε αταβιστικά σε ΠΟΡΕΙΕΣ/ΡΑΛΥ-ΑΝΤΙΚΑ, σαν νοσταλγικοί οδηγοί αυτοκινήτων παλιάς τεχνολογίας, δηλαδή σε απαρχαιωμένες κινηματικές  τακτικές επαναστατημένου πλήθους, όπως είναι τα ‘πήγαιν’ έλα’ των αγανακτισμένων σε δρόμους και πλατείες ή οι εισβολές τους σε κυβερνητικά κτίρια. Πιστεύουμε, λανθασμένα, πως η κινηματική οργάνωση των αγανακτισμένων είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή συνθήκη για την οικοδόμηση της λαϊκής αντίστασης (βλέπε ακόμα και αντεπίθεσης..) και παραβλέπουμε το ζητούμενο του ήθους μας (των συνηθειών μας). Επιμένουμε δηλαδή πως οι οργανωμένες ενέργειες του πλήθους στους δρόμους, έχοντας προσλάβει -ως οργανωμένες με μηχανιστικό όμως τρόπο- κρίσιμη μάζα, διεύθυνση, φορά και επιτάχυνση, όπως το βλήμα που βγαίνει από την μπούκα του κανονιού, είναι ικανές να λειτουργήσουν σαν πολιορκητική μηχανή άλωσης της εξουσίας από τον λαό. Απαντάμε επομένως καταφατικά στο ερώτημα: αν το θέμα της έλευσης του λαού στην εξουσία μπορεί, στις μέρες μας, να τεθεί με όρους άλωσής της, δηλαδή με όρους πολεμικής πράξης, αναίμακτης ίσως, αλλά πάντως βίαιης.

Πέρα όμως από την απάντηση στο ερώτημα, αν η ‘σύγκρουση των σωμάτων’, έχει περιθώρια επιτυχίας στις μέρες μας που η τεχνολογία διαρθρώνεται  με τρόπο αφοπλιστικό όχι μόνο για τον προλετάριο αλλά και για τον απλό κάτοικο μέσω ενός εποικισμού τεχνολογικού τύπου του καθημερινού βίου και της εμπειρίας μην αφήνοντας τίποτα ανέπαφο, δεν έχει καν τεθεί το ζητούμενο της αποσαφήνισης του πνευματικού μετώπου του ΕΠΑΜ, του μετώπου της ‘σύγκρουσης των πνευμάτων’, που παραμένει ομιχλώδες, χωρίς να ενοχλείται κανένας μας ιδιαίτερα γι’ αυτό.

Για παράδειγμα πάλι, προτιμάμε συχνά να ενδίδουμε στην υποκατάσταση του ήθους της αντίστασής μας με το ήθος της εικόνας της, να επικεντρωνόμαστε στην εικόνα της αντίστασης, όπως αυτή διοχετεύεται στα ΜΜΕ και στη διαχείρισή της. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μεταβάλουμε το υποκείμενο που αντιστέκεται από πρόσωπο (ελεύθερο) σε ενεργούμενο ηθοποιό/κομπάρσο και τους χώρους δημόσιων δράσεών μας σε τηλεοπτικά πλατό. Ως χρήστες πάλι των ΜΜΕ, εθιζόμαστε στην ενημέρωση για τη δράση μας από αυτά, παρά από την πραγματική εμπειρία δράσης. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο παρέχουμε τη δυνατότητα στη σκηνοθεσία των ΜΜΕ, με τα κατάλληλα ντεκουπάζ και σχόλια να μας χειρίζονται κατά το δοκούν τους, σαν πρώτη (ακατέργαστη) ενημερωτική ύλη, αλλά υφιστάμεθα καθεστώς ασάφειας με την παλινδρόμηση από τον χωροχρόνο της αντίστασής μας (το ‘εδώ και τώρα’ του καθενός) προς τον χωροχρόνο του ΜΕΣΟΥ, που ‘τυχαίνει’ να είναι και ο χωροχρόνος της εξουσιαστικής πάνω μας δομής..       Επειδή η ‘περισσότερη δημοκρατία’ και η ανάληψη πρωτοβουλίας από τον λαό είναι τα μέσα επίτευξης των στόχων του ΕΠΑΜ, κι επειδή η δημοκρατία σχετίζεται με τον τόπο του δήμου και τον τρόπο διάρθρωσης του σώματος των δημοτών, τίθεται το θέμα της θωράκισης της αντίστασής μας ΚΑΤΑ της ΑΤΟΠΙΑΣ των διανυσμάτων (μέσα μεταφοράς)  αλλά και ΚΑΤΑ της ΣΥΓΧΡΟΝΙΑΣ τους (ΜΜΕ) για την αποτροπή της απειλής μαζικής απαγωγής, δήμου και δημοτών, ως και σύσσωμης της πραγματικότητας (της ίδιας, αλλά και της αντίληψης που έχουμε γι’ αυτήν) από τα διανύσματα αυτά.

Αν λοιπόν επιμένουμε να καταστούμε πραγματική πρωτοπορία ανιχνεύοντας πειστική θέση με θετική πρόταση, όχι εξουσίας όπως την ξέρουμε, αλλά άρνησής της από την θέση μιάς ΑΛΛΗΣ εξουσίας, πρέπει ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ από την ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ ΜΑΣ γιατί αυτή ερμηνεύει την αντικανονικότητα της γενικότερης συνθήκης που έχει επιβληθεί, ακόμα και στα δικά μας κριτήρια, αποπροσανατολίζοντας από στόχους, παραποιώντας πρακτικές, αλλοιώνοντας εκτιμήσεις. Στην περίπτωση που τα παραπάνω αληθεύουν, τότε βρίσκω αποκαρδιωτικό να γίνονται συζητήσεις και προτάσεις οργανωτικού περιεχομένου, ενόσω δηλαδή αγνοούμε στην ουσία τους την ταυτότητα και τη γενικότερη συνθήκη του συλλογικού υποκειμένου το οποίο καλούμαστε, με αρκετή δόση αφέλειας, να ‘οργανώσουμε’. Τί συνέχει αυτόν που ονομάζουμε ‘αριστερό’ με τον λεγόμενο ‘πατριώτη’; και τί τους δυό μαζί με τον κοινό ‘θρησκευόμενο’; ..αν όχι η αναφορά όλων σε μιά κοινή ταυτότητα, σε μιά κοινή συνθήκη; τι κάνει την συνύπαρξή μας να μην είναι ευκαιριακό κατασκεύασμα αλλά ευκαιρία γόνιμης συνάντησης ώστε ο καθένας όχι μόνο να μην αποκόπτεται από την καταγωγή του (ιδεολογική, συναισθηματική, μεταφυσική) αλλά αντίθετα να την εμπλουτίζει μέσω της αποδοχής της διαφορετικότητας του άλλου και της βαθύτερης γνωριμιάς μαζί του; Ποιο θα είναι το κοινό, συνεκτικό, σημείο σύγκλησης ώστε η ετερότητα, η αποδοχή του άλλου, να βιώνεται σαν ευκαιρία ανάτασης, προσωπικής του καθένα και όλων μαζί, και όχι σαν απειλή;

Φοβάμαι πως όσο το ΕΠΑΜ δεν καταφέρνει να απαντήσει πειστικά στα παραπάνω ερωτήματα, θα συνεχίσει να σκιαμαχεί με τα δικά του φαντάσματα αφήνοντας (τολμώ να πω και το τραγικό: ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ) τον κοινό μας εχθρό  να θερίζει ανενόχλητος, με το δρεπάνι του Χάρου στο χέρι. Αυτό θα συμβεί αν καί το ΕΠΑΜ καί η κοινωνία δεν βρουν στο εσωτερικό τους την απαιτούμενη συνοχή, τη συνοχή που πρέπει να χαρακτηρίζει έναν λαό, μια πραγματική κοινωνία. Σαν συνέπεια της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ του αστοχίας, δεν θα καταφέρει ούτε προς τα έξω να κάνει πειστική την δυνατότητα σύμπλευσης με άλλες συλλογικότητες ώστε να αρθεί η υπάρχουσα σήμερα καχυποψία από όλους προς όλους. Θα ήταν κρίμα αυτό το ενδεχόμενο να συμβεί γιατί οι αφετηρίες, η πορεία και οι στόχοι του ΕΠΑΜ έχουν ανταπόκριση με την πραγματικότητα φτάνει η συνύπαρξη ανθρώπων διαφορετικής προέλευσης και εμπειριών να έχει την καταλυτικά θετική δράση ώστε το όλον ΕΠΑΜ να μπει σε μια δημιουργική φάση που θα βελτιώνει καί τις αφετηρίες καί τις διαδικασίες καί τους στόχους του.

Αν πράγματι αληθεύει πως πατάμε σε κινούμενη άμμο, τότε ας σταματήσουμε τις αστόχαστες κινήσεις ή ‘δράσεις’, ας κοιτάξουμε ψύχραιμα γύρω μας καλώντας ΒΟΗΘΕΙΑ, ας οξύνουμε την ακοή μας για την απόκριση όσων πατάνε σε πιο στέρεο έδαφος κι από όπου θα μας σύρουν έξω.

Ας πάρουμε, εν τω μεταξύ, για προετοιμασία:

- από τον ‘ιδεολόγο’ αριστερό ή αναρχικό τη μαχητικότητα και την θυσιαστική διάθεση για τον διπλανό του, σύντροφο και συναγωνιστή σε ΑΥΤΟΝ τον κόσμο, όχι στον ΆΛΛΟΝ, κι ας αφήσουμε στην άκρη το ταξικό μίσος γιατί δεν κτίζεται κοινωνία με αυτό,

- από τον ‘πατριώτη’ τα ίδια, χωνεμένα με την βαθειά και ΑΛΟΓΗ αγάπη για την Πατρίδα, όχι όμως και το μίσος για τον Αλλοεθνή που δικαιούται να έχει και κείνος τη δική του Πατρίδα,

- από τον ‘θρησκευόμενο’ τη θύμηση από τον υποδειγματικό μες τον χρόνο θάνατο ενός Ανθρώπου και Θεού μαζί, που αρνούμενος να γίνει ΟΜΗΡΟΣ ενός Ειδώλου (του ρωμαϊκού Κράτους) αποδέχτηκε τον Σταυρό σαν συνέπεια της άρνησής Του να υποταγεί.

Δεν έχουμε κανένα λόγο σαν ΕΠΑΜ και μέλη της ελληνικής κοινωνίας, να ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΜΕ -εξομοιούμενοι σε αυτό με τους εξουσιαστές μας- ΤΗΝ ΟΜΗΡΙΑ ΜΑΣ. Όσο κι αν η συνειδητοποίησή της είναι επώδυνη, ακόμη περισσότερο είναι αναγκαία· μόνο τότε, έχοντας νοιώσει την αλήθεια της κατάστασής μας σαν ομηρία, θα μπορέσουμε αβοήθητοι να μείνουμε εκεί, στα αβυσσάλεα σκοτάδια της ύπαρξης ώσπου το ορμητικό της ποτάμι θα παρασύρει την συσσωρευμένη σαβούρα δεκαετιών από επαναστατικά αντανακλαστικά και τικ, φαντασιώσεις μεγαλείου, εξουσίας και δύναμης, στερεότυπα δεκαετιών αν όχι αιώνων περί προόδου, δημοκρατίας, επιστήμης, ανθρωπισμού.. ..ίσως τότε, επιστρέφοντας αναβαπτισμένοι στην επιφάνεια, μας αποκαλυφθούν χιλιάδες άλλες δυνατότητες για να υπάρχουμε, χωρίς δεκανίκια, σε έναν πλανήτη που εξ’ αρχής προοριζόταν για όλους τους λαούς, όλες τις κοινωνίες σε πάμπολλους τόπους.. ..και να αποκηρύξουμε την εκτροπή ενός πολιτισμού πριν προλάβει πρώτος αυτός να καταργήσει, ως ιδιότυπος (εσω)εξωγήινος, καί την ανθρωπότητα (που τον εφεύρε) καί τον πλανήτη (που τον φιλοξενεί) ως ..απροσάρμοστους σε αυτόν!

Με πόνο ψυχής κι ελπίδα,

Λ.Λ.

Πηγή