Οι φωτογραφίες του παιδιού που κλαίει στο ΟΑΚΑ, στο προχτεσινό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, έκαναν τον γύρο του διαδικτύου και –με αφορμή τα επεισόδια που σημειώθηκαν- ξεκίνησε πάλι η συζήτηση για τη βία. Από τη συζήτηση για τη βία απουσιάζει ο κοινός νους.
Οι κυβερνώντες και το σύστημα που τους στηρίζει ζητούν να καταδικάσουν οι πάντες τη βία.
Θέλω να θυμίσω σε όλους πως ο εθνικός ύμνος της χώρας μας ξεκινάει με τον στίχο «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Ξέρετε, το σπαθί αυτό –στο οποίο αναφέρεται ο ποιητής- δεν έκοβε χόρτα. Έκοβε κεφάλια.
Στη συνέχεια, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» γίνεται εντελώς σπλάτερ. Τα αίματα, τα κόκαλα και οι σφαγμένοι πάνε κι έρχονται. Κανείς δεν σκέφτηκε να καταδικάσει τον Διονύσιο Σολωμό.
Μπορεί όποιος θέλει να καταδικάζει τη βία. Μπορεί να καταδικάζει και τον καρκίνο. Αυτό, όμως, δεν θα βοηθήσει στη θεραπεία του.
Σε μια σειρά κειμένων τα τελευταία δυο χρόνια, προσπάθησα να αναδείξω τα δεινά που θα επιφέρει η απουσία της Δικαιοσύνης.
Προσπάθησα να εξηγήσω γιατί το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η έλλειψη Δικαιοσύνης.
Προσπάθησα να κάνω φανερό πως μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα χρήματα αλλά πως χωρίς Δικαιοσύνη η χώρα μας δεν έχει καμία ελπίδα.
Προσπάθησα να προειδοποιήσω πως, αν δεν οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, όλοι οι Έλληνες θα θεωρούν τους εαυτούς τους αθώους για οποιαδήποτε παρανομία, και στη χώρα θα κυριαρχήσει η ανομία, η βία και το χάος.
Στις συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος το περασμένο καλοκαίρι, τα αιτήματα των πολιτών ήταν Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια.
Αν και αυτοί οι πολίτες που συγκεντρώνονταν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα το περασμένο καλοκαίρι δεν ήταν καθόλου βίαιοι –επί δυο μήνες δεν σημειώθηκε ούτε ένα βίαιο επεισόδιο στις συγκεντρώσεις πολιτών στο Σύνταγμα (επεισόδια υπήρξαν μόνο τις ημέρες των απεργιακών διαδηλώσεων)-, αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό από όλους αυτούς που καταδικάζουν τη βία και ζητούν κι από όλους τους άλλους να καταδικάσουν τη βία.
Τι ακριβώς ζητούν λοιπόν αυτοί που –εκτός από τη βία- τους ενοχλεί και ο διάλογος μεταξύ των πολιτών; Να παρακολουθούν όλοι μόνο Mega και ΣΚΑΪ, να διαβάζουν μόνο Βήμα και Καθημερινή και να συμφωνούν με ξεπουλημένους καθεστωτικούς δημοσιογράφους που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο αλλά έχουν απόλυτη άποψη –από μακριά- για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία; Ε, δεν γίνεται αυτό. Τελείωσε.
Και όποιος θέλει να ληφθούν σοβαρά οι απόψεις του για τη βία των πολιτών οφείλει να καταδικάζει και την κρατική βία. Οφείλει δηλαδή να είναι ειλικρινής.
Η βία έχει αιτίες. Δεν ξυπνάει κάποιος ξαφνικά μια μέρα και αποφασίζει να γίνει βίαιος. Εκτός αν σαλτάρει.
Η βία στη σημερινή ελληνική κοινωνία έχει ηθικούς αυτουργούς.
Η απάντηση στη βία δεν είναι η περισσότερη βία. Η απάντηση στη βία της κοινωνίας δεν είναι η Αστυνομία.
Η μόνη απάντηση στη βία είναι η Δικαιοσύνη.
Το δίλημμα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή». Το πραγματικό δίλημμα είναι Δικαιοσύνη ή βία;
Το δίλημμα δεν είναι με το Μνημόνιο ή εναντίον του Μνημονίου. Το πραγματικό δίλημμα είναι Δημοκρατία ή εμφύλιος;
Όποιος ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια για τη χώρα και τους πολίτες της –και όχι μόνο για την πάρτη του-, ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τώρα. Αύριο θα είναι αργά.
(Στις 16 Δεκεμβρίου του 2010, στο κείμενο «Ραντεβού στους δρόμους» -και με αφορμή την επίθεση που δέχτηκε ο Κωστής Χατζηδάκης-, έγραφα:
«Βία είναι το να οδηγείς με την πολιτική σου σε εξαθλίωση μεγάλο μέρος των πολιτών μιας χώρας. Βία είναι να έχεις φάει τα χρήματα που προορίζονταν για τη δημιουργία εθνικών οδών και δρόμων, με αποτέλεσμα να σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι στην άσφαλτο. Βία είναι να οδηγείς ανθρώπους σε αυτοκτονία, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τα χρέη τους (αλήθεια, τους μετράει κανείς;). Βία είναι να αδιαφορείς για τα εξαθλιωμένα πρεζόνια, με αποτέλεσμα αυτά να επιτίθενται άγρια σε ανήμπορους ηλικιωμένους για να βρουν χρήματα να πάρουν τη δόση τους. Γενικά, το θέμα «βία» είναι ένα τεράστιο θέμα και όσοι το προσεγγίζουν με φράσεις όπως «καταδικάζω τη βία» ή «είμαι εναντίον της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι μάλλον αφελείς και ανιστόρητοι.
Μια από τις πιο βίαιες επιθέσεις των τελευταίων ετών στη χώρα μας ήταν η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά». Αφού τα λεφτά τα φάγαμε μαζί, αυτό σημαίνει πως ό,τι βλέπουμε γύρω μας-σπίτια, καταστήματα, αυτοκίνητα, κότερα κλπ- είναι αποτέλεσμα κλοπής και όχι τίμιας εργασίας. Άρα, αφού είναι κλοπιμαία, δεν υπάρχει λόγος να τα σεβαστεί κάποιος – μπορεί να τα κάψει, να τα ανατινάξει και να σκοτώσει τους ιδιοκτήτες τους. Και ποιος «δικαιούται» να το κάνει αυτό, αφού τα «φάγαμε μαζί»; Μα αυτός που δεν έχει τίποτε από όλα αυτά – αυτός που δεν «έφαγε». (Αυτό αφιερωμένο σε όσους αθώους απορούν για το πώς γεννιέται η βία.)».
Στις 27 Ιανουαρίου του 2011, στο κείμενο «Οι μετανάστες είναι πιο έξυπνοι», έγραφα:
«Το έγραψα, το ξαναέγραψα και το ξαναγράφω. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα –όπου κανείς δεν θεωρείται υπεύθυνος για τη χρεοκοπία και όλοι οι υπαίτιοι παραμένουν στις θέσεις τους- δεν μπορεί να καταδικαστεί κανείς. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι υπεύθυνοι για την ανομία που κυριαρχεί στη χώρα, αφού κουρέλιασαν την έννοια της δικαιοσύνης. Από την στιγμή που η χρεοκοπία αντιμετωπίζεται ως κακό μάτι ή φυσικό φαινόμενο -και δεν τιμωρείται κανείς γι’ αυτήν-, ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να παραμένει ατιμώρητος. Δεν μπορεί να παραμένουν ατιμώρητοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας και να τιμωρείται ο μαγαζάτορας που δεν κόβει απόδειξη. Μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένας «έγκριτος» αρθρογράφος να κάνει αυτήν την τόσο προφανή διαπίστωση».
Στις 15 Απριλίου του 2011 στο κείμενο «Βία», έγραφα:
«Η βία δεν αντιμετωπίζεται με τη βία των δυνάμεων καταστολής. Η βία αντιμετωπίζεται με Δικαιοσύνη».)
Πηγή
Οι κυβερνώντες και το σύστημα που τους στηρίζει ζητούν να καταδικάσουν οι πάντες τη βία.
Θέλω να θυμίσω σε όλους πως ο εθνικός ύμνος της χώρας μας ξεκινάει με τον στίχο «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Ξέρετε, το σπαθί αυτό –στο οποίο αναφέρεται ο ποιητής- δεν έκοβε χόρτα. Έκοβε κεφάλια.
Στη συνέχεια, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» γίνεται εντελώς σπλάτερ. Τα αίματα, τα κόκαλα και οι σφαγμένοι πάνε κι έρχονται. Κανείς δεν σκέφτηκε να καταδικάσει τον Διονύσιο Σολωμό.
Μπορεί όποιος θέλει να καταδικάζει τη βία. Μπορεί να καταδικάζει και τον καρκίνο. Αυτό, όμως, δεν θα βοηθήσει στη θεραπεία του.
Σε μια σειρά κειμένων τα τελευταία δυο χρόνια, προσπάθησα να αναδείξω τα δεινά που θα επιφέρει η απουσία της Δικαιοσύνης.
Προσπάθησα να εξηγήσω γιατί το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η έλλειψη Δικαιοσύνης.
Προσπάθησα να κάνω φανερό πως μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα χρήματα αλλά πως χωρίς Δικαιοσύνη η χώρα μας δεν έχει καμία ελπίδα.
Προσπάθησα να προειδοποιήσω πως, αν δεν οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, όλοι οι Έλληνες θα θεωρούν τους εαυτούς τους αθώους για οποιαδήποτε παρανομία, και στη χώρα θα κυριαρχήσει η ανομία, η βία και το χάος.
Στις συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος το περασμένο καλοκαίρι, τα αιτήματα των πολιτών ήταν Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια.
Αν και αυτοί οι πολίτες που συγκεντρώνονταν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα το περασμένο καλοκαίρι δεν ήταν καθόλου βίαιοι –επί δυο μήνες δεν σημειώθηκε ούτε ένα βίαιο επεισόδιο στις συγκεντρώσεις πολιτών στο Σύνταγμα (επεισόδια υπήρξαν μόνο τις ημέρες των απεργιακών διαδηλώσεων)-, αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό από όλους αυτούς που καταδικάζουν τη βία και ζητούν κι από όλους τους άλλους να καταδικάσουν τη βία.
Τι ακριβώς ζητούν λοιπόν αυτοί που –εκτός από τη βία- τους ενοχλεί και ο διάλογος μεταξύ των πολιτών; Να παρακολουθούν όλοι μόνο Mega και ΣΚΑΪ, να διαβάζουν μόνο Βήμα και Καθημερινή και να συμφωνούν με ξεπουλημένους καθεστωτικούς δημοσιογράφους που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο αλλά έχουν απόλυτη άποψη –από μακριά- για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία; Ε, δεν γίνεται αυτό. Τελείωσε.
Και όποιος θέλει να ληφθούν σοβαρά οι απόψεις του για τη βία των πολιτών οφείλει να καταδικάζει και την κρατική βία. Οφείλει δηλαδή να είναι ειλικρινής.
Η βία έχει αιτίες. Δεν ξυπνάει κάποιος ξαφνικά μια μέρα και αποφασίζει να γίνει βίαιος. Εκτός αν σαλτάρει.
Η βία στη σημερινή ελληνική κοινωνία έχει ηθικούς αυτουργούς.
Η απάντηση στη βία δεν είναι η περισσότερη βία. Η απάντηση στη βία της κοινωνίας δεν είναι η Αστυνομία.
Η μόνη απάντηση στη βία είναι η Δικαιοσύνη.
Το δίλημμα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή». Το πραγματικό δίλημμα είναι Δικαιοσύνη ή βία;
Το δίλημμα δεν είναι με το Μνημόνιο ή εναντίον του Μνημονίου. Το πραγματικό δίλημμα είναι Δημοκρατία ή εμφύλιος;
Όποιος ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια για τη χώρα και τους πολίτες της –και όχι μόνο για την πάρτη του-, ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τώρα. Αύριο θα είναι αργά.
(Στις 16 Δεκεμβρίου του 2010, στο κείμενο «Ραντεβού στους δρόμους» -και με αφορμή την επίθεση που δέχτηκε ο Κωστής Χατζηδάκης-, έγραφα:
«Βία είναι το να οδηγείς με την πολιτική σου σε εξαθλίωση μεγάλο μέρος των πολιτών μιας χώρας. Βία είναι να έχεις φάει τα χρήματα που προορίζονταν για τη δημιουργία εθνικών οδών και δρόμων, με αποτέλεσμα να σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι στην άσφαλτο. Βία είναι να οδηγείς ανθρώπους σε αυτοκτονία, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τα χρέη τους (αλήθεια, τους μετράει κανείς;). Βία είναι να αδιαφορείς για τα εξαθλιωμένα πρεζόνια, με αποτέλεσμα αυτά να επιτίθενται άγρια σε ανήμπορους ηλικιωμένους για να βρουν χρήματα να πάρουν τη δόση τους. Γενικά, το θέμα «βία» είναι ένα τεράστιο θέμα και όσοι το προσεγγίζουν με φράσεις όπως «καταδικάζω τη βία» ή «είμαι εναντίον της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι μάλλον αφελείς και ανιστόρητοι.
Μια από τις πιο βίαιες επιθέσεις των τελευταίων ετών στη χώρα μας ήταν η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά». Αφού τα λεφτά τα φάγαμε μαζί, αυτό σημαίνει πως ό,τι βλέπουμε γύρω μας-σπίτια, καταστήματα, αυτοκίνητα, κότερα κλπ- είναι αποτέλεσμα κλοπής και όχι τίμιας εργασίας. Άρα, αφού είναι κλοπιμαία, δεν υπάρχει λόγος να τα σεβαστεί κάποιος – μπορεί να τα κάψει, να τα ανατινάξει και να σκοτώσει τους ιδιοκτήτες τους. Και ποιος «δικαιούται» να το κάνει αυτό, αφού τα «φάγαμε μαζί»; Μα αυτός που δεν έχει τίποτε από όλα αυτά – αυτός που δεν «έφαγε». (Αυτό αφιερωμένο σε όσους αθώους απορούν για το πώς γεννιέται η βία.)».
Στις 27 Ιανουαρίου του 2011, στο κείμενο «Οι μετανάστες είναι πιο έξυπνοι», έγραφα:
«Το έγραψα, το ξαναέγραψα και το ξαναγράφω. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα –όπου κανείς δεν θεωρείται υπεύθυνος για τη χρεοκοπία και όλοι οι υπαίτιοι παραμένουν στις θέσεις τους- δεν μπορεί να καταδικαστεί κανείς. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι υπεύθυνοι για την ανομία που κυριαρχεί στη χώρα, αφού κουρέλιασαν την έννοια της δικαιοσύνης. Από την στιγμή που η χρεοκοπία αντιμετωπίζεται ως κακό μάτι ή φυσικό φαινόμενο -και δεν τιμωρείται κανείς γι’ αυτήν-, ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να παραμένει ατιμώρητος. Δεν μπορεί να παραμένουν ατιμώρητοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας και να τιμωρείται ο μαγαζάτορας που δεν κόβει απόδειξη. Μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένας «έγκριτος» αρθρογράφος να κάνει αυτήν την τόσο προφανή διαπίστωση».
Στις 15 Απριλίου του 2011 στο κείμενο «Βία», έγραφα:
«Η βία δεν αντιμετωπίζεται με τη βία των δυνάμεων καταστολής. Η βία αντιμετωπίζεται με Δικαιοσύνη».)
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδή πιστεύουμε στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση, διατηρούμε το δικαίωμά του να μην αναρτούνται σχόλια που είναι υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που περιέχουν προσωπικά δεδομένα των αρθρογράφων ή έχουν σκοπό την διαφήμιση και την προβολή προϊόντων.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε Ελληνικά και όχι greeklish ακόμα κι αν "φοβάστε" για την ορθογραφία σας.