Το «χρονικό» της Συνάντησης της Αθήνας

«Όταν σφίγγουν το χέρι

ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο»

                                     Γ. Ρίτσος (Ρωμιοσύνη)

του Κώστα Γιαννιώτη

Είναι σίγουρο ότι στην προσπάθειά μας να αποτιμήσουμε, με μια γρήγορη ματιά, την τελευταία μας εκδήλωση, της Συνάντησης της Αθήνας, σίγουρα θα περισσέψουν οι αναλύσεις μας σε οργανωτικά θέματα και τις δυνατότητες που έχει κρυμμένες στους κόλπους του το ΕΠΑΜ.

Ό, τι και να γραφεί όμως, όπως κι αν εκτιμηθεί, ο ακροτελεύτιος λόγος, σίγουρα θα είναι – και το αξίζει να είναι – επαινετικός και υμνητικός για όλους τους συναγωνιστές και τους φίλους του ΕΠΑΜ που ενεπλάκησαν στην τιτάνια προσπάθεια της διοργάνωσης και της διεξαγωγής της διεθνούς Συνάντησης της Αθήνας.

Για όλους τους λόγους που περιέγραψαν σε σημειώματά τους οι σ. σ. Όθωνας Κουμαρέλλας και Θανάσης Λασκαράτος, αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, για όλους αυτούς που κόπιασαν, ίδρωσαν και …… ‘’μάτωσαν’’ για την οργάνωση και επιτυχία της μεγαλειώδους αυτής εκδήλωσης του Μετώπου μας.

Αν όμως καταφέρουμε και ξύσουμε, με το νύχι μας, το σκληρό οργανωτικό επίχρισμα όλης αυτής της προσπάθειας, σίγουρα θα ανακαλύψουμε κάτι που εδραιώνει, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, το Μέτωπο στην καρδιά του λαού μας.

Κάτω από το επίχρισμα αυτό θα ανακαλύψουμε την ψυχή του ΕΠΑΜίτη. Αυτή τη γρανιτένια κρούστα που διακρίνεται από δυο εκ διαμέτρου αντίθετες ιδιότητες, αλλά, ταυτόχρονα αρμονικά συνυπάρχουσες και συνταιριασμένες.

Από τη μια την πλαστικότητα και την τρυφερότητα του ανθρώπου. Αυτή που τροφοδοτεί και ζωογονεί τη δεύτερη ιδιότητα. Τη σκληράδα και την άκαμπτη πίστη τού αγωνιστή.

Σ` αυτήν την ψυχή θέλω να αφιερώσω το σημείωμά μου, που το απευθύνω σε κάθε ΕΠΑΜίτη και φίλο του ΕΠΑΜ, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, αφού είναι γνωστό ότι οι πυρήνες μας ξεφυτρώνουν καθημερινά σε κάθε χώρα του πλανήτη μας, οπουδήποτε υπάρχουν Έλληνες ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Ας μη βιαστεί κανένας να κρίνει σαν μικρομεγαλισμό την άποψη ότι αυτό το διήμερο, 30  Νοέμβρη - 1 Δεκέμβρη, η καρδιά της πατρίδας μας χτυπούσε στον Κεραμεικό.

Αγωνία και ελπίδα εναλλάσσονταν από ώρα σε ώρα της εξέλιξης των εργασιών της διεθνούς συνάντησης. Ώρα την ώρα πλέκονταν η κατανόηση και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς της διεθνούς κοινότητας και των κινημάτων της.

Ο στόχος και η επιδίωξη του ΕΠΑΜ για αποκάλυψη του κοινού εχθρού των λαών, των μέσων που χρησιμοποιεί και την ανάγκη της διεθνιστικής αλληλεγγύης – μέσα από τον πρωτοπόρο αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, του κάθε λαού χωριστά – έπαιρνε σάρκα και οστά.

Με το κλείσιμο της ομιλίας του κάθε προσκεκλημένου, ισχυροποιούνταν η βασική άποψη του ΕΠΑΜ για το διεθνισμό και την πατρίδα. Η αναγνώριση της πρωτοπορίας του ΕΠΑΜ, στον αγώνα εναντίον της παγκοσμιοποίησης και των οργάνων της, επιβεβαιωνόταν από τους ομιλητές, που εξέφραζαν το σεβασμό τους και τις ευχαριστίες τους προς το ΕΠΑΜ, που με τη δράση του, τις προτάσεις του και τις πρωτοβουλίες του στεκόταν αρωγός στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα.

Με το κλείσιμο των εργασιών – που έθεσε τις βάσεις της δημιουργίας ενός παγκόσμιου επαναστατικού δικτύου – ο σ. Δ. Καζάκης έδεσε -  μέσα από μια πλήρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάλυση της σημερινής παγκόσμιας και εγχώριας κατάστασης -  τις προτάσεις, απόψεις και θέσεις των προσκεκλημένων, σε έναν κοινό παρονομαστή, που εκφράστηκε στο κοινό ανακοινωθέν της Συνάντησης της Αθήνας, που εκδόθηκε.

Αυτό το ….. «κλείσιμο» είναι που άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα της πίστης και της ελπίδας.

Αυτό το «κλείσιμο», συμπυκνωμένο στη φράση του σ. Καζάκη, που απευθυνόμενος προς τους καλεσμένους  τους είπε ….. «καλώς ήλθατε στην προεπαναστατική Ελλάδα», ήταν που διαπέρασε απ` άκρη σ` άκρη τις καρδιάς των συμμετεχόντων.

Τυχόν μεμψιμοιρίες, απορίες και ερωτήματα πήραν απάντηση και έσβησαν μέσα στο ηχηρό και παρατεταμένο χειροκρότημα, που συνοδεύονταν από το λυτρωτικό και πηγαίο δάκρυ τής συντριπτικής πλειοψηφίας του πυκνού ακροατηρίου, που όρθιο, από την υπερένταση των ιστορικών στιγμών που βίωνε και τη συγκίνηση, άκουγε το σ. Καζάκη να λέει με δικό του τρόπο αυτά που ο ποιητής μας Γ. Ρίτσος έγραφε στη «Ρωμιοσύνη» :

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό

  αυτές οι πέτρες δε βολεύονται

  κάτω απ` τα ξένα βήματα,

  αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται

  παρά μόνο στον ήλιο,

  αυτές οι καρδιές δε βολεύονται

  παρά μόνο στο δίκιο ……»

Με τη λήξη των διήμερων εργασιών,  βγήκαμε όλοι από το συνεδριακό κέντρο, αλλά κανείς δεν έφευγε.

Έβλεπες αγκαλιές και δάκρυα, που θα έλεγε κάποιος ανύποπτος  ότι ……. «αυτοί καλωσορίζουν δικούς τους ανθρώπους που είχαν χρόνια να τους δουν !».

Ο διάλογος και η …. συνεννόηση γινόταν πια όχι με λόγια, αλλά με σφίξιμο χεριών και με μάτια γεμάτα αποφασιστικότητα και πίστη σ` αυτόν το λαό που επιχειρούν να υποτάξουν.

Ένιωθες ότι δικαιωνόσουν απέναντι σ` όλους αυτούς που πριν δυο χρόνια μας έλεγαν ότι ακολουθούμε δρόμους ουτοπίας.

Έβλεπες ότι η ……. «ουτοπία» έπαιρνε σάρκα και οστά υπαρκτής και συμπαγούς επαναστατικής πραγματικότητας που, μέσω του ΕΠΑΜ, αρχίζει πια να απλώνει ρίζες σε όλη την Ευρώπη.

Τώρα πλέον μπροστά στον καθένα μας μπαίνουν καινούρια καθήκοντα. Μια νέα πνοή, με νέο «αέρα». Θα οργώσουμε την Ελλάδα και πρέπει να το κάνουμε.

Δεν μπορούν να μας κόψουν το δρόμο. Για να το κάνουν θα πρέπει να περάσουν, για άλλη μια φορά, τις τεθωρακισμένες μεραρχίες τους από τα οχυρά Ρούπελ. Μόνο που τώρα δε θα` χουν πάνω τους τον αγκυλωτό σταυρό αλλά τα αστεράκια της ΕΕ.

Ας το επιχειρήσουν. Σίγουρα δεν ξέχασαν το ΕΑΜ. Θα τους μείνει αξέχαστο και το ΕΠΑΜ.

Γιατί το ΕΠΑΜ δε χτίστηκε από παράγοντες, χορηγούς, κανάλια και κυκλώματα. Χτίστηκε από κάποιους ανθρώπους ευαίσθητους και ευσυγκίνητους από την έννοια της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του πόνου του απλού ανθρώπου.

Χτίστηκε από την ατσάλινη αποφασιστικότητα ανθρώπων που με όπλο τους τη γνώση, αλλά και την πίστη στην πατρίδα, ακολούθησαν το δύσκολο δρόμο, μιλώντας, στην αρχή, σε καφενεία και πόρτα την πόρτα και ξυπνώντας συνειδήσεις, καημούς και οράματα που κινδύνευαν να χαθούν κάτω από το βούρκο της κατοχικής προπαγάνδας.

Προμετωπίδα μας είναι – και πρέπει να είναι πάντα – η ρήση του Θ. Κολοκοτρώνη  «……. εμείς και στους Θεούς Ορθοί μιλούμε» και δεν έχουμε μέσα μας στημένους ούτε «θεούς» ούτε «δαίμονες». Παρ` όλα αυτά θα πρέπει να είμαστε από τώρα, αυτό που θέλουμε να στεριώσουμε αύριο στον τόπο μας. Να είμαστε ακριβοδίκαιοι απέναντι σε όλους και να αποδίδουμε πάντα ……. «τά τού Καίσαρος τώ Καίσαρι καί τά τού Θεού τώ Θεώ».

Να αναγνωρίσουμε ότι οι πρωτοπόροι του ΕΠΑΜ, με πρώτον το Δ. Καζάκη, έκαναν αυτό που λέει, πάλι, ο Γ. Ρίτσος :

«Δέντρο το δέντρο, πέτρα την πέτρα

πέρασαν τον κόσμο,

μ` αγκάθια προσκεφάλι, πέρασαν τον ύπνο.

…………………………………………………

Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μιαν οργιά ουρανό –

-για να τον δώσουν»

Και ότι :

Τραβήξανε ψηλά, πολύ ψηλά.

Δύσκολο πια να χαμηλώσουνε.

Δύσκολο και να πουν το μπόι τους…..»

Έτσι είναι. Γι` αυτό …..

Ας τραβήξουμε όλοι ψηλά. Όλο και πιο ψηλά.

Ζούμε ιστορικούς καιρούς και κρατάμε στα χέρια μας … «της καμπάνας το σκοινί».

Ας μην το αφήσουμε ποτέ απ` τα χέρια μας, γιατί με μια παράφραση των στίχων από το «Καπνισμένο τσουκάλι» του Γ. Ρίτσου……

……..Μέσα στις τσέπες

του παλιού πανωφοριού μας

έχουμε μικρά τζάκια

να ζεσταίνουμε τα παιδιά

και

« η ανάσα τους (μας) είναι

ο καπνός ενός τρένου  

που πάει μακριά.

Πολύ μακριά».

                                                                                                            

                                                                                                              Κώστας Γιαννιώτης

                                                                                                        Μέλος του ΕΣΣ του ΕΠΑΜ