Παλιννόστηση της Ευρώπης στην απολυταρχία

του Δημήτρη Καζάκη

Έτος σταθμός το 2014, μας διαβεβαιώνουν όλοι όσοι επωφελήθηκαν άγρια από τις πολιτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας της. «Το 2014 θα είναι μια καλή χρονιά και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη», μας διαβεβαίωσε από τις στήλες του Βήματος (4/1) ο πρόεδρος της Alpha Bank, Γιάννης Κωστόπουλος. Γιατί; Διότι σύμφωνα με τον τραπεζίτη η «Ευρώπη, στην πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, θα έχει κάνει ένα ακόμη μεγάλο βήμα, αυτό της τραπεζικής ένωσης, με την ανάθεση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της εποπτείας των μεγάλων τραπεζών με την ουσιαστική συμβολή και των εθνικών κεντρικών τραπεζών.»

Με άλλα λόγια γιατί οι μεγάλες τράπεζες κι επομένως οι μεγαλοτραπεζίτες κερδοσκόποι σαν του λόγου του θα απαλλαγούν από τον βραχνά μιας πιθανής δικαστικής, ή άλλης δίωξης σε εθνικό επίπεδο, χωρίς τουλάχιστον την σύμφωνη γνώμη των ομολόγων του στην ΕΚΤ. Επίσης, θα απελευθερωθεί παντελώς η κερδοσκοπία με τις καταθέσεις και τα θαλασσοδάνεια. Οι μεγάλες τράπεζες θα έχουν το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό παρά μόνο στους τραπεζίτες του καρτέλ της ΕΚΤ. Είναι να μην ενθουσιάζεται με την προοπτική της τραπεζικής ένωσης, ένας τραπεζίτης σαν τον κ. Κωστόπουλο που αν η χώρα μας ήταν ευνομούμενη και κυρίαρχη θα είχε να λογοδοτήσει για πολλά.

Το όνειρο κάθε τραπεζίτη

Είναι ωραίο να είσαι μεγαλοτραπεζίτης στην ευρωένωση. Χειρίζεσαι μονοπωλιακά και χωρίς...
να δίνεις κανένα λογαριασμό την καταθετική σου βάση. Πουλάς αβέρτα-κουβέρτα θαλασσοδάνεια σε ημέτερους. Εκμεταλλεύεσαι μέχρις εσχάτων τον κοσμάκη, που οι πολιτικές του ευρώ δεν του αφήνουν διαθέσιμο εισόδημα, υποθηκεύοντας το βιός του. Κι όταν η τοκογλυφική πρακτική που ακολουθείς έχει φτάσει πια στα άκρα και κινδυνεύεις με κατάρρευση, αλλά και ενδεχομένως με φυλακή, τι γίνεται; Παρεμβαίνει το ευρωσύστημα και οι κλονοποιημένες κυβερνήσεις για να σε διασώσουν με εκατοντάδες δις ευρώ δημόσιο χρήμα από τον κρατικό κορβανά, αλλά και να σε προστατέψουν από όλες τις πιθανές διώξεις για απιστία σε βαθμό κακουργήματος και άλλες τέτοιες θεάρεστες πρακτικές που ανθούν κατά κόρο στον κήπο του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης.

Είναι να μην είσαι αισιόδοξος ως μεγαλοτραπεζίτης; Είναι να μην υποστηρίζεις όσους σε κάνουν άτρωτο και φορτώνουν τις δικές σου ζημιές και ατασθαλίες στις πλάτες του κοσμάκη; Είναι να μην παινεύεις σε βαθμό πρόκλησης του κοινού αισθήματος, το καθεστώς ασυλίας που παρέχει σ’ εσένα και τους όμοιούς σου το καθεστώς της ευρωζώνης; Όλα θα πάνε μια χαρά, ωρύεσαι, έστω κι αν εννοείς ότι όλα θα πάνε μια χαρά για σένα. Αρκεί να υπάρχει «πολιτική σταθερότητα». Δηλαδή, να συνεχίσει να κυβερνά η συμμορία του ευρώ. «Η διαφύλαξη συνθηκών πολιτικής σταθερότητας είναι εκ των ων ουκ άνευ για να μπορέσουμε να δρέψουμε τους καρπούς των προσπαθειών και των θυσιών των Ελλήνων που υπέφεραν τα τελευταία χρόνια τις συνέπειες της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έπληξε ποτέ τη χώρα μας,» μας διαβεβαιώνει ο κ. Κωστόπουλος.

Κι έτσι όντως είναι. Οι μεγαλοτραπεζίτες σαν του λόγου του θέλουν «συνθήκες πολιτικής σταθερότητας» για να καρπωθούν τις θυσίες των εργαζόμενων Ελλήνων που έγιναν για να διασωθούν όσοι σαν τον κ. Κωστόπουλο λεηλάτησαν με σύστημα την χώρα και δημιούργησαν την μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έπληξε την Ελλάδα. Το θράσος στο απόγειό του. Θέλει πολιτική σταθερότητα ο κ. Κωστόπουλος για να ξεκοκαλίσει αυτός και οι όμοιοί του με την ησυχία του τις θυσίες όλων εμάς. Αρκεί να παραμείνουμε στο ευρώ υποτελείς και δούλοι των απόκοσμων επιτελείων του που κλονοποιούνται σε κάθε χώρα μέσα από ότι πιο διεφθαρμένο και αδίστακτο διαθέτει το πολιτικό σύστημα σε κάθε κράτος μέλος. Η ίδια η υποστήριξη του ευρώ έχει καταντήσει πια συνώνυμο της πιο απόλυτης διαφθοράς και της πιο προκλητικής διαπλοκής.

Ψεύτικα διλήμματα

Πώς θα πετύχει αυτή την πολυπόθητη «πολιτική σταθερότητα»; Και μάλιστα εν μέσω μιας τρομακτικής κοινωνικής αποσύνθεσης με όρους της μεγαλύτερης ανεργίας, εξαθλίωσης, αβεβαιότητας και απόγνωσης που έχουν γνωρίσει ποτέ οι εργαζόμενοι Έλληνες σε συνθήκες ειρήνης; Μας το ξεκαθαρίζει σε κάθε βήμα του το επίσημο πολιτικό σύστημα το οποίο έχει στήσει ήδη το πλαστό δίλλημα στο οποίο θέλει να εγκλωβίσει τα θύματα του κ. Κωστόπουλου και Σία.

Σαμαροβενιζέλος ή Τσίπρας; Αυτό είναι το μόνο δίλημμα που ανέχεται η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία του τόπου. Γιατί είναι το μόνο δίλλημα που της εξασφαλίζει ότι η συμμορία του ευρώ, ανεξάρτητα πολιτικής ενδυμασίας, θα συνεχίσει να κυβερνά αυτόν τον τόπο και θα συνεχίσει να τον οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Όπως παλιά το δίλλημα ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Την μόνη επιλογή που αφήνουν στον αδαή, ανόητο και πανικόβλητο Έλληνα είναι να ψηφίζει πάντα το λιγότερο κακό. Μόνο και μόνο για να καταλήγει πάντα στα ίδια και χειρότερα.  

Σαμαροβενιζέλος ή Τσίπρας; Μόνο αυτό το δίλλημα επιτρέπει η «πολιτική σταθερότητα» του κ. Κωστόπουλου και Σία για να αισθάνονται όλοι οι ομοτράπεζοί του ήσυχοι ότι δεν θα τους ενοχλήσει κανείς, ούτε θα τους ζητήσει κανείς τον λόγο για όλα αυτά που έκαναν και κάνουν σ’ αυτήν την χώρα και στον λαό της.

Περαιτέρω εκχώρηση κυριαρχίας

Άλλωστε, οσονούπω θα υπάρχει η τραπεζική ένωση της ευρωζώνης κι επομένως σε καμιά κυβέρνηση κράτους μέλους δεν θα πέφτει ούτε καν λόγος για το τι γίνεται με το τραπεζικό σύστημα της χώρας της. Ιδίως με τις μεγάλες τράπεζες που κυριολεκτικά διασπάθισαν δις από το δημόσιο χρήμα σε ενισχύσεις και παροχές. Και την ίδια ώρα κρατούν ομήρους οφειλέτες και καταθέτες εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και οι άλλες χώρες μέλη της ευρωένωσης, που πυροδότησε η ίδια η τοκογλυφική πρακτική του τραπεζικού καρτέλ που δημιούργησε και λειτουργεί την ευρωζώνη.

Αρκεί να μείνουμε στο ευρώ και οι υπαίτιοι της τραγωδίας του ελληνικού λαού, αλλά και αυτής της κρίσης, δεν έχουν να φοβηθούν απολύτως τίποτε. Άλλωστε μας το διευκρινίζει και ο ίδιος ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της ΕΚΤ. «Λιγότερη εθνική κυριαρχία για πιο αποτελεσματική Ένωση,» διαμήνυσε σ’ όλους τους λαούς της ΕΕ από την Σχολή Κένεντι του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στις 9 Οκτωβρίου 2013. Να πώς έθεσε το όλο ζήτημα: «Επειδή η κοινή αγορά είναι μια συνολική και μόνιμη ένωση, οι κυβερνήσεις και τα Κοινοβούλια χάνουν, τόσο επί της αρχής όσο και βάσει της Συνθήκης, την ικανότητα επαναφοράς των συνοριακών ελέγχων. Αυτό σημαίνει ότι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, δεν μπορούν να δράσουν μονομερώς για να προστατεύσουν τους πολίτες από τον αθέμιτο και παράνομο ανταγωνισμό άλλων χωρών που αποτελούν μέρος της αγοράς.»

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει κάτι πολύ απλό. Μια χώρα που δεν ασκεί στοιχειώδη κυριαρχία, δηλαδή ούτε καν έλεγχο στα σύνορά της, τότε δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της από τον αθέμιτο και παράνομο ανταγωνισμό άλλων χωρών που είναι μέλη της ίδιας κοινής αγοράς. Ισχύει αυτό; Απόλυτα.

Βέβαια ο κ. Ντράγκι κάνει μια λαθροχειρία. Μιλά μόνο για τη νομική πλευρά του ελέγχου. Υπάρχει και η οικονομική, που είναι πολύ πιο αμείλικτη και καθοριστική. Ανισότητα και εκμετάλλευση μιας χώρας από μια άλλη δεν υπάρχει μόνο όταν επιβάλλονται τυπικά ή νομικά ανισότιμες σχέσεις ανάμεσά τους, αλλά και λόγω οικονομικού χάσματος ανάμεσά τους.

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Μια χώρα μπορεί να κερδίζει από μια άλλη όχι μόνο όταν η πρώτη επιβάλλει ανισότιμους όρους συναλλαγών στην άλλη, αλλά και όταν υπάρχει τεράστια διαφορά παραγωγικότητας ανάμεσά τους. Από την στιγμή που στη μια χώρα ένα προϊόν στοιχίζει σημαντικά λιγότερο λόγω αυξημένης παραγωγικότητας απ’ ότι στην άλλη, τότε σε μια ενιαία ή κοινή αγορά τα προϊόντα της πρώτης κατακλύζουν την δεύτερη και δεν της επιτρέπουν με κανένα τρόπο να αναπτύξει την δική της παραγωγή. Εξολοθρεύουν δηλαδή την εγχώρια παραγωγή.

Γι’ αυτό και σε μια ενιαία ή κοινή αγορά ο καταμερισμός εργασίας που επιβάλλεται αυθόρμητα είναι τέτοιος που τις ισχυρότερες, πιο παραγωγικές και πιο ανεπτυγμένες χώρες τις κάνει ακόμη πιο ισχυρές και ικανές να επιβάλλουν τους όρους τους στις λιγότερο ανεπτυγμένες και λιγότερο παραγωγικές. Σε μια ενιαία ή κοινή αγορά δεν μπορεί μια υστερούσα χώρα να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τις πιο παραγωγικές και ανεπτυγμένες χώρες, γιατί δεν μπορούν να αναπτύξουν την παραγωγή και την παραγωγικότητα της εργασίας τους. Είναι καταδικασμένες να μετατραπούν σε συμπληρωματικές οικονομίες των μεγαλύτερων και πιο ανεπτυγμένων οικονομιών, χώρες εισαγωγής, ευκαιρίας και προνομιακό πεδίο υποδοχής της πληθώρας κεφαλαίου και παραγωγής που δημιουργείται στις δεύτερες.

Προάγγελος ευρωκράτους

Μπορεί να γίνει διαφορετικά; Ο κ. Ντράγκι απαντά με ευχές: «Ωστόσο, καμιά ανοικτή αγορά δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ανάλογα βασικά πολιτικά θεμέλια. Ως τέτοια, η κοινή αγορά απαιτεί υπερεθνική οργάνωση. Πρέπει να υπάρχει δικαστική εξουσία που να επιβάλει τον νόμο περί ανταγωνισμού και να προστατεύει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας στο επίπεδο της αγοράς. Αν υπάρχει δικαστική εξουσία, θα πρέπει να υπάρχει και νομοθετική εξουσία που θα θεσπίζει τους νόμους που επιβάλλει η πρώτη. Και από την ώρα που υπάρχει δικαστική και νομοθετική εξουσία, χρειάζεται και εκτελεστική εξουσία ικανή να εφαρμόσει τις αποφάσεις. Στην Ευρώπη, αυτές οι λειτουργίες ασκούνται από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, το Συμβούλιο της ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.»

Αυτό που θέλει να πει ο κ. Ντράγκι είναι ότι αυτό που στερείται μια χώρα σε επίπεδο ελέγχου της εθνικής της οικονομίας αντικαθίσταται σε μια ενιαία ή κοινή αγορά από μια «υπερεθνική οργάνωση» με δικαστική εξουσία, νομοθετική και εκτελεστική που εναποτίθεται στα όργανα της Ένωσης. Από πότε ένα πρωταρχικά οικονομικό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με διοικητικούς και νομικούς κανόνες; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα. Καμιά δικαστική, νομοθετική, ή εκτελεστική λειτουργία δεν μπορεί να ανατρέψει τον ανισότιμο καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στις χώρες που αναγεννά διαρκώς και πιο διευρυμένα μια τέτοια Ένωση. Για να έχει νόημα η τυπική ισότητα και ισοπολιτεία, θα πρέπει να υπάρχει ουσιαστική ισότητα και ισοπολιτεία ανάμεσα στις χώρες της Ένωσης.

Από τι εξασφαλίζεται αυτή η ουσιαστική ισότητα και ισοπολιτεία ανάμεσα στις χώρες μέλη; Τουλάχιστον στην ισότητα των δικαιωμάτων και ευκαιριών ανάμεσά τους. Υπάρχει μια τέτοια ισότητα στην ευρωένωση; Ούτε κατά διάνοια. Για να μπορέσει να αναπτυχθεί μια χώρα έχοντας ουσιαστική ισοτιμία με μια άλλη πολύ πιο προηγμένη, τότε ειδικά η υστερούσα χρειάζεται να ασκεί τον δικό της έλεγχο στην οικονομία της, ώστε να προστατέψει την εγχώρια παραγωγή της και να μην επιτρέψει την περιθωριοποίησή της από την παραγωγική μηχανή της πιο προηγμένης που ήδη δουλεύει στο φουλ. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Επομένως όση τυπική ισότητα κι αν υπάρχει μέσα σε μια ενιαία, ή κοινή αγορά, το αποτέλεσμα είναι πάντα από τα πριν δεδομένο. Όσο ισότιμη τυπική μεταχείριση κι αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στα κράτη εταίρους μιας τέτοιας ζώνης, το αποτέλεσμα πάντα είναι αναπότρεπτα το ίδιο. Οι πιο προηγμένες πάντα θα σαρώνουν και θα προσαρτούν οικονομικά τις υστερούσες παραγωγικά οικονομίες. Οι πιο ισχυρές θα μετατρέπουν τις υπόλοιπες οικονομίες σε προνομιακούς χώρους επικερδούς τοποθέτησης των δικών τους κεφαλαίων και προϊόντων. Αυτό συνέβη και στην ευρωζώνη. Όπως ακριβώς αναμενόταν εξαρχής.

Εξαγορασμένη πολιτική εξουσία

Τώρα βέβαια υπάρχουν ορισμένοι που μας παραμυθιάζουν ότι με την ισχυροποίηση των πολιτικών δομών της ευρωένωσης και των οργάνων της, θα μπορέσει να εφαρμοστεί μια πολιτική αναδιανομής όπου τα πλεονάσματα της Γερμανίας θα πρέπει να ενισχύσουν τις υπό χρεοκοπία και ελλειμματικές οικονομίες της ζώνης. Αρκεί να βρεθούν κάποιοι σαν τον Τσίπρα να το επιβάλλουν. Η αλήθεια είναι ότι πιο εύκολα αλλάζει τροχιά ο ήλιος στο ηλιακό του σύστημα, παρά να συμβεί η μπαρούφα αυτή.

Ο λόγος είναι απλός. Η οικονομική δύναμη αγοράζει πολιτική δύναμη σε όλα τα επίπεδα. Κι επομένως αυτός που κρατά τα ηνία της οικονομίας στην ευρωζώνη υποδεικνύει κι αυτό που πρέπει να γίνει κατά το συμφέρον του. Όμως ακόμη κι αν η πλεονασματική Γερμανία αναγκαστεί να κάνει κάτι τέτοιο, τότε γιατί να παραμείνει η ίδια στην Ένωση; Ειδικά από την στιγμή που θα αρχίσει να χάνει έδαφος η οικονομία της; Ή μήπως μπορεί να υπάρξει ευρώ και ΕΕ χωρίς την Γερμανία; Αυτοί που ίσως να επιθυμούν κάτι τέτοιο είναι μόνο οι πράκτορες των συμφερόντων της Ουάσιγκτον.

Αν πάλι υπάρξει – λέμε τώρα – ένα «σχέδιο Μάρσαλ» προς την Ελλάδα και τις άλλες υπό χρεοκοπία ελλειμματικές χώρες βασισμένο στα πλεονάσματα της Γερμανίας, πώς θα αποτραπεί να μην υπάρξουν τα ίδια με τα ευρωπαϊκά κονδύλια που δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια; Απέτρεψε την βασική οικονομική λειτουργία μιας τέτοιας Ένωσης να κάνει τις «πλούσιες» χώρες ακόμη πιο «πλούσιες» σε βάρος των πιο «φτωχών» με βάθεμα της εξάρτησής τους από τις πρώτες;

Αντίθετα τα κονδύλια δόθηκαν για να έργα κοινοτικής επιλογής και όχι εθνικής παραγωγικής αναβάθμισης των χωρών με παραγωγική υστέρηση. Κι ο λόγος απλός. Καμιά από τις ισχυρές χώρες δεν θα πλήρωνε προκειμένου να ενισχύσει οιονεί ανταγωνιστές της. Κι έτσι τα κονδύλια δόθηκαν για να εξαγοραστούν κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα, να διαφθαρούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και να θεωρήσουν απολύτως φυσικό η χώρα τους να εξαρτάται από τα δανεικά και τα δοσίματα των ισχυρών Ευρωπαίων. Η παρασιτική ιδεολογία και η νοοτροπία του επαίτη, του ζήτουλα, στη θέση του αγώνα για την οικονομική αυτοτέλεια της χώρας.

Όμως, κάποιοι έχουν την λύση: Όσο περισσότερο συγκεντρώνονται οι εξουσίες στα χέρια των οργάνων της Ένωσης και αφαιρούνται από τις εθνικές κυβερνήσεις και τα εθνικά κοινοβούλια, τόσο καλύτερα. Γιατί όπως μας λέει κι ο Ντράγκι έτσι θα γίνει πιο αποτελεσματική η ίδια η Ένωση.

Πορεία προς την απολυταρχία

Κι έτσι τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας. «Η κλασική άποψη για την κυριαρχία είναι ότι ορίζεται σε σχέση με τα δικαιώματα: το δικαίωμα κήρυξης πολέμου και διαχείρισης της ειρήνης, της συλλογής φόρων, της εκτύπωσης χρήματος, του έσχατου δικαστή. Υπάρχει όμως και άλλη άποψη περί κυριαρχίας που ορίζεται σε σχέση με την αποτελεσματικότητα - δηλαδή της κυριαρχίας ως ικανότητας παροχής, με τρόπο πρακτικό, των ουσιωδών υπηρεσιών που ο λαός περιμένει από την κυβέρνηση.»

Προσέξτε τι λέει ο Ντράγκι. Υπάρχει η κυριαρχία των δικαιωμάτων και η κυριαρχία της αποτελεσματικότητας. Η πρώτη ισοδυναμεί με την εθνική κυριαρχία και ή άλλη με την κυριαρχία που διεκδικούν τα όργανα της Ένωσης σε βάρος των κρατών μελών. Έχει δίκιο ο Ντράγκι; Βουνό! Το ερώτημα όμως που αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι είναι το εξής: Ποιος ασκεί, ή μπορεί να ασκήσει την εθνική κυριαρχία και ποιος ασκεί ή μπορεί να ασκήσει την κυριαρχίας «ως ικανότητας παροχής» της Ένωσης;

Την εθνική κυριαρχία μπορούν να την ασκούν απολυταρχικές και διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ή καθεστώτα. Καλή ώρα σαν την περίπτωση της Ελλάδας. Όμως, μπορεί να την ασκήσει και ο ίδιος ο λαός κατοχυρώνοντας για το εαυτό του όλα τα δικαιώματα που συνεπάγεται η άσκηση της κυριαρχίας σε μια χώρα. Επομένως στα πλαίσια της εθνικής κυριαρχίας μπορούν να υπάρξουν αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα και ελευθερίες με βάση τα οποία ένας λαός γίνεται νοικοκύρης στον τόπο του. Αρκεί να ξέρει ο ίδιος ο λαός να αγωνίζεται γι’ αυτά και να τα υπερασπίζεται όποτε απειλούνται.

Ποιος μπορεί να ασκήσει την κυριαρχία σε επίπεδο Ένωσης; Οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τους λαούς. Γι’ αυτό και η κυριαρχία στο επίπεδο της Ένωσης δεν ορίζεται όπως η εθνική κυριαρχία στο επίπεδο των αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων, αλλά ως κ αναγνωρίζονται δικαιώματα, αλλά «ως ικανότητας παροχής, με τρόπο πρακτικό, των ουσιωδών υπηρεσιών που ο λαός περιμένει από την κυβέρνηση.» Οι λαοί παύουν να έχουν αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα και προσδοκούν μόνο παροχές από δομές υπερεθνικής εξουσίας στις οποίες με κανένα τρόπο δεν μπορούν ούτε καν να επιδράσουν. Μα αυτός ακριβώς είναι κι ο ορισμός της απολυταρχίας. Η εξουσία που αυτοδίκαια ασκεί κυριαρχία επί του λαού, ο οποίος το μόνο που μπορεί να προσδοκά είναι παροχές!

Να γιατί οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι και τα χειρότερα αρπαχτικά των διεθνών αγορών έχουν επιδοθεί σ’ έναν εξοντωτικό πόλεμο εναντίον της εθνικής κυριαρχίας. Παλιά ο πόλεμος αυτός γινόταν κυρίως με τα όπλα των αποικιοκρατών. Σήμερα διεξάγεται με ολοκληρώσεις σαν αυτήν της ευρωένωσης. Η αποικιοκρατική ουσία παραμένει ίδια. Χωρίς εθνική κυριαρχία ένας λαός μετατρέπεται σε υπεξούσιο των σύγχρονων αποικιοκρατών, ενώ η χώρα του μετατρέπεται σε οικόπεδο προς εκμετάλλευση των διεθνών ληστών και καιροσκόπων.

Το αληθινό δίλημμα

Δεν γνωρίζω πόσο αίμα, πόση καταστροφή, πόση απόγνωση, μιζέρια, εξαθλίωση, ανεργία και αναγκαστικό εκπατρισμό μπορεί να αντέξει ο μέσος Έλληνας μέχρι να αντιληφθεί το προφανές. Η λύση δεν είναι το στημένο δίλλημα, Σαμαράς ή Τσίπρας, ώστε να μας κυβερνήσει η ίδια συμμορία του ευρώ με διαφορετική πολιτική φόρμα εργασίας.

Το αληθινό δίλημμα είναι ευρώ ή δραχμή, ή σωστότερα εθνικό κρατικό νόμισμα. Γιατί συμπυκνώνει το απλό και αυτονόητο για έναν λαό δίλημμα, δούλος των τραπεζών και των αγορών με το ευρώ, ή ελεύθερος και νοικοκύρης στον τόπο σου με εθνικό κρατικό νόμισμα; Κι όσο ο Έλληνας θα απαντά ευρώ, θα βλέπει να χάνεται ο ίδιος και τα παιδιά του, θα ζει σε καταστάσεις που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν έχει δει. Θα δει την Ελλάδα να σβήνει και να μετεξελίσσεται σε Αφρική. Ξεζουμισμένη, διαλυμένη, κατακερματισμένη και υπό διεθνή έλεγχο. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα πράγματα. Αρκεί να απαντάμε πάντα με αρετή και τόλμη – όπως ανέκαθεν απαιτούσε η ελευθερία – στα πραγματικά διλήμματα της ζωής.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 12/1/2014