Ποιος είδε την Δημοκρατία και δεν την φοβήθηκε;

του Σταύρου Κατσούλη

Σήμερα το πρωί το Ε.ΠΑ.Μ. Γλυφάδας Ελληνικού βρήκε το προεκλογικό του περίπτερο σπασμένο, από αγνώστους. Δεν ήταν η πρώτη φορά, και ούτε το φαινόμενο περιορίστηκε στο τοπικό Ε.ΠΑ.Μ. της Γλυφάδας. Πριν τρεις μέρες μας το έσπασαν για πρώτη φορά, καθώς και λίγο πριν κάποιοι άγνωστοι και πάλι διέλυσαν το προεκλογικό περίπτερο του Ε.ΠΑ.Μ. Γαλατσίου αλλά έσπασαν την τζαμαρία των γραφείων του.

Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να υπάρχει το Ε.ΠΑ.Μ. και ποιος δεν θέλει να ακούγονται οι απόψεις του στον Λαό μας που βιάζεται καθημερινά από το καθεστώς κατοχής που όλοι μας ζούμε; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα χρειαστεί να δούμε ποιες ακριβώς είναι οι απόψεις του Ε.ΠΑ.Μ.. Εφ όσον τις γνωρίζουμε αυτές, τότε είναι δυνατόν να δούμε ποιοι το φοβούνται, ποιοι μας μισούν και ποιοι θα πέρναγαν καλύτερα εάν δεν υπήρχαμε καθόλου.  Ας δούμε λοιπόν, για ποια πράγματα μιλά στον Λαό μας το Ε.ΠΑ.Μ. και έτσι σπέρνει τον πανικό στο σύστημα.


Πρώτον, το Ε.ΠΑ.Μ. θέτει ως κύριο και πρωταρχικό πρόβλημα το τεράστιο χρέος που έχουν φορτώσει στις πλάτες του Λαού οι δανειστές μας με την βοήθεια των ντόπιων δωσίλογων. Ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ξεφορτωθεί το Ε.ΠΑ.Μ. αυτό το χρέος, δεν είναι δια μέσου κάποιας διαπραγμάτευσης, αλλά δια μέσου της απολύτως νόμιμης και δυνατής μονομερούς διαγραφής του χρέους.  Δεν είναι βεβαίως αυτό το πράγμα αυτοσκοπός, διότι το χρέος είναι σήμερα αυτό που δημιουργεί τα σοβαρότατα - τερματικού χαρακτήρα - οικονομικά προβλήματα στην Πατρίδα μας. Η κοινή λογική μας φωνάζει, ότι δεν υπάρχει κανένα μέτρο ή τρόπος που μπορεί να φέρει την ευημερία στην χώρα, όσο αυξανόμενο χρέος, στην κυριολεξία καταβροχθίζει το μεγαλύτερο μέρος της όποιας αξίας ακόμα παράγεται στην χώρα μας και αποδεκατίζει καθημερινά χιλιάδες συμπολίτες μας με διάφορους τρόπους. Αλλά η σημασία της διαγραφής του χρέους, ακόμα και με αυτήν την δικαιολόγηση και πάλι δεν είναι αυτοσκοπός. Η διαγραφή του χρέους, όπως και όλων των καταχρηστικών, ανήθικων, παράνομων, απεχθών, επαχθών και θανατηφόρων συμβάσεων και συμφωνιών, όπως μας διδάσκει η Ελληνική μας Ιστορία, είναι αναγκαία κίνηση, ώστε να μπορεί να γεννηθεί πραγματική Δημοκρατία.

Δεύτερον, το Ε.ΠΑ.Μ. έχει ως στόχο την έξοδό μας από την Ευρωζώνη (το Ευρώ) και την Ε.Ε. Εδώ ισχύουν και πάλι τα ίδια ιδανικά και αξίες. Όσοι έχουν κοινή λογική και κρίση, έχουν καταλάβει προ πολλού ότι η Δημοκρατία ως πρακτική, έχει πλέον εκλείψει ολοκληρωτικά από ολόκληρο τον μηχανισμό της Ε.Ε. Το ευρωκοινοβούλιο εκτελεί καθαρά συμβουλευτικό ρόλο, και οι διάφορες μη εκλέξιμες από τους Λαούς της Ευρώπης επιτροπές και τα άλλα όργανα, δεν έχουν καμιά καταστατική υποχρέωση να υπακούσουν ακόμα και στην σκληρότατη κριτική που πιθανώς θα λάβουν από το ευρωκοινοβούλιο. Στην ουσία δηλαδή, ο ρόλος των εκατομμυρίων πολιτών των κρατών μελών στης Ε.Ε. είναι τελείως ανύπαρκτος, με την έννοια της Δημοκρατίας. Εφ' όσον λοιπόν το Ε.ΠΑ.Μ. ποθεί την πραγματική Δημοκρατία αλλά και για μια ολόκληρη σειρά από άλλους λόγους, είναι προφανές ότι οι στόχοι και τρόποι λειτουργίας της Ε.Ε. είναι τελείως ασύμβατοι με τον στόχο της πραγματικής Δημοκρατίας.

Τρίτον, το Ε.ΠΑ.Μ. θα κάνει ότι περνά από τα χέρια του, ώστε επιτέλους να θεσμοθετηθεί μια πραγματικά Λαϊκή/Κρατική Εθνική Τράπεζα που θα εκδίδει άτοκα, ένα αληθινό Λαϊκό/Κρατικό Εθνικό νόμισμα. Ο λόγος είναι και πάλι απλός και θεμελιώδης, εκτός και από πρακτικός. Όποιο κράτος, όποιος Λαός θέλει να είναι ανεξάρτητος από την εκμετάλλευση των υπερδιεθνών οργανισμών που θέλουν να αρπάξουν την περιουσία του, θα πρέπει να μπορεί να ελέγξει το νόμισμά του αι την πολιτική που απορρέει από αυτό. Στην ουσία δηλαδή, το ουσιαστικά άτοκο και Εθνικό Νόμισμα είναι ένας από τους θεμελιώδεις λίθους της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Η οποία με την σειρά της, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πραγματικής Δημοκρατίας.

Τέταρτον, το Ε.ΠΑ.Μ. ζητά τιμωρία των ενόχων. Των ενόχων είτε Εσχάτης Προδοσίας κατά τον υφιστάμενο ποινικό κώδικα είτε/και δωσιλογισμού και υποτέλειας, σύμφωνα με την συλλογική συνείδηση του Λαού μας. Όλοι όσοι καταχράστηκαν, έκλεψαν, και διασπάθισαν  την δημόσια και ιδιωτική περιουσία του Λαού μας, εν μέρη αυξάνοντας και το θανατηφόρο χρέος, πρέπει επιτέλους να πληρώσουν το τίμημα από μια αληθινή Δικαιοσύνη ενός Νέου Απελευθερωμένου Κράτους. Ένας διακαής πόθος, που δεν σταματά στην ψυχολογική ανάγκη που έχει ο κάθε Έλληνας πολίτης, που είτε είδε κάποιον δικό του να αυτοκτονεί, είτε είδε τα παιδιά του να ξενιτεύονται είτε έχασε το βιός του. Και δεν σταματά εκεί, γιατί υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος που πρέπει να γίνει αυτό: Για να μάθουν δημόσια οι υπερδιεθνείς οργανισμοί που μας καταστρέφουν, ότι οι πολιτικές τους και οι πράξεις τους, έχουν καταδικαστεί στην κυρίαρχη χώρα μας, και ως εκ τούτου, όχι μόνο καμιά απολύτως συμφωνία δεν υφίσταται, αλλά οι ευθύνες είναι ποινικές και οι αποζημιώσεις θα πρέπει να πληρωθούν. Εδώ και πάλι έχουμε έναν θεμελιώδη στόχο: Την Εθνική μας κυριαρχία και την πραγματική άσκηση Δικαιοσύνης, η οποία με την σειρά της, είναι επίσης ένας άλλος ακρογωνιαίος λίθος της πραγματικής Δημοκρατίας.

Πέμπτον, το Ε.ΠΑ.Μ. ζητά από τον Λαό αυτοπροσώπως, να κάνει το χρέος του, ώστε να υπάρξει και πάλι Πραγματική Δημοκρατία στην χώρα. Μια Δημοκρατία όπου η "εξουσία του Λαού" δεν θα είναι απλά μια έκφραση χωρίς ύπαρξη, αλλά θα είναι συνεχής, πρακτική και πανταχού παρών στα δημόσια και πολιτικά της χώρας μας. Μια Δημοκρατία, όπου μέρος τουλάχιστον του πολιτικού προσωπικού θα κληρώνονται από το σώμα του Λαού, με στόχο την δημιουργία συνθηκών τέτοιων, όπου κανένα ιδιωτικό συμφέρον θα μπορεί να σφετεριστεί την εξουσία.   Μια Δημοκρατία, όπου το πολιτικό προσωπικό που υποχρεούται να υπηρετεί τους πολίτες, θα λογοδοτεί για πιθανά του λάθη, ψέματα ή παρανομίες, με άμεση ανάκληση από τον ίδιο τον Λαό αυτοπροσώπως, και στην συνέχεια θα οδηγείται πάραυτα σε μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη.

Αυτά ζητά το Ε.ΠΑ.Μ. Εάν ήθελε να τα συμπιέσει κανείς αυτά σε μια γραμμή, θα μπορούσε να πει ότι το Ε.ΠΑ.Μ. υπάρχει για έναν και μοναδικό λόγο:
Για να κάνει την Νέα Εθνική Αντίσταση και εθνικό-απελευθερωτικό αγώνα, για να θεσμοθετήσει μια Νέα Απελευθερωμένη Ελλάδα όπου θα υπάρχει πραγματική και αληθινή Δημοκρατία.

Ποιος θα εναντιώνεται σε αυτά;  Αυτός που είδε την Δημοκρατία στα μάτια και φοβήθηκε. Αυτός που κατάλαβε ότι με την Δημοκρατία, η δικιά του ξιπασμένη Δεξιά θα χαθεί μια για πάντα. Αυτός που νοιώθει στο πετσί του, ότι η δικιά του στείρα αριστερά, είναι προ των θυρών του αφανισμού της. Αυτός φοβήθηκε. 

Φοβήθηκε ότι θα χάσει την καρέκλα του. Φοβήθηκε ότι κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσει πραγματική δικαιοσύνη για την απραξία του, την αναισθησία του μπροστά στον όλεθρο, για την προδοσία που έκανε. Φοβήθηκε ότι κάποια στιγμή θα του απαγορευθεί να πίνει το αίμα του Λαού για χάρη του κέρδους, πολιτικού, χρηματικού ή άλλου. Φοβήθηκε ότι πλέον δεν θα έχει καμιά θέση στις διάφορες επιτροπές της Ε.Ε. όπου σήμερα εργάζεται καθημερινά ενάντια στους Λαούς της Ευρώπης, με αντίτιμο έναν τεράστιο και χυδαίο μισθό. Φοβήθηκε, ότι εάν εν τέλη έρθει η Δημοκρατία, αυτός είτε θα καταλήξει φυλακισμένος είτε εξορισμένος. Φοβήθηκε, ότι εάν γεννηθεί ένας Λαός που έμαθε την τέχνη να μην τον εκμεταλλεύεται κανείς πια,  τότε θα καταλήξει στα αζήτητα της Ιστορίας. Φοβήθηκε ότι εάν ο Λαός μας μάθει ότι ΔΕΝ τον χρειάζεται, τότε ο ρόλος του θα γίνει εκ των πραγμάτων τελείως άχρηστος και θα τον οδηγήσει στην ανυπαρξία, για να δώσει τόπο σε νέες υγιείς πολιτικές δυνάμεις.

Ποιος είδε λοιπόν την Δημοκρατία και δεν την φοβήθηκε; Μόνο αυτός που αγαπά αυτόν το Λαό και το Γένος μας, ώστε να ποθεί να πάρει αυτός ο ίδιος ο Λαός τα πράγματα στα χέρια του. Αυτός που ποθεί μια Δημοκρατική Ελλάδα που θα προστατεύει τα παιδιά του, και δεν θα τα βιάζει. Αυτός που οραματίζεται πραγματική ευημερία, όχι μόνο για την δικιά μας Πατρίδα, αλλά για όλες τις άλλες Πατρίδες, μακρυά από ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως αυτό της Ε.Ε. Αυτός που εμπιστεύεται ότι η Δημοκρατία μπορεί να φέρει την συνεχή πρόοδο και επιτέλους θα εξαφανίσει την εξάρτηση μας από κάποιους ανεπάγγελτους που εδώ και τόσες δεκαετίες  μας το παίζουν σωτήρες, αλλά το μόνο που έφεραν είναι η καταστροφή. Μια καταστροφή, που αναπόφευκτα και προφανώς τους απειλεί σήμερα πλέον να χαθούν οριστικά.

Τι κάνουν όλα τα τέρατα αυτά που φοβούνται την Δημοκρατία όταν στριμωχτούν στην γωνία, λίγο πριν το τέλος τους; Μα είναι φυσικό. Χτυπούν οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους θυμίζει ότι το τέλος τους είναι κοντά. Αλλά τα καλά νέα είναι, ότι όταν φτάσουν σε αυτό το σημείο, τότε η ώρα της Λευτεριάς είναι κοντά!

Ο Σ. Κατσούλης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ. και μέλος του Πυρήνα Ε.ΠΑ.Μ. Γλυφάδας-Ελληνικού