Πως μπορεί να επιτευχθεί η συνεννόηση και η συνένωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων;

του Δημήτρη Κυπριώτη*

Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο ακούγονται φωνές για συνεννόηση των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων και δεν αναφερόμαστε μόνο στις κοινοβουλευ-τικές, αφού το ίδιο παρατηρείται και στις εξωκοινοβουλευτικές.

Δηλαδή ένα αίτημα και ερωτηματικό ταυτό-χρονα, που έβαζε ο ελληνικός λαός από την αρχή σχεδόν της κρίσης, δηλαδή από την εποχή  των μεγάλων συγκεντρώσεων των πλατειών σε ολόκληρη τη χώρα, τώρα εδώ και αρκετό καιρό αρχίζει να γίνεται αίτημα και πεποίθηση στους  περισσότερους από τους αντιμνημονιακούς πολιτικούς χώρους, αν και παρατηρείται μία δυστοκία στην τελική έκβαση αυτής της συνεργασίας.

Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά, έστω και αν ως χώρα μας έχουν στριμώξει γερά οι δανειστές, πάντα όμως με την ανοχή και την ευλογία των εγχώριων συνεργαζόμενων με αυτούς πολιτικών δυνάμεων.

Λένε πολλοί, ότι καλό θα ήταν να δούμε τι έφταιξε και δεν προχώρησε μέχρι σήμερα αυτή η...
συνεργασία για να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα, όμως αν εμπλακούμε σε μια τέτοια συζήτηση, δεν θα κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να αναμοχλεύουμε δυσάρεστες διαπιστώσεις, που τελικά δεν θα επιτρέψουν να καταλήξουμε  πουθενά. Το πιο σίγουρο θα είναι ότι θα οδηγηθούμε και πάλι σε αδιέξοδη κατεύθυνση, με το λαό να λέει ότι το έργο αυτό το έχει στην κυριολεξία βαρεθεί.

Είναι  ώριμη απαίτηση πλέον,  όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι φορείς και οι συλλογικότητες που κινούνται και δρουν κοινωνικά και πολιτικά με κάθε έννοια, αλλά ακόμη και οι ανένταχτοι ενεργοί  πολίτες, να βρουν τρόπους συνεργασίας και συναίνεσης, για να μπορέσουν να δώσουν ένα τέλος στη σημερινή πολιτική κατάσταση. Και αυτές οι ενέργειες πρέπει να γίνουν γρήγορα, πολύ γρήγορα, αν θέλουμε να συνεχιστεί η  ύπαρξη της  χώρα μας, με τη μορφή  τουλάχιστον που τη βιώνουμε.

Το δύσκολο του εγχειρήματος έγκειται στο παράδοξο γεγονός, ότι ενώ αυτήν την πρωτοβουλία θα έπρεπε να την αναλάβει φυσιολογικά  η μεγαλύτερη δύναμη της αντιπολίτευσης, κάτι τέτοιο δεν γίνεται, πέρα από κάποια λεκτικά προσκλητήρια προς τις λεγόμενες αριστερές δυνάμεις. Όμως, για όσα  χρόνια διαρκούν αυτού του είδους  οι προσκλήσεις, τίποτα ουσιαστικό δεν έχουν αποφέρει, εκτός από μερικές μετεγγραφές βουλευτών, πολιτευτών, στελεχών κλπ, κυρίως από τις ήδη αποσαθρωμένες πολιτικές δυνάμεις του  ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, στο ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως αυτό δεν είναι ούτε αρκετό, ούτε το ζητούμενο από την πλειοψηφία του λαού για να ολοκληρωθεί με επιτυχία μία συνολική ανατροπή του καθεστώτος, που και αν ακόμη γίνει από μία πολιτική δύναμη, θα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί λόγω πολλών παραγόντων, κυριότερος των οποίων εικάζεται ότι θα είναι, η  αναβίωση μιας ισχυρής πολιτικής αντίδρασης, στην περίπτωση που δεν θα δοθούν άμεσες πειστικές κυβερνητικές απαντήσεις, από τη μελλοντική κυβέρνηση της λεγόμενης αριστεράς. 

Από την αντίθετη πλευρά τώρα, αν την υπόψη πρωτοβουλία της συνένωσης και της συνεννόησης,  την αναλάβει ένας άλλος πολιτικός εξωκοινοβουλευτικός φορέας,  με  μικρά προς το παρόν  εκλογικά ποσοστά,  αλλά με ουσιαστική απήχηση και οργάνωση στην κοινωνία, με δράση, με θέσεις, αλλά  κυρίως με έντονη τη διάθεση προσφοράς και μάλιστα χωρίς  κανενός είδους ανταμοιβής, ακόμη και αυτής της εκλογικής αντιπροσώπευσης, στο πλαίσιο ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού μετώπου και πάλι έχει αποδειχθεί ότι το εγχείρημα δεν έχει αποτέλεσμα, αφού θεωρείται ότι η πρωτοβουλία αυτή είναι μάλλον «μικρομέγαλη»  αφού προέρχεται από πολιτική δύναμη με τα χαρακτηριστικά που περιγράφτηκαν.

Το ερώτημα  όμως που βάζει ο λαός για ευρύτερες συνεργασίες, εξακολουθεί  να παραμένει, ειδικά τώρα που βρίσκεται στον «αέρα» μια ανακοινωθείσα πρωτοβουλία από την Πολιτική Γραμματεία του Ε.ΠΑ.Μ (και δεν είναι η πρώτη) και μετρώνται αντιδράσεις, διάθεση επίτευξης συμφωνίας και άλλα. Όμως   μέχρι στιγμής δεν φαίνεται κάτι αρνητικό στον ορίζοντα, αλλά ούτε και θετικό, που να ……ενθουσιάζει. Είναι μία στάσιμη κατάσταση προς το παρόν. 

Το Ε.ΠΑ.Μ, για να ξεκαθαρίσει τη θέση του δήλωσε κατηγορηματικά ότι, αναγνωρίζει το  πολύ δύσκολο έργο που υπάρχει μπροστά στην Πατρίδα και στους Έλληνες/νίδες, που μόνο με συνέργιες και συναινέσεις, ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων, μπορούν να έρθουν λύσεις σε ουσιώδη προβλήματα της χώρας και των πολιτών της και για να μπορέσει  να εκδιωχθεί και να κατατροπωθεί η παρούσα συγκυβέρνηση.

Στη συνέχεια υπάρχει η άνεση χρόνου, να υποστηρίξει η κάθε δύναμη τα δικά της προτάγματα ενώπιον του λαού και τότε, εκείνος ας αποφασίσει για τη διακυβέρνησή του.

Αν όμως δεν αντιληφθούν τώρα στο και 5΄ οι πολίτικές αντιμνημονιακές δυνάμεις και ο λαός, ότι αν δεν γίνει κάτι στην κατεύθυνση της  μεταξύ τους συνεννόησης, τότε θα είναι σχεδόν αδύνατο, όχι μόνο να βγει η χώρα, από την κρίση, αλλά να διατηρήσει ακόμη και αυτήν την ακεραιότητά της. 

Ιδού λοιπόν  πεδίον δόξης λαμπρό, για όσους «φωνασκούν» για συνεργασίες, συνεννοήσεις κλπ, αλλά μέχρι στιγμής παραμένουν αδρανείς.  Γιατί;

Ας το εξηγήσουν στον ίδιο το λαό, που έχει βγάλει τη δική του απόφαση που τη συνοψίζει πολύ καθαρά  σε μία ευρηματική λέξη. ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ.  

*Ο Δημήτρης Κυπριώτης είναι μέλος της ΠΓ του Ε.ΠΑ.Μ