Δημήτρης Καζάκης: Καταρρέει το ευρώ και η ΕΕ στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης

Χρονιάρες μέρες και η κυβέρνηση συνεχίζει το θεάρεστο έργο της. Το που οδεύουμε το ξέρει πια κι ο τελευταίος Έλληνας. Βέβαια, υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που εκτός από το να χρωστάνε της Μηχαλούς, τους έχει πάρει τα μυαλά κι ο γνωστός καθηγητής Αλτσχάιμερ. Μάλλον είναι και οι μόνοι που πιστεύουν πια στα παραμύθια περί ανάκαμψης και ανάπτυξης υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας και ευρώ.

Όποια κι αν είναι η προτεινόμενη συνταγή, του είδους Σαμαραβενιζέλου, ή αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από κοντά βέβαια κι ο κ. Καμμένος που καθώς χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, αλλά και με την ελληνική κοινωνία, αναζητά εναγωνίως στηρίγματα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ για να παίξει κάποιον ρόλο στην ελεγχόμενη πολιτική μεταβολή που ετοιμάζουν οι αποικιοκράτες από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Ουάσιγκτον για την Ελλάδα μέσα στο 2014.

Το στημένο δίπολο και η πριμοδότηση της φασιστικής ακροδεξιάς

Κι όσο δυσκολεύουν μέχρις εσχάτων οι όροι επιβίωσης του μέσου Έλληνα, τόσο περισσότερο βομβαρδίζεται από την μαύρη προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης για τις δυνατότητες επιλογής του. Μπορεί ο Έλληνας να πεθαίνει κυριολεκτικά και να χάνει την χώρα του για ένα χρέος και ένα νόμισμα που δεν είναι δικό του, δεν του ανήκει και λειτουργεί ως μοχλός διάλυσης και ρευστοποίησης των πάντων, αλλά δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ αυτές που του δίνουν οι δημοσιογράφοι εν υπηρεσία και οι στημένες δημοσκοπήσεις.

Είτε πρέπει να επιλέξει το λιγότερο κακό, όπως ο ίδιος το κατανοεί ανάλογα με το τι χόρτο μασάει, ή να γίνει «αντισυστημικός» με όρους Χρυσής Αυγής. Αυτή την στιγμή διεξάγεται μια πανευρωπαϊκή επιχείρηση, που στοιχίζει πολλά εκατομμύρια δολάρια και η οποία έχει σαν στόχο να ταυτίσει τον ριζοσπαστισμό των λαών εναντίον της ΕΕ, του ευρώ και του χρέους με την ακροδεξιά, φασιστική ιδεολογία και πρακτική.

Όπως συνέβη στον μεσοπόλεμο όταν οι επικυρίαρχοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά να σπρώξουν τις εθνικές και κοινωνικές αγωνίες των λαών εναντίον της αποικιοκρατικής ενότητας της Ευρώπης, που επέβαλε η Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 και η Κοινωνία των Εθνών, στις αγκάλες του φασισμού και του ναζισμού. Έτσι και σήμερα. Οι αποικιοκράτες της ευρωένωσης θέλουν εναγωνίως να κατασκευάσουν ένα νέο ακροδεξιό φασιστικό πόλο, έτσι ώστε να ποδηγετήσουν τις αγωνίες και τους αγώνες των λαών ενάντια στην αποικιοκρατία με την μορφή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Όπως στο μεσοπόλεμο τα αιτήματα της εθνικής απελευθέρωσης και της κοινωνικής χειραφέτησης μεταφράστηκαν από τον φασισμό και ναζισμό σε εθνοσοσιαλιστικό κορπορατισμό, έτσι και σήμερα τα αντίστοιχα αιτήματα που δειλά-δειλά οι λαοί αντιπαραθέτουν εναντίον της ευρωένωσης, γίνεται μια απίστευτη προσπάθεια να μεταγραφούν στην ρατσιστική, φυλετική και ακραία σοβινιστική ιδεολογία του νεότερου ναζισμού και φασισμού που δεν αμφισβητεί πλέον την ευρωπαική ολοκλήρωση, αλλά επιδιώκουν να την μετατρέψουν σε φυλετικό κάτεργο για τους λαούς της Ευρώπης. 

Να γιατί τα κινήματα από 7 χώρες της ευρωένωσης (Ισπανία, Ιταλία, Βρετανία, Γαλλία, Φιλανδία, Ιρλανδία και Ελλάδα) που συναντήθηκαν στην Αθήνα στις 30/11 και 1/12 του 2013 έχοντας πάρει σαφή θέση εναντίον της ΕΕ, του ευρώ και του χρέους από την σκοπιά της εθνικής απελευθέρωσης των λαών και της δημοκρατίας, επισημαίνουν στο κοινό ανακοινωθέν τους: «Όλοι οι συμμετέχοντες, αν και εκπρόσωποι δημοκρατικών κινημάτων και εναντίον κάθε μορφής εξτρεμισμού, είναι αποκλεισμένοι από όλα τα ΜΜΕ. Ωστόσο, παρατηρείται ότι στις χώρες τους τα ίδια ακριβώς ΜΜΕ δίνουν βήμα σε κόμματα της άκρας δεξιάς με αποτέλεσμα την σύγχυση των πολιτών και την σύνδεση της ανάγκης για εγκατάλειψης του ευρώ  και εξόδου από την ΕΕ με την ακροδεξιά ιδεολογία.» Δεν έχει καμιά σημασία αν τα κινήματα αυτά έχουν σοβαρό πολιτικό εκτόπισμα στους λαούς τους, ο πολιτικός διάλογος στην ευρωένωση είναι υπό καθεστώς ανελέητου διωγμού όταν πρόκειται για αληθινά ριζοσπαστικές δημοκρατικές δυνάμεις.

Η κατάσταση αυτή είναι σίγουρο ότι θα ενταθεί. Το 2014 η ευρωένωση θα αποδειχθεί θανατηφόρα ακόμη και για τις πιο στοιχειώδεις ελευθερίες των λαών. Βλέπετε οι κοινοτικές ελευθερίες των αγορών και του κεφαλαίου σήμερα δεν συνάδουν, ούτε μπορούν να συνυπάρξουν με τις ελευθερίες των λαών. Ιδίως όταν η εικόνα που έχουν για την ΕΕ οι λαοί καταρρέει και όλο και πλατύτερες μάζες αποζητούν την ελευθερία της αυτοδιάθεσής τους στην χώρα που αποκαλούν πατρίδα.

Ακόμη και ευρωβαρόμετρο δεν μπορεί να κρύψει την κατάρρευση

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο (τεύχος 80, Φθινόπωρο 2013, έρευνα Νοέμβριος, δημοσίευση Δεκέμβριος 2013) δείχνει αυτή την κατάρρευση. Αν και δεν την θεωρούμε άρτια ή επιστημονικά έγκυρη, μπορούμε ωστόσο να επισημάνουμε ότι ποτέ άλλοτε η ΕΕ δεν ενέπνεε τόσο χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης σ’ όλους τους λαούς των χωρών μελών. Από το 60% και 50% που απολάμβανε η ΕΕ έως το 2004, έχει γκρεμιστεί στο 31% επί του συνόλου όλων των ερωτηθέντων σε όλες τις χώρες μέλη της Ένωσης. Ακόμη μεγαλύτερη υποχώρηση της εμπιστοσύνης έχουν υποστεί και οι «εθνικές αρχές» (κοινοβούλιο, κυβέρνηση), φτάνοντας μόλις το 25% να έχει εμπιστοσύνη στο «εθνικό» κοινοβούλιο και το 23% στην «εθνική» κυβέρνηση των κρατών μελών.

Τα σημαίνουν αυτές οι τάσεις; Πρώτα-πρώτα, ότι υπάρχει πια ένα χάσμα ανάμεσα στους λαούς και την ΕΕ. Ένα χάσμα το οποίο δεν μπορεί να πληρωθεί από την στιγμή που τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις σε κάθε χώρα μέλος έχει μετατραπεί σε υποχείριο της ευρωένωσης. Η ταυτόχρονη κατάρρευση της εμπιστοσύνης των λαών και στους «ευρωπαϊκούς», αλλά και στους «εθνικούς» θεσμούς της ΕΕ θέτει εκ των πραγμάτων θέμα εξουσίας στις χώρες μέλη. Αφήνει ένα κενό στη συνείδηση των λαών που πρέπει να πληρωθεί.

Κι επειδή εντός της ΕΕ δεν μπορεί να πληρωθεί μιας και είναι αδύνατον να επιστρέψει η κατάσταση της Ένωσης στην πρότερα περίοδο των «παχιών προσδοκιών» που πουλούσαν στους λαούς, τότε υπάρχουν μόνο δυο επιλογές: Ή η άρχουσα τάξη της ΕΕ θα βαθύνει τον πόλεμο που έχει κηρύξει στους λαούς με σκοπό την διάλυσή τους, ή θα οδηγηθούμε σ’ ένα μεγάλο κύμα λαϊκών και κοινωνικών εξεγέρσεων ακόμη και μέσα στην καρδιά της Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση η κατάρρευση της εμπιστοσύνης των λαών προς τους θεσμούς της ΕΕ εγκυμονεί ή τον πιο ανελέητο πόλεμο που έχει γνωρίσει ποτέ η ήπειρος εναντίον των λαών από την εποχή της κατεχόμενης από τον ναζισμό Ευρώπης, ή μια νέα «άνοιξη των λαών» της Ευρώπης, πολύ πιο ριζοσπαστικής απ’ ότι ήταν η παλιά στα 1848.

Ποιος ακούει την φωνή των λαών;

Αυτό άλλωστε υποδηλώνει και το γεγονός ότι μόλις το 29% των ευρωπαίων πιστεύει ότι η φωνή τους μετρά στα πλαίσια της ΕΕ. Έχει ενδιαφέρον να δούμε αναλυτικά τα δεδομένα ανά χώρα. Οι ερωτηθέντες στη Δανία ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους των Ευρωπαίων: η απόλυτη πλειοψηφία από αυτούς πιστεύουν ότι η φωνή τους μετρά στην ΕΕ (57% έναντι 41%). Αυτό ακούγεται τρελό αν σκεφτεί κανείς ότι η Δανία δεν είναι εντός του ευρώ και δεν δέχτηκε να συμμετάσχει στο νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που μετατρέπει τα κράτη μέλη σε παραρτήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εκτός κι αν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Δανοί βαυκαλίζονται ότι περνά ο λόγος τους.

Το 40% ή περισσότερο των ερωτηθέντων συμμερίζονται επίσης την άποψη αυτή στο Βέλγιο (47%), τη Σουηδία (47%), τη Μάλτα (46%), την Κροατία (42%), το Λουξεμβούργο (42%), τη Γερμανία (41%) και στην Ολλανδία (40 %). Ωστόσο, η απόλυτη πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η φωνή τους δεν μετρά στην ΕΕ σε 26 χώρες, σε αναλογίες που ποικίλουν από 50% στη Σουηδία και 51% στο Βέλγιο, έως και 86% στην Κύπρο και την Ελλάδα. Στη Μάλτα μόνο, οι πολίτες είναι διχασμένοι: 46% πιστεύουν ότι η φωνή τους μετράει, ενώ το 46% διαφωνεί με αυτή τη δήλωση. Κατά τ’ άλλα μιλάμε για δημοκρατία στην ΕΕ με τους λαούς να νιώθουν εντελώς αποξενωμένοι από τα κέντρα αποφάσεων. 

Βουλιάζουν οι οικονομίες της ευρωζώνης

Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι οικονομίες των χωρών μελών, σύμφωνα πάντα με τους ερωτηθέντες του ευρωβαρόμετρου; Ενώ περισσότεροι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται την κατάσταση της εθνικής οικονομίας τους ως «καλή» σε σχέση με την άνοιξη του 2013, το χάσμα μεταξύ των διαφόρων κρατών μελών έχει διευρυνθεί : 83 ποσοστιαίες μονάδες χωρίζουν τη Σουηδία, όπου το 85 % των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα τους είναι καλή, από την Ελλάδα, όπου μόλις το 2% του μεριδίου του πληθυσμού έχει αυτή την άποψη. Συνολικά 98% του ερωτηθέντων από την Ελλάδα χαρακτηρίζει την κατάσταση της εγχώριας οικονομίας ως «κακή». Δηλαδή, οι κυβερνώντες απηχούν μόλις το 2% του πληθυσμού ακόμη και με τα δεδομένα του ευρωβαρόμετρου.

Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν 79 μονάδες στην έρευνα την άνοιξη του 2013 (EB79) (μεταξύ της Σουηδίας και της Ισπανίας), και 74 στην έρευνα του φθινόπωρου του 2012 (EB78) ( μεταξύ Σουηδίας και Ελλάδα ). Στη Σουηδία, τη Γερμανία, τη Δανία, το Λουξεμβούργο και τη Μάλτα, πάνω από τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων θεωρούν ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας τους είναι καλή (αυτή ήταν η περίπτωση για μόλις τρεις χώρες την άνοιξη του 2013). Δυο απ’ αυτές τις χώρες είναι εκτός ευρώ (Σουηδία και Δανία), ενώ το Λουξεμβούργο και η Μάλτα συνιστούν κράτη υβρίδια.

Στο άλλο άκρο της κλίμακας, λιγότερο από το 10 % των ερωτηθέντων έχουν αυτήν την άποψη σε εννέα χώρες (σε σύγκριση με τις 11 χώρες την άνοιξη του 2013, η Ρουμανία και η Ιρλανδία έχουν εγκαταλείψει αυτή την ομάδα). Σε 20 κράτη μέλη, το ποσοστό των ερωτηθέντων που θεωρούν ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας τους είναι καλή έχει αυξηθεί από την άνοιξη του 2013: οι μεγαλύτερες εξελίξεις είναι στη Δανία (74%, +16 από την άνοιξη του 2013), το Ηνωμένο Βασίλειο (38 %, +14), την Πολωνία (35 %, +13) και στην Ιρλανδία (18 % , +11).

Αντίθετα, σε πέντε χώρες, το ποσοστό των ερωτηθέντων που είναι θετικοί για την κατάσταση της εθνικής τους οικονομίας μειώθηκε με πιο εντυπωσιακό τρόπο στη Φινλανδία (47 % , -6 ): ως αποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής, η Φινλανδία εμπίπτει πλέον στην ομάδα των χωρών όπου η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θεωρούν ότι η εθνική τους οικονομία είναι «κακή».

Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι στη Γαλλία το 91% των ερωτηθέντων δηλώνει την κατάσταση της εγχώριας οικονομίας ως «κακή», ενώ μόλις το 7% ως «καλή». Στην Ιταλία το 93% δηλώνει «κακή» με το 7% να δηλώνει «καλή». Στην Σλοβενία το 94% δηλώνει «κακή» και το 6% «καλή». Στη Βουλγαρία το 94% δηλώνει «κακή» με το 5% να δηλώνει «καλή». Στην Ισπανία το 96% δηλώνει «κακή» και το 4% δηλώνει «καλή». Στην Κύπρο το 97% δηλώνει «κακή» και το 3% δηλώνει «καλή». Στην Ουγγαρία το 96% δηλώνει «κακή» και το 3% δηλώνει «καλή». Στην Πορτογαλία το 96% δηλώνει «κακή» και το 3% δηλώνει «καλή». Με τελευταία, στον πάτο, την Ελλάδα με το 98% να δηλώνει «κακή» και μόλις το 2% να δηλώνει «καλή».

Από το κακό στο χειρότερο

Πώς θα είναι η κατάσταση στις οικονομίες των κρατών μελών τους επόμενους 12 μήνες; Σε 20 κράτη μέλη, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύει ότι οι επόμενοι δώδεκα μήνες θα είναι «η ίδια», όταν πρόκειται για την οικονομική κατάσταση στη χώρα τους. Σε έξι κράτη μέλη της ΕΕ  θα είναι «χειρότερη» είναι η άποψη της πλειοψηφίας. Στην Κύπρο πιστεύει ότι θα είναι «χειρότερη» το 72 %, η «ίδια» το 19% και «καλύτερη» το 7%. Στην Ελλάδα το 63 % πιστεύει ότι θα είναι «χειρότερη», το 24% «η ίδια» και μόλις το 13% «καλύτερη». Σ’ αυτό το 13% φαίνεται ότι επενδύει η επίσημη προπαγάνδα και μ’ αυτό θέλει να κυβερνήσει στη συνέχεια, αφού οδηγήσει στην απελπισία της «χαμένης ψήφου», αλλά και στην μαζική αποχή την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Η κατάσταση θα είναι «χειρότερη» το επόμενο δωδεκάμηνο δηλώνουν κατά πλειοψηφία οι ερωτηθέντες στην Πορτογαλία (57 %), στη Σλοβενία ​​(56 %), στην Ιταλία (44 %) και στην Κροατία (42 %). Αντίθετα, η πλειοψηφία αναμένει ότι η κατάσταση της εθνικής οικονομίας θα είναι «καλύτερη» μόνο σε δύο χώρες: Στην Μάλτα (42 %) και στην Ολλανδία (42 %). Οι Ολλανδοί πρόκειται να προσγειωθούν πολύ ανώμαλα φέτος, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα ευρήματα του ευρωβαρόμετρου. Συνολικά, η αισιοδοξία για την κατάσταση της εθνικής οικονομίας τους επόμενους δώδεκα μήνες έχει αυξηθεί σε 20 χώρες, πιο εντυπωσιακά στις Κάτω Χώρες (42 %, +19 για την απάντηση «καλύτερη» από την άνοιξη του 2013) , η Δανία (44 %, +8) και την Ιρλανδία (28 %, +8).

Αντίθετα, η αισιοδοξία έχει χάσει έδαφος σε οκτώ χώρες. Στην Ουγγαρία (19%, -1), στο Λουξεμβούργο (17%, -2), στην Βουλγαρία (12%, -3), στην Κύπρο (7%, -4), στην Λετονία (22%, -4), στην Σουηδία (23%, -4), στην Ιταλία (15%, -5) και στην Λιθουανία (24%, -6).

Η αποδοχή του ευρώ και της ΟΝΕ

Πόσοι από τους ερωτηθέντες τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης με ένα κοινό νόμισμα; Στο ερώτημα αυτό το ευρωβαρόμετρο εμφανίζει συνολική αποδοχή της τάξης του 52%, ενώ την απόρριψη σε 41%. Τα χρόνια όπου η αποδοχή του ευρώ και της ΟΝΕ ξεπερνούσε το 60% έχει περάσει προ πολλού και μάλιστα ανεπιστρεπτί. Τα τελευταία χρόνια μόλις και μετά βίας το ευρωβαρόμετρο μετρά την αποδοχή και την απόρριψη να μεταβάλλονται, καρπίνι το καρπίνι. 

Σε 21 κράτη μέλη, η απόλυτη πλειοψηφία των ερωτηθέντων τάσσονται υπέρ του ευρώ, με τα υψηλότερα επίπεδα που καταγράφονται στο Λουξεμβούργο (79%), τη Σλοβενία ​​(78%), τη Σλοβακία (78%), την Εσθονία (76%) και τη Φινλανδία (75%). Στο άλλο άκρο της κλίμακας, η αντίθεση είναι ισχυρότερη στη Δανία (65%), την Τσεχική Δημοκρατία (70%), την Σουηδία (74%) και το Ηνωμένο Βασίλειο (74%). Η Κύπρος – σύμφωνα πάντα με το ευρωβαρόμετρο - είναι το μόνο μέλος της ζώνης του ευρώ, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι εναντίον του ευρώ (52% κατά έναντι 44% υπέρ). Για την Ελλάδα το 63% φέρεται να δηλώνει υπέρ του ευρώ, ενώ το 35% κατά. Η υποστήριξη για το ενιαίο νόμισμα έχει αυξηθεί περισσότερο στη Λετονία (53%, +10, έναντι 40%, -11), η οποία, τελείως συμπωματικά, θα υιοθετήσει το ευρώ τον Ιανουάριο του 2014.

Η υποστήριξη για το ευρώ έχει κερδίσει έδαφος στη ζώνη του ευρώ (63%, +1 εκατοστιαία μονάδα), αλλά πιο εντυπωσιακά έξω από αυτό (34%, +5). Ωστόσο, το χάσμα μεταξύ των δύο παραμένει πολύ μεγάλη (29 ποσοστιαίες μονάδες).

Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την ημέρα που το ευρωβαρόμετρο εμφανίσει τους λαούς του ευρώ να τάσσονται καθαρά εναντίον του, η ευρωζώνη θα έχει ήδη καταρρεύσει και θα έχει περάσει στην ιστορία ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας των λαών της Ευρώπης. Πρώτα θα πέσει το ευρώ και η Υψηλή Πύλη της ΕΕ και ύστερα θα το αναγνωρίσουν οι γραφειοκράτες τους.

Ωστόσο, κι έτσι να είναι τα δεδομένα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου μακριά η μέρα που η εικόνα θα αντιστραφεί ριζικά. Έτσι ή αλλιώς η κρίση της ευρωζώνης είναι δεδομένο ότι θα βαθύνει φορτώνοντας όχι μόνο με απελπισία, ανεργία και εξαθλίωση τους λαούς των χωρών μελών, αλλά θα τους εξαναγκάσει να επανεξετάσουν άρδην τη θέση των χωρών τους σ’ αυτό το τερατούργημα των τοκογλύφων, των κερδοσκόπων και του πολιτικού τους προσωπικού.

Η ανεργία το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους λαούς

Είναι χαρακτηριστικό ότι σχετικά με την κατάσταση της ανεργίας στην ΕΕ και ειδικά στην ευρωζώνη που αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα για τους ερωτηθέντες από όλα τα κράτη μέλη, κυριαρχεί επίσης η απαισιοδοξία. Σε 11 κράτη μέλη, η πλειοψηφία του πληθυσμού θεωρούν ότι ο αντίκτυπος της κρίσης στην αγορά εργασίας έχει ήδη φτάσει στο αποκορύφωμά της (από οκτώ χώρες την άνοιξη του 2013): το υψηλότερο επίπεδο που επιτεύχθηκε ήταν στη Δανία, όπου 71% είχε αυτή την άποψη. Η αίσθηση ότι «τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα» είναι η άποψη της πλειοψηφίας σε 16 κράτη μέλη (κάτω από 19 την άνοιξη του 2013), με επικεφαλής την Κύπρο (87%), την Ελλάδα (71%), την Πορτογαλία (67%), την Γαλλία (66%) και την Σλοβενία ​​(65%). Η κοινή γνώμη είναι απολύτως διχασμένη σε Αυστρία (43%, έναντι 43%).

Σε ποιο επίπεδο μπορεί καλύτερα να αντιμετωπιστεί η κρίση; Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ή στο επίπεδο των εθνικών κυβερνήσεων; Η ιεραρχία των φορέων που είναι σε καλύτερη θέση να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα ενάντια στις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητη από την άνοιξη του 2013: η ΕΕ εξακολουθεί να θεωρείται ως το πλέον κατάλληλος φορέας (22%, αμετάβλητο), ενώ τώρα την μοιράζεται με την εθνική κυβέρνηση, η οποία έχει κερδίσει έδαφος ελαφρά (22%, +1). Το ΔΝΤ έρχεται στην τρίτη θέση (13%, αμετάβλητο), ακριβώς πάνω από την G20 (12%, -1). Το εντυπωσιακό με αυτά τα δεδομένα είναι το γεγονός ότι ούτε καν οι ερωτηθέντες του ευρωβαρόμετρου δεν πιστεύουν ούτε σε ευρωπαϊκές λύσεις, ούτε σε παγκόσμιες. Ενώ το σημαντικότερο μέρος των ερωτηθέντων κρατά πισινή και για την εθνική κυβέρνηση.

Τζίφος η ευρωπαϊκή ιθαγένεια

Κρίση περνά και το αίσθημα του ευρωπαίου πολίτη. Σε 23 κράτη μέλη της ΕΕ, η καθαρή πλειοψηφία των ερωτηθέντων αισθάνονται ότι είναι πολίτες της ΕΕ: τα υψηλότερα ποσοστά που επιτεύχθηκαν είναι στο Λουξεμβούργο (85%), τη Μάλτα (74%), τη Γερμανία (73%) και την Φινλανδία (73%). Οι εξαιρέσεις είναι η Ελλάδα (όπου μόλις το 42% αισθάνεται ευρωπαίος πολίτης), το Ηνωμένο Βασίλειο (42%), η Ιταλία (45%), η Κύπρος (46%) και τη Βουλγαρία, όπου οι ερωτηθέντες είναι σχεδόν μοιρασμένοι (49%, έναντι 50% που δεν αισθάνονται ότι είναι πολίτες της ΕΕ). Μετά τη μείωση κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες, η Ιταλία ανήκει πλέον στην ομάδα των χωρών όπου η πλειονότητα του πληθυσμού δεν αισθάνονται ότι είναι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αίσθηση της ιθαγένειας της ΕΕ εξακολουθεί να είναι πιο διαδεδομένη εντός της ζώνης του ευρώ (62%) από ό, τι έξω από αυτό (54%), αλλά μειώθηκε και στις δύο περιοχές (-2 και -3 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα).

Με δεδομένο το γεγονός ότι κατά 81% των ερωτηθέντων θεωρεί ως πρώτη προτεραιότητα «η βοήθεια στους φτωχούς και τους κοινωνικά αποκλεισμένους ώστε να μπορέσουν να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία», ενώ το 80% των ερωτηθέντων υποστηρίζει «τον εκσυγχρονισμό των αγορών εργασίας, με στόχο την αύξηση των επιπέδων απασχόλησης», τότε είναι σίγουρο ότι η κρίση ταυτότητας και προοπτικής θα βαθύνει στην ΕΕ και στην ευρωζώνη. Κι ο λόγος είναι απλός.

Όσο περισσότερο η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα επιβάλλει την λογική του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου, όπου ακόμη και ο προϋπολογισμός του κάθε κράτους μέλους έχει περάσει στην δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία μαζί με την ΕΚΤ θα λειτουργούν εν είδη υπερεθνικής κυβέρνησης, τόσo περισσότερο οι λαοί θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, μέχρις ότου τα χάσουν όλα. Να γιατί θα τίθεται όλο και πιο επιτακτικά – είτε ο θέλουν οι κοινωνοί του αποικιοκρατικού ευρωπαϊσμού, είτε δεν το θέλουν – σε κάθε λαό η ανάγκη της ταχύτερης εξόδου από το ευρώ, ως πρώτο βήμα της απεμπλοκής του συνολικά από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της πιο αδίστακτης απολυταρχίας στο επίπεδο της Ευρώπης από την εποχή της ναζιστικής κατοχής.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/12/2013