Μέρες του 36 στο Κοινοβούλιο του 2011

του Ιουλιανού
Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936.
Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής…) και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής…), συνέπραξαν. Και έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά.
Επρόκειτο για εκείνο το αστείο ανθρωπάκι που δεν διέθετε παρά μόλις 7 βουλευτές στη Βουλή του 1936.

Εντούτοις, με απόφαση του βασιλιά Γεωργίου του Β’ και με ισχυρή παρότρυνση του Βενιζέλου από το Παρίσι (σ.σ.: ο οποίος είχε φέρει την οικονομική χρεοκοπία του 1932), ο Μεταξάς είχε διοριστεί ήδη από το Μάρτη του ίδιου χρόνου υπουργός Στρατιωτικών της κυβέρνησης Δεμερτζή.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην 4η Αυγούστου και στη δικτατορία του Μεταξά. Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής:

«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…».

από σημείωμα του Νίκου Μπογιόπουλου

Μετά την χρεοκοπία της Ελλάδας ακολουθεί πολιτική και κοινωνική επιδείνωση. Ο Βενιζέλος και οι αξιωματικοί του προχωρούν σε πραξικόπημα τον Μάρτιο του 35. Το πραξικόπημα όμως αποτυγχάνει. Πνίγετε από τις σφοδρές αντιδράσεις του λαού, μα και από την άρνηση αρκετών στρατιωτικών, να το στηρίξουν. Το αστικό πολιτικό σύστημα είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ήταν ζήτημα χρόνου να συμφωνήσουν οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων.


Στις 1-4-1935 διαλύουν την Βουλή και στις 5 Μαΐου σε στρατοδικείο οπερέτα καταδικάζονται ερήμην σε θάνατο οι Βενιζέλος Πλαστήρας , Κούνδουρος. Όσοι όμως παραβρέθηκαν στην «δίκη» Καφαντάρης Σοφούλης Παπαναστασίου και άλλοι, απαλλαχτήκαν λόγο «πλήρους συγχύσεων» Ως τρελοί δηλαδή.
Παρά λοιπόν τα στρατοδικεία και τις πομπώδεις αποφάσεις ,τίποτα δεν εμπόδισε τους πολιτικούς αυτούς να προβούν λίγο αργότερα σε πολιτικές πράξεις.
Στις 9 Ιουνίου προκηρύσσονται εκλογές με το πλειοψηφικό σύστημα και με την ευγενική χορηγία του Στρατού. Το βενιζελικό κόμμα δεν πήρε μέρος στις εκλογές τις οποίες κέρδισε το Λαϊκό κόμμα του Κονδύλη. Ο Ι Μεταξάς έβγαλε 7 βουλευτές. Αμέσως ο Κονδύλης επιστέφει απ’ την φασιστική Ιταλία όπου και δηλώνει:

«Εδημιουργήσατε ένα νέον καθεστώς το οποίο εμιμήθη ήδη η Γερμανία, και εις όλα τα Έθνη υπάρχουν ήδη φασιστικοί πυρήνες οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα επιβληθούν. Ζήτω ο Ντούτσε».

Στις 10 του Οκτωβρίου του 35 ο Κονδύλης καταργεί την Δημοκρατία και ορίζει λέει Δημοψήφισμα για την επάνοδο του Βασιλιά. Ο καταδικασμένος σε θάνατο Βενιζέλος σε συνεννόηση με τους Άγγλους πάτρωνες του (Σερ Αρθούρο Κρώσφιλδ) συναινεί με τον Κονδύλη. Εκτός ΚΚΕ, όλοι παίρνουν μέρος στο δημοψήφισμα λόγο συναίνεσης και Εθνικού συμφέροντος.
Αποτέλεσμα 97,8% υπέρ του βασιλιά Γεωργίου.
Η Καθημερινή η οποία αποκαλούσε τον Βασιλιά πριν το «δημοψήφισμα» «εστεμμένο φελλό» μετά την διεξαγωγή του γράφει στον Γεώργιο: «Βεβαιωθείτε ότι ο Λαός μοχθεί εργάζεται βασανίζεται δια να κερδίσει τον άρτων και επανέρχεται τη νύχτα κάθιδρος εις τον οίκον του, θα αναρτήσει την εικόνα Σας με τα Εικονίσματα των Αγίων.»
Όμως ο λαός πεινά. Ξεσπούν πανεργατικές απεργίες. Ένοπλοι κολίγοι έρχονται σε ανοικτές συγκρούσεις με τον Στρατό, η ανεργία καλπάζει. Υπάρχουν νεκροί αγωνιστές. Στις 27-4-1936 ο τρελός σύμφωνα με το δικαστήριο Παπαθανασίου λέει στην Βουλή: “Δια αυτούς τους λόγους (εξέγερση του λαού) έχω την πεποίθησιν ότι δια να σταματήσει αυτή η αποσυνθετική εξέλιξις, επιβάλλετο να δώσει τα χέρια ο πολιτικός κόσμος, να συνεργαστούν τα μεγαλύτερα κόμματα». Υπάρχουν όμως διαφωνίες κάτι που δεν ανέχεται ο βασιλιάς και έτσι διορίζει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Δερμετζή ο οποίος τοποθέτησε στο υπουργείο Στρατιωτικών τον Ι. Μεταξά, η οποία κυβέρνηση θα διενεργούσε εκλογές.
Το Γενάρη του 1936, έγιναν οι εκλογές με απλή αναλογική γιατί λόγο της εξέγερσης του λαού δεν θελαν μονοκομματικές κυβερνήσεις. Το ζητούμενο ήταν η συναίνεση. Πρώτο κόμμα αναδείχτηκε το «Λαϊκό Κόμμα» του Τσαλδάρη, που εξέλεξε 143 βουλευτές, ενώ το κόμμα των «Φιλελευθέρων» του Σοφούλη εξέλεξε 142. Το «Παλλαϊκό Μέτωπο» (συνεργασία ΚΚΕ – ΑΚΕ), έβγαλε 15 έδρες. Μονοκομματική κυβέρνηση δεν μπορούσε να αναδειχτεί. Ετσι, ο Σοφούλης, άρχισε επαφές με τον Τσαλδάρη, αλλά δεν επιτεύχτηκε συνεργασία.
Ο Τσαλδάρης ζητούσε από το ΚΚΕ την υποστήριξή του στη Βουλή, για να σχηματίσει αυτός κυβέρνηση και όχι ο Σοφούλης. Από την άλλη, οι διαπραγματεύσεις «Παλλαϊκού Μετώπου ΚΚΕ – ΑΚΕ» και «Κόμματος Φιλελευθέρων» κατέληξαν στο «Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα», το οποίο δεν τηρήθηκε από τους «Φιλελεύθερους» και δημοσιοποιήθηκε από το «Παλλαϊκό Μέτωπο».


Με βάση το «Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα», το «Παλλαϊκό Μέτωπο» θα έδινε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Σοφούλη και στο προεδρείο της Βουλής, ενώ η κυβέρνηση θα ακύρωνε αναδρομικά τη διάταξη του εκλογικού νόμου, που αφαιρούσε τα εκλογικά δικαιώματα όσων είχαν καταδικαστεί με το «Ιδιώνυμο», θα καταργούσε τις επιτροπές ασφάλειας, θα έδινε αμνηστία σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, τους εξόριστους, θα διέλυε τις φασιστικές οργανώσεις, θα καθιέρωνε πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική, θα μείωνε την τιμή του ψωμιού, θα απαγόρευε την προσωποκράτηση για οφειλές προς το Δημόσιο μέχρι 3.000 δρχ., θα προχωρούσε στην εφαρμογή της Κοινωνικής Ασφάλισης, και θα καθιέρωνε 5χρονο χρεοστάσιο χωρίς όρους για τα χρέη των αγροτών σε τράπεζες και ιδιώτες.
Στις 13 Απρίλη πέθανε ο Δεμερτζής. Ο βασιλιάς όρισε πρωθυπουργό τον Ι. Μεταξά. Τον όρκισε το ίδιο απόγευμα, δίχως να πάρει τη γνώμη της Βουλής! Παρ’ όλ’ αυτά όλα τα αστικά κόμματα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά! Μόνο οι βουλευτές του ΚΚΕ την καταψήφισαν, όπως και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ. Δενδρινός. Υπήρξαν και 4 αποχές. Τα «υπέρ» ήταν 241 ψήφοι.
Στις 30 Απρίλη, η Βουλή ενέκρινε ψήφισμα, με το οποίο διέκοπτε τις εργασίες της για πέντε μήνες μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη. Αλλά δεν τις ξανάρχισε, αφού στις 4 Αυγούστου 1936 κηρύχτηκε η φασιστική δικτατορία με την αιτιολογία της επικείμενης εξέγερσης , αφού είχαν κηρύξει Γενική απεργία για τις 5 Αυγούστου του ’36 τα συνδικάτα με πρόταση του ΚΚΕ.
Όντως. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία
Πηγή: Παραλληλόγραφος