Απεργίες για τα μάτια του κόσμου.

Αναδημοσίευση από: averoph.wordpress.com - Πηγή

Ήρθε ο Σεπτέμβριος και άρχισαν τα “όργανα” των απεργιών. Όπως καταλαβαίνετε, θα γίνουν 24ωρες, άντε και 48ωρες απεργίες, κυρίως στο δημόσιο τομέα μια που στον ιδιωτικό συνδικαλισμός δεν υπάρχει και το αφεντικό απειλεί με αδάπανη απόλυση.

Σκεφτείτε ποιους ωφελούν και ποιους βλάπτουν η μονοήμερες απεργίες. Ποιοί κερδίζουν απ’ αυτές. Οι εργαζόμενοι χάνουν το μεροκάματο. Το νέμονται οι εργοδότες (δημόσιο – επιχειρηματίες). Η οργή εκτονώνεται. Οι εργατοπατέρες βγαίνουν στην τηλεόραση, παίζουν θέατρο και κερδίζουν κομματικούς πόντους. Τίποτα άλλο δεν συμβαίνει.

Αφού λοιπόν όλα τα σχεδιάζει το σύστημα, η απεργία ειδικά στα ΜΜΜ είναι κτηνωδία, γιατί απειλεί την επιβίωση όσων δεν διαθέτουν δικό τους μέσο (ή καύσιμο).

Στα νοσοκομεία τα «επείγοντα» λειτουργούν, όμως πως θα φτάσουν σε αυτά οι μη έχοντες σε περίπτωση ανάγκης; (γενικά ή όταν οι ασφαλίτες + Χ.Α. τσακίζουν κόκαλα)

Μόνο μια διαρκής απεργία (μέχρις αναστολής των μέτρων ή πτώσης της κατοχικής κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος των δοσιλόγων) μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Κι αυτή την απεργία, οι συνδικαλιστές του συστήματος δεν θα τη διοργανώσουν ποτέ. “Είναι πολλά τα λεφτά Άρη”.

Η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ «ως έχουν» αποτελούν μέρος του συστήματος. Και οι ηγεσίες των κομμάτων που στηρίζουν τις μονοήμερες ή πλανώνται (απίθανο) ή είναι συστημικιές.

Ο συνδικαλισμός είναι υπόθεση των εργαζομένων και όσο δεν τον παίρνουν στα χέρια τους τόσο θα γίνονται θύματα εκμετάλλευσης από κομματικούς εργατοπατέρες.