Συμβιβάζεται το Ε.ΠΑ.Μ. με τον Χριστιανισμό;

Το παρόν άρθρο αφορά Χριστιανούς, που σκέπτονται να γίνουν μέλη στο Ε.ΠΑ.Μ. ή είναι ήδη μέλη και αναρωτιούνται αν η πίστη τους συμβιβάζεται με το Ε.ΠΑ.Μ. Για όσους δεν πιστεύουν, σέβομαι την επιλογή τους, ελπίζω και αυτοί να σέβονται την επιλογή των πιστών πατριωτών που θέλουν και αυτοί την ανόρθωση της Πατρίδας. Επίσης, το παρόν, δεν εστιάζει στην ορθότητα της οποιασδήποτε θρησκευτικής πίστης ή της μη-πίστης του καθένα, θυμίζοντας ότι η πραγματική Δημοκρατία οφείλει να αφήνει το περιθώριο της Ελευθερίας των προσωπικών πιστεύω των συμπολιτών μας όποια και να είναι αυτά. 

Η γρήγορη απάντηση είναι όχι μόνο απλά ναι, αλλά επιβάλλεται κανείς να είναι Πατριώτης και να υποστηρίζει τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ. Αλλά ας το δούμε αναλυτικά.

Περί Κρατών σε έναν ιδεατό κόσμο.
Κάποιος θα προσπαθούσε να στηρίξει την θέση που πήρα παραπάνω, με το να αναφέρει το παράδειγμα πολλών προγόνων μας που ήταν Χριστιανοί και Πατριώτες την ίδια στιγμή. Όμως εγώ δεν θα το κάνω αυτό, πολύ απλά γιατί οι περιπτώσεις αυτές μπορούν να κριθούν ως απλά συγκυρίες των εποχών που πέρασαν και ως εκ τούτου δεν αποτελούν απόλυτο λόγο για τον οποίο ένας Χριστιανός σήμερα θα έπρεπε να ήταν ή να μην ήταν και Πατριώτης. 

Σε έναν τέλειο κόσμο, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ήταν άγιοι ή "το κατά δυνατόν τέλειοι" αν θέλετε, δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης κρατών, ούτε συνόρων, διότι πολύ απλά η περίπτωση εκμετάλλευσης ή καταδολίευσης των δικαιωμάτων των ανθρώπων σε υλικό αλλά και πνευματικό επίπεδο δεν θα υπήρχαν. Είναι γνωστό ότι για τον πραγματικό Χριστιανό δεν υπάρχει εθνικότητα ως προς το πως πρέπει να βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας. Για τους πραγματικούς Χριστιανούς, σε μια ιδεατή κοινωνία δηλαδή, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός διαχωρισμός μεταξύ "Έλληνα ή Βάρβαρου", γυναίκας και άνδρα, φυλής κλπ.  Επίσης, είναι σημαντικό να αναφέρει κανείς την καθολικότητα του Χριστιανισμού ως πίστη και κοσμοθεωρία. Είναι φανερό λοιπόν, ότι εάν είμαστε τέλειοι σε όλα τα επίπεδα, τα κράτη και οι ανθρώπινοι-τεχνητοί διαχωρισμοί δεν θα είχαν νόημα. Η ίδια ιδέα κυριαρχεί στο σημείο αυτό, και σε άλλες ιδεολογίες όπως π.χ. στον κομμουνισμό όπου η ιδέα είναι ότι όταν η κοινωνία αποκτήσει ωριμότητα τότε πλέον δεν θα υπάρχει ανάγκη για κρατικούς διαχωρισμούς. 

Ξέρω πολύ καλά ότι τα παραπάνω είναι σκανδαλώδη για πολλούς. Είναι δυνατόν να αποποιείται κανείς Πατρίδα και Έθνος; Όμως θυμηθείτε ότι δεν μιλώ για τον σημερινό κόσμο, αλλά για τον ιδεατό-τέλειο κόσμο. Ούτε αναφέρομαι σε κατάργηση των Εθνών και Πατρίδων του καθενός.  Αυτό που λέω είναι ξεκάθαρο, δηλαδή ότι η έννοιες του Χριστιανισμού είναι παγκόσμιες και καλούμαστε κάποια στιγμή όλοι οι άνθρωποι να αδελφοποιηθούν. Όταν ή αν γίνει αυτό -δηλαδή ΟΧΙ αυτήν την στιγμή, οι Κρατικοί διαχωρισμοί δεν θα έχουν νόημα. Σκανδαλώδες θα ήταν να θεωρήσουμε ότι ο Θεός του Χριστιανισμού διαχωρίζει τους ανθρώπους σε φύλα, φυλές και εθνικότητες.  

Είναι λοιπόν κοινή λογική να σκεφτεί κανείς, ότι σε έναν κόσμο ιδεατό όπου όλα μοιράζονται δίκαια, οι τεχνητοί διαχωρισμοί δεν έχουν ουσία. Σημαίνει όμως αυτό ότι και τα έθνη δεν θα έχουν την ιδιαιτερότητά τους; Όχι βέβαια. Οι παραδόσεις, η Ιστορία, η γλώσσες, ο Εθνικός προσδιορισμός και πολλά άλλα χαρακτηριστικά των Λαών είναι φυσικά χαρακτηριστικά και όχι τεχνητά. Πηγάζουν από πολλαπλά αίτια όπως η Ιστορία του κάθε λαού, τον χώρο στον οποίο αναπτύχθηκε κλπ. Αυτά λοιπόν είναι στοιχεία τα οποία δεν υπάρχει ανάγκη ούτε και είναι δυνατόν να εξαλειφθούν σε έναν τέλειο κόσμο γιατί ο σεβασμός μεταξύ των Λαών θα έχει πάρει έμπρακτη μορφή. Και τότε ο άνθρωπος, καθ' εικόνα και ομοίωση με τον Θεό όπως είναι, θα σέβεται την ελευθερία επιλογής των πιστεύω του κάθε ανθρώπου όπως κάνει και ο Θεός με εμάς. 

Σε έναν ιδεατό κόσμο λοιπόν, όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν αλληλοσεβασμό και δεν υπάρχει η εκμετάλλευση, ο διαχωρισμός σε κράτη (αλλά όχι και έθνη), τουλάχιστον δεν θα έχει μείζονα σημασία.

Περί Κρατών στον σημερινό, μη ιδεατό κόσμο.

Μέχρι εδώ μίλησα για τον ιδεατό κόσμο. Και αυτός ακόμα δεν υπάρχει. Συνεπώς, όταν μιλάμε για την αναγκαιότητα της ύπαρξης των κρατών, μιλάμε για το σήμερα, εδώ στον κόσμο αυτό και όχι για έναν επίγειο παράδεισο. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι σήμερα υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν την καταστροφή των Κρατών, την εκμηδένιση των εθνικών συνειδήσεων, την ομογενοποίηση των πιστεύω και του τρόπου ζωής. Οι δυνάμεις αυτές, όπως βλέπουμε σήμερα φανερά πλέον, με αυτόν τον τρόπο θέλουν να κάνουν πραγματικότητα τον κεντρικό έλεγχο όλων των πτυχών την ζωής μας, και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τους Λαούς. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούνται από οργανισμούς όπως για παράδειγμα τις Κεντρικές Τράπεζες, που με τρόπους ανήθικους, θέλουν είτε να πάρουν τον έλεγχο ή πολύ απλά να κατασπαράξουν οτιδήποτε ανήκει σε έναν Λαό, άσχετα αν αυτό είναι χρήμα, ανεξαρτησία, κόπος, γη ή περιουσιακά στοιχεία μπορεί να έχει ένας Λαός. 

Εδώ δεν μιλάμε για μια απλή εκμετάλλευση των Λαών. Μιλάμε για την απόλυτη καταδολίευση όλων των αγαθών της γης, όπως είναι για παράδειγμα το νερό (π.χ. η απαγόρευση συσσώρευσης βρόχινου νερού), η τροφή (μεταλλαγμένα, χημικά  στις τροφές κλπ), ο ορυκτός πλούτος και πολλά ακόμα. Μιλάμε για τον απόλυτο έλεγχο σε επίπεδο ενημέρωσης (καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης), από-εθνικοποίηση συνειδήσεων, η εξάλειψη της ταξικής συνείδησης, παγκοσμιοποίηση με την κακή έννοια, η ομογενοποίηση, η παράδοση της εξουσίας σε ξένες δυνάμεις και η κατάλυση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας του ατόμου. 

Η γνωστή ρήση "τα τω καίσαρι τω καίσαρι", ΔΕΝ ισχύει όταν μιλάμε για όλα τα παραπάνω. Το νερό, τα βασικά αγαθά, οι καρποί της γης, η εργασία, το γενικό δίκαιο, και όλα τα υπόλοιπα που αναφέρω παραπάνω, ΔΕΝ είναι πράγματα που ανήκουν σε αυτούς που θέλουν να μας εξουσιάζουν. Πρέπει λοιπόν, και έχουμε το δικαίωμα, όπως και οι προγονοί μας, να τα προστατέψουμε. Δεν πρόκειται για εγωιστική πράξη, πρόκειται για την πνευματική αλλά και υλική ελευθερία των δικών μας απογόνων. 

Πρέπει λοιπόν να προστατέψουμε το μέλλον των παιδιών μας. Για να προστατευτούν αυτά, θα πρέπει να υπάρξει ένας μηχανισμός ο οποίος θα διαχωρίζει και θα κάνει τον έλεγχο της Πατρίδας δυνατό. Θα πρέπει δηλαδή, σε πρωταρχικό επίπεδο, να υπάρξει ένας σαφής προσδιορισμός της επικράτειας της Χώρας και ένας ανεξάρτητος τρόπος διαχείρισης της. Αυτό, με πολύ απλά λόγια είναι το κράτος. Αν δεν υπήρχε το κράτος σήμερα, τότε αναπόφευκτα, ο έλεγχος των Λαών, θα κατέληγε με απίστευτη ευκολία στις δυνάμεις που ανέφερα παραπάνω. 

Αυτό το πράγμα, δηλαδή ο έλεγχος από εξωτερικές σκοτεινές εξουσίες, που παρακάμπτουν ακόμα και τα βασικά στοιχεία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, το βλέπουμε σήμερα. Με δηλώσεις "βουλευτών" οι οποίοι παραδέχονται ότι ψηφίζουν τα μέτρα "με το πιστόλι στον κρόταφο", κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Έλληνας Πολίτης δεν έχει κανένα λόγο, καμιά εξουσία, ούτε καν την ελευθερία της γνώμης του, όταν βρίσκεται μπροστά τους δυνάστες μας. Είναι λοιπόν φρόνιμο και σοφό κανείς να έχει τις δομές, κοινωνικές και άλλες, με τις οποίες θα μπορέσει να προστατεύσει το έδαφος στο οποίο ζει ο Λαός του. Χωρίς αυτά, πως θα προστατέψουμε την ευημερία των παιδιών μας, υλική και πνευματική;

Η προστασία του Λαού δεν είναι μόνο υλική. 

Τα παραπάνω ισχύουν προφανώς για τα υλικά, δηλαδή είναι καλό σήμερα να προστατεύει κανείς τα υλικά αγαθά που έχει ένας Λαός και αυτό γίνεται με την ύπαρξη του κυρίαρχου κράτους. Αν κάποιος θεωρεί ότι η ελευθερία στον πραγματικό υλικό κόσμο ποτέ δεν θα είναι τέλεια, δικαίωμά του. Όμως είναι γεγονός ότι ακόμα και η ψυχική και πνευματική ελευθερία μας σήμερα χάνεται, μας την παίρνουν με ποικίλους τρόπους. Αυτά δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Πρέπει να αφήσουμε έναν κόσμο για τα παιδιά μας, όπου θα είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι θέλουν και να αναπτύσσονται πνευματικά όπως θέλουν.  

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε κάνει τεράστιες θυσίες για τα παιδιά μας; Κάνουμε τα πάντα για να σπουδάσουν, για να ευημερήσουν, για να τα καταφέρουν αξιοπρεπώς στον κόσμο αυτόν, τον υλικό. Και μάλιστα το θεωρούμε και καθήκον μας, πλήρως συμβατό με τα πιστεύω μας, Χριστιανικά ή μη. Πόσο λοιπόν πιο σημαντικό, πόσο πιο μεγάλο βάρος έχει η δικιά μας υποχρέωση να τους διασφαλίσουμε έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχει αυτός ο καταλυτικός, απόλυτος ολοκληρωτισμός που θα τους αφαιρέσει όχι μόνο το δικαίωμα της ευημερίας, αλλά ακόμα και την ελευθερία του πνεύματος; Αφού λοιπόν, κάνουμε ότι περνά από τα χέρια μας για το καλό των παιδιών μας στον υλικό κόσμο, δεν είναι λογικό να κάνουμε ακόμα περισσότερα για να προστατέψουμε το πνεύμα τους στο μέλλον;

Ο Χριστιανός πιστεύει ότι άνθρωπος δεν είναι μόνο καταναλωτής υλικών αγαθών. Έχουμε πνευματικές ανάγκες. Αυτά μπορεί να είναι η μόρφωση ή η ανάγκη να πιστεύει στον Θεό με τον τρόπο επιλογής του. Τι γίνεται στην περίπτωση που ο Λαός δεν έχει πια τον έλεγχο της χώρας του; Είναι προφανές. Οι δυνάμεις που ανέφερα παραπάνω, θα προσπαθήσουν να αλλάξουν με τρόπους δόλιους και ανήθικους την πνευματική υπόσταση των Λαών που δεν έχουν κυριαρχία, όχι μόνο σε επίπεδο θρησκευτικού πιστεύω αλλά και οποιασδήποτε άλλης πνευματικής ενασχόλησης. Η έκφραση παγκοσμιοποίηση ή παλαιότερα "αμερικανοποίησης" των Λαών, είναι γνωστή σε όλους μας. Αν μια χώρα χάσει πλήρως την κυριαρχία της, αυτή η μετάλλαξη, δεν θα είναι πια ήπιας μορφής. Θα γίνει ο κυρίαρχος τρόπος ζωής και σκέψης, μέσω κατάλυσης της Ελευθερίας του ατόμου.  Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και πάλι ότι αυτά ήδη τα βλέπουμε σήμερα.

Ποιος ο λόγος λοιπόν να ανησυχούμε για την ακαδημαϊκή κατάρτιση ή την ευημερία των παιδιών μας, όταν το μέσο, δηλαδή το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να ζήσουν, σε λίγο δεν θα υπάρχει; Τι να κάνει κανείς το πτυχίο ή μια θέση εργασίας (αν βρεθεί και αυτή) όταν όλα αυτά καταλύονται με τον χειρότερο τρόπο; Φέρτε για λίγο στο μυαλό σας την εποχή της Επανάστασης στην περίοδο της Τουρκοκρατίας. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν τότε όλοι οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι γονείς, να απασχολούνταν μόνο με τα εφήμερα και τα βασικά... Αν έπρατταν έτσι οι πρόγονοί μας, νομίζετε ότι θα είχαμε την Ελευθερία που έχουμε σήμερα να πιστεύουμε, να κάνουμε ότι θέλουμε στο έστω στοιχειωδώς Δημοκρατικό κράτος που έχουμε σήμερα;

Η προστασία των υλικών αγαθών ενός Λαού, δεν είναι υπόθεση αυτόματη. Χρειάζεται πράξεις από τον Λαό, όπως κάνουμε και με τα λιγότερης σημασίας θέματα. Δεν νοείται να πράττουμε ότι περνά από το χέρι μας για τα ελάχιστα, και να μην κάνουμε τίποτα για τα μέγιστα.  Η προστασία των πνευματικών παρακαταθηκών ενός Λαού, και ειδικότερα του δικού μας Ελληνικού Λαού, αποτελούν την απαρχή της προστασίας της πνευματικότητας, είτε αυτή είναι θρησκευτική είτε άλλης μορφής.

Αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία;

Ήδη βλέπουμε καθημερινά τους συνανθρώπους μας να πεινούν. Όλο και περισσότεροι χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους. Και εφ' όσον έχουμε δωσίλογους στην εξουσία που κάνουν ότι μπορούν για να καταστρέψουν την Ελλάδα, αυτά τα φαινόμενα θα αυξάνονται. Σύντομα, θα φτάσουμε σε ένα επίπεδο, όπου η απλή ελεημοσύνη, δεν θα είναι ικανή να συγκρατήσει τα χειρότερα. Το πρόβλημα που έρχεται είναι απλό και πρακτικό. Δεν μπορεί μια μειοψηφία να ταΐζει τους υπόλοιπους. 

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε την σημερινή κατάσταση όπου οι μεγάλες δυνάμεις που βρίσκονται λίγο πριν την τελική τους επίθεση ενάντια στο έθνος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια πλέον να προσποιούμαστε ότι δεν χρειάζονται ουσιαστικές πράξεις. Η Χριστιανική έννοια της μετάνοιας, δεν είναι μόνο πνευματικό γεγονός. Η μετάνοια, απαιτεί πράξεις. Η αγάπη προς τον διπλανό μας, δεν είναι θεωρητικό πράγμα. Η προσευχή και η νηστεία κλπ. έχουν ως στόχο την δικιά μας αλλαγή πρώτα, ώστε επιτέλους να γίνουμε πρακτικά, με δράσεις δηλαδή, πραγματικοί Χριστιανοί. Δεν αρκούν τα λόγια. Κάποια στιγμή ΣΥΝΤΟΜΑ, θα καλεστούμε όλοι, θερμοί, χλιαροί, άθεοι ή οτιδήποτε άλλο, να γίνουμε ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ και όχι απλά να κάνουμε ελεημοσύνες. Δεν προσπαθώ να πω ότι η ελεημοσύνη δεν είναι καλό πράγμα, σε καμία περίπτωση. Αλλά σήμερα δεν φτάνει. Η ελεημοσύνη ή αλλιώς, η φιλανθρωπία όπως την χαρακτηρίζουν κάποιοι, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο το πρώτο μόνο στάδιο πραγματικής και έμπρακτης αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Και αυτό ισχύει, γιατί πολύ απλά δεν είναι αρκετό πλέον απλά να δώσουμε λίγη τροφή σε έναν άνεργο ή άστεγο. Δεν λύνεται το πρόβλημα οριστικά με αυτόν τον τρόπο. 

Η εποχή της απομόνωσης της απλής φιλανθρωπίας μέσω απρόσωπων δωρεών, λοιπόν ΔΕΝ αρκεί. Θα χρειαστεί να σταθούμε ΔΙΠΛΑ στον συμπολίτη μας, και όχι απλά να του δώσουμε κάτι τις, αλλά να τον βοηθήσουμε να ΣΗΚΩΘΕΙ και να γίνει και πάλι υγιής στο σώμα αλλά ΚΑΙ στο πνεύμα. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της φιλανθρωπίας. Να αγαπάς δηλαδή τον άνθρωπο τόσο πολύ, που να μην αρκείσαι στην ελεημοσύνη, αλλά έμπρακτα να βοηθάς στην πλήρη ανόρθωση του. Δεν είναι δυνατόν πλέον να πιστεύουμε ότι με το να δωρίσουμε ένα πακέτο ρύζι ή κάποια χρήματα, θα λυθεί το πρόβλημα. Αυτά είναι μια ανακούφιση, εξαιρετικά μικρής χρονικής διάρκειας είναι και μόνο. Για να λυθεί το πρόβλημα οριστικά, θα χρειαστεί να στηρίξουμε τον διπλανό μας με τέτοιον τρόπο που θα μπορέσει κάποια στιγμή να στηριχθεί μόνος του.  Δηλαδή θα πρέπει να κάνουμε αυτό που φοβούμαστε να παραδεχθούμε: Να βγούμε από το καβούκι μας, να δώσουμε, θυσιάζοντας τα, τον δικό μας ΧΡΟΝΟ και ΚΟΠΟ στον διπλανό μας. Αν ως λαός μετανοήσουμε πραγματικά, αυτό θα είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα, δηλαδή η έμπρακτη εμπλοκή μας στην ανόρθωση της Πατρίδας αρχίζοντας από το στήριξη του διπλανού μας. 

Η προετοιμασία, η ενημέρωση, η οργάνωση και η αντίσταση, ΔΕΝ είναι πράξεις που καλούμαστε να τις κάνουμε σε προσωπικό επίπεδο. Όλα αυτά θα πρέπει να γίνονται με γνώμονα την αγάπη προς τον Λαό. Δεν είναι δυνατόν είτε είναι κάποιος Χριστιανός ή όχι, να νομίζει ότι η σωτηρία από τις δυνάμεις κατοχής θα έρθει μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Μόνο ενωμένοι, μόνο ομαδικά θα μπορέσουμε να διορθώσουμε την κατάσταση. Αλλά για τον Χριστιανό, δεν είναι απλά πρακτικό θέμα. Η εμπλοκή στα κοινωνικά θέματα επιβάλλεται. Ήρθε η ώρα να κάνουμε την θεωρία πράξη και το ξέρουμε πολύ καλά ότι χωρίς αυτήν την αλλαγή μέσα μας, δεν πρόκειται να επέλθει η αλλαγή στην κοινωνία. 

Τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ.

Το χρέος τους κράτους που πολλές φορές κρυφά και με παράνομους τρόπους έχει συσσωρευθεί, δεν ξεπληρώνεται με συμβατικούς τρόπους. Δεν ξεπληρώνεται ακόμα και αν όλοι μας, πλήρωναν τρομαχτικά μεγάλους φόρους, για πολλές δεκαετίες. Αλλά πιο σημαντικά ακόμα, το χρέος αυτό, η τουλάχιστον το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, είναι παράνομο, δεν υφίσταται ως χρέος του Λαού, όσο διαφθορά και όσες σπατάλες και αν έκανε ένα μικρό ή μεγαλύτερο μέρος του Λαού. Τα δισεκατομμύρια αυτά ΔΕΝ συσσωρεύονται με συμβατικούς τρόπους.  Το ερώτημα λοιπόν τίθεται, πόσο είναι το χρέος, και σε ποιόν ανήκει; Το επίσημο χρέος ανέρχεται πάνω κάτω στα 360 δισεκατομμύρια. Τα ανεπίσημα είναι άγνωστα αλλά οι ενδείξεις και άλλα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχουν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες άλλα δισεκατομμύρια που χρωστά το κράτος. Αυτά τα χρωστά το κράτος σε άγνωστους ή και σκοτεινούς οργανισμούς, και το συνολικό χρέος ποτέ δεν δόθηκε ως αναφορά στον Λαό σε μορφή που να τον ευεργετήσει. 

Ακόμα και σήμερα, μέσα στην τεράστια κρίση, ΚΑΝΕΙΣ τους δεν μας έχει πει ξεκάθαρα σε ποιους ακριβώς και πόσα χρωστάμε. Είναι δυνατόν λοιπόν, για αυτά που δεν ξέρουμε καν, γι αυτά που δεν λάβαμε ποτέ ως Λαός, να είμαστε και υπεύθυνοι για αυτά; Και μετά έχουμε αυτά που χρωστούν οι Ιδιωτικές Τράπεζες, που όμως οι επικυρίαρχοι καλούν τον Λαό να πληρώσει, καταστρέφοντας και αδειάζοντας τα ταμεία της υγείας, της παιδείας, των συντάξεων και τόσα άλλα!!! Είναι πραγματικά δικά μας αυτά τα χρέη; Όχι βέβαια.

Ο Λαός, χρεώθηκε τα τελευταία χρόνια βεβαίως και μερικοί επιτήδειοι έκλεψαν πολλά, τα ξέρουμε τουλάχιστον στοιχειωδώς. Αλλά όχι στα επίπεδα του Χρέους που υπάρχει σήμερα, ούτε καν κοντά, ούτε στο 1-5% του συνολικού χρέους. Δεν τα φάγαμε όλοι όπως μας λένε οι πολιτικοί μας.  Εδώ λοιπόν έρχεται η ρήση "τα τω καίσαρι τω καίσαρι" και παίρνει νόημα. Αυτοί που τα δημιούργησαν ας τα πληρώσουν ή ας τα κάνουν ότι θέλουν. ΔΕΝ μας αφορούν. Αυτοί οι διάφοροι που είναι μέσα και έξω από την κρατική μηχανή, αυτοί ας πάρουν την ευθύνη γι αυτά που έκαναν, αυτό είναι το μόνο δίκαιο. Ας αναλάβουν λοιπόν οι διάφοροι "Καίσαρες" που όλοι ξέρουμε, το πως θα ξεχρεώσουν τα παράνομα δάνεια που πήραν ερήμην του Λαού και κατασπατάλησαν. Το Ε.ΠΑ.Μ. έχει ξεκάθαρες θέσεις για όλα αυτά: 

1) Δεν νοείται να αποδεχόμαστε μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις, που λήφθηκαν αντισυνταγματικά και με κατάφωρα ανήθικους τρόπους, που καταστρέφουν την χώρα και μας οδηγούν στον απόλυτο ολοκληρωτισμό. Πρέπει λοιπόν να ακυρωθούν άμεσα και αν χρειαστεί - που θα χρειαστεί - να ακυρωθούν μονομερώς. Είναι το μόνο ηθικό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σε μια τόσο τιτάνια περίπτωση απάτης.

2) Δεν νοείται να είμαστε μέλος κράτος σε έναν οργανισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση δηλαδή, που ξεκάθαρα πλέον δεν μας θεωρεί εταίρο όπως αρέσκονται να μας λένε οι πολιτικοί μας, αλλά σαν κάτι που πρέπει να κατασπαραχτεί στον βωμό του κέρδους και της κακής παγκοσμιοποίησης. Χρησιμοποιούν όποιο μέσο μπορούν για να μας καθηλώσουν, να μας ελέγξουν σε όλα τα επίπεδα. Ένα από τα αποτελεσματικότερα μέσα που χρησιμοποιούν για τον έλεγχο αυτόν, είναι το νόμισμα του Ευρώ. Αντίθετα με το τι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, τα νομίσματα δεν είναι απλά εργαλεία, ούτε και είναι όλα ίσα μεταξύ τους. Το ποιος ελέγχει το νόμισμα και την αξία του, έχει τεράστια σημασία. Δεν μπορούμε λοιπόν αν χρησιμοποιούμε το ευρώ που μας κατά χρεώνει κατάφωρα και προκαλεί την εξαφάνιση οποιασδήποτε περίπτωσης ευημερίας των παιδιών μας.

3) Εφ όσον λοιπόν φύγουμε από το ευρώ, που είναι σήμερα ο τρόπος και το όπλο με το οποίο εγκαθιστούν δικτατορία της χειρότερης μορφής στην Πατρίδα, θα πρέπει να έχουμε ένα εναλλακτικό νόμισμα, τέτοιο που θα μας δώσει τον μέγιστο βαθμό ελευθερίας κίνησης στα οικονομικά του Κράτους. Το καλύτερο που θα μπορέσει να κάνει ο Λαός, όταν έρθει αυτή η ώρα, είναι να δημιουργήσει μια Κρατική Τράπεζα που θα εκδίδει το δικός της, Κρατικό νόμισμα. Έτσι θα κρατάει τον έλεγχο στα δικά του χέρια και δεν θα είναι πλέον υποχείριο των διεθνών κέντρων που θέλουν να εξαφανίσουν την Ελευθερία μας.

4) Πρέπει οι υπεύθυνοι πολιτικοί και άλλοι, επιτέλους να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη, να πληρώσουν για την υπερχρέωση του Λαού και το ξεπούλημα των πάντων, των πραγμάτων δηλαδή που δεν τους ανήκουν, και να απομακρυνθούν από την πολιτική σκηνή, ώστε η χώρα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.

5) Τέλος, πρέπει η Πατρίδα επιτέλους να αναθεωρήσει το πολίτευμά της, και να συντάξει ένα νέο Σύνταγμα, τέτοιο που να διασφαλίζει την Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και μια πραγματική Δημοκρατία, τέτοιο που θα κρατά τους δυνάστες οποιασδήποτε μορφής μακριά από την εξουσία.

Συμπεράσματα

Δεν μπορεί κανείς πλέον, ειδικότερα αν είναι Χριστιανός με συνείδηση, να θέλει κάτι διαφορετικό από αυτά που θέλει το Ε.ΠΑ.Μ. Δεν μπορούμε πλέον να αφήνουμε σκοτεινές δυνάμεις όπως η Τράπεζες και η Ευρώπη να καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας και να προετοιμάζουν το έδαφος για έναν κόσμο όπου θα είμαστε απλά σκλάβοι χωρίς πνευματικό ανάστημα. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να καταστρέψουν το Έθνος και την Πατρίδα και να μας αφαιρέσουν την Ελευθερία να πιστεύουμε και να κάνουμε ότι πιστεύουμε ότι είναι σωστό. Γιατί αυτά είναι για εμάς τους Έλληνες ιερά πράγματα, πράγματα τα οποία χρειαζόμαστε έμμεσα για να ευημερούμε στα υλικά αλλά ακόμα περισσότερο στα πνευματικά θέματα. 

Ποτέ η Ελλάδα δεν βρέθηκε μπροστά σε έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο, σε μια τόσο πραγματική πιθανότητα εξάλειψης της ταυτότητάς και της κυριαρχίας του.  Ούτε καν όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην χώρα μας, ούτε όταν οι είμαστε κάτω από τους Τούρκους ή οποιονδήποτε άλλον. Σήμερα είμαστε μπροστά σε δύο μόνο περιπτώσεις: Είτε θα τα χάσουμε όλα, και εννοώ ΟΛΑ, είτε θα μετανοήσουμε και θα κάνουμε πράξη τα πιστεύω μας για να σηκωθούμε ως Έθνος. Αν δεν κάνουμε το δεύτερο, τότε σίγουρα το πρώτο θα ολοκληρωθεί σύντομα.  

Η ελεημοσύνη θα πρέπει να εξελιχθεί σύντομα, εκ των πραγμάτων, σε πραγματική φιλανθρωπία (όχι με την κοινή έννοια), δηλαδή την έμπρακτη αλληλεγγύη αρχίζοντας από την ελεημοσύνη αρχικά και την έμπρακτη ανόρθωση του συνανθρώπου μας σε όλες τις πτυχές της. Σύντομα, δεν θα αρκεί η απρόσωπη, έμμεση ελεημοσύνη. Θα χρειαστεί η έμπρακτη στήριξη του συνανθρώπου μας, για να μπορέσει και η Πατρίδα επιτέλους να σηκωθεί. 

Η προσευχή , μετάνοια, νηστεία κλπ. θα πρέπει να οδηγούν σε πράξεις αγάπης και όχι μόνο σε θεωρία. Το Ε.ΠΑ.Μ. παρέχει την οργάνωση και το μέσο μέσα από το οποίο μπορούμε να κάνουμε αυτά τα πράγματα πραγματικότητα και όσο περνά ο χρόνος, τα προτάγματα του θα γίνονται όλο και πιο προφανή και αναπόφευκτα, γιατί αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας πραγματικά ευημερούσας, Ελεύθερης, πραγματικά Δημοκρατικής  και ανεξάρτητης κοινωνίας σήμερα. Και αυτό είναι κάτι που ο κάθε Χριστιανός θα πρέπει να ποθεί, όχι για τον εαυτό του, αλλά για το μέλλον των απογόνων μας. 

  Ο Θεός μας έδωσε μυαλό, χέρια και πόδια, για να ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ. Και το κάνουμε αυτό επιμελώς στα υλικά θέματα. Ποτέ, και κανένας μας δεν θα θεωρούσε ότι το μόνο που χρειάζεται για να ευημερήσουν τα παιδιά μας, είναι η προσευχή και η απόλυτη και αποκλειστική ενασχόληση με τα πνευματικά. Δεν θα τολμούσαμε να το κάνουμε αυτό, γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι καλούμαστε να ΠΡΑΞΟΥΜΕ. Κάθε μέρα πάμε στην εργασία, για να βγάλουμε τα αναγκαία που θα χρειαστούν για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Τώρα λοιπόν, που η Πατρίδα βρίσκεται σε δεινή κατάσταση, θα καταφύγουμε μόνο στην πνευματική ενασχόληση και μόνο; Δεν λέω να σταματήσει αυτή σε καμία περίπτωση. Λέω απλά ότι χρειάζεται να κινήσουμε και το σώμα μας ΕΔΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ για να επέλθει η λύση. Ναι, το ξέρω, τα προβλήματα είναι μεγάλα και ο εχθρός έχει πολλά πρόσωπα και μεγάλη δύναμη. 

Και όμως, όλα έτσι είναι στην ζωή. Πάντα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις αντιστάσεις που είτε έρχονται από τους νόμους του σύμπαντος που μας περιβάλλει ή τις πράξεις των επικυρίαρχων κάθε μορφής. Είτε πρόκειται για την απόκτηση των βασικών, είτε για την διασφάλιση της Ελευθερίας, οφείλουμε να ΠΡΑΞΟΥΜΕ με το μυαλό, τα χέρια και τα πόδια μας, στον πραγματικό κόσμο. Ποτέ ο Χριστιανός δεν ήταν μόνο πνευματικό όν και μόνο. Ακόμα και ο Χριστός, ήρθε στον κόσμο στο σώμα, ακούμπησε το χέρι του πάνω στην ύλη, για να επιφέρει την ποθητή αλλαγή. Εμείς ποιοι είμαστε που νομίζουμε ότι δεν θα χρειαστούν πράξεις και εμπλοκή με τον υλικό κόσμο; Να θυμάστε ότι όσο είμαστε εδώ στον υλικό κόσμο, οι ΠΡΑΞΕΙΣ είναι αυτές που μετουσιώνουν το πνεύμα, και όχι το αντίθετο. 

Ας μετανοήσουμε και ας αλλάξουμε τρόπο ζωής, ας αγαπήσουμε συνάμα με τον Θεό και τον Λαό που μας περιβάλλει, ας κάνουμε λοιπόν αυτά που περνούν από το δικό μας χέρι για την Ελευθερία και την Ευημερία των παιδιών μας, και ο Θεός θα κάνει τα υπόλοιπα, δηλαδή αυτά που είναι αδύνατα για εμάς. 

Καλή Λευτεριά!

Σ. Κατσούλης