Ποιον συμφέρει η δίωξη της ΧΑ, ή μια ανάλυση για τα "μπάζα";

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Ο Γιώργος Καραμπελιάς του Κινήματος πολιτών «Άρδην» σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Ποιον συμφέρει η δίωξη της ΧΑ;», καταφέρεται εναντίον όσων θεωρούν τη Χρυσή Αυγή ως μακρύ βραχίονα του καθεστώτος που δεν δρα αυτόνομα αλλά εκτελεί εντολές. Προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει κατά της αντίληψης ότι συμφέρει, στη παρούσα φάση, η δίωξη της Χρυσής Αυγής στις καθεστωτικές δυνάμεις και εγκαλεί πολιτικούς φορείς της αριστεράς, αλλά και πρόσωπα σαν τον Τάκη Φωτόπουλο και τον Γιώργο Δελαστίκ για τις τοποθετήσεις τους, παρουσιάζοντας ολόκληρα αποσπάσματα από τα γραπτά τους. Αποφεύγει βέβαια την οποιαδήποτε αναφορά του στο Ε.Πα.Μ. και στις πρόσφατες ανακοινώσεις του, αλλά δεν θα αποφύγει τη δική μας κριτική τοποθέτηση, αφού λειτουργεί δημιουργώντας σύγχυση στις τάξεις του λαϊκού κινήματος.

Κατ’ αρχήν, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπήρξε προβοκάτσια σε βάρος της ΧΑ, ανεξάρτητα αν προκύπτει το ενδεχόμενο αυτό μέσα από λογικούς συλλογισμούς και συνειρμούς με βάση τα πραγματικά περιστατικά, που δεν ευνοούν....
τις επιθυμίες, ή τις ιδεοληψίες ορισμένων. Το ότι πάντως λειτούργησε κι έτσι με την τροπή που πήραν τα πράγματα, δεν είναι κάτι που μπορεί να παραγνωριστεί εύκολα, αν και το πιθανότερο είναι το έγκλημα να οφείλεται στην αποθράσυνση της εγκληματικής συμμορίας λόγω των εμφανών καλύψεων που τύγχανε από το καθεστώς και το βαθύ κράτος του στα σώματα ασφαλείας, την ΕΥΠ, αλλά και της έμμεσης στήριξης ξένων πρεσβειών και μυστικών υπηρεσιών. Η αποκάλυψη αυτών των υπόγειων διαδρομών και των καλύψεων, καθώς και των στόχων που έρχεται να εξυπηρετήσει αυτή καθ’ αυτή η ύπαρξη της ΧΑ είναι που ενοχλεί αφάνταστα και βγήκαν στο σεργιάνι οι καλοθελητές. Έτσι, τον ισχυρισμό, της προβοκάτσιας, ανακαλύπτει, προβάλει και επικεντρώνει πάνω του ο Γ. Καραμπελιάς, στην αγωνία του να δημιουργήσει μια λογικοφανή βάση επιχειρημάτων.

Αυτό που θέλει να θεμελιώσει με την επιχειρηματολογία του είναι, ότι η ΧΑ αποτελεί έναν εντελώς ανεξάρτητο παράγοντα της πολιτικής διαδικασίας στα δεξιά της ΝΔ, που ο Σαμαράς θα ήθελε πολύ να συνεργαστεί μαζί του σε ένα συμμαχικό σχήμα μιας μεγάλης δεξιάς παράταξης. Άρα ως τέτοιος ανεξάρτητος και αυτόνομος παράγοντας, όντας εγκληματικός, φασιστικός ή νεοναζιστικός, αποτελεί τον πραγματικό δημόσιο κίνδυνο που πρέπει να επικεντρώσουμε και να συμμαχήσουμε με όλες τις δυνάμεις, αντικατοχικές, αλλά και τιςκατοχικές του αυτοαποκαλούμενου «συνταγματικού» τόξου, ρίχνοντας προσώρας στα αζήτητα τον αντικατοχικό αγώνα και την προσπάθεια απελευθέρωσης της χώρας από τα δεσμά του χρέους και του καθεστώτος δουλοπαροικίας που χάλκευσαν η ευρωπαϊκή και ντόπια τραπεζοκρατία και οι υπαλληλίσκοι της στο πολιτικό σύστημα.

Φτάνει στο σημείο μάλιστα, μέσα από έναν περίεργο δικολαβισμό, να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η θεωρία των δύο άκρων δεν αποτελεί προσπάθεια «ποινικοποίησης» της αριστεράς και άρα συνειδητή υποδαύλιση εμφυλιοπολεμικού κλίματος και διχασμού της ελληνικής κοινωνίας, που σε αυτά προσπαθεί να στηριχθεί το καθεστώς, έχοντας διαλύσει τη χώρα και ανδραποδίσει την κοινωνία, αλλά τον φερετζέ της συνεργασίας της ΝΔ με την ΧΑ.

Κατά τον κ. Καραμπελιά, λοιπόν, μέλημα της ΝΔ, πέραν της εφαρμογής των πολιτικών δωσιλογισμού που της εντέλλονται -και τις οποίες προφανώς ο ίδιος αγνοεί, ή εν πάσει περιπτώσει δεν τις θέτει σε προτεραιότητα- δεν είναι η πολιτική της επιβίωση μέσω του, με κάθε τρόπο και μέσο, επαναπατρισμού ενός τμήματος της εκλογικής της πελατείας που διέρρευσε προς τη ΧΑ και η οικειοποίηση της όποιας εκλογικής βάσης της τελευταίας, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο μια συμφωνία συνεργασίας, κορυφής, με την ΧΑ.

Προκειμένου μάλιστα να κάνει πειστική τη συλλογιστική του αυτή, παραθέτει τις απόψεις που διατυπώθηκαν, μόλις λίγες ημέρες πριν, από διάφορα παπαγαλάκια, αλλά και στελέχη της ΝΔ για μια τέτοια συνεργασία ΝΔ-ΧΑ. Ερμηνεύει, επίσης, τη στάση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ως απόρροια του φόβου τους ότι θα βρεθούν στα αζήτητα μετά από μια τέτοια συνεργασία.

Ούτε καν του περνάει από το μυαλό, ότι μολονότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί να αποτελείκρυφό πόθο μιας μερίδας της άρχουσας τάξης και ορισμένων στελεχών της ΝΔ, αυτή θα οδηγήσει εξ αντικειμένου σε διάσπαση την κυβερνητική παράταξη. Σε μια τέτοια περίπτωση, η μετριοπαθής πτέρυγά της (που την αναφέρει εξ άλλου ως καραμανλική πτέρυγα) το πιθανότερο είναι να συμμαχήσει, δημιουργώντας έναν «κεντρώο» πόλο, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και όλα τα ρετάλια του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, που αυτονομημένα από το απόκομμα του Βενιζέλου ζυμώνουν και ζυμώνονται προς τέτοιες κατευθύνσεις. Και ο πόλος αυτός, υποστηριζόμενος από τη διαπλοκή και ενδεχομένως από τον ξένο παράγοντα,  θα έχει πλέον όλες τις δυνατότητες να αναδειχθεί ως ο μόνος ικανός να εξασφαλίσει τη «σταθερότητα» και τη «δημοκρατική ομαλότητα» στη χώρα, με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, είτε ως κεντρική δύναμη μιας συμμαχικής με τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησης μετά τις εκλογές, είτε στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκτοπίζοντας στο περιθώριο τα απομεινάρια της σαμαρικής ΝΔ και της ΧΑ. Θεωρεί ο κ. Καραμπελιάς τόσο βλάκες τον κ. Σαμαρά και τους επιτελείς του, ώστε να διευκολύνει αφάνταστα όσους ήδη τον θεωρούν «καμένο χαρτί», ή μήπως έχει προσληφθεί ο ίδιος ως μυστικοσύμβουλος και μας το κρύβει; Βεβαίως ενδιαφέρει η ΧΑ τον Σαμαρά, αλλά όχι να συνεργαστεί ευθέως μαζί της, δεν είναι τόσο ηλίθιος, ή απελπισμένος, αλλά να διεμβολίσει, ως γνήσιος εκφραστής της «εθνικόφρονος» δεξιάς, τη λαϊκή της βάση. Και η δολοφονία Φύσσα του ήλθε κουτί. Όπως και όσα ακολούθησαν.

Τετραπλό το όφελος για τον Σαμαρά και τη ΝΔ. Επαναπατρισμός δυσαρεστημένων ακροδεξιών ψηφοφόρων που διέφυγαν προς τη ΧΑ. Επαναπατρισμός επίσης δυσαρεστημένων που είχαν διαφύγει προς άλλες κατευθύνσεις, αφού παρουσιάζεται τώρα με ιδιαίτερη «αποφασιστικότητα» να πατάξει την «ανομία» και τις πολιτικές παρεκτροπές, από οποιαδήποτε πλευρά, ενισχύοντας την εικόνα του πιο γνήσιου εκφραστή του δόγματος «Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια», που ανέκαθεν συγκινούσε το ακροατήριο των «νοικοκυραίων». Ταυτόχρονα στερεί επιχειρήματα από την «αριστερή» αντιπολίτευση, αφού προχωρά σε «αποφασιστικές» κινήσεις (δήθεν;) ξεκαθαρίσματος της πληγής που αποτελεί η ΧΑ. Αλλά το κυριότερο είναι ότι το λεγόμενο «θερμό» φθινόπωρο των λαϊκών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων, που θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση θάφτηκε κάτω από το βάρος της χρυσαυγίτικης φιλολογίας, όπως θάφτηκαν και όλες οι μέχρι τώρα αποτυχίες της κυβέρνησης στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Στο μόνο σημείο που φαίνεται να μην ευνοείται η κυβέρνηση σε επικοινωνιακό επίπεδο, παρ’ όλη την επικράτηση της οξείας χρυσαυγουλίτιδας, που επισκίασε το σύμπαν, είναι στο ζήτημα της θεωρίας των δύο άκρων. Εκεί, οι μάλλον ήπιες και σχετικά περιορισμένες αντιδράσεις, τηρουμένων των αναλογιών πάντα και σε σχέση με το γεγονός της δολοφονίας, που θα περίμενε κανείςανάφλεξη από το «αντιφασιστικό» μέτωπο, δεν δημιούργησε ευκαιρίες για περαιτέρω σπέκουλα, προς μεγάλη απογοήτευση της κυβέρνησης και των απανταχού συνοδοιπόρων της. Αλλά έστω κι έτσι μόνο θετικός είναι ο απολογισμός από την υπόθεση για την κυβέρνηση και το καθεστώς που την συντηρεί.

Ολοκληρώνοντας το πρώτο αυτό τμήμα της ανάλυσής του, ο Γ. Καραμπελιάς, ομολογεί ότι η ΧΑ είναι χρήσιμη στο καθεστώς ως παράγοντας διαίρεσης και αποπροσανατολισμού των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Αν και η διαπίστωση αυτή δεν κολλάει πουθενά με την προηγούμενη σεναριολογία που αναπτύσσει και δεν κατανοούμε γιατί την αναφέρει και μάλιστα στο συγκεκριμένο σημείο του κειμένου, προκύπτει ένα ερώτημα. Από πότε η ΧΑ θεωρήθηκε από τον οποιονδήποτε αντιμνημονιακή δύναμη, έτσι ώστε να μπορεί να αποπροσανατολίζει και να διαιρεί τον χώρο αυτόν; Πάντα η ΧΑ θεωρείτο αντίπαλη και εχθρική δύναμη για το σύνολο των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Πάντα η ΧΑ θεωρείτο ως το μακρύ χέρι του καθεστώτος στη προσπάθειά του να σπέρνει το διχασμό και τον τρόμο.

Εδώ ο Καραμπελιάς κάνει την ίδια απάτη που κάνει το ΚΚΕ και ο κ. Κουτσούμπας. Προκειμένου να πλήξει το κίνημα των πλατειών και ό,τι από αυτό προέκυψε και το οποίο με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσε να ελέγξει, βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον κόσμο που αυθόρμητα συγκεντρώθηκε στις πλατείες, δημιουργώντας στη πράξη ένα μεγάλο αντιστασιακό κίνημα, τα συνθήματά του και τις στοχεύσεις του, με τις αντισυστημικές ρητορείες και τις στοχεύσεις της ΧΑ, μόνο και μόνο επειδή στις πλατείες πλεόναζε η ελληνική σημαία και συνθήματα που δεν είχαν να κάνουν με το παραδοσιακά ξύλινο γλωσσάρι της «αριστεράς». Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα ακόμα και παραδοσιακά, εμπρηστικά όντως, συνθήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου, όπως το γνωστό «Μπάτσοι…», ή το «να καεί, να καει….» θεωρούνται ακροδεξιάς έμπνευσης, αφού ντε και καλά θέλουν να παρουσιάζουν τη ΧΑ ως αντισυστημική δύναμη. Η αλήθεια είναι ότι η ΧΑ ήταν απούσα από το κίνημα των πλατειών, παρά τις αντίθετες εντυπώσεις, που το ΚΚΕ και άλλα γκρουπούσκουλα καλλιέργησαν, λόγω της αδυναμίας ελέγχου και ποδηγέτησης του κινήματος.

Τον μόνο αποπροσανατολισμό που δημιουργεί η ύπαρξη και η δράση της ΧΑ είναι ότι πράγματι κάνει πολλούς να χάνουν το στόχο που είναι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς κατοχής και στρεφόμενοι αποκλειστικά εναντίον της, να υποκύπτουν στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα και το διχασμό στο κοινωνικό σώμα που το καθεστώς επιδιώκει στην προσπάθεια για τη μακροημέρευσή του. Δικαιώνεται έτσι η θεωρία των δύο άκρων, που αφοπλίζει και παθητικοποιεί ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, αφού η σύγκρουση εκλαμβάνεται απ’ αυτά ως αντιπαράθεση δύο αντιπάλων ομάδων ξένων εντελώς από τα δικά τους προβλήματα, ανησυχίες και επιδιώξεις. Αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα έμμεσα υποδαυλίζει ο κ. Καραμπελιάς αφού εμφανίζεται με το σύνολο της τοποθέτησής του ένθερμος υποστηρικτής και θιασώτης της άποψης του μοναδικού εχθρού που αυτή τη στιγμή αποτελεί το νεοναζιστικό μόρφωμα της ΧΑ, που απέναντί της θα πρέπει να εστιάσουμε όλη μας την προσοχή και την προσπάθεια. Το δίλημμα Κατοχή ή Ελευθερία, Φασισμός ή Δημοκρατία το υποβαθμίζει στο φασισμό - αντιφασισμό σε μια οπαδική λογική ποδοσφαιροποίησης της αντιπαράθεσης, ταυτιζόμενους με πολλούς από αυτούς που υποτίθεται ότι καταγγέλλει.

Παρ’ όλα αυτά και για να δικαιολογήσει στοιχειωδώς  την άποψή του προχωρά παρακάτω κάνοντας «κωλοτούμπα» αφού ισχυρίζεται ότι «όλα αυτά ίσχυαν μέχρι το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα» και ότι έκτοτε το τοπίο «άλλαξε δραματικά», για να έλθει να συμφωνήσει πλέον, ότι από εδώ και στο εξής η επιδίωξη του Σαμαρά και της ΝΔ θα είναι η συρρίκνωση της βάσης της ΧΑ, αφού «το χαρτί Χ.Α. κάηκε», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Αλλά κι αν προσχωρήσει κάποιος στην άποψή του, δεν μας λέει πως κάηκε αυτό το χαρτί και από ποιους. Αυτανάφλεξη; Ενδεχομένως, αν αυτό βολεύει, γιατί όλα τα υπόλοιπα οδηγούν σε μεθοδευμένη ενέργεια, έτσι, ή αλλιώς.

"Τύφλωση" ή κάτι άλλο;

Δεν αρκείται όμως σε αυτή την αστήρικτη επιχειρηματολογία, αφού θεμελιώνεται επάνω σε μια αυθαίρετη ερμηνεία της στρατηγικής Σαμαρά σε σχέση με την ΧΑ, αλλά ο Γ. Καραμπελιάς, με το γνωστό ύφος του ανέκαθεν παντογνώστη και σοφού, στο δεύτερο μέρος της τοποθέτησής του με τίτλο «Τα αίτια μιας τύφλωσης», κατηγορεί για ιστορική «τύφλωση»,  αμάθεια και φτηνό πολιτικαντισμό, όσους με την κοινή λογική προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα. Πολύ φοβούμαστε ότι αποδίδει κατηγορίες που χαρακτηρίζουν αποκλειστικά τον ίδιο. Αλλά ας δούμε μια προς μια τις αιτιάσεις και ένα προς ένα τα επιχειρήματά του:

Πρώτον: Θεωρεί ότι η προσπάθεια αντίστασης και ανατροπής του καθεστώτος κατοχής είναι «ανιστόρητη» και «βλακώδης», γιατί δεν υπάρχουν οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις στην Ελλάδα γι’ αυτό. Είναι η γνωστή παλαιόθεν, θεωρία των ανώριμων υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών. Συνεπώς τα τρία τέταρτα της ελληνικής κοινωνίας που πλήττεται ανεπανόρθωτα από τις πολιτικές του καθεστώτος δεν έχουν παρά να σκύψουν το κεφάλι, υποτασσόμενοι όλοι στην κακιά τους μοίρα, αφού η κρίση «ενισχύει όλο και περισσότερο αυταρχικές και ακροδεξιές λύσεις». Κι εσείς τι κάνετε γι’ αυτό κ. Καραμπελιά; Πως ξεπερνιέται η κρίση; Ποια πρέπει να είναι η απάντηση της κοινωνίας απέναντι στην επίθεση που δέχεται;Τώρα και όχι όταν «ωριμάσουν» οι συνθήκες!

Πως λύνεται το πρόβλημα του χρέους, της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, του κοινωνικού ανδραποδισμού με την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού αγαθού, πως πρέπει να απαντάμε στα ξεπουλήματα και την εκχώρηση αμαχητί κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας; Λειτουργεί σήμερα η δημοκρατία στη χώρα κι αν ναι μόνο από τη ΧΑ απειλείται; Δεν απειλείται από τις αυθαιρεσίες της κυβερνητικής πολιτικής, από την μετατροπή του κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των τροϊκανών κτλ; Είναι ή δεν είναι αυτά τα κύρια χαρακτηριστικά της κρίσης, που πλήττουν όλους μας μαζί, αλλά και τον καθένα ξεχωριστά;

Γιατί μιλάει ο κ. Καραμπελιάς γενικά για κρίση και δεν την προσδιορίζει συγκεκριμένα; Τι προτείνει για το σήμερα; Είναι η ΧΑ ένα πρόβλημα γέννημα και θρέμμα της κρίσης; Σαφώς και είναι. Αλλά την ανάπτυξή της και ως εκ τούτου την αντιμετώπισή της πρέπει να τη βλέπουμε αποκομμένη από το γενικότερο περιβάλλον; Αυτό προτείνει τελικά; Ή μήπως δεν προτείνει τίποτε, αλλά όπως πάντα κάνει, μιλάει για να σπέρνει σύγχυση;

Δεύτερον: Πάλι αυθαιρετεί, συμπεραίνοντας ότι όσοι δεν συμμερίζονται τις απόψεις του, υποτιμούν ανεπίτρεπτα το φασιστικό φαινόμενο. Πού το είδε αυτό, φοβούμαστε ότι ούτε ο ίδιος ξέρει, απλά ρίχνει τουφεκιές αποπροσανατολισμού για να δικαιώσει τη δική του θέση, ότι το φασιστικό φαινόμενο είναι κάτι που μας ήλθε, ενδεχομένως, εξ ουρανού και δεν σχετίζεται με το γενικότερο περιβάλλον, απλά ευνοείται από αυτό. Έτσι, μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίζεται αυτόνομα και ανεξάρτητα από πολιτικές αποκατάστασης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας στη χώρα (αφού δεν υπάρχουν, κατά τη γνώμη του πάντα, ώριμες συνθήκες γι’ αυτό).

Η δική του θέση, λοιπόν, είναι ανιστόρητη και βλακώδης, αφού αγνοεί τα βασικά. Όσο δεν αντιμετωπίζεται η κρίση στην πηγή της, δηλαδή δεν αποκαθίσταται η Εθνική Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία και άρα η Δημοκρατία στη χώρα τόσο το φασιστικό-ναζιστικό φαινόμενο θα εξαπλώνεται και θα χρησιμοποιείται από το καθεστώς κατοχής ως εργαλείο επιβολής, διχασμού και κατατρομοκράτησης των αντιπάλων του, με τη μία ή την άλλη μορφή.

Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι να αντιμετωπίζουμε κάποια από τα συμπτώματά του, φτιάχνοντας «αντιφασιστικά» μέτωπα, αλλά να ξεριζώσουμε τα αίτια που τον δημιουργούν. Η απάντηση στον φασισμό είναι η Δημοκρατία. Γι’ αυτό εκτός από αντι-φασίστες, πρέπει να είμαστε πρώτα και κύρια δημοκράτες.

Μιλάει βέβαια για τον σοβαρότερο πολιτικό κίνδυνο που θα αποτελούσε μια συγκυβέρνηση ΝΔ - ΧΑ και απευθυνόμενος προς αφελείς προφανώς, ουδέν αναφέρει για τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία, στις διάφορες εκφάνσεις της από το 2010 μέχρι τώρα, και τις καταστροφές που αυτή έχει επιφέρει στο σώμα της πατρίδας και τον ελληνικό λαό. Για τον κ. Καραμπελιά η συγκυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου - και αυτές που προηγήθηκαν - δεν αποτελούν σοβαρό πολιτικό κίνδυνο. Σε λίγο θα μας το πει κατάφατσα, αυτό που λέει συγκεκαλυμμένα: Σαμαράς και ξερό ψωμί για να μην περάσει ο …φασισμός! Ούτε ο Μπάμπης ο σκάης τέτοιο θράσος! Τουλάχιστον αυτός το δηλώνει ευθαρσώς και δεν κρύβεται πίσω από πομφόλυγες «αριστερού πατριωτισμού» ή «αντιφασιστικού» ιδεολογισμού.

Αλλά φαίνεται ότι η αυτόκλητη υπεράσπιση του καθεστώτος στις επιλογές του για χρήση της ΧΑ ως παράγοντα αποσταθεροποίησης και διχασμού της κοινωνίας, μέσω του διλήμματος φασισμός - αντιφασισμός, βρίσκεται ήδη πολλά «κλικ» πίσω από τις εξελίξεις, αφού αυτές είναι ραγδαίες, τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές. Φαίνεται, ότι το καθεστώς όντως τελειώνει το «χαρτί» της ΧΑ, με τη μορφή που λειτούργησε μέχρι σήμερα, διατηρώντας για τον εαυτό του την αποκλειστικότητα του «αντιφασισμού» και της «νομιμότητας».

Γι’ αυτό ακριβώς ενόχλησαν την κυβέρνηση και τους κάθε είδους και προέλευσης υποστηρικτές της, τέτοιες τοποθετήσεις, σαν τις δικές μας, ή σαν αυτές που εκθέτει στο επίμαχο άρθρο του ο Γ. Δελαστίκ στο «Πριν» επειδή όπως ο ίδιος γράφει: «δεν στάθηκε στα εντελώς αυτονόητα». Αντίθετα, ενόχλησε, «επειδή προχώρησε πέρα από το προφανές των πολιτικών και ποινικών ευθυνών της Χρυσής Αυγής και έθεσε επί τάπητος το θέμα ότι η Χρυσή Αυγή δρα εγκληματικά και με δική της πρωτοβουλία αλλά και κατόπιν εντολών από άλλα κέντρα εξουσίας» και «η επισήμανση αυτή καμιά συγκάλυψη δεν προσφέρει στην Χρυσή Αυγή». Οι διώξεις τώρα εναντίον στελεχών της ΧΑ, ενδεχομένως να έχουν και αυτό το νόημα. Να σβήσουν κάθε στοιχείο που θα οδηγούσε στην αποκάλυψη υπόγειων διαδρομών και διασυνδέσεων, αποενοχοποιώντας το καθεστώς και τους μηχανισμούς του και παρουσιάζοντας τη ΧΑ ως ένα "σπυρί" που μόνο του αναπτύχθηκε. Δεν απαντούν όμως στο εξής απλό: γιατί μέχρι τώρα όλοι κώφευαν;

Τοποθετήσεις του είδους αυτού, που θέτουν το "δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων", ενοχλούν γιατί το καθεστώς, όπως σωστά επισημαίνει ο Δελαστίκ «έχει ήδη οργανώσει κι επιχειρεί τώρα να επιβάλει ένα νέο πλαίσιο πολιτικής δράσης, σαφώς πιο αυταρχικό, προκειμένου να αντιμετωπίσει την διαρκώς ογκούμενη λαϊκή οργή εναντίον της». Και θα προσθέταμε, ότι στην προσπάθειά της αυτή έχει πολλούς εκούσιους, ή ακούσιους συμμάχους και υποστηρικτές. Όλους αυτούς που επιβιώνουν ως επαγγελματίες του «πατριωτισμού», της «επανάστασης» κτλ και αισθάνονται πολύ βολικά που η συγκυρία ευνοεί τις «δουλειές» τους και θα έκαναν τα πάντα για να συντηρηθεί το ίδιο ευνοϊκό γι’ αυτούς περιβάλλον που τους εξασφαλίζει η μακροημέρευση του καθεστώτος. Γι’ αυτό και η προπέτεια της υπεράσπισης του «αντιφασιστικού» αγώνα, που δήθεν θίγεται από μερικούς «βλάκες» και «ανιστόρητους».

Εμείς δεν υποτιμούμε καθόλου την ναζιστική απειλή, όπως μας κατηγορούν ατεκμηρίωτα οι διάφοροι πρώην, ή και νυν επαγγελματίες του «αντιφασισμού». Αντίθετα μάλιστα. Δεκαρολόγοι όμως που επιβιώνουν λάθρα γλύφοντας την εξουσία υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.