Που κρύβεται ο (νέο)συντηρητισμός σήμερα;

του Σταύρου Κατσούλη

«Συντηρητισμός είναι η τυφλή και γεμάτη από φόβο λατρεία προς κάποιους νεκρούς ριζοσπάστες.» - Mark Twain

Εάν περιμένατε να διαβάσετε άλλον έναν λίβελο περί του νέο-συντηρητισμού της ΝΔ και των συνεργατών της στο ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ που έχουν βαλθεί να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στη χώρα μας σήμερα, χάσατε. Αυτοί δεν είναι απλά συντηρητικοί. Αυτοί αποτελούν την πραγμάτωση ενός τύπου φασισμού που είναι ο πιο ύπουλος που έχει δεί ποτέ η σύγχρονη Ιστορία. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς γι αυτούς, εκτός πιθανώς, για να τους υπενθημίσει ότι υπάρχουν νόμοι, ηθικοί και πνευματικοί, μέσω των οποίων θα πληρώσουν σύντομα πάρα πολύ ακριβά την προδοσία και την υποτέλεια που έχουν επιδείξει. Όχι, δεν είναι αυτοί πλέον, οι θεματοφύλακες του συντηρητισμού. Θεματοφύλακας του συντηρητισμού σήμερα στην χώρα μας, είναι η φερόμενη ως αριστερά...


Μα καλά, τρελάθηκες, θα μου πείτε. Είναι δυνατόν όλοι οι αριστεροί να είναι συντηρητικοί; Έχετε δίκιο, δεν είναι όλοι, βεβαίως, το δέχομαι. Αλλά ας δούμε τι είναι συντηρητισμός πρώτα, και μετά ας κρίνουμε ποιος είναι τέτοιος και ποιος δεν είναι. Γενικά, ο συντηρητισμός, είναι η στάση που επιθυμεί την συντήρηση του κατεστημένου και ως εκ τούτου διατηρεί επιφυλακτική στάση προς νέες αξίες, θεσμούς είτε αυτές προωθούνται σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο συντηρητισμός, υποστηρίζει ότι δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο υπάρχον κατεστημένο, ή ότι στην καλύτερη περίπτωση, οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να εισαχθούν πολύ αργά και με πολύ μεγάλη προσοχή.

Πολλοί θα ρωτήσουν, ειδικά τώρα στην περίοδο της απόλυτης καταστροφής που ζούμε, γιατί θα έπαιρνε κάποιος μια τέτοια θέση; Δεν είναι προφανές, ότι χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο υπάρχον πολιτικό, πολιτειακό και οικονομικό σύστημα, και μάλιστα τώρα, γρήγορα, πριν έχουμε περαιτέρω καταστροφή; Βεβαίως. Αλλά όταν διακατέχεται κανείς από μια χρόνια φοβία, που έχει και ψυχολογικά και φυσιολογικά αποτελέσματα, τότε η πάθησή αυτή δεν τον αφήνει να κάνει την απαραίτητη αλλαγή, ακόμα και όταν οι καταστάσεις πλέον τη καθιστούν αυτονόητη.

Πρόσφατα, σε μια μελέτη που έγινε το 2011, βρέθηκε ότι όταν κάποιος παρουσιάζει αυξημένο συντηρητισμό, τότε υπάρχει ταυτόχρονα μια ψυχολογική αλλά και φυσιολογική αυξημένη ευαισθησία στον κίνδυνο. Αλλά ακόμα και εάν δεν είχαμε την μελέτη για να υποστηρίξουμε ότι αυτό είναι πράγματι γεγονός, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα μέσω της απλής παρατήρησης του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρεται γενικότερα ο άνθρωπος. Όταν έχει κανείς μπροστά του κάποιον κίνδυνο, τότε είναι φυσιολογικό, για κάποιο διάστημα, να έχει συντηρητική στάση. Αυτό βέβαια, ισχύει και είναι φυσιολογική αντίδραση, μέχρις ότου μπορέσει να σχεδιάσει ένα πλάνο δράσης. Εάν από την άλλη δεν το κάνει αυτό, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να περιπέσει σε μια κατάσταση όπου ο συντηρητισμός αυτός εδραιώνεται πλέον και αποτελεί ένα φρένο στην περαιτέρω πρόοδο της όποιας κατάστασης παρουσιαστεί στο μέλλον.

Με βάση το παραπάνω είναι φυσικό λοιπόν, να βλέπουμε το καθεστώς να ασκεί "πρόοδο" και μάλιστα δραστικότατη, μπροστά τον κίνδυνο της εξαφάνισής του. Βεβαίως, η κατεύθυνση στην οποία αλλάζουν τα πράγματα, δεν είναι φυσικά η σωστή και ως εκ τούτου, τους βλέπουμε να έχουν περιέλθει σε μια μετάλλαξη προς τον φασισμό, της οποίας το τελικό στάδιο δεν έχουμε δει ακόμα. Αλλά όπως αναφέρθηκε, δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με αυτούς. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τον συντηρητισμό της φερόμενης ως αριστεράς. Κλασσικά, ο επαγγελματίας αριστερός, είναι ο κατ εξοχήν ευαίσθητος σε κινδύνους και ο παθιασμένος οπαδός του θα πάρει και αυτός επίσης αρκετή και συνεχή "ενημέρωση" γι αυτούς. Η εμμονή του, είναι συνεχώς να αναφέρεται στον κίνδυνο. Και που ν' αρχίσει κανείς με τους κινδύνους που βλέπει παντού γύρω του ο "αριστερός"... Βλέπει τον κίνδυνο του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, του κινδύνου που αποτελεί η τάδε ή κάποια άλλη τάξη, του αστού, του επιχειρηματία, του κίνδυνου του φασισμού κ.ο.κ. ... ακόμα και τον κίνδυνο ενός άρρωστου συντηρητισμού που ο ίδιος έχει πέσει θύμα του!

Αλλά μετά από δεκαετίες από άρρωστη κινδυνολογία χωρίς ουσιαστικά πλάνα δράσης που να υλοποιούν πραγματικά την οποιαδήποτε πρόοδο, το αποτέλεσμα είναι τόσο προβλέψιμο, όσο είναι η οποιαδήποτε εξέλιξη κάθε αρρώστιας. Από την εμμονή και υπερευαισθησία χωρίς δράση για αλλαγή, περνά κανείς στην άρνηση της αλλαγής οποιουδήποτε πράγματος που θα αλλάξει το κατεστημένο. Κατ ουσίαν, το κατεστημένο σε αυτό στο στάδιο, που είναι οι διάφοροι κίνδυνοι στο μυαλό του επαγγελματία αριστερού, μετατρέπεται σε αναγκαίο κακό, ώστε να υπάρχει λόγος για την κινδυνολογία στην οποία έχει πάθει εθισμό και αυτός, αλλά και οι ακόλουθοι του. Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο τελικό στάδιο. Αυτό όπου η ψυχολογική εμμονή, έχει μετατραπεί σε φυσική πάθηση μέσα στον εγκέφαλο με την διόγκωση συγκεκριμένων οργάνων του, και ο τρόπος δράσης, έχει πλέον γίνει συντηρητικότατος, όχι λόγω ιδεολογίας, αλλά λόγω μιας υπερευαισθησίας προς έναν κίνδυνο. Έναν κίνδυνο, για τον οποίο πλέον ο "παθών" έχει χάσει προ πολλού την ικανότητα και την δυνατότητα να αντιμετωπίσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Το τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι όταν μιλάμε για την "αριστερά", έστω έτσι γενικά και αόριστα όπως είναι "ορισμένος" ο όρος αυτός, θα περίμενε κανείς τώρα στην κρίσιμη στιγμή, έστω να  μπορέσει αυτός, να ασκήσει τον ριζοσπαστισμό του, με πραγματικά αποτελέσματα. Αλλά δυστυχώς έτυχαν όλα μαζί... Αυτό που δεχόμαστε σήμερα, είναι και οικονομικός ιμπεριαλισμός, και χούντα, και κατοχή, αλλά και τραγικά, ο (νέο)συντηρητισμός της ίδιας της αριστεράς, που θα μπορούσε εάν είχε ίχνος υγιούς ριζοσπαστισμού ή προοδευτικότητας, να αποτελέσει ένα ικανότατο έναυσμα για την αντίσταση του Λαού.

Αλλά που τέτοια τύχη! Η αριστερά σήμερα, πήρε την σκυτάλη του συντηρητισμού από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, και όσο οι δυό τους έφυγαν προς άλλα πολύ πιο φασιστικά μονοπάτια, οι αριστεροί σήμερα αποτελούν πλέον τον κύριο στυλοβάτη του σάπιου κατεστημένου. Μαζί με τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ άρχει μιας "αριστερής" παράταξης τόσο συντηρητικής, που βάζει τα γυαλιά στους πάντες. Εάν τους παρακολουθήσει κανείς προσεχτικά, θα δει ότι το τελευταίο πράγμα που θέλουν να αλλάξουν αυτοί είναι το κατεστημένο. Και το δείχνουν αυτό με πυγμή και αποφασιστικότητα κάθε στιγμή. Αποτρέπουν την μαζική αντίσταση κάθε φορά που φυσικά πηγάζει από τον Λαό. Το είδαμε στην ΕΡΤ, το είδαμε στα Πανεπιστήμια, στις διάφορες δυναμικές αντιδράσεις του κόσμου παντού γύρω μας. Το βλέπουμε στις απομονωμένες πορείες "αγώνα" μακρυά από τον κίνδυνο των αστών που περπατούν παντού γύρω στον δρόμο, του ΠΑΜΕ. το βλέπουμε στις ανακοινώσεις του ΚΚΕ για σταμάτημα κάθε αγώνα που μπορεί να μετεξελιχθεί σε μαζικό κίνημα. Και βεβαίως, το βλέπουμε στην εμμονή όλων τους να υπάρχει πάντα διαχωρισμός στην κοινωνία. Βλέπουμε την αντίσταση που δείχνουν οπουδήποτε κάθε τι το αγνό και ενωτικό πέρα από τις εμμονές τους, θα μπορούσε να επιφέρει πραγματική πρόοδο μέσα στην κοινωνία...

Πρόσφατα, ένας φίλος, που μίλαγε με κάποιους Συριζαίους, μου είπε τα εξής, που ειπώθηκαν μεταξύ άλλων, που προδίδει το πόσο μακρυά τους έχει φτάσει πλέον ο συντηρητισμός τους:

"Δυστυχώς εγώ προσωπικά με τους λίγους Συριζαίους που έχω μιλήσει (και οι περισσότεροι είναι καθηγητές ή πτυχιούχοι ) δεν συγκινούνται με έννοιες όπως η πατρίδα. Ένας μάλιστα φιλόλογος, όταν του είπα ότι ο Μαρξ έχει μιλήσει για πατρίδα... ...Ο συγκεκριμένος μάλιστα δεν συμφωνεί ούτε με την αυτοκυβέρνηση του λαού (γιατί ο λαός δεν έχει τις γνώσεις ) , βέβαια είναι πυρηνική φυσική ..."

Τώρα λοιπόν, ο επαγγελματίας αριστερός, δεν φοβάται μόνο τον καπιταλισμό... Όχι... Φοβάται ακόμα και τον ίδιο τον Λαό... Το πρόβλημα τέτοιων αριστερών όμως, είναι ότι μέσα στον άρρωστο συντηρητισμό τους, θεωρούν τον Λαό ως αντικείμενο διαφώτισης, χειραγώγησης, ποδηγέτησης και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς, ΕΚΤΟΣ από ικανό να επιλέξει και να υλοποιήσει το οτιδήποτε αυτοβούλως και αυτοπροσώπως. Η οπτική γωνία αυτή όμως, είναι η μια και μοναδική σίγουρη συνταγή για απόλυτο φασιμό, και είναι σίγουρο ότι για κάθε πολίτη με κοινή λογική, δεν ενδιαφέρει το ιδεολογικό υπόβαθρο ή προσωπείο που θα βάλει κανείς για να δικαιολογήσει τον φασισμό του.

Όταν δεν σέβεσαι τον Λαό σαν άξιο, και κάθε μέλος του ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας, τότε δεν είσαι ικανός να τον υπερασπιστείς, με καμιά ιδεολογία, είτε αυτή είναι συντηρητική, είτε προοδευτική. Μάλιστα, όχι μόνο δεν μπορείς να τον υπερασπιστείς, αλλά είσαι καταδικασμένος, εφ' όσον επιμένεις στην απαξίωση του Λαού με αυτόν τον τρόπο να τον βλάψεις πάρα πολύ άσχημα.

Κάτω από αυτήν την θεώρηση, είναι λοιπόν προφανές, ότι αυτός που θεωρεί τον Λαό άχρηστο στην ουσία, τότε αυτομάτως απομακρύνεται από τα θεμελιώδη της Δημορατίας αλλά και της ίδιας της ταυτότητάς τους. Θα υπάρχξουν δηλαδή και δύο ακόμα τραγικά αποτελέσματα υπέρ και άνω της καταστροφικής οδού στην οποία ήδη βαδίζουν οι νεο-συντηρητικοί αριστεροί μας:

1) Όταν βλέπεις τον Λαό ως ανίκανο ή/και φοβάσαι την κρίση του, τότε δεν είναι δυνατόν να είσαι Δημοκράτης. 

Γιατί το ένα αποκλείει εκ των πραγμάτων το άλλο. Δεν μπορεί κανείς για παράδειγμα, να αφήσει έναν "ανίκανο" Λαό, να ανακαλεί τους λειτουργούς του, είτε είναι βουλευτές είτε αυτούς στους οποίους έχει ανατεθεί κάποιο λειτούργημα. Και γιατί να το κάνει αυτό ο συντηρητικός επαγγελματίας αριστερός άλλωστε; Αφού δεν εμπιστεύεται την κρίση του Λαού γενικότερα, θα εμπιστευτεί την κρίση του Λαού που θα μπορούσε πιθανώς να βρεθεί ενάντιά του;

2) Αυτός που βλέπει τον Λαό ως ανίκανο και χειραγωγήσιμο, ΔΕΝ είναι καν μέρος του Λαού. 

Αυτό ισχύει για τους φανερούς εκμεταλλευτές της κοινωνίας, τους Βαρδηνογιάννηδες και τους Μπόμπολες, αλλά δυστυχώς ισχύει σίγουρα και για τους "αριστερούς" γνωστούς μας νεο-συντηρητικούς, που φέρονται έτοιμοι να καταλύσουν κάθε πραγματικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας επειδή θεωρούν τον Λαό άχρηστο ή για να προστατεύσουν την αριστερά τους... Έτσι λοιπόν, στην βάση τους , που είναι η θεμελιώδης ακύρωση της Δημοκρατικότητας, όλοι αυτοί είναι ίδιο και το αυτό, γιατί πολύ απλά οι φαινομενικά διαφορετικές τους αντιλήψεις, τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια προς τον ίδιο ακριβώς ολοκληρωτισμό.

Κατά μία έννοια, λοιπόν, δεν είναι δα και απίστευτο, που δεν πιστεύουν στην Πατρίδα όλοι αυτοί οι συντηρητικότατοι αριστεροί που θέλουν την εξουσία η συνεχίζουν το βιολί τους ενάντια στις επιθυμίες του Λαού. Του Λαού που δεν θα είχαν πρόβλημα να τον βλάψουν τρομακτικά στο όνομα της "αριστεράς" και της "βλακείας" (όπως το βλέπουν αυτοί) ενός ολόκληρου του Έθνους...

Εν κατακλείδι, όλα τα παραπάνω είναι μαζί με όλα τ άλλα που λέει το ΕΠΑΜ, ακόμα ένα κάλεσμα για εξαιρετική προσοχή στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της αριστεράς γενικότερα. Προσοχή στο ποιους αντιδημοκράτες πάνε να φέρουν στην εξουσία και σε τι είδους άρρωστο συντηρητισμό θέλουν να παραδώσουν την εξουσία. Εάν αυτοί πάρουν την εξουσία, ετοιμαστείτε για νέα επίπεδα Χούντας, πιθανώς χειρότερα και από αυτήν που έχουμε σήμερα, μόνο που αυτήν την φορά θα γίνεται στο όνομα του ανύπαρκτου προοδευτισμού τους.

Τι να κάνει ένας Λαός που οι μόνες επιλογές του μέσα από τα κόμματα του κοινοβουλίου είναι η αρρώστια του φασιμού, και ο (νέο)συντηρητισμός της "αριστεράς"; Η απάντηση ήταν και είναι πάντα μία: 

Να ασκήσει επιτέλους ο ίδιος,  αυτοπροσώπως την θεμελιώδη αρχή της Δημοκρατίας που είναι η δικιά του εξουσία μέσα σε ένα νέο πολίτευμα που θα απαγορεύει σε επαγγελματίες να παριστάνουν τους ειδήμονες και να ασκούν την εξουσία ερήμην του. Να πάρει ο Λαός επιτέλους τα πράγματα στα χέρια του, χωρίς να περιμένει σωτήρες είτε από τα δεξιά ούτε από τα αριστερά, που τον θεωρούν είτε εχθρό τους, είτε αντικείμενο ποδηγέτησης.