Από το Μαρικάκι
Κι ενώ οδεύουμε στην καταστροφή – κάποιοι την ονομάζουν ακόμη «κρίση» αλλά μάλλον συζητάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό – η ζωή συνεχίζεται σε παράλληλες τροχιές. Κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν τα πράγματα που έκαναν, να έχουν τις δραστηριότητες που είχαν, να βγαίνουν και να διασκεδάζουν, να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, θέατρα, σινεμά, να πραγματοποιούν εξόδους για φαγητό. Ίσως με μειωμένη συχνότητα, ίσως για να διασκεδάζουν τις ψυχολογικές συνέπειες της κρίσης μέσα τους, ίσως επειδή ακόμα δεν τους έχει αγγίξει και παραμένει μια λέξη της επικαιρότητας και των δελτίων ειδήσεων. Ίσως τα πράγματα να είναι «πεσμένα» ως προς την κίνηση και τη διάθεση υπάρχει όμως εκεί έξω ένας κόσμος ο οποίος σε πείσμα της κατάστασης κινείται είτε για να ξορκίσει τους δαίμονες είτε επειδή απλώς μένει ανέπαφος.
Άλλοι ούτε που διανοούνται πια τις χαρές των κοινωνικών συναναστροφών κι εκδηλώσεων, πασχίζουν για την επιβίωση, ειδικά αν τους έχει χτυπήσει η ανεργία και διαβιούν σε συνθήκες «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια» ή και χειρότερα. Μπορεί επίσης να εργάζονται αλλά να μην πληρώνονται, με το άγχος τους για το εργασιακό μέλλον να κορυφώνεται. Εδώ η ζωή συνεχίζεται μέσα από τεράστιες και βίαιες ανατροπές στις οποίες πολλοί αναγκάζονται να προσαρμοστούν πρακτικά και ψυχολογικά. Κι αν οι νέες συνθήκες της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου αντιμετωπίζονται κάπως με «σφίξιμο ζωναριού» στην καλύτερη περίπτωση και αναζήτηση δουλειών του ποδαριού, το ψυχολογικό κομμάτι είναι ζήτημα αν ισορροπεί ποτέ ξανά. Ο φόβος, η απελπισία, ο θυμός εγκαθίστανται ως καθεστώς «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Κάποιοι άλλοι, ήδη περιθωριοποιημένοι από την Πολιτεία όπως οι ηλικιωμένοι των λαϊκών στρωμάτων, χαμηλοσυνταξιούχοι, είναι αντιμέτωποι στο τέλος της ζωής τους με φρικτά προβλήματα επιβίωσης, αν δεν διαθέτουν οικογενειακό δίχτυ προστασίας (παιδιά, αδέρφια, συγγενείς, κλπ.) που μέχρι σήμερα επιτελούσε σημαντικό «προνοιακό» ρόλο. Γιαγιάδες έξω από βιτρίνες με εδέσματα, παππούδες να απλώνουν το χέρι έξω από σούπερ μάρκετ, ακόμα και παππούδες σε κεντρικά φανάρια να πουλούν χαρτομάντηλα μετά τα μεσάνυχτα εκεί όπου πριν λίγο καιρό κυριαρχούσαν οι ασιατικής προέλευσης μετανάστες. Για να μη μιλήσουμε για τις εικόνες ντροπής παπούδες και γιαγιάδες να ψάχνουν στα σκουπίδια ή στα στα παραπεταμένα των λαϊκών αγορών.
Τα «περήφανα γηρατειά» έχουν βγει στο δρόμο σε αναζήτηση τροφής την ώρα που κάποιοι δίνουν μάχες διαδοχής, παραδέχονται ότι κατέστρεψαν τη χώρα, χωρίς να κουνηθεί φύλλο, απεναντίας υπόσχονται ότι οι ίδιοι θα την αναγεννήσουν, κλαψουρίζουν ότι δεν ήθελαν αλλά αναγκάστηκαν και μας γνέφουν «Venceremos».
Πράγματι, θα τα πούμε σύντομα στην επίγεια κόλαση που διαμόρφωσαν και τότε δεν θα χαμογελούν και τόσο...
Κι ενώ οδεύουμε στην καταστροφή – κάποιοι την ονομάζουν ακόμη «κρίση» αλλά μάλλον συζητάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό – η ζωή συνεχίζεται σε παράλληλες τροχιές. Κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν τα πράγματα που έκαναν, να έχουν τις δραστηριότητες που είχαν, να βγαίνουν και να διασκεδάζουν, να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, θέατρα, σινεμά, να πραγματοποιούν εξόδους για φαγητό. Ίσως με μειωμένη συχνότητα, ίσως για να διασκεδάζουν τις ψυχολογικές συνέπειες της κρίσης μέσα τους, ίσως επειδή ακόμα δεν τους έχει αγγίξει και παραμένει μια λέξη της επικαιρότητας και των δελτίων ειδήσεων. Ίσως τα πράγματα να είναι «πεσμένα» ως προς την κίνηση και τη διάθεση υπάρχει όμως εκεί έξω ένας κόσμος ο οποίος σε πείσμα της κατάστασης κινείται είτε για να ξορκίσει τους δαίμονες είτε επειδή απλώς μένει ανέπαφος.
Άλλοι ούτε που διανοούνται πια τις χαρές των κοινωνικών συναναστροφών κι εκδηλώσεων, πασχίζουν για την επιβίωση, ειδικά αν τους έχει χτυπήσει η ανεργία και διαβιούν σε συνθήκες «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια» ή και χειρότερα. Μπορεί επίσης να εργάζονται αλλά να μην πληρώνονται, με το άγχος τους για το εργασιακό μέλλον να κορυφώνεται. Εδώ η ζωή συνεχίζεται μέσα από τεράστιες και βίαιες ανατροπές στις οποίες πολλοί αναγκάζονται να προσαρμοστούν πρακτικά και ψυχολογικά. Κι αν οι νέες συνθήκες της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου αντιμετωπίζονται κάπως με «σφίξιμο ζωναριού» στην καλύτερη περίπτωση και αναζήτηση δουλειών του ποδαριού, το ψυχολογικό κομμάτι είναι ζήτημα αν ισορροπεί ποτέ ξανά. Ο φόβος, η απελπισία, ο θυμός εγκαθίστανται ως καθεστώς «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Κάποιοι άλλοι, ήδη περιθωριοποιημένοι από την Πολιτεία όπως οι ηλικιωμένοι των λαϊκών στρωμάτων, χαμηλοσυνταξιούχοι, είναι αντιμέτωποι στο τέλος της ζωής τους με φρικτά προβλήματα επιβίωσης, αν δεν διαθέτουν οικογενειακό δίχτυ προστασίας (παιδιά, αδέρφια, συγγενείς, κλπ.) που μέχρι σήμερα επιτελούσε σημαντικό «προνοιακό» ρόλο. Γιαγιάδες έξω από βιτρίνες με εδέσματα, παππούδες να απλώνουν το χέρι έξω από σούπερ μάρκετ, ακόμα και παππούδες σε κεντρικά φανάρια να πουλούν χαρτομάντηλα μετά τα μεσάνυχτα εκεί όπου πριν λίγο καιρό κυριαρχούσαν οι ασιατικής προέλευσης μετανάστες. Για να μη μιλήσουμε για τις εικόνες ντροπής παπούδες και γιαγιάδες να ψάχνουν στα σκουπίδια ή στα στα παραπεταμένα των λαϊκών αγορών.
Τα «περήφανα γηρατειά» έχουν βγει στο δρόμο σε αναζήτηση τροφής την ώρα που κάποιοι δίνουν μάχες διαδοχής, παραδέχονται ότι κατέστρεψαν τη χώρα, χωρίς να κουνηθεί φύλλο, απεναντίας υπόσχονται ότι οι ίδιοι θα την αναγεννήσουν, κλαψουρίζουν ότι δεν ήθελαν αλλά αναγκάστηκαν και μας γνέφουν «Venceremos».
Πράγματι, θα τα πούμε σύντομα στην επίγεια κόλαση που διαμόρφωσαν και τότε δεν θα χαμογελούν και τόσο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδή πιστεύουμε στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση, διατηρούμε το δικαίωμά του να μην αναρτούνται σχόλια που είναι υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που περιέχουν προσωπικά δεδομένα των αρθρογράφων ή έχουν σκοπό την διαφήμιση και την προβολή προϊόντων.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε Ελληνικά και όχι greeklish ακόμα κι αν "φοβάστε" για την ορθογραφία σας.