Στον πόλεμο κρύβεται η ευτυχία!

 Ένα ερώτημα τριγυρνάει στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες… Μπορεί να γίνει ο Ελληνικός Λαός και πάλι ευτυχισμένος;

Μπορεί να ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων για μια ακόμη, έστω και μικρή, ιστορική περίοδο; Και μετά βλέπουμε…

Όποιος απαντά καταφατικά σε αυτή την ερώτηση ας συνεχίσει να διαβάζει. Σημαίνει πως είναι δικός μας, ή αλλιώς «στην από εδώ μεριά της όχθης». Βεβαίως, και ο ίδιος καταλαβαίνει  ότι δεν είναι μέντιουμ και ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ του ασφαλούς το πώς θα καταλήξουν τα πράματα στη χώρα μας. Ωστόσο, η καταφατική απάντηση ενός συμπολίτη μας στην ερώτηση «Μπορεί να γίνει ο Ελληνικός Λαός και πάλι ευτυχισμένος;» δείχνει ότι μέσα στην πρώτη ύλη της σκέψης του περιέχεται αυτή η «μαγική ουσία» που ονομάζεται «Α Ν Α Γ Κ Η».

Πολλοί  λένε ότι στο άκουσμα και μόνο αυτής της απλής λεξούλας έχουν δει ολόκληρα βουνά να 

σείονται συθέμελα και να γκρεμίζονται ή να αλλάζουν θέση. Άλλοι λένε πως έχει το δικαίωμα, αυτή μόνο από όλες τις λέξεις, να συνομιλεί με τους Θεούς. Μάλιστα, η «Α Ν Α Γ Κ Η»  σχεδόν πάντα πετυχαίνει να αλλάζει τη γνώμη των Θεών, ανάλογα με τις δικές της επιθυμίες, και έτσι να γίνεται σχεδόν πάντα εδώ στη Γη το δικό της.

Επομένως, εσένα και μόνο εσένα, αναγνώστη μου, που φλέγεσαι ολόκληρος από επιθυμία έστω και για «μιας ώρας Ελεύθερη Ζωή» έχω να σου πω δυο φιλικές κουβέντες ακόμη…

Ήρθε η ώρα να δείξεις το μεγαλείο που ξέρω ότι κρύβεις στην ψυχή σου.

Γνωρίζω, αδερφέ μου, ότι έχεις κουραστεί. Σε έχει κουράσει η ξενιτιά και θεωρείς ότι η πατρίδα σου και οι άνθρωποί σου σε έχουν πια ξεχάσει. Σε έχει κουράσει η δουλειά, που δεν είναι Δημιουργία και Εξέλιξη, αυτό δηλαδή  που φανταζόσουν στα παιδικά σου χρόνια, αλλά μια αγχώδης πάλη μέσα στο βούρκο για την επιβίωση και μόνο. Σε έχει κουράσει η ανεργία με όλη αυτή την αίσθηση μιας αναξιοπρεπούς και παρασιτικής ζωής που κουβαλάει μαζί της. Σε έχει κουράσει το να αισθάνεσαι ότι γίνεσαι βάρος στα παιδιά σου και τα εγγόνια σου.

Γνωρίζω, όμως, αδερφέ μου, πως κατά βάθος αυτό περίμενες σε όλη σου τη ζωή. Η αλήθεια καμιά φορά πονάει και λιγότερο συχνά σφάζει, που λέει κι ο ποιητής, αλλά πρέπει να ειπωθεί. Τουλάχιστον για μια φορά ας είμαστε ειλικρινείς…

 Το έβλεπες ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα εδώ και 15 χρόνια. Πονούσες, άλλοτε σιωπηρά και άλλοτε με κραυγές και βογγητά, αλλά πονούσες. Τώρα μπροστά στον φόβο και τον πανικό της αβεβαιότητας και της επερχόμενης καταστροφής, βρες το θάρρος και την ψυχραιμία και θυμήσου: «Μόνο όταν επέλθη η πλήρης εξαθλίωση, θα επαναστατήσει ο κόσμος» ήταν τα λόγια σου. Ε, λοιπόν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

 Μην σε πιάνει πάλι πανικός, απλά θυμήσου…

Το ξέρω, αδερφέ μου, ότι τότε μιλούσες «εκ του ασφαλούς». Δεν σε ειρωνεύομαι, είμαστε ίδιοι. Άλλο το να φαντάζεσαι μια κατάσταση και άλλο να τη βιώνεις. Δεν ήσουν φαφλατάς και πολυλογάς τότε, απλά τώρα είσαι φοβισμένος…

 Δεν είναι κακό που φοβάσαι… κακό είναι που πιστεύεις ότι ο φόβος θα περάσει χωρίς να περάσει ο κίνδυνος. Κακό είναι που πιστεύεις  ότι η αυτοκτονία είναι μια κάποια λύση.

Έτσι σε έμαθαν; Για σκέψου πιο ψύχραιμα. Αυτή είναι η Ιστορία της Ανθρωπότητας; Αυτή είναι η Ιστορία της Ελλάδας;

Συμφωνήσαμε να είμαστε ειλικρινείς…

Όπως κάθε φορά που η Ελλάδα φτάνει στο χείλος της αβύσσου, έτσι και τώρα ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Πέτα μακριά τύψεις, ενοχές και φόβους… δεν χρησιμεύουν πουθενά!

Η ευθύνη, αυτό είναι το δικό μας μεγαλείο! Όπως ο τεχνίτης παίρνει το ακατέργαστο υλικό, τον πηλό, και τον κάνει όμορφα σκεύη, έτσι κι εμείς! Το δικό μας ακατέργαστο υλικό είναι η Ελλάδα!

Να που με μιαν απόφαση, ο φόβος έφυγε, έγινες εσύ Δημιουργός! Έχεις πια την τύχη σου στα χέρια σου να την φτιάσεις ή να την χαλάσεις. Είσαι πια Ελεύθερος!

Ένα τελευταίο μυστικό θα σου πω, αδερφέ μου, και ελπίζω να σου φανεί χρήσιμο…

Βαρύ κι ασήκωτο φορτίο για να το κουβαλάς μοναχός σου στους ώμους σου η Ελευθερία. Και οι ληστές και οι εγκληματίες που θα προσπαθήσουν να στο κλέψουν πάμπολλοι στην Οικουμένη, και ιδιαίτερα στον Τόπο μας. Βρες, λοιπόν, συντρόφους για να το περιφρουρείτε και να το σηκώνετε από κοινού. Δε θα το μετανιώσεις!

Να που το χαμόγελο ήδη επέστρεψε στα χείλη σου… Δύσβατος ο δρόμος και γεμάτος αγκάθια, μα είσαι πια Ελεύθερος και αν δεν θες δεν προχωράς… 

Θ.Α.