ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ: Υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας...

   Τους βλέπουμε αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεφύγει από το σύστημα. Τους ακούμε αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι. Τους νοιώθουμε, αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν... Αυτούς δεν θα τους δούμε στις θέσεις εξουσίας. Δεν θα τους δούμε τυλιγμένους σε σημαίες είτε αυτές είναι γαλάζιες είτε κόκκινες είτε μαύρες. Δεν θα τους δούμε να γράφουν αφοσιωμένα με πολυτονικό ή στην καθαρεύουσα. Δεν θα τους ακούσουμε να σπρώχνουν την ιδεολογία τους η την θρησκεία τους σε άλλους. Δεν θα τους δούμε να πουλούν πνεύμα ή να εδρεύουν στις κορυφές της κοινωνίας. Δεν είναι ότι όλα αυτά είναι κακά εξ ορισμού, δεν είναι αυτός ο λόγος που τα αναφέρω. Θέλω να δείξω ότι όλα αυτά, σήμερα, ΔΕΝ είναι η ουσία. Δεν αρκούν τα φαινόμενα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι οι ουσιαστικές ΠΡΑΞΕΙΣ!

   Αυτοί, ανεξάρτητοι στην ουσία, ανένταχτοι στην διάνοια, έχουν χαράξει τον δικό τους δρόμο. Αυτοί σε σέβονται, παρόλο που πολλοί τους θεωρούν γελοίους. Αυτοί, είναι η σπίθα που θα γίνει το άπλετο φως του μέλλοντος, είναι αυτοί που αποτελούν την απαρχή της ανόρθωσης. Αυτοί, δουλεύουν για σένα, παρόλο που εσύ τους φοβάσαι. Αυτοί, πήραν στα χέρια τους την παιδεία τους, πήραν στα χέρια τους την ζωή τους. Αυτοί, δεν χρειάζονται βεβηλωμένους θεσμούς, δεν έχουν ανάγκη την επικρότηση της κοινωνίας. Αυτοί, έχουν αποδράσει προ πολλού από το σύστημα, ήδη ζουν ελεύθερα. Αυτοί έκαναν τις θυσίες τους πριν καν χρειαστεί να τις κάνουν. Και θα τις κάνουν και πάλι.

   Έκαναν τις θυσίες τους, γιατί κατάλαβαν ότι χωρίς ελευθερία η ζωή δεν έχει νόημα και αξία. Θυσίες για τον εαυτό τους, θυσίες για τα παιδιά τους, θυσίες για την κοινωνία.  Δεν τους φοβίζει το κατεστημένο, είτε αυτό εκφράζεται σε ιδέες, είτε σε πράξεις. Ο ριζοσπαστισμός τους ξεπερνά κάθε όριο της όποιας κλασικής προοδευτικότητας και γι αυτό πληρώνουν αδρά τις επιλογές τους. Ο φιλία τους για την Ελευθερία τους, δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό των ξεπουλημένων και γι αυτό εισπράττουν την χλεύη της εξουσίας. Με τις επιλογές τους, θυσίασαν κάθε πιθανότητα ένταξης στην σημερινή κοινωνία, κάθε πιθανότητα αποδοχής από την σημερινή πλειοψηφία. Θυσίασαν την ευκολία μιας συμβατικής ζωής για να παραμείνουν σκεπτόμενοι, για να παραμείνουν ελεύθεροι. Όπως έκαναν θυσίες πριν, θα κάνουν θυσίες και τώρα, γιατί πολύ απλά γι αυτούς η θυσία είναι τρόπος ζωής. Όμως αυτοί, ανένταχτοι και σε κατάσταση εξορίας από τους πολλούς όπως είναι τώρα, αυτοί είναι ήδη προϊστάμενα μέλη της κοινωνίας του μέλλοντος.

   Όσο οι υπόλοιποι συμβιβάζονταν με το κατεστημένο, αυτοί πάντα έπαιρναν την θέση της λογικής. Όσο οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τις επιλογές των δυνατών, αυτοί επέλεξαν να υπερασπιστούν τους πραγματικά αδύνατους. Όσο οι υπόλοιποι έπαιζαν το παιχνίδι τους, παριστάνοντας τους εθνοπατέρες, αυτοί ήδη έμπρακτα έκαναν πράξη τα λόγια τους. Η Πατρίδα γι' αυτούς δεν είναι ιδεολογία, ή απλά μια έντιμη ιδέα. Η Πατρίδα γι αυτούς, έχει ονοματεπώνυμο και την βλέπουν στα πρόσωπα των συμπατριωτών τους. Ο εργάτης γι αυτούς δεν αποτελεί μια φαντασία παρμένη από τις γραμμές ενός βιβλίου ή τις εικόνες μιας ταινίας. Ο εργάτης γι αυτούς είναι βίωμα, προσωπικό και διαπροσωπικό, εμπειρία δηλαδή που δεν επιδέχεται αλλοίωσης. Ο καπιταλισμός γι αυτούς και πάλι, δεν αποτελεί μια ιδέα ή μια απρόσωπη δύναμη τους σύμπαντος, που ως γνωστό δεν παλεύεται με συμβατικούς τρόπους. Αυτοί, βλέπουν τα πρόσωπα, βλέπουν τα συγκεκριμένα συμφέροντα που απομυζούν και την τελευταία ρανίδα αίματος και αξιοπρέπειας από τα θύματά τους.

   Ο αγώνας τους, δεν είναι θεωρητικός, δεν αποτελεί πάγια θέση. Ο αγώνας τους πάντα ήταν ουσιαστικός και πάντα προσαρμοζόταν στα νέα καθεστώτα και περιστάσεις της εποχής. Η Ιστορία αποτελεί γι αυτούς το μεγάλο κεφάλαιο συμβουλών και πεπραγμένων της ανθρωπότητας και αποτελεί ένα μεγάλο εγχειρίδιο γεμάτο από αποδεδειγμένους τρόπους δράσης.  Η Ιστορία γι αυτούς δεν είναι κάτι που επιδέχεται αλλαγές κατά το δοκούν ή κάτι που μπορεί να χρησιμοποιείται για την διαστρέβλωση των πιστεύω του Λαού. Γι αυτούς, η αλήθεια δεν είναι κάτι τρομακτικό, αλλά ένα από τα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση όλων, προσωπικά αλλά και συλλογικά. Αυτοί έχουν υγιή προσωπικότητα, δεν τους πειράζει η αποκάλυψη ενός λάθους, η παραδοχή του γίνεται με χαρά και χωρίς παράλογους εγωισμούς. Η Δημοκρατία γι αυτούς, δεν είναι κάποιο σάπιο πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα. Η Δημοκρατία γι αυτούς είναι το μόνο πολίτευμα, που έμπρακτα δίνει εξουσία και αξία στον κάθε πολίτη. Και δεν του ξεγελά η όποια ταμπέλα δίνεται στις υπάρχουσες δομές ή οι παραπλανητικοί θεσμοί που τους περιβάλλουν.

   Αυτοί ξέρουν φυσικά, αυτοί νοιώθουν έμφυτα, το ξέρουν πολύ καλά όταν ξεφεύγει το σύστημα από το ηθικό, το δίκαιο, το Δημοκρατικό. Δεν τους ξεγελούν οι ρητορείες των προδοτών ή τα ξεσπάσματα των ψυχοπαθών. Οι δικαιολογίες των δωσίλογων, τους φαίνονται γελοίες, γι αυτό, οι επιλογές είναι αυτονόητες. Όταν ο αδύναμος καταστρέφεται, η απάντηση είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ. Όταν η Πατρίδα δέχεται επίθεση, η αντίσταση είναι αυτονόητη. Όταν τα θεμελιώδη δικαιώματα καταργούνται, η αντίδραση είναι επί της ουσίας. Και όταν ο λαός εξολοθρεύεται, ο πόνος που νοιώθει δεν τον αφήνει να χαθεί μέσα στον πανικό, την κατάθληψη, το σοκ ή το δέος.  Αντί αυτών, η αγάπη του για τον συμπολίτη του μεγαλώνει, η συμπόνια τους δυναμώνει, ο δίκαιος θυμός του γιγαντώνεται και η αντίσταση εν καιρώ, παίρνει διαστάσεις ολοκληρωτικού συναγερμού. Γι αυτόν, η ανατροπή έχει ήδη γίνει προ πολλού, μέσα του και αυτό που μένει είναι η πραγμάτωσή του για τους υπόλοιπους.

   Υπάρχουν λοιπόν σας είπα, κρυμμένοι μέσα στα πλήθη, ριζωμένοι στα σπλάχνα του Λαού, που τώρα περιμένει το έναυσμα, την απαρχή της ανόρθωσης. Κρυμμένοι από την μάζα, κρυμμένοι από τις σιχαμερές εξουσίες του σήμερα, αλλά όχι από τους γύρω τους. Όχι από την γειτονιά, τον χώρο εργασίας, και ποτέ από αυτούς που θα τους ζητήσουν να τους πουν την αλήθεια. Η αφάνεια τους δεν είναι λοιπόν επιλογή τους. Είναι αποτέλεσμα της σημερινής κατοχής, της πολλών χρόνων εξουσίας των δυνατών και των συμφερόντων που έχουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση της Χώρας. Η προσπάθεια τους, η καθημερινή τους έγνοια, μέσα σε όλα τα άλλα που κάνουν για την επιβίωσή τους, είναι η ανόρθωση της Πατρίδας και η αναγέννηση του Λαού σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. Ο πόνος που νοιώθουν, αναμεμειγμένος με μια άκρατη αγάπη προς τον Λαό της Πατρίδας μας την δικαιοσύνη και την Δημοκρατία, έχει πλέον μετουσιωθεί σε "έρωτα" και η μόνη τους σκέψη, νύχτα και μέρα, είναι το πως θα βοηθήσουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ευημερήσει αυτός ο τόπος και να γίνουμε όλοι μας πραγματικά ελεύθεροι...

Όμως το ερώτημα μένει. Και το ερώτημα ΔΕΝ είναι: "Μα που είναι όλοι αυτοί που μας λες;"
Όχι, δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι αυτό το ερώτημά σου, φίλε αναγνώστη...

ΕΝΑ ερώτημα μένει, μετά από όλα αυτά, ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που πρέπει να μας διακατέχει όλους... 

Ρώτα λοιπόν τον ευατό σου το εξής:

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ; 

ΚΑΙ ΑΝ ΟΧΙ, ΤΟΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ;

Καλή Λευτεριά!

Σ. Κατσούλης