Ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας ανήκει στο «σύστημα»!

Του Σταύρου Κατσούλη*

Έχετε προσέξει κάτι; Όποτε κάποιο από τα κόμματα του σημερινού κοινοβουλίου κάνει οποιαδήποτε δήλωση, καλή, κακή, άσχετη ή όχι, υπάρχει πάντα ένας κοινός παρονομαστής.  Το μόνο πράγμα που πάντα πρέπει να μένει στο απυρόβλητο είναι το ίδιο το «σύστημα» μέσα στο οποίο υπάρχουν και κινούνται. Δεν μιλώ βεβαίως μόνο για τα κόμματα που κυβέρνησαν και μας κυβερνούν ακόμα στην εποχή της μεταπολίτευσης. Μιλώ για όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ανεξαιρέτως. Το έχουμε διαπιστώσει αυτό όλοι μας πλέον με τα διάφορα δημοσιεύματα και αναλύσεις αλλά και τις ίδιες τις πράξεις του συνολικού πολιτικού προσωπικού. 

Ένα από τα παραδείγματα αυτά είναι η εμμονή, για το τρελοκομείο του Ευρώ και ο παράλογος  τους σεβασμός για «θεσμούς» όπως η Ε.Ε. από κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης. Ένα άλλο είναι ακόμα και η αποδοχή της ύπαρξης των παραπάνω από άλλα, χωρίς την παραμικρή πράξη που θα μπορούσε να τα πλήξει (γιατί προφανώς τους είναι αναγκαία). Είναι αυτονόητο πλέον, ότι ο Λαός δεν έχει πλέον απολύτως κανέναν μέσα στο κοινοβούλιο του «συστήματος», που να αντιπροσωπεύει την θέλησή του. Αντί αυτού, έχουμε ένα συνολικό προσωπικό, το οποίο σέβεται περισσότερο το ίδιο το «σύστημα», ακόμα και από την υποτιθέμενη ιδεολογία του, παρά και αντίθετα με την θέληση του Λαού.

Θα μου πείτε βέβαια, πες μας και κάτι καινούργιο, αυτά τα ξέρουμε. Σωστά. Το «σύστημα» κάνει την δουλειά του. Και η κύρια δουλειά του, είναι να δρα ως στυλοβάτης του υπάρχοντος κατεστημένου. Έτσι είναι, ότι και να λένε, όπως και να συμπεριφέρονται εκτός και εντός του κοινοβουλίου και άσχετα με τους όποιους και όσους «αγώνες» δίνουν με τις ιδεολογικά και πρακτικά μικροσκοπικές τους ομαδούλες. Αυτό το θέατρο νομίζω το είδαμε και το εμπεδώσαμε, και όσοι δεν το κατάλαβαν ακόμα, θα το καταλάβουν σύντομα, μια και ο επίλογος, η καταληκτική σκηνή δηλαδή, είναι προ των θυρών.

Το θέμα όμως που απασχολεί σήμερα, είναι να δούμε για ποιο ακριβώς «σύστημα» μιλάμε, με βάση τον τρόπο που ελέγχει το πολιτικό προσωπικό. Θα μπορούσα να τολμήσω να αναφέρω αριθμούς, νούμερα και στατιστικές, αλλά δεν θα το κάνω. Αρκεί, να δούμε τον τρόπο λειτουργίας μερικών πραγμάτων, για να καταλάβουμε, τι ακριβώς υποστηρίζει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, εις βάρος βέβαια του Λαού και ακόμα και της πιο στοιχειώδους Δημοκρατίας. Εάν καταλάβουμε ποιες πρακτικές υποστηρίζουν, τότε θα καταλάβουμε και για ποιον λόγο πρέπει να εξαφανιστούν αυτοί, εάν εμείς, η Πατρίδα και ο Λαός της δηλαδή, θέλει να επιβιώσει.

Οι πληροφορίες παράγονται από το «σύστημα», και όλοι τις δέχονται.

Προσέξατε ποτέ, πως το «σύστημα», παράγει καθημερινά στατιστικά, νούμερα και αριθμούς που όλοι αποδέχονται χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα; Ας πάρουμε τον επίσημο αριθμό της Ανεργίας. "27 και κάτι" μας λένε εδώ και καιρό. Άσχετα εάν όλοι μας βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η κοινωνική καταστροφή επιταχύνεται, επίσης εδώ και καιρό. Ποιοι ακριβώς μας το λένε; Αυτοί που έχουν το συμφέρον, διαπλεκόμενο ή μη, να μας το παρουσιάζουν έτσι. Είναι όμως "27 και κάτι"; Θεωρούμε όλους αυτούς που δουλεύουν για 138 ευρώ και 3 παξιμάδια τον μήνα ως εργαζόμενους; Θεωρούμε τους εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, που δεν μπορούν να δηλώσουν άνεργοι ως εργαζόμενους; Θεωρούμε όλους αυτούς που συνεχίζουν να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ως εργαζόμενους;

Εάν η απάντηση είναι όχι, τότε γιατί πρέπει οπωσδήποτε να μας αφορά του "επίσημο" νούμερο ως βάση για οποιαδήποτε συζήτηση; Πως είναι δυνατόν, οι φερόμενοι ως διαφωνούντες, να μας λένε ότι δεν δέχονται την σημερινή εργασιακή κατάσταση από την μία, αλλά από την άλλη, να δέχονται τα επίσημα νούμερα που παράγει το ίδιο το «σύστημα» προς όφελός του ίδιου του συστήματος που υποτίθεται ότι μάχονται;

Ας δούμε έναν άλλο αριθμό. Π.χ. αυτόν της ύφεσης. 4% λέει ο ένας, έχοντας προφανώς χάσει οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα. 5% λέει ο άλλος, που θεωρεί τον εαυτό του "υπεύθυνο"... Σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά; 5% όταν η καταστροφή και τα ερείπια έχουν γίνει το σύνηθες περιβάλλον των πόλεων; Που το ξέρετε; Ποιος σας το είπε; Μήπως βγήκε από το στόμα κάποιου "στουρναριού", που δεν ξέρει και ούτε κατάλαβε ποτέ τι σημαίνει οικονομία, γιατί ποτέ του δεν είχε ούτε το στοιχειώδες ήθος, ούτε και την πνευματική ικανότητα να την καταλάβει; Μήπως, βγήκε από το στόμα αυτών που "προέβλεπαν" την ανάκαμψη της οικονομίας για το 2010, το 2011, το 2012, το 13 ή το 14 ; Μήπως βγήκε από αυτούς που μας υπόσχονται την "ανάπτυξη" που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ εάν μείνουν στην εξουσία; Πως λοιπόν, είναι δυνατόν, να δέχεται κανείς να χρησιμοποιήσει ως βάση για την "διαφωνία" του, τα ίδια, πλήρως απαξιωμένα στοιχεία που του παρέχει το «σύστημα»;

Αλλά δεν είναι μόνο οι αριθμοί αυτού καθ εαυτού. Είναι και ο τρόπος που υπολογίζονται. Έχετε προσέξει πως κάθε φορά που με "κόλπα" νηπιαγωγείου εμφανίζεται ως εκ θαύματος κάποιο απίστευτα γελοίο "πρωτογενές πλεόνασμα", το πως παρουσιάζεται χωρίς να υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στον τρόπο υπολογισμού του; Βγάζουν πληρωμές από το ισοζύγιο, κλέβουν και αγνοούν τους πάντες, κάτι που κάθε απλός πολίτης  ξέρει ότι πρέπει να είναι μέσα στον υπολογισμό, γιατί ακόμα και ο πιο αρχάριος μαγαζάτορας ξέρει πολύ καλά ότι έτσι πρέπει να γίνει για να κρατήσει την επιχείρησή του όρθια. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κλοπής είναι οι πληρωμές που έχει υποχρέωση να κάνει το Δημόσιο προς τους πολίτες. Άλλο, είναι τα εισοδήματα ή χρέη που έχουν δημόσιες ή ιδιωτικές εταιρείες, που κατά το συμφέρον της περίστασης, περιλαμβάνονται ή αποβάλλονται όλως τυχαίως από τον υπολογισμό του περίφημου "πλεονάσματος". Μήπως, εκτός από την καταγγελία της απίστευτα βλακώδους ιδέας του "πρωτογενούς πλεονάσματος", θα πρέπει να υπάρξει και η γενικότερη και οργανωμένη αμφισβήτηση του τρόπου αλλά και της πηγής των στοιχείων αυτών;

Όταν το «σύστημα» σε πληρώνει, τότε το «σύστημα» σε αγοράζει.

Όλοι μας ξέρουμε για τα δάνεια και τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων. Κάπως λιγότεροι, θα αποδεχόμασταν ότι ΟΛΑ τους, όλα τα κόμματα, κάνουν ότι μπορούν, ότι περνά από τα χέρια τους για να πάρουν αυτά τα χρήματα. Η κοινή λογική, μας λέει ότι από την στιγμή που το «σύστημα» χρηματοδοτεί κάποιον, τότε αρχίζει και η σχέση εξάρτησης που θα έχει ως στόχο του την συνέχιση της ύπαρξης του συστήματος αυτού.  Και την στιγμή που δέχονται αυτά τα χρήματα, το τελευταίο πράγμα που θα περάσει από το μυαλό τους, είναι ποιος ακριβώς θα πληρώσει τον λογαριασμό, είτε τα πήραν ως δάνειο, είτε ως κρατικό προϋπολογισμό είτε ως κάποιο εξωφρενικό δικαίωμα να μην πληρώνει κάτι που όλοι εμείς οι υπόλοιποι καλούμαστε να πληρώνουμε...

Δαγκώνει κανείς το χέρι που τον ταΐζει; Η κοινά αποδεκτή απάντηση είναι απλά όχι. Νομίζω όμως ότι η κοινή λογική αλλά και η εμπειρία μας στον κόσμο αυτό, μας λέει ότι η απάντηση είναι διαφορετική: "Όχι, δεν θα το δαγκώσει, ΕΚΤΟΣ εάν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική ή έχει το απαιτούμενο ήθος για να το κάνει." Ας αναρωτηθούμε όμως, ποια είναι η εναλλακτική και ποιο το απαιτούμενο ήθος, για όλα αυτά τα κόμματα, για όλους αυτούς τους κρατικούς λειτουργούς μέσω και έξω από το κοινοβούλιο, που δέχονται τις απλόχερες προσφορές του «συστήματος» και έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν...

Τι άλλο, τι διαφορετικό, θα μπορούσε να κάνει ένας από αυτούς τους ανεπάγγελτους που μας κυβερνούν, για να ζήσει με τον τρόπο που κάνει τώρα; Τι θα μπορούσε να κάνει ένας οποιοσδήποτε από αυτούς, για να λαμβάνει τα χιλιάδες ευρώ σε μισθούς, απαλλαγές και λοιπά "δικαιώματα"; Η απάντηση ειδικά για όλους αυτούς, είναι γνωστή σε όλους μας: Τίποτε. Δεν έχουν ούτε την θέληση, ούτε την δυνατότητα, ούτε τις γνώσεις, ούτε το ήθος, ούτε την ικανότητα να δουλέψουν για να βγάλουν το ψωμί τους, γιατί σπατάλησαν τις ζωές τους στο φαγοπότι του συνδικαλισμού, του δημοσίου ή των κομμάτων. Δεν μου καίγεται καρφί, εάν αυτοί λέγονται δεξιοί, αριστεροί, σοσιαλιστές, ή οτιδήποτε άλλο. Για αυτούς, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να πάρουν τα ίδια πράγματα που τους δίνει το «σύστημα» σήμερα.

Το τι σημαίνει αυτό, είναι απλό. Όλοι τους, θα στηρίζουν το «σύστημα», πάσα θυσία, γιατί το «σύστημα» τους κρατά στην θέση τους.  Θα κάνουν πάντα και στο τέλος θα κάνουν, ακριβώς αυτό που απαιτεί το ίδιο το «σύστημα» για να επιβιώσει αυτό, αλλά προ πάντων αυτοί. Όλα τα υπόλοιπα, περί αντιδράσεων, καταγγελιών, και τα λοιπά γνωστά, είναι μέρος της θεατρικής παράστασης. Η ανατροπή του καθεστώτος ή ακόμα χειρότερα, του ίδιου του πολιτεύματος, μέσα ή έξω από τα κόμματά τους, είναι το μοναδικό πράγμα που για όλους τους, δεν θα πέσει ποτέ στο τραπέζι.

Το «σύστημα», έχει Θεσμούς και έχει και "θεσμούς"...

Πως καταλαβαίνει κανείς ότι το πολιτικό προσωπικό έχει ξεπουλήσει την ψυχή του στο «σύστημα»; Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς, όταν κοιτάξει πως φέρεται μπροστά στους περίφημους θεσμούς. Το πρώτο πράγμα που θα προσέξει ο παρατηρητικός θεατής, είναι ότι όλοι τους, έχουν χωρίσει τους υπάρχοντες θεσμούς σε κατηγορίες. Υπάρχουν κάποιοι θεσμοί που είναι "θεσμικότεροι" κάποιων άλλων.

Ας πάρουμε την περίπτωση του πολιτεύματος. Δεν υπάρχει κόμμα στην σημερινή Βουλή, το οποίο να μην αποδέχεται ότι το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα που ορίζει το Σύνταγμά της Ελλάδας, είναι συνώνυμο με την Δημοκρατία. Ακόμα και η Χρυσή Αυγή, που εναντιώνεται με σφοδρότητα κατά της ίδιας της ιδέας της Δημοκρατίας, έχει παραδεχτεί ενώπιον της δικαιοσύνης ότι σέβεται το υπάρχον πολίτευμα. Στην ουσία βέβαια, τα υπόλοιπα κόμματα, θέτουν το υπάρχον πολίτευμα όπως ακριβώς ορίζεται από το Σύνταγμα, πάνω και από την ίδια την ιδέα της Δημοκρατίας. Και αυτό, γιατί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν, είναι ο ίδιος ο Λαός, να μπορεί να αλλάξει με όποιον τρόπο θελήσει αυτός, το ίδιο το πολίτευμα.  Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για το πολιτικό προσωπικό. Όλοι τους, θεωρούν, ακόμα και τώρα που ο Λαός τους έχει ήδη ορίσει ως την πιο άχρηστη "τάξη" της χώρας, ότι το κοινοβούλιο, η Βουλή δηλαδή, είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο Λαός. Ο απόλυτος διαχωρισμός μεταξύ της βούλησης του Λαού και της "Βουλής των Ελλήνων" όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, φαίνεται, ότι δεν τους απασχολεί καθόλου.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και όλοι αυτοί οι "θεσμοί", που μόνο κατ όνομα είναι θεσμοί, γιατί δεν αποτελούν θεμέλια της ύπαρξης του ίδιου του «συστήματος». Για παράδειγμα, η δημόσια και δωρεάν παιδεία, είναι κάτι που διαχρονικά όλοι μας ξέρουμε ότι δεν υπάρχει. Και όμως, ο "θεσμός" αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια ανένδοτη υποστήριξη που υπάρχει για παράδειγμα στο θέμα του πολιτεύματος. Στην περίπτωση της παιδείας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εάν έχει απαξιωθεί πλήρως και κοστίζει χιλιάδες ευρώ στον ανήμπορο πολίτη για να καταφέρει να "σπουδάσει" τα παιδιά του. Βλέπετε, η παιδεία, δεν αποτελεί θεμέλιο του υπάρχοντος «συστήματος». Η αντίθετα, για να το πούμε έξω από τα δόντια, αυτό που αποτελεί θεμέλιο του, είναι η ΜΗ ύπαρξη, πραγματικής, δωρεάν και δημόσιας παιδείας. Ποιος από αυτούς που ταΐζει το «σύστημα», είναι τόσο τρελός που θα ήθελε να έχει πολίτες που να έχουν την παιδεία που μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση του σημερινού «συστήματος»; Μήπως το ίδιο ισχύει και για την υγεία και τόσους άλλους θεσμούς που έχουν απαξιώσει; Νομίζω η απάντηση είναι προφανής.


Το «σύστημα» είναι ο μόνος ικανός, ο Λαός είναι άχρηστος, ηλίθιος και για χειραγώγιση.

Έχετε προσέξει πως μιλά ένας πολιτικός σήμερα, άσχετα με το που ανήκει ιδεολογικά; Οι απαντήσεις σε ερωτήσεις, απαντώνται σχεδόν πάντα με το πομπώδες ύφος εκατό εκατομμυρίων καρδιναλίων, με εκφράσεις όπως: "Ναι κοιτάξτε, θα σας πω..." ή "Έχει γίνει τρομακτική δουλεία στον τομέα αυτόν..." ή "Ευχαρίστως, να σας εξηγήσω..."  ή "Ακούστε με, και θα καταλάβετε ότι..." ή "Οι λόγοι είναι πολύπλοκοι..." ή "Εάν κανείς δεν καταλαβαίνει το Χ, τότε δεν μπορεί να καταλάβει..." και άλλα κλασικά τα οποία υποδηλώνουν την αίσθηση ανωτερότητας που έχουν σε σχέση τον συνομιλητή τους.

Χαρακτηριστική είναι και η αδυναμία ενός πολιτικού που στηρίζει το «σύστημα», να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις με ένα ναι ή όχι ή να δώσει ως απάντηση ένα μέγεθος χωρίς να προσπαθήσει να παρουσιάσει και μια μικρή διατριβή ή ανάλυση πάνω σε αυτό ή κάποιο άσχετο θέμα. Χαρακτηριστικότερος ακόμα όμως, είναι ο τρόπος που οι διάφοροι εκπρόσωποι και λοιπό πολιτικό προσωπικό, που αποφεύγουν να δίνουν απαντήσεις στον Λαό, έστω μέσα από τα φώτα της δημοσιότητας και των ΜΜΕ. Η αποστροφή τους από τον Λαό και η άρνηση απάντησης ή επεξήγησης σε κάποιο θέμα ή γεγονός, είναι τόσο διαδεδομένη πρακτική, που πλέον, είναι αναμενόμενο, ότι οι δηλώσεις που θα υπάρξουν μετά από κάποια πολύωρη συζήτηση ή σύσκεψη, θα είναι παρά δυο τρεις προτάσεις ή δηλώσεις το πολύ, ακολουθούμενες από ένα ψυχρό "Ευχαριστώ", ένα "Ουδέν σχόλιον" ή εάν στριμωχτούν, ένα "ο Επόμενος παρακαλώ".

Είναι έννοια και συνείδηση άγνωστη πλέον για τους πολιτικούς του «συστήματος», το γεγονός ότι είναι υπηρέτες του Λαού, και όχι το αντίστροφο. Ο τρόπος με τον οποίον έστω αποδέχονται την αντίδραση ακόμα και των όποιων οπαδών μπορεί να έχουν, άσχετα από τον χώρο στον οποίον ανήκουν, υποδηλώνει και πάλι ακριβώς αυτό το ίδιο πράγμα. Αυτοί, οι πολιτικοί, είναι οι ικανοί, γιατί ανήκουν στο «σύστημα» και γι αυτό τους αρμόζει η δόξα που λαμβάνουν.  Όλοι οι υπόλοιποι, ο Λαός δηλαδή, είναι οι ηλίθιοι οι οποίοι πρέπει να χειραγωγούνται συνεχώς και αδιαλείπτως. Η δυνατότητα κατανόησης από τον Λαό, γι αυτούς δεν υπάρχει. Τα περί των τεκταινομένων στην Πολιτική ή την γενικότερη Διακυβέρνηση της Χώρας, είναι μόνο κατανοητά από τους φερόμενους ως μυημένους και τους ανώτερους ανθρώπους γενικά, που τυγχάνει να είναι οι ίδιοι. Ως εκ τούτου, η ενημέρωση του Λαού, και η συζήτηση με αυτόν, παίρνει τα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω.

Η Δημοκρατία είναι εχθρός του «συστήματος» και ως εκ τούτου είναι και εχθρός της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού.

Πίσω βέβαια από όλο αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς, βρίσκεται μια θεμελιώδης ιδέα που έχουν αποδεχτεί όλοι αυτοί που στηρίζουν το «σύστημα». Μισούν μέχρι το σημείο αηδίας και απόλυτης αποστροφής, την ίδια την Δημοκρατία. Αλλά το μίσος αυτό δεν είναι απλά κάποια διαστροφή που έχουν. Είναι η φυσικά αναμενόμενη στάση που θα πρέπει να κρατήσουν, εάν θέλουν να κρατήσουν τους εαυτούς τους στην σημερινή κατάσταση. Δεν μπορούν να δεχθούν με κανέναν τρόπο, ότι ο ίδιος ο Λαός μπορεί αυτοβούλως, και χωρίς διαμεσολαβητές, να κάνει πάρα πολύ περισσότερα από ότι έχει την δυνατότητα να κάνει σήμερα. 

Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν, είναι να φύγει ένα τεράστιο μέρος από την "εργασία" τους, και να εδραιωθεί εκεί που πρέπει, δηλαδή στα χέρια του ίδιου του Λαού. Ο ρόλος τους, είναι να χειραγωγείται ο Λαός, και όχι να ενδυναμώνεται. Γιατί πολύ απλά, όσο ο Λαός ενδυναμώνεται, τόσο το «σύστημα» που τους συντηρεί, αποδυναμώνεται. Πράγματα όπως η πρακτική και πραγματική ανάκληση των για οποιονδήποτε λόγο θελήσει ο Λαός, που θα μπορούσαν να πηγάσουν από μια ενδυνάμωση της Δημοκρατίας, είναι προφανώς πράγματα που ούτε αυτοί, ούτε και οι κομματικοί μηχανισμοί θέλουν να εφαρμοστούν ποτέ. Η λύση για όλους αυτούς λοιπόν, είναι αυτονόητη. Η στήριξη του «συστήματος» πάση θυσία.

Παρακολούθηση του Πολίτη

Κάθε βρωμερό υποκείμενο-σκλάβος, πρέπει να έχει και την απαραίτητη χαντζάρα από πάνω του. Για να γίνει αυτό βέβαια, πρέπει πρώτα πρώτα να μπορεί ο επικυρίαρχος να τον παρακολουθεί.  Έτσι λοιπόν και στην περίπτωσή μας, η παρακολούθηση των πολιτών με κάθε τρόπο, νόμιμο ή όχι, είναι και πάλι κάτι που ο σημερινός πολιτικός, θεωρεί ως απολύτως φυσική κατάσταση. Ο ένας, κυρίως ο κυβερνητικός φασίστας, το κάνει με τον φιλελεύθερο τρόπο. Ο αριστερός φασίστας, ευελπιστεί να το κάνει με τον "προοδευτικό" τρόπο. το αποτέλεσμα; Το ίδιο φυσικά.

Αντιστέκεσαι, η χειρότερα, έχεις διαφωνίες με τον τρόπο διακυβέρνησης; Το σύστημα θα σε πατήσει, θα σε διαλύσει και στο τέλος, εάν τους αφήσουμε  θα σε καταστρέψει κιόλας. Όλα αυτά όμως, αρχίζουν από την παρακολούθηση των πάντων, από τα φορολογικά, μέχρι και άλλες τεχνικές που εφαρμόζονται στους πιο αντιδραστικούς.

Ποιο το κοινό στοιχείο σε όλους τους στυλοβάτες μας; Μα φυσικά, η παρακολούθηση των υποκειμένων είναι αναγκαία. Δεν έχει νόημα να τους αφήσουμε ελεύθερους και εξάλλου, αυτό είναι πολύ Δημοκρατικό για να εφαρμοστεί...

Ο συνεχής εκφοβισμός του Πολίτη

Μια από τις συνεχείς ασχολίες του συστήματος, είναι ο συνεχής εκφοβισμός των πολιτών, άλλο ένα πράγμα στο οποίο συμφωνούν όλοι τους. Όπως πάντα, ο καθένας το κάνει με τον τρόπο του. Ο ένας, θα πει ότι εάν δεν υπακούσουμε τυφλά στις διαταγές των δανειστών μας, τότε θα επέλθει η καταστροφή. Ο άλλος, θα πει ότι δεν έχεις ελπίδα, γιατί η κοινωνία δεν έχει "ανέβει" στα απαιτούμενα επίπεδα για να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Οπότε; Πολύ απλό, για όλους τους η επιθυμία είναι να ενδίδουν όλοι στον φόβο, με αποτέλεσμα το σύστημα να μην αλλάζει ποτέ.

Το δικό μας χρέος είναι να σπάσουμε όλα τα δεσμά μας από το «σύστημα»

Το σύστημα λοιπόν κάνει την δουλειά του. Η δουλειά του είναι η αυτοάμυνα του, μπροστά στην πιθανότητα που όλο και φουντώνει περισσότερο να ανατραπεί μια για πάντα.  Εμείς έχουμε όμως την δική μας εργασία να κάνουμε. Να αντισταθούμε στο καθεστώς, να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τις ψυχολογικές αγκυλώσεις που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι παρ όλα τα λάθη του, το σύστημα είναι εδώ για να μείνει για πάντα γιατί είναι αναγκαίο. Δεν είναι όμως έτσι και ο Λαός μας το έχει αποδείξει.

Η ιστορία του κόσμου, αλλά πολύ πιο σημαντικά αυτού του Έθνους, έχει δείξει ότι όταν οι καταστάσεις το απαιτούν, τότε η κοινωνία κάνει το μόνο νόμιμο καθήκον του. Ανατρέπει και δικάζει τους επικυρίαρχους. Η διαφορά είναι ότι τώρα, τώρα που η επίθεση κατά της Πατρίδας είναι ολοκληρωτική και σκοπεύει στον ολοκληρωτικό αφανισμό μας, τώρα είναι η ευκαιρία μας να τους αφανίσουμε εμείς πρώτοι για πάντα και να αναγεννήσουμε την Πατρίδα με τέτοιον τρόπο που δεν θα ξανά έχουμε  ποτέ πλέον επικυρίαρχους οποιασδήποτε μορφής ή προσωπείου. 

Θα πρέπει να αντιστρέψουμε μαζικά και συλλογικά τους δικούς τους όρους και τους δικούς τους θεσμούς της διαφθοράς για να έρθει η ευλογημένη αυτή ώρα της απελευθέρωσης από το σύστημα. Πόσο δυνατά ποθούμε να έρθει αυτή ή ώρα και τα μετέπειτα χρόνια όταν η ζοφερή και σκοτεινή εποχή των προδοτών και επικυρίαρχων φίλων τους θα είναι πλέον ένα μακρινό παρελθόν, και θα αναφέρεται πλέον μόνο ως ένα παραμύθι στα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας! Είναι κάποιος πραγματικά που δεν θέλει τα παιδιά του να ζήσουν σε μια πραγματικά αναγεννημένη Ελλάδα όπου κανένα «σύστημα» και κανένας άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται τον άλλον; Είναι κανείς που θέλει να βρίσκεται για πάντα κάτω από την μπότα του «συστήματος»;

*Ο Σταύρος Κατσούλης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου