Ντροπή

Αυτές οι μέρες είναι μαύρες. Προσπαθώ να βρω μια τρύπα να περάσω μια καρφίτσα αισιοδοξίας και δεν μπορώ.  Όλο λέω : σήμερα θα γράψω κάτι να ξεσπάσω αλλά όλα κάτι με κρατάει. Δεν μπορώ να γράψω αναλύσεις για τα γεγονότα. Δεν ξέρω να το κάνω.

Δεν μπορώ πια να διαβάζω αναλύσεις για τα γεγονότα. Δεν με ενδιαφέρουν. Έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να βρίσω όσους συζητάνε κάτι διαφορετικό και αισιόδοξο και από την άλλη δεν αντέχω να κοιτάξω και κατάματα τα χάλια μας.

Πριν 3 εβδομάδες βρήκα δουλειά. Μια δουλειά που με απασχολεί 4 ώρες την ημέρα, τελείως εκτός του αντικειμένου μου και της 15ετούς προϋπηρεσίας μου. Μια δουλειά που με πληρώνει το ¼ του μισθού που έπαιρνα «πριν» και το 1/8 απ’τους συναδέλφους μου στην αδελφή μας την Ευρώπη. Παρόλα αυτά είναι μια δουλειά και θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενη γιατί την είχα μεγάλη ανάγκη. Πίστευα πως αν ξανανιώσω παραγωγική, αν ξανανιώσω χρήσιμη και φέρνω λεφτά στο σπίτι, τότε τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Μέσα μου. Αλλά δεν είναι.

Ξέρεις τι νοιώθω πραγματικά; Ντροπή. Αυτό νοιώθω, ντροπή που δουλεύω. Δεν έχω τύψεις για τους άνεργους, όχι αυτό. Ντρέπομαι που χρειάστηκε να σκύψω το κεφάλι και να πουλήσω τον εαυτό μου για 500€. Και μην ακούσω κλισέ. Η δουλειά φυσικά και δεν είναι ντροπή, καμιά δουλειά.

Ντροπή είναι να είσαι περήφανος μια ζωή, απ’την ώρα που γεννήθηκες και να μην σε αφήνουν πια να είσαι.

Ντροπή είναι να μην έχεις αναγκαστεί ποτέ να γλύψεις κανέναν για να πάρεις ή να μείνεις σε μια θεσούλα και τώρα να σε αναγκάζουν να το κάνεις.

Ντροπή είναι να έχεις επενδύσει σε χρόνο και χρήμα για να γίνεις καλύτερος και τώρα όλο αυτό  να πηγαίνει στράφι.

Ντροπή είναι να πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με τον πάτο του βαρελιού γιατί απλώς και μόνο δεν υπάρχει παρακάτω.

Ντροπή είναι να μην έχεις ελπίδα πια να πραγματοποιήσεις τα όνειρα που είχες για τα παιδιά σου.

Ντροπή είναι  να μην έχεις πια κανέναν να τα πεις αυτά γιατί όλοι έχουν μια διαφορετική θεώρηση ή βόλεμα και για άλλη μια φορά θα σε κοιτάνε σαν γραφική.

Ντροπή είναι να αναγκάζεσαι να βλέπεις την αρρώστια και την δυστυχία και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα .

Ντροπή είναι να αναγκάζεσαι να κάνεις κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο με την εσωτερική σου ιδεολογία.

Μετά έρχονται και οι «γνώμες» των φίλων.  Δεν δούλεψες αρκετά, δεν κατάλαβες καλά, δεν έκανες κάτι όταν έπρεπε, τώρα είναι αργά, δεν υπάρχει τίποτα να πιστέψεις, αυτά που λες είναι χαζά, εκείνο είναι το σωστό, το άλλο είναι το λάθος, εσύ είσαι το λάθος. Εγώ.

Κλείνω τα μάτια κάθε βράδυ και εύχομαι μέσα απ’την καρδιά μου οι φίλοι μου να έχουν δίκιο. Να είμαι εγώ η τρελή και να βλέπω τα πυροτεχνήματα για καταστροφή.  Να μην έχω την ευφυΐα ή την διαύγεια να δω τόσο καθαρά όσο εκείνοι. Πραγματικά το εύχομαι.

Αυτό που προς το παρόν βλέπω πάντως είναι αυτό που πάντα φοβόμουν περισσότερο. Βλέπω ανθρώπους-κοράκια να δράττονται της ευκαιρίας για να επιδείξουν μια ανύπαρκτη ανωτερότητα και μια καταπιεσμένη δίψα επιβολής. Πως σ’έναν πόλεμο που δεν σου αρέσει η φάτσα του από-πάνω, παίρνεις ένα όπλο και του ρίχνεις επειδή υπολογίζεις ότι μέσα στο χαμό ένας θάνατος παραπάνω δεν θα έχει σημασία; Έτσι.

Κι αυτό μεγαλώνει την ντροπή.  

Αλλά από την άλλη: η δουλειά που πάω κάθε μέρα είναι ψεύτικη; Η ανεργία είναι ψεύτικη; Οι ομαδικές απολύσεις; Οι γριές στη λαϊκή που μαζεύουν τα περισσεύματα; Τα μαγαζιά που κλείνουν; Οι ιστορία που δεν μας δίδαξαν; Οι περιουσίες που χάνονται; Οι φόροι; Τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα; Οι άνθρωποι που σκοτώνονται; Οι κουκουλάκηδες που βγαίνουν απ΄τις κλούβες; Οι απεργίες; Η πείνα; Η εξαθλίωση; Όλα ψεύτικα κι εγώ τρελή;

Απλώς πρέπει να ψάξω καλά να βρω το τελευταίο μου κουράγιο και να πείσω κι εμένα ότι μπορώ να αγωνίζομαι, ακόμα και γι’αυτούς που με θεωρούν τρελή.

Μήπως έτσι φύγει και λίγη απ’την ντροπή.

Πηγή