Δεν ξέρω τι μου λες, ο Αριστερισμός μου θα με σώσει!

Νευρίασα και εγώ γιατί μου τα πήραν όλα, έχω το δικαίωμα, γιατί ανήκω στην σωστή "τάξη"... Ρίξαμε την βενζίνη στα ρούχα μας, αλλά όλα είναι εντάξει, όλα μέσα στο σχέδιο που μας έχουν δώσει, γιατί είμαστε αριστεροί... Έβγαλα τα σπίρτα από την τσέπη μου, αλλά όλα είναι ασφαλή γιατί δεν είμαι καπιταλιστής... Άναψα το σπίρτο, αλλά δεν υπάρχει κίνδυνος, γιατί εγώ είμαι αριστερός... Έβαλα φωτιά στα ρούχα μου, όπως ακριβώς μου υπόδειξαν, αλλά δεν πειράζει, γιατί μου είπαν ότι αυτοί που έχουν ταξική συνείδηση είναι εκ φύσεως πυρίμαχοι...

Βλέπω τις φλόγες να με τυλίγουν, αλλά εγώ δεν φοβάμαι, γιατί είμαι ριζοσπάστης... Καθώς φλέγομαι και καίγομαι, η μόνη ελπίδα μου είναι μπας και προκύψει καμιά "ταξική" επανάσταση... Ο πόνος δεν μου λέει τίποτα, είναι άσχετος, γιατί εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους, εγώ έχω ιδεολογία... Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ο σύντροφός μου μέσα στις ίδιες φλόγες... Αλλά είδα και κάποιον άλλον που δεν καιγόταν...

Αυτός προφανώς, είναι "ταξικός εχθρός", άσχετα αν δεν έχει μία... Αυτός προφανώς, είναι ο "ταξικός εχθρός" που μου είπαν, άσχετα αν ποτέ του δεν είχε στον ήλιο μοίρα... Αυτός, είναι αυτός που μιλά για Πατρίδα, και έτσι είναι φασίστας όπως μου είπαν... Γιατί η Πατρίδα του μπροστά στην "τάξη" μου, ποτέ μου δεν την κατάλαβα, ποτέ δεν μου έδωσε τίποτα, έτσι δεν είναι; Γιατί η ενότητα για την οποία μιλούσε, ήταν κόλπο μας είχαν πει, δεν είχε νόημα μέσα στον αριστερισμό μας...

Καθώς ξεψυχώ βλέπω, απ' έξω πλέον, το χάος και την καταστροφή... Ωραία λέω, άξιζε ο κόπος, άξιζε η θυσία, έτσι μας είχαν πει, τώρα είναι η ώρα για την πολυπόθητη επανάσταση, βοήθησα και ήρθε το χάος, τώρα θα έρθει και η ανατροπή... Αλλά δυστυχώς, βλέπω ότι δεν υπάρχει πλέον τίποτα να σταματήσει το κακό... Δεν έχει μείνει κανένας από μας να αντισταθεί, να επαναστατήσει! Εγώ και κάτι χιλιάδες σαν εμένα παρακολουθούμε, αλλά τώρα πια είμαστε έξω από το παιχνίδι...

Τώρα πια η όποια πιθανότητα επανάστασης έχει χαθεί για πάντα... Κάτι πατριώτες έμειναν, κάτι απολιτίκ φασίστες, χωρίς τάξη... Τι να κάνουν αυτοί, ακόμα και αν αντιστέκονταν, δεν θα ήταν για τους σωστούς λόγους, ή μήπως όχι; Αλλά πως αυτοί, ακόμα αντιστέκονται, ενώ εγώ τα έχασα όλα; Πως αυτοί, ακόμα νοιάζονται, τώρα που τους τα πήραν όλα; Και πως αυτοί είναι ακόμα ζωντανοί, όταν εγώ έχω πια αποχωρίσει για άλλα ταξίδια;

Τους βλέπω καθαρά τώρα, γιγαντώνονται, αυτοί οι άγνωστοι που μου είπαν ότι είναι φασίστες, συνεχίζουν τον αγώνα τους, τον αγώνα που δεν καταλαβαίνω... Και τώρα, τώρα που εγώ έφυγα πια, κάτι άλλαξε, τώρα φαίνεται ότι κερδίζουν, γιατί οι επικυρίαρχοι εκμεταλλευτές του Λαού υποχωρούν! Μήπως τελικά, η αγάπη τους αυτά τα χώματα ήταν πιο δυνατή από τον αριστερισμό μου; Μήπως τελικά, αυτά που μου φώναζαν, ήταν πιο αποτελεσματική στρατηγική; 

Μήπως τελικά, η δικιά μου λογική ήταν το ψέμα;

Καλή Λευτεριά!

Σ. Κατσούλης