Μήνυμα προς λωτοφάγους: Έστι Πατρίς!

Η αρχέγονη μάχη του ήρωα με τον εαυτό του

Θυμόμαστε νομίζω οι περισσότεροι από εμάς διάφορες φανταστικές ή πραγματικές ιστορίες, όπου ο πρωταγωνιστής καθηλωμένος από την κούραση και κόπωση, ψυχική ή/και σωματική, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα: Να πέσει για λίγο ύπνο τώρα,  με φόβο να ολισθήσει σταδιακά σε κώμα και να μην ξυπνήσει ποτέ, ή να συνεχίσει τον αγώνα του αψηφώντας το αίσθημα της ολοκληρωτικής υπερκόπωσης;  Συχνά, όσο ο ήρωας μας αναλογίζεται το δίλημμα αυτό, αποκοιμιέται ασυνείδητα και άθελά του, και τότε αρχίζει η αργή αλλά σταθερή πτώση προς τον τελευταίο ύπνο και την απόλυτη λήθη. Όμως, για καλή τύχη του ήρωα, πάντα "κάτι" τον αφυπνίζει, "κάτι" τον ξυπνά και τον τραβά από αυτό το φοβερό και τρομακτικό μονοπάτι προς τον αφανισμό.

Αυτό το "κάτι", μπορεί να ήταν κάποιος σύντροφος, όπως ο Οδυσσέας, που τράβηξε τους συντρόφους του από την χώρα των λωτοφάγων ή μπορεί να ήταν ο πόθος του ίδιου του ήρωα να ξαναδεί τους δικούς του ή την Πατρίδα του. Το αποτέλεσμα για τον ήρωα είναι πάντα το ίδιο: Υπέρβαση της κούρασης και της κόπωσης, συνέχεια του ταξιδιού προς τον προορισμό και τελικά το πέρασμα στην Ιστορία. Για τους μη-ήρωες, το αποτέλεσμα είναι πάντα το αντίθετο. Στον πυρήνα όμως και των δύο αυτών των περιπτώσεων, βρίσκονται πάντα κάποιες αξίες. Δηλαδή η σταθερή επιλογή να μην παραβιαστούν ποτέ κάποιες αξίες ή/και πιστεύω. Αν οι αξίες και τα πιστεύω αυτά είναι ικανά και έχουν την απαιτούμενη δύναμη, τότε υπάρχει ανάκαμψη.  Αν όχι, τότε επέρχεται η Λήθη, ο θάνατος και τέλος ο αφανισμός από την Ιστορία.

Τα διλήμματα στην πραγματικότητα του σήμερα δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην έχει έστω και παροδικά αναλογιστεί το ανάλογο δίλημμα ακόμα και αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Μπορεί για τον αγωνιστή του σήμερα να μην είναι τόσο απλό όσο το να αποκοιμηθεί λόγω κόπωσης. Όμως, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να αρχίσει κανείς να ολισθαίνει προς την λήθη, την απραξία, την κατάθλιψη και τα χειρότερα που έρχονται μετά από αυτά. Ένας από αυτούς είναι και το να ενδώσει κανείς σε μέρος των επιταγές των επικυρίαρχων ή των κομματικών "χειριστών" τους, ακόμα και αν οι προθέσεις του αγωνιστή ήταν κάποτε αγαθές και δίκαιες.

Το δίλημμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ...

Αντίθετα με το υπάρχον καθεστώς, η εγκατάσταση μιας δημοκρατίας, απαιτεί μεγάλο κόπο και τουλάχιστον τα παρακάτω:

• Πολύ δουλειά 
• Βαθειά παιδεία και ενημέρωση
• Εκτεταμένη οργάνωση
• Απόλυτη συνεργασία
• Αδελφική ενότητα
• Υπέρβαση ιδεολογιών
• Δραστική αλλαγή πρακτικών
• Υγιή πατριωτισμό και την αποδοχή της έννοιας του έθνους και ταύτιση με αυτό. 

Ο κάθε αγωνιστής, ανάλογα με την περίσταση, καλείται να τα κάνει όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Και μάλιστα, καλείται να τα κάνει όλα μαζί, την ίδια στιγμή.

Ο ένας θα έχει δυσκολία να βάλει την δημοκρατία και την γενικότερη ευημερία του λαού πάνω από την ιδεολογία του. Ο άλλος, θα έχει δυσκολία να εγκαταλείψει την απομονωμένη ιδιωτική του ζωή και να γίνει αλληλέγγυος. Ο τρίτος, θα έχει δυσκολίες στο να αυξήσει την παιδεία του, να ενημερωθεί ή να ενημερώσει. Ο τέταρτος, θα φοβηθεί να ανοιχθεί και να συναδελφωθεί με τον συμπολίτη/συνάνθρωπό του. Ο πέμπτος θα τρομάξει μπροστά στην δαιδαλώδη οργάνωση που θα χρειαστεί να γίνει. Ο έκτος, θα έχει θέμα με την παραδοχή της Πατρίδας και του Έθνους ως έναν από τους ουσιαστικότερους λόγους που ο Λαός μπορεί να ενωθεί.  Και άλλος, θα βρει δυσκολίες στο να εμπιστευτεί μια πραγματική δημοκρατική διαδικασία από τον φόβο μήπως και η δικές τους ιδέες δεν γίνουν αποδεκτές. Και όλοι μας, θα παραδεχθούμε ότι το να τα κάνει κανείς όλα αυτά παράλληλα, απαιτεί πράγματι μεγάλη υπευθυνότητα, θάρρος, υπομονή, επιμονή, ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση, ατσάλινα νεύρα και εσωτερική ψυχική δύναμη που μόνο οι ήρωες έχουν. Αυτή η οδός, είναι προφανέστατα η οδός της αρετής, η στενή ανηφορική οδός που καλούμαστε να ακολουθήσουμε.

Αλλά υπάρχει και η ευρεία οδός. Αυτή η πιο εύκολη και ευρεία οδός σε μια κρίση όπως αυτή που ζούμε σήμερα κατά την γνώμη μου, είναι ο συμβιβασμός (ακόμα και ο μερικός συμβιβασμός) με τους σάπιους θεσμούς και ιδέες του παρελθόντος και απερχόμενου συστήματος. Οι θεσμοί αυτοί είναι ήδη εγκατεστημένοι, ήδη εν ενεργεία, έχουν κάποιο επίπεδο εφαρμογής -άσχετα με το πόσο αποτελεσματικοί είναι- και έχουν την επίσημη νομιμοποίηση του καθεστώτος. Εκ των πραγμάτων δηλαδή, είναι πολύ εύκολο να συμβιβαστεί κανείς, απλά με το να μην κάνει τίποτα! Αρκεί κανείς να μην κάνει τίποτα, και εξ ορισμού νομιμοποιεί το καθεστώς. Εφ' όσον είμαστε αγωνιστές, έστω σε κάποιο επίπεδο, δεν είμαστε στην κατηγορία που γενικά, απλά και παθητικά δεν κάνει τίποτα.  Αυτό που όμως έχει μεγάλη σημασία για εμάς, είναι ότι ακόμα και ο μερικός συμβιβασμός είναι στο τέλος, αργά ή γρήγορα, απολύτως καταστροφικός.

Οι αξίες των αγωνιστών που θέλουν να δουν πραγματική δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία και ευημερία σε αυτόν τον τόπο, είναι συγκεκριμένες. Αυτές οι αξίες δεν επιδέχονται αλλαγών ή συμβιβασμών, σε καμία περίπτωση. Όποιος ενδώσει, όποιος βάλει νερό στο κρασί του, θα βρει αναπόφευκτα τον εαυτό του σε κατάσταση πτώσης, αργά στην αρχή αλλά με σταθερή επιτάχυνση στην συνέχεια. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο, γιατί εδώ ισχύει πάντα η αρχή του %1 δηλητηρίου. Ακόμα δηλαδή και αν είχαμε 99% σωστές αξίες, το 1% δηλητηρίου, είναι ικανό να μας σακατέψει ή να μας σκοτώσει. Στην περίπτωσή μας όμως, δεν είναι προσωπικό ζήτημα. Στην περίπτωσή μας, το σακάτεμα αυτό και ο θάνατος, είναι συλλογικός. Εάν εμείς ενδώσουμε, τότε θα πέσει η Πατρίδα. Εάν εμείς κρατήσουμε τις αξίες μας, τότε να είστε σίγουροι ότι η Πατρίδα θα σηκωθεί και πάλι.

Ο πιο μεγάλος πειρασμός της κρίσης

Ας το επαναλάβουμε, γιατί έχει μέγιστη και ουσιαστικότατη σημασία: Είναι πιο επιτακτικό από οποτεδήποτε άλλοτε, να καταλάβουμε, ότι δεν έχουμε κανένα απολύτως περιθώριο συμβιβασμού. Δεχόμαστε τα ηθικά, τα σωστά, τα πραγματικά δημοκρατικά, τα δίκαια, και τα συμφέροντα του Λαού. Τα δεχόμαστε και τα εκφράζουμε με όλα τα λόγια μας, και πρέπει να τα εφαρμόζουμε με όλα τα έργα μας. Τα δεχόμαστε στα μεγάλα, οπότε πρέπει να τα δεχόμαστε και στα μικρά. Τα δεχόμαστε για τους άλλους, για την Πατρίδα, οπότε πρέπει να τα δεχόμαστε και για τον εαυτό μας. Τα δεχόμαστε για την Πατρίδα, για το σπίτι του άλλου οπότε πρέπει να τα εφαρμόζουμε και στο δικό μας σπίτι.

Ιδού, λοιπόν ο μέγιστος πειρασμός που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Πρακτικά ο πειρασμός αυτός, λαμβάνει την μορφή ενός διλήμματος, μιάς ερώτησης, διαφορετικής κάθε φορά. Ας δούμε μερικά παραδείγματα. 

• "Μήπως να δώσω συγκατάβαση σε μερικά μέτρα, παρ όλο που είναι μέρος του σχεδίου καταστροφής;"
• "Μήπως να κάνω ένα βήμα πίσω, παρ όλο που ξέρω ότι ότι πάρουν αυτοί δεν θα το επιστρέψουν ποτέ;"
• "Μήπως να πληρώσω το χαράτσι, για να αποφύγω πρακτικά προβλήματα, παρ όλο που ξέρω ότι έτσι νομιμοποιώ το κράτος κατοχής;"
• "Μήπως να συνεργαστώ με αυτούς που νομιμοποιούν το χουντικό κράτος, ελπίζοντας ότι θα λύσουμε έστω και μερικά από τα βασικά μας προβλήματα;"
• "Μήπως πρέπει να συμμετάσχουμε στο κοινοβούλιο, παρ όλο που ο θεσμός αυτός αποτελεί μια κατάπτυστη βεβήλωση κάθε έννοιας εξουσίας του λαού και της δημοκρατίας;"
• "Μήπως πρέπει να χρησιμοποιήσω νόμιμες οδούς, για να αντιδράσω, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι το νόμιμο της χούντας δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε δημοκρατικό, ούτε προς το συμφέρον του λαού, ούτε πραγματικά έννομο;"
• "Μήπως πρέπει να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου, και να ασκήσω βία με όπλα, την ώρα και την στιγμή που η πλειοψηφία της θέλησης του Λαού δεν είναι μαζί μου;"
• "Μήπως πρέπει να μηδενίσω την ελευθερία του ατόμου και του Λαού, και με κάποιον τρόπο να τον κοροϊδέψω έτσι ώστε να με ακολουθήσει;"
• "Μήπως πρέπει να πιστέψω στους ισχυρισμούς ότι φταίει ο Λαός που φτάσαμε ως εδώ;"
• "Μήπως πρέπει να αποδεχθώ το ξεπούλημα της εθνικής και πατριωτικής μου αξιοπρέπειας, και να αποδεχτώ βοήθεια από ξένους με όρους απεχθείς, για το καλό της χώρας;"
• "Μήπως πρέπει να παραδώσω μέρος της ελευθερίας μου, για να έχω ασφάλεια;"
• "Μήπως πρέπει να δεχθώ ότι κάποια  ομάδα ή ο Λαός κάνει λάθος, και ως εκ τούτου πρέπει να καταλύσω κάθε δημοκρατική διαδικασία μέχρι να πετύχω το καλό του;"
• "Μήπως πρέπει να βάλω νερό στο ποτήρι μου, με το να καταργήσω την δικαιοσύνη και τα δικαιώματα των συνανθρώπων μου, για το καλό του;"
• κ.ο.κ.

Απλά και πρακτικά πράγματα. Ο πόνος, η πείνα, τα χρέη, η συνεχής ψυχολογική πίεση, γεννούν τις σκέψεις αυτές αυτόματα. Διαφορετικές μεν ανάλογα με το άτομο, αλλά που στον πυρήνα τους είναι το ίδιο πράγμα. Το μέσο αγιάζεται από τον σκοπό. Μερική αποδοχή του κακού, με την πίστη ότι θα έχει κάποιο καλό αποτέλεσμα στο τέλος. Ποιος από εμάς δεν έχει σκεφτεί τουλάχιστον μια φορά να επέστρεφαν τα πράγματα "έστω" στην κατάσταση που ήταν πριν 4-5 χρόνια; Ο πειρασμός λοιπόν να παραδώσει κανείς μέρος των αρχών του, ως πιθανούς τρόπους επίλυσης της κατάστασης, ειδικότερα εν μέσω κρίσης, είναι μεγάλος. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς πλέον, μέσα στην κούραση και το χάος της σημερινής κρίσης, που να μην νιώθει ολόκληρο το σώμα και την ψυχή του, να παρακαλεί για ένα διάλειμμα, μια στάση ξεκούρασης ή έναν εύκολο τρόπο να λυθεί το πρόβλημα. Και το σκεπτόμαστε παρ όλο που ενστικτωδώς τουλάχιστον, γνωρίζουμε ότι το "διάλειμμα" ή η αποδοχή της λάθους επιλογής στο "δίλημμα" αυτό μπορεί να γίνει μόνιμη κατάσταση με ολέθρια αποτελέσματα.  Η ευκολία να κάνει κανείς την σκέψη αυτή είναι αυτονόητη και ο πειρασμός να ενδώσει κανείς επίσης είναι πράγματι μεγάλος.

Η κρίση φέρνει αφύπνιση, αλλά και την μεγάλη ευκαιρία

Η κρίση, έχει ένα καλό αποτέλεσμα. Την αφύπνιση. Η ολοκληρωτική αποκάλυψη της σαπίλας και της δυσωδίας του πολιτικού και ευρύτερου κατεστημένου, μαζί με το πολίτευμα και τα παρελκόμενα του, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν ήδη ότι η επιδημία αυτή έχει προ πολλού προκαλέσει αδιόρθωτη βλάβη και στο τελευταίο προπύργιο του συστήματος. Αυτό το προπύργιο είναι η κάποιας,  έστω μερικής για πολλούς, κοινωνικής δικαιοσύνης που κατά τα φαινόμενα ή παραδοσιακά τουλάχιστον υποστήριζε η "αριστερά". 

Αυτό που μένει, είναι να γίνει και αυτό το γεγονός απολύτως φανερό για όλους. Και μόλις γίνει και αυτό, τότε η αφύπνιση θα είναι ολοκληρωτική. Την στιγμή αυτή το αργότερο, ή και πιό σύντομα, η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού θα καταλάβει. Το αναπόφευκτο και προφανές συμπέρασμα, θα είναι τότε για όλους, όπως είναι για εμάς σήμερα, ότι χρειάζεται ολοκληρωτική ανατροπή και επανίδρυση του Κράτους, από τα κάτω και με εθνικές, υγιείς πατριωτικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν θα είναι θεωρητική η αφύπνιση αυτή, αλλά θα είναι άκρως βαθειά, πρακτική και θα είναι ο μόνος λογικός και αυτονόητος προοδευτικός δρόμος μπροστά.

Η αφύπνιση άρχισε ή και ολοκληρώθηκε λοιπόν για πολλούς από εμάς και μένει η απροκάλυπτη αποκάλυψη για τους υπόλοιπους. Η μεγάλη ευκαιρία που έχουμε, ως άμεσο αποτέλεσμα της αφύπνισης αυτής, είναι να εξελίξουμε την χώρα μας προς κάτι καλύτερο από ότι είχαμε μέχρι τώρα. Ο δρόμος προς τα πίσω, προς μία κατάσταση που είχαμε πριν, είναι αδύνατον να γίνει πραγματικότητα. Η κρίση στην ουσία, αποκάλυψε αυτό που πολλοί ήξεραν ήδη: Όχι μόνο μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας, αλλά ο μόνος τρόπος διεξόδου, είναι η εκ βάθρων ανασύσταση και ανόρθωση της Χώρας.

Στην ανασύσταση και ανόρθωση αυτή, τα αυτονόητα πράγματα που ακόμα αντιμετωπίζονται με καχυποψία ή και εχθρότητα ακόμα σήμερα, θα αποκτήσουν νέα αξία, η οποία δεν θα είναι θεωρητική. Η πατριωτική συνείδηση, η αποδοχή του Έθνους, ως βασικό για την απαίτηση  των κοινών συμφερόντων του Λαού, θα γίνει εκ των πραγμάτων αναγκαίο πράγμα, και θα γεννηθεί αυτομάτως, λόγω του ότι ο διαχωρισμός του δικού μας Έθνους από τους εκμεταλλευτές μας, θα είναι η μόνη "τάξη" που θα έχει νόημα στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ακόμα και στους χώρους απ' όπου έχει ξεριζωθεί. Η νέα αυτή "ταξική συνείδηση", δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας πολυχρονης διαδικασίας εκπαίδευσης, αλλά θα είναι αποτέλεσμα της πραγματικής και ανάγκης συσπύρωσης του Λαού, προστά στον κίνδυνο της απόλυτης εξαφάνισης του. Αυτή η νέα για πολλούς συνείδηση, θα μετατραπεί εν συνεχεία σε αγάπη προς την Πατρίδα. Το αποτέλεσμα  θα είναι πλέον ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θα ενωθεί κάτω από την Εθνική ταυτότητα για να ανακτήσει τα συμφέροντα της. Τα συμφέροντα αυτά, θα υλοποιηθούν αναγκαστικά με την πραγμάτωση της μεγάλης ευκαιρίας που αναφέραμε και που έχει αρχίσει να διαφαίνεται, μέσα στο σκοτάδι της σημερινής λαίλαπας. Με λίγα λόγια, η μεγάλη ευκαιρία είναι η πραγματική ίδρυση και εγκατάσταση ενός ευνομούμενου κράτους, όπου η δικαιοσύνη, ή δημοκρατία και ο σεβασμός προς την ελευθερία θα αποτελούν πλέον τον νόμο.

Για όσους σκέπτονται ότι αυτό που περιγράφεται παραπάνω είναι αδύνατον, η απάντηση είναι μία. Ως γνωστόν, κανένα απολυταρχικό καθεστώς, δεν έχει ποτέ επιβιώσει για πολύ στην Ιστορία. Είναι δηλαδή αναμενόμενο ότιη κατάρρευσή του θα επέλθει οριστικά και αναπόφευκτα. Ως γνωστόν επίσης, πρέπει να δεχθεί κανείς ότι το καθεστώς που υπάρχει σήμερα στην χώρα μας, είναι απολύτως κατεστραμμένο εκ των έσω, δηλαδή δεν επιδέχεται διόρθωσης.  Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα είναι μόνο ένα, άσχετα με το τι βλέπουμε σήμερα γύρω μας: Η ανόρθωση θα έρθει στον βαθμό που εμείς κρατήσουμε τις αξίες που θα απαιτηθούν ζωντανές, να είστε απολύτως σίγουροι γι αυτό. Γιατί αν κάνουμε εμείς αυτό το καθήκον, πολύ απλά δεν θα υπάρχει άλλη διέξοδος. Και ότι συσχετίζεται με την νέα Πατρίδα που έρχεται, όποια αξία δηλαδή θα είναι θεσμικό μέρος της ανόρθωσης αυτής, θα την δούμε να ανασταίνεται και να λαμβάνει την αρμόζουσα θέση στην νέα ιεραρχία αξιών που έρχεται.

Μήνυμα προς λωτοφάγους...

Τι πρέπει να κάνουμε εμείς λοιπόν σήμερα, όταν το απόλυτο σκοτάδι μας έχει κατακλύσει; Το είπαμε εμμέσως, παραπάνω. Πρέπει να κρατήσουμε γερά τις αξίες μας. Να κρατηθούμε από αυτές, με λόγια και με πράξεις. Να μην μένουμε στα λόγια, αλλά να τις εφαρμοζουμε μεταξύ μας και στα μικρά αλλά και στα μεγάλα. Να μην βάζουμε ούτε μιά σταγόνα από το δηλητήριο που πηγάζει από το υπάρχον παράνομο και ανήθικο καθεστώς. Να κρατάμε το φως της αλήθειας μέσα μας ζωντανό και να μην φοβόμαστε να το μεταδώσουμε απλόχερα και άπλετα, όπου μπορούμε. Γιατί όσο εμείς κρατάμε τις αξίες αυτές ζωντανές, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να αντιπαρατεθεί μπροστά τους. Και την ώρα που η μεγάλη ευκαιρία θα είναι προ των θυρών, ο Λαός θα είναι έτοιμος να τις δεχθεί ως το αυτονόητο.

Οι αδελφοί μας, που σήμερα έχουν χαθεί μέσα στην λήθη του λωτού, έχουν ξεχάσει τι είναι δημοκρατία. Έχουν ξεχάσει ότι δεν χρειάζεται να βάζουν νερό στο κρασί τους. Έχουν ξεχάσει ότι δεν είναι αναγκαίο να δέχονται το μη χείρον έναντι του χείριστου. Έχουν ξεχάσει ότι για να έχουν ιδεολογία με κάποιο νόημα, θα πρέπει να εγκαταστήσουν πρώτα δημοκρατία. Έχουν ξεχάσει ότι δεν καλούμαστε να επιβιώσουμε απλά, αλλά να μεγαλουργήσουμε! Και έχουν ξεχάσει ότι χωρίς Πατρίδα, χωρίς αγάπη προς όλη την Πατρίδα και το Έθνος μας, δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλουργήσουν, όποια και να είναι η ιδεολογία τους.

Η πλήρης αποκάλυψη της πραγματικότητας είναι προ των θυρών. Πρέπει να αυξήσουμε τον αγώνα μας. Πρέπει να σταθούμε σταθεροί στις διαχρονικές αξίες που ίσχυαν πάντα και ισχύουν ακόμα και σήμερα. Δεν κάνουμε πίσω. Δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας. Δεν θα αφήσουμε να μαυρίσουν το φώς που κρατάμε στα χέρια μας!

Πρέπει να το καταλάβουμε! 

Είμαστε οι φύλακες της ψυχής του Έθνους! 
Εμείς έχουμε την υποχρέωση και το καθήκον να κρατήσουμε το φως σφιχτά στα χέρια μας, και να μην αφήσουμε κανένα να μας το πάρει ή να το αλλοιώσει! 
Δεν θα προδώσουμε την Πατρίδα, την Ελευθερία, την Δικαιοσύνη και την Δημοκρατία, με μισές λύσεις και αποδοχή των πρακτικών της κατοχής!
Κρατάμε παση θυσία τον θησαυρό αυτόν ασφαλή, για να υπάρχει αυτοτελής, αυτούσιος και καθαρος όταν έρθει η ώρα. 
Και η ώρα αυτή είναι κοντά!

Το μήνυμα προς τους λωτοφάγους συμπολίτες μας πρέπει να είναι όλο και πιο δυνατό, όσο η ευλογημένη ώρα αυτή πλησιάζει:

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ! ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ!!!!
ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΓΕΙΡΕΣΘΕ!  ΕΣΤΙ ΠΑΤΡΙΣ!

Σηκωθείτε!
Ενημερωθείτε!
Ενημερώστε!
Προετοιμαστείτε!
Αντισταθείτε!
Καλή Λευτεριά!

Σ. Κατσούλης