Η πρώτη ημέρα της απεργίας των εκπαιδευτικών πιστώνεται με υψηλό ποσοστό συμμετοχής. Επεισόδια ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς, ή ανάμεσα σε απεργούς και μη εκπαιδευτικούς που θα πυροδοτούσαν κοινωνικούς αυτοματισμούς και αντιπαραθέσεις – όπως ήλπιζε η κυβέρνηση – δεν σημειώθηκαν. Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ότι ο κλάδος έχει τη διάθεση να αγωνιστεί με την κοινωνία στο πλευρό του. Το στοίχημα είναι πώς θα τα καταφέρουν.
Μέρα με την ημέρα κι άλλοι κλάδοι μπαίνουν στον αγώνα. Η Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) καλεί τα μέλη της «στην ανάληψη τοπικών κινηματικών πρωτοβουλιών, ακόμη και λειτουργικών καταλήψεων μαζί με τους άλλους Κοινωνικούς Φορείς, για να υπερασπίσουμε», όπως αναφέρει, «τα Νοσοκομεία και τις δομές υγείας που απειλούνται να κλείσουν».
Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος συντάσσεται με τις κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών, διατυπώνοντας ένα κατηγορηματικό «όχι»:
- Στη διάλυση των Δημόσιων Δομών Υγείας, στην αποδυνάμωση των Νοσοκομείων, στις απολύσεις εργαζομένων υγειονομικών,
- Στις περικοπές των δαπανών υγείας με οριζόντιο τρόπο που θέτουν σε κίνδυνο την ασφαλή περίθαλψη του ελληνικού λαού,
- Στη μετακίνηση του κόστους της περίθαλψης στις τσέπες των ασφαλισμένων.
Στις κινητοποιήσεις στην Υγεία μπαίνουν και οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία, καθώς η Πανελλήνια Ομοσπονδία στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) αποφάσισε 4ωρη πανελλαδική στάση εργασίας την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, από 11:00 π.μ. έως 15:00 μ.μ. και συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12:00 μ.μ. στο υπουργείο Υγείας. Επίσης, αποφάσισε να συμμετάσχει στην 48ωρη απεργία που έχει κηρύξει η ΑΔΕΔΥ για τις 18 και τις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων.
Από την μεριά της η κυβέρνηση εντείνει την πίεση προς τα λαϊκά νοικοκυριά και τους εργαζόμενους μέσα κυρίως από την εφορία. Οι δεσμεύσεις μισθών, συντάξεων, ενοικίων και γενικά καταθέσεων γενικεύεται. Οι συλλήψεις για χρέη προς το δημόσιο ελευθεροεπαγγελματιών και επιχειρηματιών γενικεύεται. Η κυβέρνηση εντείνει την πίεση όχι μόνο γιατί ο προϋπολογισμός δεν κλείνει δημοσιονομικά, αλλά και γιατί πρέπει να περάσει το μήνυμα ότι τίποτε δεν γίνεται.
Ο Σαμαράς με τη σειρά του πήγε στον Μπαρόζο για να συζητήσουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Το επίμαχο ζήτημα είναι η προετοιμασία ενός νέου χρηματοδοτικού πακέτου που αυτή την φορά δεν θα εμφανιστεί με μνημόνιο, αλλά μόνο με ανανεωμένη δανειακή σύμβαση με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Μ’ αυτή την σύμβαση θα προβλέπεται η απελευθέρωση των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας από τις τράπεζες, το κούρεμα των καταθέσεων από το πρώτο ευρώ με κλιμάκια, καθώς και το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας στην κυριότητα του ΕΜΣ. Όλα αυτά θα εμφανιστούν ως αναγκαία προκειμένου η κυβέρνηση να μην πάρει νέα μέτρα εναντίον των μισθών και των συντάξεων, μόνο και μόνο για καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό του επόμενου και μεθεπόμενου χρόνου. Φυσικά και μέτρα θα υπάρξουν και το ξεπούλημα θα συνεχιστεί.
Με τους κλάδους να βγαίνουν σε κινητοποιήσεις έχουμε μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με την κυβέρνηση το ταχύτερο δυνατό, πριν προλάβει τα δεχτεί και να προσυπογράψει με τον ΕΜΣ τη νέα συμφωνία. Αυτός πρέπει να είναι ο ξεκάθαρα διακηρυγμένος στόχος των κινητοποιήσεων. Δεν έχει κανένα, μα κανένα νόημα οποιοδήποτε άλλο κλαδικό ή εργασιακό αίτημα. Όποιος επιμένει σε κλαδικά και εργασιακά αιτήματα το κάνει μόνο και μόνο για ένα λόγο: να προστατέψει την κυβέρνηση από ένα κίνημα που οφείλει να έχει σαν άμεσο πολιτικό στόχο την ανατροπή της. Και πρέπει να την ανατρέψουμε το ταχύτερο δυνατό.
Στο ζήτημα αυτό φέρει ιδιαίτερες ευθύνες η ΑΔΕΔΥ. Η 48ωρη στην οποία κατέληξε δεν είναι παρά κοροϊδία. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από απεργία εκτόνωσης. Και μάλιστα με αιτήματα που αφορούν στενά τις διαθεσιμότητες στο δημόσιο τομέα. Σαν να λέει δηλαδή στην υπόλοιπη κοινωνία: δεν μας καίγεται καρφί για την δική σου κατάσταση, για τις μαζικές απολύσεις και την τεράστια ανεργία που βιώνεις, εμείς να εξαιρεθούμε την λαιμητόμου και όλοι οι υπόλοιποι ας καταλήξουν στα τάρταρα. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει στην κοινωνία και θα εισπράξει το ανάλογο απ’ αυτήν.
Οι λογικές που θέλουν την συνδικαλιστική δράση σήμερα να περιορίζεται στα στενά κλαδικά και εργασιακά αιτήματα έχει πλέον πεθάνει. Δεν είναι καν συνδικαλισμός, είναι βαθιά αντιδραστικές συντεχνιακές λογικές από την προϊστορία του εργατικού κινήματος. Σήμερα απαιτείται ένα καθαρόαιμο πολιτικό κίνημα των μαζών με ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους, όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι κλάδοι που διατηρούν κάποιον έστω βαθμό οργάνωσης. Κι αυτό απαιτεί νέο τρόπο σκέψης και δράσης.
Που πονά την κυβέρνηση; Που βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα της; Τι είναι εκείνο που δεν θα της επιτρέψει να σταθεί ούτε ώρα; Οι εισπρακτικοί μηχανισμοί. Πόση ευφυΐα θέλει για να καταλάβει κανείς ότι τσακίζοντας τους εισπρακτικούς μηχανισμούς του δημοσίου, η κυβέρνηση οδηγείται σε δημοσιονομική ασφυξία και κατάρρευση;
Αν η ΑΔΕΔΥ και οι οργανώσεις της αποφάσιζαν την κατάληψη της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων και Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου οικονομικών, μαζί με την κατάληψη των ΔΟΥ και των γραφείων πρωτοκόλλου και κινήσεως σε νοσοκομεία και υπηρεσίες, η κυβέρνηση δεν θα άντεχε ούτε εβδομάδα.
Κατάληψη σημαίνει σταματώ την λειτουργία τους, σταματώ τις εισπράξεις και τα ραβασάκια. Και καλώ τους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς φορείς να συνδράμουν έτσι ώστε να μην μπορεί κανένας να σπάσει την κατάληψη. Καλέστε τους ελευθεροεπαγγελματίες και μικρομεσαίους στην κατάληψη του υπουργείου οικονομικών προκειμένου να γλυτώσουν από την εφορία και τότε θα δείτε τι θα γίνει.
Αυτό σημαίνει ότι κινητοποιούμαι με αποτέλεσμα. Κατεβαίνω σε αγώνα με στόχο να ξεμπερδέψω μια και καλή. Μόνο αν οι απεργιακοί αγώνες και οι κινητοποιήσεις των κλάδων συντονιστούν με την κοινωνία και θέσουν ως άμεσο ζωτικό στόχο την εδώ και τώρα ανατροπή της κυβέρνησης, θα υπάρξει αποτέλεσμα. Διαφορετικά θα εκφυλιστούν οι απεργίες και θα γίνει το χατίρι της κυβέρνησης που περιμένει πώς και πώς να βγει και να θριαμβολογήσει.
Που στηρίζεται η βεβαιότητα της κυβέρνησης ότι οι κινητοποιήσεις δεν θα πάρουν συντονισμένο πολιτικό χαρακτήρα με λειτουργικές και μη καταλήψεις; Μα πρώτα και κύρια στην κατάσταση του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος. Με ηγεσίες σαν της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ μπορεί να περιμένει κανείς τέτοιες δράσεις; 48ωρες για τουφεκιές στον αέρα και ύστερα τα κεφάλια μέσα.
Από κοντά και το ΠΑΜΕ που σχεδόν έχει ταυτιστεί στις προτάσεις του μ’ αυτούς που άλλοτε κατήγγελλε ως εργατοπατέρες. Ξεψυχισμένες κινητοποιήσεις για στενά εργασιακά και «διαφώτιση» στους εργαζόμενους για την επουράνια βασιλεία της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας. Μάλιστα, οι συνδικαλιστές του έχουν χάσει τόσο πολύ την μπάλα που τολμούν να πουν πώς δεν έχει νόημα να τεθεί ως πολιτικός στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης. Γιατί; Διότι έχουν προεξοφλήσει ότι τη σημερινή κυβέρνηση θα ακολουθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά της ΧΑ, κοκ!
Δεν υπάρχει χειρότερη απολογητική από αυτήν του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Βλέπετε πρέπει η ηγεσία Κουτσούμπα να εξαργυρώσει τα πολιτικά γραμμάτια που οφείλει για την σύμβαση των 3 εκατομμυρίων του ξεπουλήματος της δημόσιας συχνότητας του 902 σε υπεράκτια εταιρεία φάντασμα αγνώστων λοιπών στοιχείων. Να γιατί είναι το μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που αναγνώρισε το κυβερνητικό παραμάγαζο της «Δημόσιας Τηλεόρασης» έναντι της ΕΡΤ.
Βλέπετε πήρε καλή συμφωνία από τον κ. Καψή και έτσι πολλοί από τους εγκάθετους της «ΔΤ» είναι μέλη του ΚΚΕ. Αφού, όλο το προηγούμενο διάστημα τα στελέχη του στην υπό λειτουργική κατάληψη ΕΡΤ έκαναν τα αδύνατα δυνατά να πείσουν τους εργαζόμενους να εγκαταλείψουν την Αγία Παρασκευή – γιατί ο αγώνας τελείωσε – και να τρέξουν να υπογράψουν τις δίμηνες ατομικές συμβάσεις για την «ΔΤ» του Καψή και της κυβέρνησης.
Κι έτσι το ΚΚΕ έχει βαλθεί όσο ποτέ άλλοτε να διασπάσει τις κινητοποιήσεις, να τις εγκλωβίσει στα στενά συντεχνιακά όρια του εργασιακού, ή κλαδικού χώρου και να αποτρέψει πάση θυσία να αποκτήσει πολιτική αιχμή ο αγώνας. Μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να λένε ότι είναι «χαμένος χρόνος» ο μαζικός λαϊκός αγώνας που θα οδηγήσει στην ανατροπή της κυβέρνησης. Η δική τους πρόταση είναι η λογική της απόλυτης ήττας: στενά συντεχνιακά αιτήματα (που χαρακτηρίζουν ταξικά) και «διαφώτιση» για την μελλοντική εξουσία της εργατικής τάξης.
Στο έργο αυτό τους διευκολύνουν και οι συνδικαλιστές εκείνοι που είτε δεν καταλαβαίνουν, είτε θέλουν μόνο την αναταραχή με απεργίες δίχως νόημα και αποτέλεσμα έτσι ώστε η ηττημένη και καταπονημένη κοινωνία να μετατρέψει την απόγνωσή της σε ψήφο απελπισίας. Αυτή την τακτική έχουν επιλέξει οι γνωστοί εργατοπατέρες και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και επιμένουν να περιχαρακώνουν τους αγώνες στα στενά κλαδικά αιτήματα και να διασπούν την κοινωνία σε κλάδους που μάχονται και σε κλάδους που συμπαρίστανται. Δεν θέλουν με τίποτε να δουν ότι είναι κοινό το πρόβλημα και επομένως από κοινού και συντονισμένα θα το λύσουμε με άμεσο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Αν θέλουμε να έχουν αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις. Αν θέλουμε στ’ αλήθεια να ρίξουμε την κυβέρνηση το ταχύτερο δυνατό, πριν προλάβει και υπογράψει το νέο χρηματοδοτικό πακέτο με ότι συνεπάγεται, τότε υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Γενική πολιτική απεργία διαρκείας με λειτουργικές καταλήψεις πρώτα και κύρια στους νευραλγικούς τομείς της διοίκησης και τους εισπρακτικούς μηχανισμούς ώστε να παραλύσει το κράτος και να ακυρωθούν οι πολιτικές της κυβέρνησης στην πράξη.
Έτσι πέφτει μια κυβέρνηση. Έτσι αναθεωρούνται στην πράξη και εκ βάθρων όλες οι επιβαλλόμενες πολιτικές και οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι δοσίλογοι σε βάρος του λαού και της χώρας. Έτσι μηδενίζεται το κοντέρ και προχωράμε σε επανεκκίνηση από νέες αφετηρίες, τα άμεσα ζωτικά συμφέροντα του λαού.
Κι αν μετά την ανατροπή της κυβέρνησης πάμε σ’ εκλογές με αποτέλεσμα να βγει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναρχίσει τα ίδια; Η πιθανότητα αυτή υπάρχει. Όμως είναι άλλο να πας σε εκλογές με τον λαό ηττημένο, με κατεβασμένο το κεφάλι, σε συνθήκες απόγνωσης, όπως έγινε στις περασμένες εκλογές. Κι άλλο με τον λαό να έχει ρίξει ο ίδιος την κυβέρνηση και να κρατά στα χέρια του τις ζωτικές υπηρεσίες του κράτους.
Στην πρώτη περίπτωση η εναλλαγή είναι σίγουρη. Και η κυβέρνηση που θα προκύψει είναι σίγουρο ότι θα είναι πολύ χειρότερη από την σημερινή, είτε είναι αριστερή, είτε όχι, διότι απέναντί της θα έχει έναν λαό διαλυμένο και σε απόγνωση. Στην δεύτερη περίπτωση ακόμη και κυβέρνηση εναλλαγής να προκύψει μετά από την ανατροπή θα έχει να αντιμετωπίσει έναν λαό που ξέρει πώς να ρίχνει κυβερνήσεις στην πράξη.
Κι όταν ένας λαός μάθει στην πράξη την τέχνη της ανατροπής, τότε είναι πολύ δύσκολο να του πουλήσει φούμαρα μια κυβέρνηση. Ειδικά σε συνθήκες σαν τις σημερινές όπου η κρίση του συστήματος της ευρωζώνης και η συντριβή της Ελλάδας προς όφελος του ευρώ και των αγορών δεν αφήνει κανένα, μα κανένα περιθώριο για παραχωρήσεις προκειμένου να ηρεμήσει ο λαός. Ας αφήσουμε τους παλιούς και νέους Λαλιώτιδες σε ΣΥΡΙΖΑ κι αλλού να ονειρεύονται ότι θα έρθουν στην εξουσία με τον τρόπο που ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ το 1981. Έπειτα θα εξαγοράσουν με παραχωρήσεις κάποια τμήματα της κοινωνίας κι έτσι υποτίθεται ότι θα σταθεροποιηθούν στην εξουσία με τον λαό να λουφάζει. Όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1982-83.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδή πιστεύουμε στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση, διατηρούμε το δικαίωμά του να μην αναρτούνται σχόλια που είναι υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο, που περιέχουν προσωπικά δεδομένα των αρθρογράφων ή έχουν σκοπό την διαφήμιση και την προβολή προϊόντων.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε Ελληνικά και όχι greeklish ακόμα κι αν "φοβάστε" για την ορθογραφία σας.