Απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αντιτάσσουμε την Εθνική Οικονομία

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο αποτε-λεί την ομιλία - τοποθέτηση του Όθωνα Κουμαρέλλα β’ συντονιστή της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 22 Ιανουαρίου 2014 στο σινέ «ΚΑΛΥΨΩ» στην Καλλιθέα στην εκδή-λωση του Ε.Πα.Μ. για την παρουσίαση του προγράμματος των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης παλλαϊκού μετώπου (στο τέλος το video με την ομιλία):

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

1. Ο μοναδικός σκοπός και στόχος του ΕΠΑΜ είναι η ελευθερία της πατρίδας, η προκοπή του τόπου και η ευημερία του λαού.

Αφού περάσαμε από τις διαπιστώσεις και περιγράψαμε με κρυστάλλινη σαφήνεια το τι πρέπει να γίνει, θα πρέπει να ανιχνεύσουμε και να περιγράψουμε με την ίδια καθαρότητα το πως θα γίνει αυτό, πέραν των κεντρικών προταγμάτων για Εθνικό Κρατικό νόμισμα, τη μη αναγνώριση του χρέους και τη μονομερή διαγραφή του. Γι’ αυτό είμαστε εδώ σήμερα.

2. Λύση η ανάπτυξη μέσω παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Όλοι μιλούν για ανάπτυξη. Παρακάτω εδώ στη δεξιά γωνιά για ανάπτυξη μας λένε. Πιο πέρα στην αριστερή γωνιά πάλι για ανάπτυξη θα ακούσουμε. Άντε και ολίγον από...
παραγωγική ανασυγκρότηση. Κανείς όμως δεν μας λέει τι ανάπτυξη και πως.

3. Τι είδους ανάπτυξη;

Το να αναφέρεται κανείς στην ανάπτυξη χωρίς να ορίζει το περιεχόμενό της και τον τρόπο που μπορεί να επιτευχθεί, ουσιαστικά δεν λέει τίποτε, απλά παραπλανά.

Εμείς τολμάμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας άμεσα, είναι ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Κοινωνικής και Οικονομικής Ανασυγκρότησης με στοχεύσεις σε βάθος χρόνου, όπου μέσα από τη Θεσμική ανατροπή θα οργανώσει την παραγωγή:

α. στον πρωτογενή τομέα, δηλαδή γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία με πρώτο στόχο κατ’ αρχήν τη διατροφική αυτάρκεια του πληθυσμού.

β. στον δευτερογενή τομέα, από την οικοτεχνία, τη βιοτεχνία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου.

γ. την ενεργειακή αυτοτέλεια της χώρας μέσα από την πιο λειτουργική εκμετάλλευση των ντόπιων πρώτων υλών, των άλλων πλεονεκτημάτων στον τομέα αυτόν που διαθέτει και την ορθολογική επίσης εκμετάλλευση προς όφελος της χώρας των όποιων εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων επιβεβαιωθεί η ύπαρξή τους. Ωστόσο, η χώρα είναι προικισμένη με ένα τεράστιο ενεργειακό φορτίο, που είτε παραμένει ανεκμετάλλευτο, είτε παραδίδεται σταδιακά προς εκμετάλλευση στους ξένους επικυρίαρχους.

Αν η χώρα καταφέρει να αποκτήσει διατροφική αυτάρκεια και ταυτόχρονα ενεργειακή αυτοτέλεια, τότε γίνεται σχεδόν απρόσβλητη και με τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα στα πλαίσια του ταχέως μεταβαλλόμενου και σε διαρκή κρίση διεθνούς περιβάλλοντος. Και αυτό ακριβώς θέλουν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι παρτενέρ τους, επιφυλάσσοντας τα όποια οφέλη για τους εαυτούς τους.

Θα μπορούσαμε πολλά να προσθέσουμε, αλλά εδώ προκύπτει ένα ερώτημα. Γιατί όλα αυτά τα τόσο προφανή δεν αποτελούν το κεντρικό σημείο της συζήτησης και το πώς θα γίνει δυνατή η υλοποίησή τους;

Η απάντηση είναι απλή όσο κι αν φαντάζει εξωφρενική. Διότι, επειδή δεν μπορεί να είναι αυτός ο στόχος μιας υπό κατοχή χώρας έρμαιο των πολυεθνικών μονοπωλιακών συγκροτημάτων και της εγχώριας παρασιτικής ελίτ που έχει αναλάβει εργολαβικά αυτό το έργο.

4. Η θεωρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος και που μας οδήγησε.

Σκόπιμα λοιπόν αποσιωπούνται οι βασικοί πυλώνες ενός σχεδίου πραγματικής ανάπτυξης. Αντίθετα προβάλλεται η ιδέα της ανάπτυξης και της ένταξής μας στον παγκόσμιο καταμερισμό με βάση τη κλασσική θεωρία περί συγκριτικού πλεονεκτήματος, προσχηματικά βεβαίως.

Τη δεκαετία του ’70, τότε που συζητούσαν την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ μας λέγανε, όταν κάποιοι νουνεχείς προβληματίζονταν για το πώς η χώρα μας θα μπορέσει να επιβιώσει αυτού του αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, μας έλεγαν: Μα να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα.

Και ποια είναι αυτά;

Με δεδομένο ότι η αγροτική παραγωγή δεν προσιδιάζει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, ούτε μπορούμε να ανταγωνιστούμε στη βιομηχανία, θα πρέπει να στραφούμε σε αυτό που διαθέτουμε άφθονο. Και ποιο είναι αυτό;

Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου!

Έτσι για να καταλαβαίνουμε και τι σημαίνει στρατευμένη τέχνη, στην υποταγή ενός λαού και στη διάλυση ενός Έθνους.

Τουρισμός και εν γένει υπηρεσίες λοιπόν. Αυτή θα ήταν η βάση της προόδου και της ανάπτυξης της ευρωπαϊκής Ελλάδας.

Οι παλιότεροι θυμούμαστε τι μας έλεγαν: Ας περνάμε καλά κι ας γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης.

35 χρόνια πέρασαν από τότε και δεν γίναμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης αλλά, συγνώμη για την έκφραση, τα γιουσουφάκια της Ευρώπης και τώρα δεν έχουμε κυριολεκτικά που την κεφαλήν κλίναι.

Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε, ότι μια χώρα 10 εκατομμυρίων δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο με τον τουρισμό και οι υπηρεσίες γενικά αν δεν υπάρχει ένα ισχυρό παραγωγικό υπόβαθρο για να υποστηρίξουν, καθίστανται παρασιτικές και έωλες έτοιμες να καταρρεύσουν στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Και αυτό είναι που συνέβη.

5. Επιλογή του μοντέλου ανάλογα τι ταιριάζει στις δικές μας συνθήκες και στους στόχους μας.

               

Τι κάνουμε τώρα; Πολλοί μιλούν για μοντέλα, Δανία του νότου και διάφορα άλλα χαριτωμένα.

Δεν υπάρχουν μοντέλα, αυτά δημιουργούνται επί του πρακτέου, επί του εδάφους ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες και οι επιλογές γίνονται εφ’ όσον υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι. Και για μας, για το Ε.Πα.Μ. είναι απολύτως ξεκάθαροι: η ελευθερία της πατρίδας, η προκοπή του τόπου και εν τέλει η ευημερία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Με βάση αυτούς τους στρατηγικούς στόχους ποιες είναι τελικά οι επιλογές;

6. Εθνική Οικονομία απέναντι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Ποιο είναι όμως το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να λειτουργήσουμε; Προφανώς πρόκειται για ένα απολύτως διεθνοποιημένο περιβάλλον. Μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου τα μεγάλα πολυεθνικά μονοπωλιακά συγκροτήματα ανταγωνίζονται λυσσαλέα μεταξύ τους για την απορρόφηση κάθε πόρου αυτού του πλανήτη. Τα κράτη και οι χώρες ακολουθούν αυτόν τον ανελέητο ανταγωνισμό, μετατρέποντας τεράστιες περιοχές του πλανήτη -και τη περιοχή μας- σε πεδία γεωπολιτικών συγκρούσεων με άγνωστη έκβαση.

Όλα γύρω μας μοιάζουν με κινούμενη άμμο. Τα πάντα είναι ρευστά.

Τι δυνατότητες υπάρχουν για μια χώρα σαν την Ελλάδα να επιβιώσει εντός αυτού του ανελέητου ανταγωνισμού; Ποια συγκριτικά πλεονεκτήματα να εκμεταλλευτεί, όντας ανοικτή προς κάθε είδους κερδοσκοπία;  

7. Εθνική Οικονομία μια προστατευμένη οικονομία και τα μέσα για την επίτευξή της.

Κατ’ αρχήν το επίμαχο είναι ο σεβασμός που εμπνέουμε ή δεν εμπνέουμε σε όποιους φίλους και αντίπαλους. Χωρίς αυτό τον (αυτο) σεβασμό θα είναι χαμένη και άδοξη κάθε κίνηση. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Διάβασα κάπου σε ένα άρθρο μια φράση που αποτυπώνει την αλήθεια και σας την μεταφέρω: Ρεαλισμός δεν σημαίνει, όπως μας λένε, υποταγή. Τόλμη δεν είναι η σύγκρουση πχ με την Ευρώπη, αν αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας. Αυτό είναι ανάγκη. Κι αυτό ακριβώς οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη!

Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε σταθεροί στη στόχευσή μας, για Ελεύθερη Ελλάδα και για ευημερία της κοινωνίας, απέναντι στην Παγκοσμιοποιημένη Οικονομία θα πρέπει να αντιπαραθέσουμε τη δική μας πρόταση για Εθνική Οικονομία.

Μια Εθνική Οικονομία που θα είναι μια προστατευμένη οικονομία απέναντι σε ένα εξαιρετικά αντίξοο διεθνές οικονομικό περίγυρο.

Ποιος όμως είναι ο τρόπος και τα μέσα για την επίτευξή της;

8. Ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς

Το πρώτο και κυριαρχικό μέλημά μας στη δημιουργία μιας Εθνικής Οικονομίας είναι η ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς που σήμερα τη λυμαίνονται τα πολυεθνικά συγκροτήματα και ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει μέτρα προστασίας της εγχώριας παραγωγής, είτε με ενεργητικά μέτρα, όπως είναι:

α. η ενίσχυση των εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων, 

β. η εξασφάλιση άνετης χρηματοδότησης των εγχώριων παραγωγικών επιχειρήσεων, κυρίως μικρομεσαίων, 

γ. αυτό που ονομάζουμε σεισάχθεια. Γενικευμένη σεισάχθεια για τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όχι γιατί θέλουμε να ευνοήσουμε κάποιους "μπαταχτζήδες", αλλά γιατί η διαγραφή όλων των χρεών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις μια νέα πορεία, να δημιουργήσεις το καινούργιο, φορτωμένος στην πλάτη σου το βάρους του αμαρτωλού παλιού.

Επίσης στην ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς θα συνεισφέρουν αποφασιστικά μέτρα παθητικού χαρακτήρα, π.χ. φορολογία, δασμοί κτλ., 

Στη πράξη θα πρέπει να υπάρξει συνδυασμός ενεργητικών και παθητικών πολιτικών.

9. Υπάρχει κράτος;

Πολλές φορές οι πολίτες ερχόμενοι σε επαφή με τις δομές αυτού που ονομάζουμε κράτος, αγανακτούν, θυμώνουν και είναι κλασσική η φράση: Δεν υπάρχει κράτος!

Ε λοιπόν αγαπητές κυρίες και κύριοι, αυτή η οργίλη φράση κάθε ταλαίπωρου πολίτη, σήμερα μπορούμε να διαβεβαιώσουμε, ότι ισχύει πλήρως.

Πράγματι δεν υπάρχει κράτος.

Αυτό που εννοούμε όλοι ως κράτος και το εκφράζουμε πολύ απλοϊκά με τη φράση: κράτος είμαστε όλοι μας, δεν υφίσταται.

Τι θα έπρεπε να είναι το κράτος για να δικαιολογείται η ύπαρξή του;

Μα αυτό που εννοούμε όλοι μας, μια οργανωμένη έκφραση της κοινωνίας, δηλαδή, ένα σύνολο ενιαιοποιημένων δομών και μηχανισμών εξυπηρέτησης των υποθέσεων των πολιτών, καθώς επίσης και έκφρασης των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας με βάση ένα προαποφασισμένο «Κοινωνικό Συμβόλαιο».

10. Η «κυβερνητική» αντίληψη περί κράτους και οι αντίστοιχοι μηχανισμοί.

Αντί γι’ αυτό έχουμε μια κυβερνητική διαχειριστική αντίληψη με ένα σύστημα δομών διαχείρισης και λειτουργίας που δημιουργήθηκαν και λειτουργούν για την απορρόφηση κάθε παραγόμενης αξίας, κάθε πόρου από την κοινωνία προς ένα κέντρο, που το νέμεται μια μικρή παρασιτική ολιγαρχία προς αποκλειστικό της όφελος. Δεν έχουμε απλά ένα ταξικό κράτος, με βάση την κλασσική μαρξιστική αντίληψη. Αν αυτό το καταπιεστικό, διεφθαρμένο μόρφωμα μπορούμε να το περιγράψουμε ως κράτος, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιωτικό κράτος, συμμορίτικης λογικής και διάρθρωσης. Παρασιτικό στο βαθμό που παρασιτική είναι και η μικρή μειοψηφία που το έχει στηπλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή της.

Οι νεοφιλελεύθεροι και όσοι αφελείς τους πιστεύουν, όταν μιλούν για λιγότερο κράτος, δεν αναφέρονται σε αυτό. Αναφέρονται αποκλειστικά σε όποιες δομές εξ ανάγκης έχουν δημιουργηθεί για την εξυπηρέτηση στοιχειωδών αναγκών των πολιτών και που τώρα θα πρέπει να παραδοθούν κι αυτές, οι ελάχιστες υπηρεσίες προς τον πολίτη με τις απαρχαιωμένες δομές, βορά της ιδιωτικής κερδοσκοπίας, από την υγεία και την παιδεία, μέχρι την κοινωνική ασφάλιση, αλλά ακόμα και παραδοσιακές κρατικές δομές εθνικού υποτίθεται σκοπού, όπως οι μηχανισμοί είσπραξης των φορολογικών εσόδων και ακόμα περισσότερο οι μηχανισμοί ασφαλείας, ακόμα και αυτή καθ’ αυτή η άμυνα της χώρας.

11. Ανάγκη δημιουργίας κράτους από μηδενική βάση.

Έτσι, προκειμένου να στηριχθεί μια Εθνική Οικονομία, απέναντι στις παγκοσμιοποιημένες αγορές, είναι αδήριτη η ανάγκη δημιουργίας πραγματικού Κράτους.

Ό,τι υπάρχει, οφείλει να κατεδαφιστεί και να πεταχτεί με όλα τα δομικά του στοιχεία και υλικά στον σκουπιδότοπο, στη χωματερή πραγματικά της ιστορίας.

Στη θέση του θα πρέπει να δημιουργηθεί πραγματικό κράτος που θα αποτυπώνει τα ουσιαστικά συμφέροντα του Έθνους και της κοινωνικής πλειοψηφίας και θα λειτουργεί με βάση αυτά και μόνον αυτά. Με βάση τις αδιαπραγμάτευτες αρχές ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Να γιατί η επιμονή μας για την, από τις πρώτες ημέρες κιόλας, έναρξη διαδικασίαςΣυντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Νέος Καταστατικός Χάρτης και δημιουργία πρωτογενούς Δικαίου.

Αλλά δεν αρκεί μόνον αυτό. Κάθε νόμος, κάθε απόφαση, κάθε ερμηνευτική εγκύκλιος, όλο το θεσμικό οικοδόμημα θα πρέπει να καταργηθεί και στη θέση του να οικοδομηθεί το καινούργιο.

Δεν μιλάμε για διοικητική μεταρρύθμιση. Το σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται. Ανατρέπεται. Μιλάμε για τη γέννηση ενός νέου ανθρωποκεντρικού καθαρά συστήματος διαχείρισης και εξουσίας.

12. Το ζήτημα της ιδιοκτησίας και τα μέσα παραγωγής

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν του νέου Κράτους και με εργαλείο το ίδιο, θα οικοδομηθεί η Εθνική Οικονομία προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Κι εδώ τίθεται ένα ζήτημα. Μπορεί να λειτουργήσει μια Εθνική Οικονομία, με ιδιωτικοποιημένα πλήρως τα βασικά της εργαλεία, όπως είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα;

Μα ακριβώς αυτές εκφράζουν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία των μεγάλων συγκροτημάτων που απομυζούν κάθε πόρο με στόχο το υπερκέρδος δίχως το παραμικρό κοινωνικό αντίκρισμα.

Μια Εθνική Οικονομία χωρίς να έχει σε πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή, δηλαδή ιδιοκτησία, μέσα παραγωγής που αναφέρονται σε στρατηγικούς τομείς, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα μεγάλα δίκτυα, οι υποδομές, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου κτλ, για να μπορέσουν αυτά να χρησιμοποιηθούν ως κατάλληλα εργαλεία της οικονομικής ανόρθωσης και της ευημερίας της κοινωνίας, δεν μπορεί να υπάρξει!

Για τους φιλελεύθερους, βέβαια, δεν νοείται δημόσια ιδιοκτησία, παρά μόνο ιδιωτική ατομική ιδιοκτησία που την θεωρούν και ως την κινητήρια δύναμη του οικονομικού γίγνεσθαι και της ανάπτυξης. Δεν αναγνωρίζουν ιδιοκτησία παρά μόνο ως ατομική, αν υπάρχει φυσικό υποκείμενο φορέας της. Αρνούνται την ύπαρξη συλλογικών υποκειμένων που θα μπορούσαν να ασκούν δικαιώματα ιδιοκτησίας, θεωρώντας το κράτος, ή το Έθνος ασαφείς έννοιες και ως τέτοιες αποκλείονται εξ ορισμού να αποτελούν φυσικά υποκείμενα φορείς ατομικής ιδιοκτησίας. Η ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής είναι γι’ αυτούς πανάκεια και ο μόνος τρόπος αποκατάστασης μιας υγιούς οικονομικής διαδικασίας από τις στρεβλώσεις που δημιούργησε ο «κρατισμός», που εξοβελίζεται στις μέρες μας ως ο απόλυτος δαίμονας.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα, ή σκόπιμα αποκλείεται εξ ορισμού η ύπαρξη συλλογικής ιδιοκτησίας; Ή ακόμα χειρότερα στο όνομα της προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας προσπαθούν να στερήσουν το δικαίωμα αυτό από τους πολλούς, για να το εξασφαλίσουν για τους λίγους;

Εδώ υπάρχει μια αντίφαση στη φιλελεύθερη αντίληψη περί ιδιοκτησίας. Πως αναγνωρίζονται ως φυσικά υποκείμενα δικαιούμενα ιδιοκτησίας, είτε ως τίτλο, είτε ως εμπράγματο δικαίωμα σε πολυπρόσωπα νομικά πρόσωπα, π.χ. πολυμετοχικές εταιρείες με εκατομμύρια εκατομμυρίων μετοχών διάσπαρτων σε εκατομμύρια κατόχους και δεν αποτελεί φυσικό υποκείμενο, το κατ’ εξοχήν νομικό πρόσωπο που είναι ένα Κράτος εκφραστής μιας ολόκληρης κοινωνίας; Η μόνη διαφορά είναι ότι μια εταιρεία έχει ως σκοπό τον πλουτισμό των μετόχων της, ενώ ένα Κράτος οφείλει να λειτουργεί με σκοπό την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. 

Πως είναι δυνατό πλήρως ιδιωτικοποιημένα μέσα παραγωγής και με μοναδικό σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, να συμβάλουν στην ύπαρξη μιας εθνικής οικονομίας που θα έχει ως σκοπό την κοινωνική ευημερία;

Πράγματι, έχουμε τον ιδιωτικό προσωπικό χώρο του καθένα μας και τον δημόσιο χώρο. Αλλοίμονο, αν αυτοί οι "χώροι" έλθουν σε αντιπαράθεση. Κι όμως και οι δύο κοσμοαντιλήψεις που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία 150 χρόνια αυτούς τους δύο ξεχωριστούς χώρους προσπαθούν να φέρουν σε αντιπαράθεση, καταργώντας τον "ιδιωτικό χώρο" για τους πολλούς, κρατώντας τον όμως ως το απόλυτο δικαίωμα και απόρθητο φρούριο για τους λίγους πλούσιους εξουσιαστές οι μεν, ή μυημένους στα ανώτερα κομματικά ιερατεία, εξουσιαστές επίσης, οι δε καλυπτόμενοι όμως πίσω από την επίκληση ενός απροσδιόριστου «κοινού καλού».

Πεμπτουσία του "ιδιωτικού χώρου", τρόπος και τόπος αναφοράς αποτελεί όντως η ατομική ιδιοκτησία. Προέκταση της ατομικής ιδιοκτησίας στο δημόσιο χώρο και ο συνδυασμός με αυτόν (με την έννοια της συλλογικής ιδιοκτησίας πια), δημιουργεί το ευρύτερο προστατευτικό πλαίσιο αναφοράς του ατόμου, ως ανεξάρτητης ύπαρξης, δηλαδή το Έθνος και την πατρίδα, καθώς και την οργανική τους υλική συγκρότηση ως ενιαίο Κράτος. Εξ ου και το μένος εναντίον του έθνους και της πατρίδας, είτε με τη μορφή του κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης, είτε με την μορφή του εθνομηδενισμού στο όνομα ενός, ασαφούς περιεχομένου, διεθνισμού.

Αν είναι έτσι τα πράγματα και σταματώ εδώ την θεωρητική μου αναζήτηση περί του εμπράγματου δικαιώματος της ιδιοκτησίας και του φυσικού της φορέα, τότε το Έθνος συγκροτούμενο υλικά ως ενιαίο Κράτος οφείλει να ανακτήσει την ιδιοκτησία στην περιουσία του και να την χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά στη ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

13. Η αυτοδιοίκηση των εθνικοποιημένων επιχειρήσεων.

Ένα τελευταίο επιχείρημα που χρησιμοποιείται εναντίον της ύπαρξης εθνικών επιχειρήσεων υπό κρατική ή άλλη μορφή, είναι ότι το κράτος έχει αποτύχει ως διαχειριστής, αντίθετα με τους ιδιώτες που μπορούν να ενδιαφέρονται και να φροντίζουν έτσι τις ιδιόκτητες επιχειρήσεις τους διοικώντας τες αποτελεσματικά.

Τώρα εξαρτάται για πιο κράτος μιλάμε. Αν πρόκειται γι αυτό το μόρφωμα που αυτοί δημιούργησαν καθ’ εικόνα και ομοίωσή τους, θα συμφωνήσουμε απόλυτα. Παράσιτα είναι, παρασιτικές κρατικές δομές δημιούργησαν. Αν πρόκειται όμως για το καινούργιο κράτος όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε και σκοπεύουμε να το δημιουργήσουμε εξ αρχής, τότε τα πράγματα αλλάζουν και μάλιστα ριζικά.

Οι επιχειρήσεις εθνικού χαρακτήρα, ιδιοκτησίας και κοινωνικής αναφοράς δεν θα διοικούνται από την κυβέρνηση και τις δομές της.

Η κυβέρνηση θα έχει μόνο έναν επιτελικό ρόλο να παίξει. Ένα ρόλο κεντρικού χωροταξικού σχεδιασμού.

Οι επιχειρήσεις αυτές θα είναι αυτοδιοικούμενες και θα υλοποιούν με βάση το γενικότερο σχεδιασμό, το δικό τους προγραμματισμό.

Τα διευθυντικά και άλλα στελέχη των επιχειρήσεων αυτών θα προέρχονται μέσα από την εξέλιξη στην ίδια την επιχείρηση. Οι προσλήψεις του προσωπικού θα προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις δομές της εκπαίδευσης, πανεπιστήμια, πολυτεχνεία, τεχνολογικά ιδρύματα, με τα οποία οι εθνικές αυτές επιχειρήσεις θα βρίσκονται σε στενή συνεργασία και θα αντλούν τεχνογνωσία και στελέχη.

Οι θέσεις εργασίας θα είναι μόνιμες και σταθερές. Δεν μπορεί να επενδύεται στο προσωπικό, χρήμα και εμπειρία και όταν αυτή αποκτάται, να μην επανεπενδύεται στην ίδια την επιχείρηση με την απομάκρυνσή του.

14. Οι μηχανισμοί λογοδοσίας και ελέγχου και η κατάργηση των «ανεξάρτητων αρχών».

Οι μηχανισμοί λογοδοσίας και ελέγχου τέτοιων εθνικών επιχειρήσεων δεν μπορεί παρά να αναπτύσσονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά επίπεδα.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να υπάρξουν θεσμοί εσωτερικού ελέγχου, ακόμα και με τη μορφή του λεγόμενου «εργατικού» ελέγχου.

Ένα δεύτερο επίπεδο είναι αυτό της παρέμβασης της τοπικής κοινωνίας που είναι εγκατεστημένη η επιχείρηση, εφ’ όσον αυτή καθ’ αυτή η εγκατάστασή της θα επηρεάζει, είτε θετικά, είτε και αρνητικά την περιοχή. Έτσι, η τοπική κοινότητα μέσα από τους δικούς της θεσμούς θα ασκεί έλεγχο για την ορθολογική λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών, αλλά και κάθε επιχείρησης, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνται οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις από την εγκατάσταση και λειτουργία της στην περιοχή.

Το κυριότερο όμως επίπεδο κοινωνικού ελέγχου της ορθολογικής λειτουργίας των δημοσίων Εθνικών επιχειρήσεων στρατηγικού, κατά βάση χαρακτήρα, της υλοποίησης των προγραμμάτων και των προϋπολογισμών τους, είναι ένας νέος θεσμός εκλεγόμενος που θα μπορεί να λογοδοτεί και να ανακαλείται.

Το ρόλο αυτό, που σήμερα υποτίθεται ότι γίνεται προσπάθεια να τον παίξουν οι διάφορες ανεξάρτητες αρχές, όπως π.χ. η ρυθμιστική αρχή ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνιών κτλ., χωρίς επί της ουσίας να ασκούν κανένα έλεγχο, ενώ αναφέρονται απ’ ευθείας στις κυβερνήσεις και σε επιχειρηματικά συμφέροντα, θα μπορούσε να είναι το ίδιο το Κοινοβούλιο. Ή ακόμα κι αν το Κοινοβούλιο επιφορτισμένο κυρίως με το νομοθετικό έργο και τον κεντρικό κυβερνητικό έλεγχο, δεν θα μπορεί να ασκήσει τόσο σπουδαία παράλληλα καθήκοντα, τότε θα πρέπει να δημιουργηθεί νέος θεσμός εκλεγόμενος πάντα με λογοδοσία και ανακλητότητα, παράλληλος του κοινοβουλίου που θα ασκεί τα καθήκοντα του ελέγχου. Αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που θα αντιμετωπιστεί από τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση, απλά εμείς εδώ προτείνουμε με βάση το πώς κατανοούμε τη λειτουργία του κοινωνικού ελέγχου. Πάντως, όλες οι δήθεν ανεξάρτητες αρχές καταργούνται.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, σε τόσο λίγο χρόνο περίπου μισής ώρας, ή και λίγο παραπάνω, δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να αναπτυχθούν και μάλιστα σε βάθος, όλες οι πτυχές ενός προγράμματος μετάβασης σε ένα εντελώς νέο πολιτειακό και πολιτικό καθεστώς και σε καθεστώς Εθνικής Οικονομίας απέναντι στις διεθνοποιημένες αγορές.

Επέλεξα μόνο κάποια κύρια σημεία, ελπίζω τα πιο βασικά, προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση και να απλωθεί σε όλη του την έκταση ο προγραμματικός λόγος του Μετώπου.

Επειδή υπάρχει λύση και ξέρουμε πώς να την κάνουμε πραγματικότητα.

Ευχαριστώ.