Τι θα ψηφίσεις τελικά;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Να που αύριο τελειώνει και αυτός ο προεκλογικός αγώνας. Στη διάρκειά του τα είδαμε και τα ακούσαμε όλα. Λες και υπάρχουν δύο πραγματικότητες. Η μία είναι αυτό που βιώνει η κοινωνία και η άλλη αυτή των κομμάτων -των από παρθενογένεση πολλών κομμάτων- και των media.

Η μια είναι η σκληρή πραγματικότητα των ανέργων, των απολυμένων, των ατέλειωτων ουρών στα συσσίτια, των ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν για τα φάρμακά τους, αυτών που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τις φοροεπιδρομές και τις τράπεζες-τοκογλύφους. Η μια είναι τα ατέλειωτα λουκέτα στα μαγαζιά, η φυγή των νέων στο εξωτερικό, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η ύφεση και ο αποπληθωρισμός. Είναι η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και ο φόβος για το τι ξημερώνει, αλλά ταυτόχρονα και η ελπίδα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και το κακό μπορεί ξαφνικά να περάσει, όπως ξαφνικά μας συνέβη η καταστροφή. Είναι η πραγματικότητα της μετατροπής της πατρίδας από χώρα σε χώρο ειδικής οικονομικής εκμετάλλευσης μιας...

«ομόσπονδης» Ε.Ε. που καταστρέφει λαούς και έθνη. Είναι η πραγματικότητα της μαύρης σκλαβιάς και του κοινωνικού ανδραποδισμού που επιβάλει στους λαούς μια ληστοσυμμορία τραπεζιτών και τοκογλύφων με την άμεση συνέργεια εξαγορασμένων πολιτικών διψασμένων για χρήμα και εξουσία.

Και η άλλη πραγματικότητα είναι αυτή ακριβώς που επενδύει στο φόβο, στην αφέλεια, μα και στην ελπίδα των ανθρώπων. Είναι η δική τους πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα της βιτρίνας, μια εικονική πραγματικότητα των ιστοριών επιτυχίας (success stories), της ανάκαμψης και της ισχυρής Ελλάδας στην μεγάλη Ευρώπη, μια Ευρώπη, που κι αν δεν μας αρέσει, μπορεί να αλλάξει. Μια εικονική πραγματικότητα σωτηρίας επάνω στην καταστροφή και δια της καταστροφής. Είναι, εν τέλει, η πραγματικότητα των λίγων, που ενώ, ίσως, φοβήθηκαν το ίδιο στην αρχή, στη συνέχεια κατάλαβαν, ότι αυτή η κρίση μπορεί και να είναι η ευκαιρία για τους ίδιους, έστω κι αν είναι σε βάρος των περισσοτέρων. Είναι η πραγματικότητα αυτών που απολαμβάνουν απαθώς τη συντελούμενη καταστροφή, αφού αυτή δεν τους αγγίζει, ή υπολογίζουν ότι είναι οι έξυπνοι που θα την γλυτώσουν, ανεξάρτητα αν έρχεται σε λίγο και η δική τους η σειρά.

Και ποιοι είναι αυτοί; Είναι όλοι αυτοί που ζούνε την πραγματικότητα της δικής τους ευμάρειας, αφού υπάρχουν τα εκατομμύρια κορόιδα. Είναι αυτοί που έσωσαν το καθεστώς το 2012, και είναι αυτοί οι ίδιοι που ετοιμάζονται να το ξανασώσουν τώρα. Είναι αυτοί που πάνε με το ρεύμα.

Όχι, δεν είναι το καθεστώς και τα εξωνημένα ΜΜΕ, αυτό και αυτά τη δουλειά τους κάνουν και ξέρουν να την κάνουν τέλεια. Είναι αυτοί που βολεύονται και ψάχνουν για δικαιολογίες. Ζουν ανάμεσά μας.

Κι έτσι ρίξανε τον κλήρο. Τι κι αν είναι λίγοι; Μπορεί να είναι περισσότεροι, θα δείξει! Αυτοί όμως μπορούν και δίνουν τον τόνο. Έχουν τις άκρες τους. Έχουν και τα μέσα. Αν το ρεύμα πάει να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, αυτοί ακολουθούν τα ποτάμια, που παρασύρουν όποιον αφελή βρεθεί μπροστά τους. Φτιάχνουν «γέφυρες» και ότι αγαπάει η ψυχή του καθενός. Φτιάχνουν και μύθους. Του «καλού» Καραμανλή και του «αντισυστημικού» Παπανδρέου, έχοντας και τον «βασιλιά» να περιμένει στη γωνία. Έτσι πλάθονται οι μύθοι και γίνονται κυρίαρχη πραγματικότητα.

Αλλά ναι, υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφίζουν, λοιπόν, για να φύγουνε οι άλλοι και με ήσυχη συνείδηση να δουν να έρχονται οι επόμενοι. Είναι και λιγάκι της μόδας να είσαι αντιμνημονιακός. Θα βρουν τις άκρες τους κι εκεί. Εξ άλλου ο Τσίπρας ήταν καθαρός: Υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δυνάμεις που είναι υγιείς και ασφυκτιούν, ας διώξουν τις ηγεσίες τους κι εμείς μαζί τους. Προς τι λοιπόν η ανησυχία; Το νέο σκηνικό ήδη έχει στηθεί. Μα για τη σωτηρία της πατρίδας! Για την Ευρώπη, που θα αλλάξουμε, αρχίζοντας από την Ελλάδα. Με την κυβερνώσα «αριστερά», που θα έλθει να ανακαλύψει, ότι υπερέβαλε λιγάκι στην αντιπολίτευση. Πάντα ισχύει το «ουδείς αναμάρτητος»!... Το μοναστήρι να ‘ναι καλά και από καλογέρους….

Και δεν είναι μόνοι τους αυτοί. Είναι και όλοι οι άλλοι. Είναι οι επαναπαυμένοι στην αντικαπιταλιστική τους φαντασίωση και οι αναχωρητές της «λαϊκής» εξουσίας. Αλλά είναι και οι δήθεν και οι τάχα μου. Όλοι αυτοί οι «αντισυστημικοί» που αρνούνται τους αγώνες, αφού δεν έχουν νόημα. Είναι αυτοί που δεν μετέχουν, αλλά απέχουν, αφού τα έχουν υποτίθεται σιχαθεί όλα και όλους. Γι’ αυτούς μόνο το τομάρι τους μετράει τελικά, κι ας τους το γδέρνουν άλλοι.

Είναι όμως και κάποιοι «γραφικοί» και πεισματάρηδες που δεν το βάζουν κάτω. Είναι αυτοί που δίνουν καθημερινά τη μάχη και για όλους τους υπόλοιπους. Για να γυρίσει η κλεψύδρα ανάποδα. Και θα γυρίσει!

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Όμως πια δεν έχεις χρόνο. Σκέψου κι αποφάσισε!

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι β’ συντονιστής της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. και υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Μέτωπο.