Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε

του Γιώργου Γεωργίου

Το 1993 μετά το στρατιωτικό μου και ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου, έπιασα δουλειά στο ταξί του πατέρα μου (ήμουν προνομιούχος τότε γιατί ‘’είχα εξασφαλι-σμένη δουλειά’’, ενώ όλοι οι φίλοι ήταν επί ξύλου κρεμάμενοι). Δηλώθηκα κανονικά στο ΙΚΑ ως οδηγός κι άρχισα να πληρώνω εισφορά και να κολλάω ένσημα. Σαν τυπικός Έλλην πολίτης δεν ενδιαφερόμουν για τα τεκταινόμενα στον κλάδο, αφήνοντας τα στους εκάστοτε συνδικαλιστές. Άλλωστε η μορφή του Μανώλη Μπαντουράκη δέσποζε στο χώρο για πολλά χρόνια.

Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τις σχέσεις διοικήσεων με τα απλά μέλη και το ρόλο που έπαιζαν, προκαλώντας μου απέχθεια. Το σημείο καμπής, για μένα, ήταν το καλοκαίρι του 2011. Τότε που ο υπουργός μεταφορών κ. Ραγκούσης, εκτελώντας κατά γράμμα τις εντολές των...
έξωθεν ανωτέρων του αποφάσισε να παρουσιάσει το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των ταξί. (Άργησα να ξυπνήσω αλλά έστω αργά παρά ποτέ). Αυτό ήταν που με σήκωσε από τον καναπέ μου, στον οποίο είχα βουλιάξει, βλέποντας ειδήσεις στον Σκάι και βρίζοντας του δημόσιους υπαλλήλους ως αιτία των κακών που είχαμε (έτσι μου έλεγαν – έτσι έλεγα).

Στην πανελλαδική συγκέντρωση εκείνης της χρονιάς στη Δ.Ε.Θ. δοκίμασα και για πρώτη φορά τα περιβόητα χημικά, που μας έριξαν τα ΜΑΤ σε απόσταση 50 μέτρων από την είσοδο του εκθεσιακού χώρου (μας είδαν φαίνεται και τρόμαξαν). Στις συγκεντρώσεις του ΣΑΤΑ που έγιναν αργότερα στην Αθήνα θυμάμαι χαρακτηριστικά τον παλμό και την αποφασιστικότητα των μελών του σωματείου, όταν έβγαιναν να μιλήσουν στο μπαλκόνι. Ο πρόεδρος – Θ. Λυμπερόπουλος – τόνιζε ξανά και ξανά ότι ‘’εμείς θα ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση’’ (κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου), με τον αγώνα μας λες και το πρώτιστο μέλημα μας ήταν η ανατροπή του Παπανδρέου κι όχι η διεκδίκηση της σωτηρίας του κλάδου. Βλέπετε ήταν αντίθετης κομματικής προέλευσης και κάτι τέτοιο ήταν φυσιολογικό (ούτε συζήτηση τότε για συγκυβέρνηση).

Αλλά και τα μέλη του ΣΑΤΑ που προέρχονταν από το χώρο του ΠΑΣΟΚ φρόντιζαν να κρατούν αποστάσεις. Ο συνάδελφος Κ. Δήμου έλεγε χαρακτηριστικά: ‘’…εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με αυτό το ΠΑΣΟΚ..’’. Προφανώς ήταν με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που τα είχε όλα εν σοφία ποιήσει.

Όταν λοιπόν άλλαξε η κυβέρνηση κι ανέλαβε υπουργός ο κ. Βορίδης όλα κύλισαν όμορφα. Η εντύπωση προς τα έξω ήταν ότι ‘’μας τακτοποίησε’’ ο νέος υπουργός, οπότε μη φωνάζετε. Συγκεκριμένα συνάδελφος στην πιάτσα μου έλεγε σχεδόν συνωμοτικά να μη γκρινιάζω, γιατί εμείς βολευτήκαμε ενώ οι άλλοι ζορίζονται. Άλλος είχε δίλημμα τι να ψηφίσει – αν και μη Νεοδημοκράτης – αφού ο Βορίδης μας είχε σώσει. Αυτό λοιπόν το σώσιμο κράτησε περίπου 2 χρόνια. Ενδιάμεσα και οι περιφερειάρχες έχουν δικαίωμα να βγάζουν νέες άδειες και τα ταξιδιωτικά γραφεία μετακινούν με δικά τους οχήματα τους πελάτες τους, όπως και τα μεγάλα ξενοδοχεία.

Σ΄ αυτό το διάστημα της αγρανάπαυσης των ταξιτζήδων η ελληνική κοινωνία πέρασε διά πυρός και σιδήρου. Δεν υπήρξε κοινωνική ομάδα που να μην βόγκηξε από τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση. Οι αντιδράσεις πολλές: στάσεις εργασίας, απεργίες, πορείες. Όλοι φώναζαν διεκδικώντας το δίκιο τους. Όλοι πλην των ταξιτζήδων, με εξαίρεση μια ομάδα αυτών που έδειξε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Ούτε μια στάση εργασίας, για συμπαράσταση στους πελάτες μας – για απεργία ούτε κουβέντα, μη χάσουμε το μεροκάματο. Το ότι πλήττονταν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν το ταξί δεν μας ενδιέφερε. Ούτε ότι είχαν γεμίσει οι πιάτσες. Εμείς ήμασταν ‘’τακτοποιημένοι’’, ‘’μας είχαν βολέψει’’.

Και μαθαίνω σήμερα ότι συνεδρίασε το ΣΑΤΑ κι έβγαλε ανακοίνωση κατά της κυβέρνησης, γιατί μας ισοπεδώνει σαν κλάδο και να φύγει – λέει – και να πάρει την τρόικα μαζί. Κοιτάζω λοιπόν στον καθρέφτη μου κι αναρωτιέμαι. Εγώ δεν πάω καλά κι έχω παραισθήσεις ή αυτοί προσπαθούν να μας αποτρελάνουν; Όπως και να ‘χει εγώ δεν τρώω πλέον κουτόχορτο κ. Λυμπερόπουλε και κ. Δήμου. Αν τώρα θυμηθήκατε ότι δεν πάει άλλο μάλλον αργήσατε. Ο κόσμος σας ήθελε δίπλα του όταν φώναζε, όχι τώρα που το ‘’θυμηθήκατε’’ εσείς. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα σας ακούν όλοι οι παρατρεχάμενοι σας, άρα έχετε ακροατήριο.

Ευχαριστώ πάντως που στα 46 μου αξιώθηκα να ακούσω τα κομματικά παιδιά της συγκυβέρνησης να ζητούν από τους προϊστάμενους τους να φύγουν. Μάλλον πάτε να σώσετε ότι μπορείτε. Σημασία έχει ότι η χειμερία νάρκη συνήθως τελειώνει με τον ερχομό της Άνοιξης. Απ’ ότι φαίνεται η δική σας άργησε δραματικά.

*Ο Γιώργος Γεωργίου είναι αυτοκινητιστής και μέλος του Ε.Πα.Μ. Αχαρνών - Καματερού